Του Πολύβιου Κανέ
Ζούμε αιώνες τώρα για μία γλώσσα, την γλώσσα μας και για τα λιθάρια μας. Μάθαμε να αψηφούμε τον χρόνο και να τον προκαλούμε. Καταφέραμε στο διάβα της Ιστορίας πράγματα ακατόρθωτα. Είμαστε άνθρωποι που γιορτάζουν όχι μόνον τις νίκες τους αλλά και τις ήττες. Γιατί από αυτές μαθαίνουμε.
Έχουμε στο στόμα μας την γεύση της αλμύρας και μας αρέσει. Ξέρουμε να ζούμε με λίγα όταν χρειαστεί αλλά και με πολλά όταν τα έχουμε. Περάσαμε δύσκολα. Σηκώσαμε όμως το κεφάλι και προχωρήσαμε.
Μιλάμε ελληνικά. Τα λιθάρια για μας είναι η ταυτότητα μας. Ότι είμαστε. Αίμα, χώμα και λιθάρια μαζί. Ένα χαρμάνι σκληρό, σχεδόν ακατέργαστο που οι λιθοξόοι μας σμίλευσαν, το έκαναν μορφές, πτυχές και συμπλέγματα. Ύμνησαν τη ζωή με τα γλυπτά τους. Έψαχναν το φώς και χόρεψαν μαζί του.
Περάσαμε πολύ δύσκολα. Μας έκλεψαν τα λιθάρια μας ξεριζώνοντας την ψυχή μας. Μας πόνεσε.
Τώρα εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες. Ποιοι είναι αυτοί οι ιδιοκτήτες των λιθαριών μας; Πώς τα απέκτησαν; Πως τα μετέφεραν; Πώς τα κληρονόμησαν;
Δεν τολμούν να απαντήσουν οι Πειρατές. Δεν ξέρουν τι να πουν. Μάλλον ντρέπονται.
Τώρα μας ζητούν να αναγνωρίσουμε την ιδιοκτησία τους στις δικές μας τις πέτρες. Τα δικά μας τα βράχια. Δεν ξέρουν οι άμοιροι πώς τις πέτρες μας τις φυλάνε οι ποιητές μας.
Είναι ασύλληπτα πρωτόγονοι. Είναι πρωτοφανώς αναλφάβητοι. Είναι προφανώς απαίδευτοι.
