Μία κίβδηλη ανάληψη ευθύνης που έγινε για τα… φέρετρα τού κόσμου.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Γράφω με απέραντη οργή.
Γράφω ευρισκόμενος στην ιδιαίτερη σωματική-πνευματική-ψυχολογική κατάσταση,
που ορίζει ότι -ενώ έχεις κοιμηθεί- αισθάνεσαι άϋπνος.
Από προχθές που συνέβη το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη,
όλοι σε αυτήν τη συγκλονιστική κατάσταση βρισκόμαστε·
όλοι, εκτός από τούς δημιουργούς και υπαιτίους της.
…
Φυζίκ: Μπούλης
Πολιτικό εφόδιο: Συγγενής-Κληρονόμος
Ο -μέχρι και χθες, υπουργός Μεταφορών- Κώστας Καραμανλής,
είναι γυιος τού Αχιλλέα Καραμανλή,
ο οποίος ήταν αδελφός τού ιδρυτή τής «Ν.Δ.» και πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ο πρώην πρόεδρος τής «Ν.Δ.» και πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής,
είναι γυιος τού Αλέκου Καραμανλή,
ο οποίος ήταν αδελφός τού ιδρυτή τής «Ν.Δ.» και πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ο Κώστας Καραμανλής και ο Κώστας Καραμανλής είναι πρώτα ξαδέλφια.
Ο Καραμανλής. Ο Καραμανλής. Ο Καραμανλής.
Ο Κωνσταντίνος. Ο Κώστας. Ο Κώστας.
Ο Νεποτισμός δεν αρκείται -ενίοτε- στη διαιώνιση τού επωνύμου,
αλλά επεκτείνεται και στο όνομα
(έστω κι αν η βαπτιστική μεγαλοπρέπεια διαχωρίζει τον εκλιπόντα από τούς εν ζωή συνονόματους),
οπότε εν προκειμένω προκύπτει η εκπληκτική δυστοπική συνθήκη
να ξεχωρίζονται τα πρόσωπα βάσει τής καθέδρας τους και τού προσωνυμίου τους.
Ο «Εθνάρχης». Ο «Βούδας». Ο Μπούλης».
…
Ο Νεποτισμός -ήτοι, η Οικογενειοκρατία-
έχει αναμφιβόλως το αφετηριακό πλεονέκτημα που προσφέρει η κληρονομική τεχνογνωσία,
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι άπαντα τα μέλη μίας φαμίλιας διαθέτουν ταλέντο
και δύνανται να υποστηρίξουν την κληρονομιά.
Τουναντίον,
υπάρχουν περιπτώσεις που τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και επιφέρουν τραγωδίες.
Ο «Μπούλης» Καραμανλής εδήλωνε πομπωδώς στις 20 Φεβρουαρίου 2023:
«Δεν παίζουμε με την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα.».
Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστο χρονικό διάστημα,
ώστε να υπάρξει ο παταγώδης διασυρμός και η ολοκληρωτική ξευτίλα του,
καθώς αργά το βράδυ τής 28ης Φεβρουαρίου συνέβη το δυστύχημα
που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη φονική και φρικαλέα ανικανότητά του.
Μέχρι και σήμερα, δύο ημέρες μετά τη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών,
δεν έχει οριστικοποιηθεί ο αριθμός των νεκρών από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη·
ο μακάβριος κατάλογος των θυμάτων αριθμεί ήδη δεκάδες ανθρώπους,
αλλά υπάρχουν βαριά τραυματίες και -κυρίως- αγνοούμενοι
που μετατρέπουν σε βεβαιότητα ότι θα είναι ακόμη χειρότερος ο τελικός απολογισμός.
Όπως πιστοποιούν αμειλίκτως οι εξελίξεις,
ο έως πρόσφατα αποθεωνόμενος από τα φιλοκυβερνητικά «media»
που προέβαιναν σε διθυραμβικά δημοσιεύματα υπέρ του
(δημοσιεύματα που ορισμένες ιστοσελίδες έχουν τώρα υπόπτως αποσύρει,
κάνοντας αφόρητη την οσμή τής κρυπτόμενης διαπλοκής
και τής πρόθεσης για -κατά το δυνατόν- συγκάλυψη κι υποβάθμιση),
απεδείχθη ένας εγκληματικά ανεπαρκής υπουργίσκος.
Ο υπουργός Μεταφορών κατέφθασε συρρικνωμένος στον τόπο τής τραγωδίας.
Τώρα πια δεν ήταν ένας ακριβοθώρητος «Καραμανλής»,
τώρα πια δεν ήταν ο ανιψιός τού «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή
και ο πρώτος εξάδελφος τού τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή,
αλλά είχε προσλάβει τις πραγματικές διαστάσεις τής ύπαρξής του.
Ένα μίζερο και κλαυθμυρίζον ανθρωπάκι,
που έβλεπε τον περιχαρακωμένο κόσμο του να καταρρέει
υπό το βάρος τής αφειδούς δυστυχίας που είχε προκαλέσει με τις ενέργειές του.
Εμφανίστηκε μπροστά στις κάμερες για δηλώσεις και έβαλε τα κλάματα.
Όμως, όχι, στην πραγματικότητα και κατ’ ουσίαν δεν ήταν κλάμα, αλλά κλάψα.
Η Κλάψα είναι το Κίβδηλο Κλάμα.
Η Κλάψα -συνήθως- είναι ένα ψεύτικο και προσποιητό κλάμα,
που εντοπίζεται ακαριαία από τούς παρατηρητές
διότι δεν εκπέμπει την αύρα τού αληθινού και εγκάρδιου συναισθήματος.
Όμως, η Κλάψα διαθέτει ενίοτε και μία δεύτερη μορφή,
η οποία είναι σαφώς πιο δυσδιάκριτη, εντοπίσιμη και αποδείξιμη.
Κλαις μεν αληθώς, αλλά δεν κλαις για το γεγονός·
κλαις έχοντας απολύτως οπορτουνιστική εσωτερική αφετηρία,
κλαις για τις ανεπιθύμητες επιπτώσεις που θα έχει στη ζωή σου
η καταστροφή που εσύ επέφερες στην Κοινωνία.
Και εν τέλει,
όταν είσαι εσύ που ευθύνεσαι -έστω μερικώς- για μία τραγωδία, δεν δικαιούσαι να κλαις.
Ο «Μπούλης» Καραμανλής έκλαιγε επειδή εβίωνε τον στίχο τού Καβάφη
«Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις…».
Οι δεκάδες σοροί, τα φέρετρα,
οι απανθρακωμένοι και διαμελισμένοι άνθρωποι που δεν είναι καν κηδεύσιμοι,
οι εξαϋλωμένοι άνθρωποι που ουδέποτε θα βρεθούν για να παραδοθούν στους δικούς τους,
οι τραυματίες, οι εσαεί πενθούσες και θρηνούσες οικογένειες,
είναι μία ισόβια αρά, είναι μία κατάρα που θάβει την επίπλαστη πολιτική καριέρα.
Η Ευθιξία έγινε μονόδρομος, η «Ανάληψη Ευθύνης» ήταν η έσχατη λύση.
Ο μέχρι πρότινος αμείλικτος και κακομαθημένος «μπούλης»,
αυτός που -με τη συνέργεια των φίλα προσκείμενων θεσμικών οργάνων-
εκήρυττε παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες των εργαζομένων στα τρένα,
αυτός που ε(νε)καλούσε τούς εργαζομένους σε απολογία για την «ανυπακοή» τους,
αυτός που εξωθούσε σε παραιτήσεις εργαζομένους οι οποίοι ωρύονταν για τις δραματικές ελλείψεις,
αυτός που οδηγούσε τη χώρα μας ως κατηγορούμενη στο Δικαστήριο τής Ευρωπαϊκής Ένωσης
λόγω τής άρνησης συμμόρφωσης με τούς κανονες για τις σιδηροδρομικές μεταφορές,
αυτός που -διά των συστημικών «Μ.Μ.Ε.» και των ξεπουλημένων δημοσιογραφίσκων-
κατέπνιγε κάθε φωνή διαμαρτυρίας και προειδοποίησης για τα κακώς κείμενά του,
αυτός που επέταγε στον κάλαθο των αχρήστων του έγγραφα σαν ετούτα
όπου προαναγγελλόταν η επερχόμενη τραγωδία…,
…αυτός που στις εντός Βουλής επερωτήσεις είχε το απύθμενο πρωθύστερο θράσος
να απευθύνεται προς την -κρούουσα τον κώδωνα κινδύνου- Αντιπολίτευση
και κραδαίνοντας αλαζονικά το δάχτυλο
εξεστόμιζε με επιδεικτική και ψευδεπίγραφη ευαισθησία τις φράσεις
«Είναι ντροπή και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφαλείας.
Και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως.
Είναι ντροπή.
Διασφαλίζουμε την ασφάλεια.
Διασφαλίζουμε την ασφάλεια.»,
…αυτός, λοιπόν, έκλαιγε χθες στα Τέμπη,
ενώ λίγο αργότερα -μέσω των σημειολογιών τής παραίτησής του-
απεδείκνυε την επίπλαστη και καιροσκοπική ευθιξία του.
Για ποιαν παραίτηση μιλάμε;
Για ποιαν ανάληψη ευθυνών;
Σε ελάχιστες εβδομάδες -με δεδομένη την αμέσως επικείμενη προκήρυξη εκλογών-
η Βουλή θα έκλεινε και άπαντες θα εξέπιπταν των αξιωμάτων τους.
Επί τής ουσίας, καμία προσωπική ζημιά, καμία αυτοτιμωρία.
…
Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίζαμε με σχετική επιείκεια
και να ανεγνωρίζαμε πολιτικά ελαφρυντικά στην υπερφίαλη δήλωση
«Δεν παίζουμε με την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα.»,
αν ο εκκωφαντικά διαψευσμένος υπουργός έβγαινε κι έλεγε ότι
«Δεν συγχωρώ στον εαυτό μου την παταγωδώς καταρριφθείσα τοποθέτησή μου
και -ως ελάχιστη ανάληψη ευθύνης προς τα θύματα και προς τις οικογένειές τους-
αποχωρώ οριστικά και αμετάκλητα από την Πολιτική.».
Ναι, τότε -όσο κι αν οι δεκάδες νεκροί και τραυματίες δεν επιτρέπουν την Αθώωση-
θα μετριαζόταν και εν μέρει θα αποπροσωποποιούταν η Συλλογική Οργή.
Αντ’ αυτού…, αντί τής εθελούσιας οριστικής απόσυρσης,
ο «Μπούλης» Καραμανλής ανεκοίνωσε μία -τηρουμένων των αναλογιών- ανώδυνη απόφαση,
αφήνοντας ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο τής επανόδου του
όταν η υπόθεση θα έχει φύγει από την Επικαιρότητα
και το Πένθος κι ο Θρήνος θα έχουν πια περιοριστεί στο οικογενειακό περιβάλλον των θυμάτων.
Συνελόντι ειπείν, η εν λόγω κίνηση αποτελεί επένδυση στη Συλλογική Αμνησία.
Και βεβαίως, η ηχηρή επίρρωση ότι στην πραγματικότητα το «κλάμα» ήταν κλάψα,
ήρθε λίγη ώρα μετά την πομπώδη και βαυκαλιστική παραίτηση,
καθώς ο δήθεν συντετριμμένος και δήθεν συμπάσχων «Μπούλης»
είχε χρόνο και -κυρίως- διάθεση να προβεί σε εκτενέστατη και πολλαπλή διαδικτυακή ανάρτηση,
όπου αναπαρήγαγε την πρότερη ανακοίνωσή του
με απώτερο στόχο να διεπίστωνε αν η κίνησή του είχε απήχηση στους πολίτες
και αν είχε εκτονώσει το μούδιασμα των ψηφοφόρων τού κόμματος.
Ιδού…
Τι σπεύδει να αναφέρει στον πρόλογό του;
«…παραλάβαμε τον Ελληνικό Σιδηρόδρομο σε κατάσταση που δεν ταιριάζει στον 21ο αιώνα.».
Και τι λέει ελάχιστα πριν από τον δραματοποιημένο επίλογό του;
«…αναλαμβάνοντας (εγώ) την ευθύνη
για τα διαχρονικά λάθη του Ελληνικού Κράτους και του Πολιτικού Συστήματος.».
Το επιάσατε το νόημα, έτσι;
«Ιφιγένεια».
Ακόμη και μετά από αυτήν την εθνική τραγωδία,
ο «Μπούλης» αυτοπροσδιορίζεται εμμέσως πλην σαφώς ως αρσενική «Ιφιγένεια»,
ωσάν να είναι ένας ήρως, ένας θυσιαζόμενος για την Πατρίδα.
Πριν καν προλάβει να στεγνώσει το αίμα των νεκρών,
προτού καν οι οικογένειες κηδεύσουν τούς (κηδεύσιμους) νεκρούς τους,
ο «Μπούλης» που απέτυχε σε βαθμό μαζικής δολοφονίας
να πράξει έστω τα δικά του δέοντα κατά τη διάρκεια τής θητείας του,
έχει το θράσος να απευθύνεται στην Κοινωνία
και να κομπορρημονεί λέγοντας ότι αναλαμβάνει τα «διαχρονικά λάθη».
«Μπούλη», κούνια που σε κούναγε και τραγωδία που δεν σε ταρακούναγε.
ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΕ ΜΠΟΥΛΗ, ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ.
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
