Η επόμενη μέρα στον Αντένα δεν είναι σίγουρα ροζ. Η στάση των τεχνικών έγινε, το δελτίο δεν μεταδόθηκε και στους δέκτες προβλήθηκε Αμερικάνικο σόου. Οι τεχνικοί αντιδρούν για τις απολύσεις συναδέλφων τους, (αλλοίμονο αν δεν υπήρχε αντίδραση) και ….το μεγάλο θέμα είναι τι γίνεται την επόμενη μέρα.
Καταρχάς να πούμε ότι οι εργαζόμενοι εκεί, τεχνικοί και δημοσιογράφοι παρακολουθούν τις εξελίξεις τουλάχιστον σοκαρισμένοι. Η ηρωική αποχώρηση από το κανάλι πριν λίγες μέρες του διευθυντού ενημέρωσης Γιάννη Μιχελάκη, για πολλούς σήμαινε ότι σηματοδοτούσε και τις απολύσεις που θα ξεκινούσαν αμέσως μετά.
Είναι γνωστό μήνες τώρα, ότι η γενική οδηγία που έχει δοθεί από την διοίκηση του καναλιού προς όλους είναι να μειωθεί το κόστος λειτουργίας του σταθμού όσο το δυνατόν περισσότερο. Ένα από τα μεγάλα θύματα αυτής της επιλογής η ενημέρωση και όσοι εργάζονται εκεί. Οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί. Στο δελτίο ειδήσεων σύμφωνα με πληροφορίες, η διοίκηση του σταθμού επιθυμεί να παραμείνουν έως τριάντα δημοσιογράφοι. Τόσοι όσοι χωράνε δηλαδή, σε μια σχολική τάξη ιδιωτικού σχολείου. Ήδη έχουν απομακρυνθεί πολλοί ενώ συνεχίζονται σε καθημερινή βάση οι απολύσεις τεχνικών που εργάζονται στα λινκ, στο κοντρόλ ή στο τμήμα παραγωγής.
Η ατμόσφαιρα
Που επικρατεί στο Μαρούσι μεταξύ των εργαζομένων είναι εξαιρετικά άσχημη. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι παρουσιαστές εκπομπών έχουν ζητήσει να μειώσουν τις αποδοχές τους και 2η και 3η φορά αν χρειαστεί για να διασωθούν συνάδελφοι. Γνωρίζω ότι σκηνοθέτης εκπομπής απομακρύνθηκε με το σκεπτικό ότι δούλευε και σε άλλο κανάλι. Στην θέση του πήγε σκηνοθέτης από το τομέα ειδήσεων καθώς ο προϊστάμενος του ήθελε να «τον σώσει». Πριν από λίγες μέρες, δυστυχώς απολύθηκε. Το κανάλι επανέφερε τον πρώτο που είχε απομακρύνει γιατί φυσικά πληρώνεται με μπλοκάκι.
«Κάθε μέρα μετριόμαστε μεταξύ μας για να δούμε αν λείπει κανείς», μου είπε συνάδελφος δημοσιογράφος. «Το χειρότερο όμως είναι ότι αρχίζουμε να βλέπουμε καχύποπτα τους διπλανούς μας». Είναι απολύτως βέβαιο λοιπόν ότι η «οικογένεια του Αντένα» δεν έχει καμία σχέση ως κατάσταση με αυτό που συμβαίνει στο Μαρούσι σήμερα.
Τι να κάνουμε;
Τον πληθυντικό δεν τον χρησιμοποιώ τυχαία. Θεωρώ ότι η κατάσταση που επικρατεί στα μέσα αφορά όλους μας. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό. Πιστεύω ότι για να συγκρουσθείς, να αντιπαρατεθείς, και να διεκδικήσεις από το σύστημα πρέπει να παραμείνεις σε αυτό «όρθιος».
Πιστεύω ότι στις μεγάλες κρίσεις απαιτείται ψυχραιμία. Όσο πιο μεγάλη η κρίση, τόσο πιο μεγάλη ψυχραιμία απαιτείται. Αναφέρομαι στην στάση που πρέπει να κρατηθεί από τεχνικούς και δημοσιογράφους έτσι ώστε να μην εγκλωβιστούμε από συμπεριφορές που στοχεύουν στην δημιουργία εντυπώσεων.
Η αρχή κύριοι έγινε με τους Γερμανούς. Συνέβη. Το «κάτι ψήνεται» άνοιξε, την όρεξη για να μεταδοθεί η τακτική μιας νοοτροπίας που ευνοεί την επιβίωση των μέσων που θέλουν να παράγονται προγράμματα χωρίς ανθρώπους ή με τους ελάχιστους ανθρώπους.
Το μοντέλο έχει υπάρξει, λειτουργεί και αποδίδει. Η τεχνολογία σε συνάρτηση με την στρατηγική των εταιρειών θέλει την δουλειά τεσσάρων να την κάνει ένας. ( μοντέλο ΣΚΑΙ ). Θα σας εκμυστηρευθώ έναν φόβο… Αν το κανάλι διαπιστώσει ότι τοποθετώντας στην θέση του δελτίου ένα talent sow ξενόφερτο και τα νούμερα τηλεθέασης είναι συμπαθητικά, ποιος αποκλείει το ενδεχόμενο να κρατήσει τα δελτία ειδήσεων στο ελάχιστο και να γεμίσει το πρόγραμμα με παραγωγές φτηνές, γρήγορες, εύκολες και αποδοτικές για το ταμείο; Θα μου πείτε ότι ξεπέφτει η αξιοπιστία και η εγκυρότητα του σταθμού. Η επιχείρηση σε απάντηση αυτού του επιχειρήματος υποστηρίζει ότι καμία αξιοπιστία δεν χάνεται επειδή το δελτίο το μειώνεται σε διάρκεια.
Φυσικά είναι εξαιρετικά δύσκολο το κοινό να επηρεαστεί από μηχανές και όχι από ανθρώπους, τουλάχιστον τώρα. Η επικοινωνία δεν κερδίζεται μόνο με την τεχνολογία, κερδίζεται και με την ψυχή και με εμπειρία και με το όραμα του μάστορα δημοσιογράφου η τεχνικού που χειρίζεται το εργαλείο.
Ο Αντένα κλείνει τα εικοσάχρονα της λειτουργίας του, μέσα σε ατμόσφαιρα που μόνο εορταστική δεν είναι. Μακάρι να μπορέσουμε όλοι να συναποφασίσουμε το μέλλον μας στο χώρο με στόχο όχι την επόμενη εβδομάδα, αλλά την επόμενη πενταετία. Τώρα είναι κάτι περισσότερο από ανάγκη να λειτουργήσει ώριμα ο συνδικαλισμός.
