Της Βίκυς Κατράνα
Mε επιτυχία πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση βιβλίου «Η αρπαγή» της συγγραφέως Αφροδίτης Βογιατζή στην Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Για το βιβλίο μίλησε η Βίκυ Κατράνα συγγραφέας, δημοσιογράφος πολιτισμού, μέλος του Δ.Σ. της Ε.Λ.Β.Ε.
Το φεγγάρι άλλοτε κόκκινο, άλλοτε ασημένιο προβάλλει μέσα στη νύχτα να φωτίσει τους σκοτεινούς δρόμους των αναζητήσεων, απλών μα και πολύπλοκων ανθρώπων της ιστορίας μας.
«Οι ηρωίδες μέσα από τα αδιέξοδα μονοπάτια τους, εναγωνίως αναζητούν τον εαυτό τους και την αλήθεια της ύπαρξής τους. Στην αντίπερα όχθη, οι άντρες του μικρού αυτού μυθιστορήματος, άλλοι με σκληρότητα ψυχής και εγωισμό, άλλοι με ευαισθησία και πάθος, χάνονται στη δαιδαλώδη πορεία της ζωής τους. Κυρίαρχη δύναμη ο έρωτας καθοδηγεί τα βήματά τους, μέσα από συγκυρίες και ανατροπές της σκληρής σύγχρονης πραγματικότητας στα χρόνια της οικονομικής ύφεσης και πολιτικής κρίσης.»
Ήρωες και γεγονότα συνθέτουν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό και γίνονται εκφραστές της εποχής τους. Μέσα από τις εξάρσεις των παθών τους, διεκδικούν τη ζωή.
Όταν το πρωτοδιάβασα σκέφτηκα: «Φυλλοροούν οι ψυχές στο γκρίζο της εποχής τους, δεμένες σε άλικες σελίδες.»
Στο έργο τα βλέμματα, οι σιωπές, η αγωνιστικότητα, τα όνειρα, ο έρωτας, η αποδόμηση, η απώλεια, ο θάνατος όλα αποτυπώνονται σ’ αυτό τον άλικο καμβά γεγονότων και εμπειριών, με μια τελική πικρή κατάφαση, γιατί αυτή είναι η ζωή. Πάντα όμως υπάρχει ένα αστέρι ελπίδας που αχνοφέγγει μέχρι να ‘ρθει το φως.
Οι ήρωες καθημερινοί άνθρωποι στα άκρα ψάχνουν διέξοδο στο αδιέξοδο της ύπαρξης και της εποχής τους. Η συγγραφέας με γραφή απλή, διεισδυτική, τολμηρή, αποσυνθέτει όλους τους καθησυχαστικούς κομφορμισμούς της ανθρώπινης υποκρισίας.
Η Αφροδίτη μαγεύεται από το αναπάντεχο, το ειλικρινές, το ανεπιτήδευτο. Ο λόγος της είναι ουσιαστικός χωρίς περιττές ωραιοποιήσεις. Ωστόσο δεν λείπουν οι όμορφες περιγραφές, η τρυφερότητα, η συγκίνηση, έτσι όπως τη γεννά η βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης περιπέτειας.
Συχνά η μια σκηνή γλιστρά μέσα στην άλλη αποκαλύπτοντας αυτό που υπαινίχθηκε στην προηγούμενη σκηνή. Έτσι η πλοκή εξελίσσεται γρήγορα, κάνει τον αναγνώστη να διαβάζει με ενδιαφέρον, «απνευστί». Οι διάλογοι κτίζονται με εντάσεις και οι συγκρούσεις καταλαγιάζουν ενίοτε με όμορφες περιγραφές. Το βιβλίο είναι ένα σχόλιο στο εφήμερο, σπονδή στον έρωτα, γλυκόπικρη κατάφαση στις απώλειες της ζωής.
Παράλληλα αποτελεί ένα σύγχρονο πολιτικό σχόλιο, καθώς αναφέρεται στην κρίση, την ανεργία, και καθρεπτίζει μια δημιουργό με συγγραφική ωριμότητα.
Η Αφροδίτη Βογιατζή δίνει την αίσθηση ότι καταδύεται στην ουσία των πραγμάτων όπως ο δύτης καταδύεται στο βυθό και βρίσκει μια ερημιά άμμου αλλά γυρίζει το βλέμμα στην επιφάνεια του νερού, κι αντικρίζει πάλι τόση ομορφιά…
Η συγγραφέας περιγράφει τη φύση και αναφέρεται σε φεγγάρια κόκκινα…
Θα μπορούσα να πω παραφράζοντας τα λόγια της ότι οι άνθρωποι είναι φεγγάρια κόκκινα, ανοιχτές πληγές σε σκοτεινό ουρανό, ή ασημένια σε απαλό γαλάζιο ουρανό.
Άλλα έργα της:
«Η σκοτεινή πύλη»,
«Οι πεταλούδες καίγονται»
«Το πέτρινο Έντελβάις»
«Επιστροφή στον πυρετό»
