Η πιο άρρωστη νίκη όλων των εποχών.
Υπάρχει ένα γλωσσικό φαινόμενο που λέγεται «Παρήχηση»·
ήτοι, η διαδοχική επανάληψη ομοίων ή ομόηχων φθόγγων.
Ε, λοιπόν, στο live τού «Big Brother», το βράδυ τής Παρασκευής,
εβιώσαμε και αισθανθήκαμε στον υπέρτατο βαθμό την Παρήχηση.
Τελικός. Επιτέλους, τέλος.
Επιτέλους, τέλος.
Το πιο τοξικό ριάλιτι στην Ιστορία τής Ελληνικής Τηλεόρασης
έριξε -αντίστοιχης μηδενικής ποιότητας και αισθητικής- αυλαία·
οι σκηνές που είδαμε,
προεκάλεσαν θλίψη σε κάθε άνθρωπο που διαθέτει στοιχειώδη ενσυναίσθηση
και δημιουργούν εύλογη ανησυχία για τις κυρίαρχες αξίες τής Κοινωνίας.
Η νίκη είχε προδιαγραφεί εδώ και πολύν καιρό,
η νικήτρια ήταν εκ των προτέρων γνωστή σε όλους·
μόνο με «αυτοκτονία» θα έχανε την πρώτη θέση.
Η πρωτιά κατεκτήθη, η «αυτοκτονία» δεν ήρθε.
Ή μήπως ήρθε;
…
Πριν φτάσουμε στη μεγάλη βραδιά τού τελικού,
είναι επιτακτικό και απολύτως χρήσιμο να ανατρέξουμε
σε αυτά που συνέβησαν καθ’ όλην τη διάρκεια τής εβδομάδας·
μιλάμε για κυριολεκτικώς άρρωστα σκηνικά,
εφάμιλλα τής συνολικής εικόνας τού φετινού «Big Brother».
Η γυναίκα που απετελούσε το φαβορί τού παιχνιδιού (και μετέπειτα νικήτρια),
η αυτοσυστηνόμενη ως «καλή Χριστιανή» και ως «καλό πρότυπο»,
διετήρησε μέχρι και το τέλος τού ταξιδιού την αυτοθυματοποίησή της.
Την ώρα που οι έτεροι τέσσερις εναπομείναντες -σωστά ποιούντες-
είχαν παραμερίσει τις (όποιες) διαφορές τους
και εφρόντιζαν να περνάνε ευχάριστες στιγμές μαζί,
υπήρχε μία «εκουσίως αγνοούμενη», μία «εξαφανισμένη»,
που εμφανιζόταν ελάχιστα,
και σχεδόν αποκλειστικώς για να παραγάγει αρνητική ένταση.
Η «καλή Χριστιανή»
που περιφερόταν επί 112 ημέρες με την εικόνα τής Παναγίας στο χέρι,
η «καλή Χριστιανή»
που δεν ορρωδούσε -κρατώντας την εικόνα τής Παναγίας στο χέρι-
να διαολοστέλνει τούς συγκατοίκους της,
έδωσε ξανά τη δική της εκδοχή
για τον τρόπο που πρέπει να εφαρμόζεται η ουμανιστική φράση «Αγαπάτε αλλήλους».
Τώρα που η Αγάπη -έστω και με τη μορφή τής Ανακωχής- γινόταν το κυρίαρχο πλαίσιο,
η «καλή Χριστιανή» εδήλωνε τη βροντερή απουσία της
και εγέμιζε τον χρόνο της
με παραληρηματικούς μονολόγους, κλαυθηρμούς, λυγμούς και οιμωγές
(βεβαίως,
τα πάσης φύσεως παραληρήματά της είχαν και σαφή στοιχεία επίδειξης,
καθώς ήταν πασίδηλο
ότι η περί ης ο λόγος απευθυνόταν στις κάμερες και στα μικρόφωνα·
ήξερε πως κάθε συγ-κίνησή της καταγραφόταν,
οπότε επέτεινε τις αντιδράσεις της, επαιτώντας την έξωθεν προσοχή).
Το ταξίδι έφτανε στο τέλος του,
η αίσθηση και η συνειδητοποίηση τής Ματαιότητας ήταν διάχυτες,
όμως αυτή η γυναίκα εσυνέχισε πεισματικά να ζει στον δικό της κόσμο.
Αυτή η γυναίκα που -εν έτει 2020-
τη βλέπαμε συχνά να κυκλοφορεί ως γιδοβοσκός τής δεκαετίας τού ’50,
αυτή η γυναίκα που διετυμπάνιζε την καθαριότητά της,
αλλά απέφευγε -σύμφωνα με τα λεγόμενά της- να κάνει συχνά μπάνιο
επειδή δεν ήθελε να δείξουν οι κάμερες το σώμα της,
αυτή η γυναίκα, λοιπόν, που μπερδεύει το Καθαρό με το Υποχόνδριο,
έφτασε τις τελευταίες ημέρες τής παραμονής της στο «σπίτι»
να κάνει άγριο τσακωμό -άκουσον, άκουσον- για τα λείψανα ενός κοτόπουλου.
Με αηδία και αποστροφή την είδαμε να ψάχνει στα σκουπίδια
και να ανασύρει με απόλυτη ασέβεια το κουφάρι ενός σφαγμένου ζώου
που είχε θυσιαστεί στον βωμό τής σαρκοβόρας ανθρώπινης φύσης·
αυτή η γυναίκα με την αισθητική και την κουλτούρα ρακοσυλλέκτριας
εκράδαινε το κουφάρι τού σφαγμένου ζώου
και μεμφόταν μία συγκάτοικό της για το γεγονός
ότι δεν είχε αξιοποιήσει όλα τα βρώσιμα μέλη του.
Μιλάμε για απαράδεκτη συμπεριφορά,
που δεν γίνεται να σταθεί -έστω κατ’ ελάχιστον- σε επίπεδο επιχειρηματολογίας·
μόνο λαϊκιστές και αρρωστημένα φιλάργυροι
δύνανται να δικαιολογήσουν την περιγραφείσα αποτρόπαια εικόνα
χρησιμοποιώντας τη φράση «Υπάρχει κόσμος που πεινάει…».
Όλοι αυτοί οι τιμητές που προέβησαν σε τούτο το ψευδεπίγραφο επιχείρημα,
γιατί έδιναν -έμπλεοι τυφλού φανατισμού- τα χρήματά τους
προκειμένου να αναδείξουν νικήτρια την εν λόγω «παίκτρια»
και δεν τα προσέφεραν σε οργανώσεις
που βοηθούν τα λιμοκτονούντα παιδάκια τού «Τρίτου Κόσμου»;
(ρητορικό το ερώτημα, βεβαίως)
Εν κατακλείδι, τι σόϊ νικήτρια είναι αυτή;
Τι σόϊ νικήτρια είναι μια γυναίκα που ψάχνει στα σκουπίδια
με σκοπό να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται..;
Ο Ορισμός τής Κακομοιριάς και τής Μιζέριας.
…
Έτσι, φτάσαμε στον τελικό.
Η νίκη -όπως ανέφερα και στον πρόλογο- είχε προδιαγραφεί·
η ανακοίνωση τού τελικού αποτελέσματος ήταν τυπική διαδικασία,
καθώς ακούσαμε το ονοματεπώνυμο που άπαντες περιμέναμε.
Όμως, ακόμη και στις ύστατες στιγμές,
ήταν αναπόφευκτο να αντικρίσουμε σοκαριστικές εικόνες·
αυτή η γυναίκα, η κατ’ ευφημισμόν νικήτρια,
εξεκίνησε να ωρύεται, να κραυγάζει, να οδύρεται
και να περιφέρεται μέσα στο «σπίτι» σαν αλαλάζον φάντασμα, σαν κορυβαντιούσα σκιά.
Το «θέαμα», δεν ήταν απλώς παρακμιακό, δεν ήταν καν θλιβερό·
ήταν ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΟ.
Όμως, το πιο τραγικό είναι, ότι το τελικό αποτέλεσμα απέδωσε δικαιοσύνη.
Αυτή η γυναίκα,
αυτό το «τραγικό πρόσωπο» με τη διάτρητη ψυχολογία,
δικαίως ανεδείχθη νικήτρια,
καθώς -στο δίπολο που αναπτύχθηκε από τις πρώτες ημέρες τού ριάλιτι-
είχε απέναντί της άτομα που η ψυχοπαθολογία τους είναι συστημικώς αποδεκτή
και σχεδόν ουδέποτε δακτυλοδεικτούμενη·
αυτά τα άτομα με τη συστημική και άκρως επικίνδυνη ψυχοπαθολογία,
ήταν στην πραγματικότητα
οι πιο φανατικοί ψηφοφόροι τής νικήτριας τού φετινού «Big Brother».
…
Ως εκ τούτων, κλείνω με μία γενικόλογη σχηματική διατύπωση..:
Ανάμεσα στον Αυτόχειρα και στον Εγκληματία,
η Κοινωνία (θα) τάσσεται πάντοτε υπέρ τού Αυτόχειρα.
Και ξέρετε ποιο είναι το συγκλονιστικό;
Η Κοινωνία δεν τάσσεται υπέρ τού Αυτόχειρα έχοντας ως κίνητρό της τη Δικαιοσύνη,
αλλά επειδή ο Αυτόχειρας σκοτώνει μόνο τον εαυτό του
και απαλλάσσει την Κοινωνία από την πληρωμή των πράξεών της.
Η Κοινωνία καταδικάζει τον Εγκληματία και αθωώνει τον Αυτόχειρα.
Η Κοινωνία αθωώνει τον Αυτόχειρα·
ενίοτε τον υπερψηφίζει κιόλας,
ώστε να τον δει να κραδαίνει το κουφάρι τής ψυχής του.
ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΟ.
Ο Υπο-Κοσμικός
