Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Ο Χρόνος. Μέγας Σεξιστής ο Χρόνος. Μέγας Φαλλοκράτης ο Χρόνος.
Ο Χρόνος έχει τις Ημέρες για γκομενάκια του.
Και όσο κι αν υπάρχουν περιπτώσεις που η Αγωνία, η Αδημονία, η Ανυπομονησία
παράγουν την αίσθηση ότι έχει επέλθει η «Στασιμότητα τού Χρόνου»,
εν τέλει η κατάληξη είναι πάντα η ίδια,
οι ημέρες περνούν, οι ημέρες περάσαν, και τώρα μετράμε τις ώρες, τις στιγμές.
*** «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» («Ορατότης Μηδέν» 1970).
Ο Νίκος Κούρκουλος επιστρέφει στο φτωχικό του,
αλλά εκεί διαπιστώνει ότι η σπιτονοικοκυρά του
έχει πραγματοποιήσει την απειλή της κι έχει συντελεστεί η έξωσή του.
Τώρα πια είναι ανέστιος,
τώρα πια αντιλαμβάνεται ότι τα λιγοστά υπάρχοντά του
-αυτά τα άψυχα αντικείμενα που όμως κουβαλούν την ψυχή του-
είναι ράκη πεταμένα στον δρόμο,
είναι ένα συνονθύλευμα που προκαλεί οδύνη και συντριβή,
παραπέμποντας ευθέως σε Αρχαία Τραγωδία.
Το κρεβάτι του, τα σκεπάσματά του, μερικά βιβλία και περιοδικά, ένα γραμμόφωνο,
όλα κείτονται ατάκτως αποδιωγμένα και ραγίζουν την καρδιά.
Ο Άστεγος, ο «Ποιητικότερος των Ποιητών»
(όπως τον έχω προσδιορίσει σε ραδιοφωνική εκπομπή μου),
σκίζει το χαρτί τής έξωσης και -οποία συγκλονιστική ειρωνεία-
πετάει τα κομμάτια ανάμεσα στην υπόλοιπη «περιουσία» του,
αποδεχόμενος ότι είναι κι αυτά μέρος τής κομματιασμένης ζωής του.
Αμέσως μετά,
σπάει μία λάμπα ασετυλίνης και περιχύνει την άμορφη μάζα με το καύσιμό της·
έχει πάρει ήδη τη μεγάλη απόφαση αλλά τού λείπει το «κάτι» που θα τού οπλίσει το χέρι.
Εκεί είναι που βλέπει μπροστά του τον αγαπημένο του δίσκο, τον βάζει στο «pick-up»,
αυτός είναι ο ιδανικός αποχαιρετισμός που θα σφραγίσει το προσωπικό δράμα.
Αρχίζει να παίζει η μουσική τού Μίμη Πλέσσα
και αμέσως μετά έρχονται οι στίχοι τού Λευτέρη Παπαδόπουλου
διά φωνής τού Στράτου Διονυσίου.
Η πρώτη φράση λέει «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου…»,
ο ήρωας βάζει ένα τσιγάρο στο στόμα του,
η επόμενη φράση λέει «…φωτιά που μ’ έχει κάψει…»,
ο ήρωας ανάβει ένα σπίρτο και δίνει ζωή στο τσιγάρο,
ο ήρωας χρησιμοποιεί την εναπομείνασα φλόγα τού σπίρτου
για να δώσει θάνατο στα λιγοστά υπάρχοντά του,
για να τα λυτρώσει από την κατάντια, για να λυτρωθεί,
για να αναγεννηθεί από τις τέφρες του(ς).
Η Ζωή εδώ (δεν) τελειώνει.
*** «Βρέχει Φωτιά Στη Στράτα Μου». Το Αγαπημένο Μου Ζεϊμπέκικο.
Ο Νίκος Κούρκουλος,
ο «Πιο Όμορφος Άντρας τού Ελληνικού Κινηματογράφου»,
ο «Πιο Ωραίος Άντρας τού Ελληνικού Κινηματογράφου»,
ο πάλαι ποτέ ποδοσφαιριστής τού Παναθηναϊκού,
το «Πρόσωπο τής Παναθηναϊκής Αστικότητας»,
ο προώρως φυγάς από τη Ζωή και ουδέποτε φυγάς από τη Μνήμη,
έρχεται -ετούτες τις ημέρες, τις ώρες, τις στιγμές- στο μυαλό μας,
για να μάς θυμίσει ότι ο Χρόνος είναι πεπερασμένος και συνάμα αξεπέραστος.
Ταυτοχρόνως…
Απόψε, η «Ορατότης Μηδέν» γίνεται «Ώρα Μηδέν».
Αυτές οι ημέρες που δεν περνούσαν με τίποτα, τώρα πια περάσαν.
Αυτές οι ώρες που δεν περνούν με τίποτα, σε λίγο θα έχουν περάσει κι αυτές.
Και μετά, θα μετράμε στιγμές, που ίσως φτάσουν να μοιάζουν με αιώνες.
Στις 6 το απόγευμα ξεκινάνε οι ημιτελικοί τού «Final-4»,
η Αγωνία θα βρει την κορύφωσή της,
ο Πρωταθλητής Ευρώπης, Παναθηναϊκός,
καλείται να διατηρήσει τα σκήπτρα
που τού έχει επιδαψιλεύσει το «Θαύμα Θαυμάτων» τής 26ης Μαΐου 2024.
Ο σημερινός αγώνας είναι «Τελικός σε “Συσκευασία Ημιτελικού”»,
ο σημερινός αγώνας είναι «Μισός Τελικός»,
η Νίκη είναι Μονόδρομος
(αυτονοήτως, τα ίδια ισχύουν για όλες τις συμμετέχουσες ομάδες).
Ετούτο το διάστημα τής αγωνιστικής απραξίας είχε και τη θετική επίπτωσή του,
καθώς επέφερε την απαραίτητη αποτοξίνωση,
ενώ συνάμα μάς προσέφερε -ως αντίδοτα στην Αγωνία, στην Αδημονία, στην Ανυπομονησία-
την Ενδοσκόπηση, τη Στωϊκότητα, την Ταπεινότητα.
Αισθάνομαι «tabula rasa», είμαι «άγραφος πίνακας»
(έστω προσωρινώς,
έστω με τηρούμενες τις αναλογίες προς αυτήν την ολιστική γνωσιακή παρθενία),
δεν θέλω να μπω στη διαδικασία αξιολογήσεων, αναλύσεων, κρίσεων και προβλέψεων,
θέλω απλώς να φτάσει το απόγευμα,
θέλω να λάβει τέλος το «Μαρτύριο τής Αναμονής-Προσμονής»,
θέλω να μάθω ποια θα είναι εν τέλει η απάντηση
στη σεσημασμένη ρεαλιστική μοιρολατρία «Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει…»,
θέλω να μάθω ποιο θα είναι εν τέλει αυτό το «Ό,τι»
που θα καταφέρει να αναχθεί σε «Πραγματικότητα».
…
Ο τουρκικής καταγωγής Εργκίν Αταμάν
καλείται απέναντι σε τουρκική ομάδα -και εν συνεχεία, την Κυριακή-
να πραγματώσει τη μνημειώδη ρήση τού επίσης τουρκικής καταγωγής Φατίχ Τερίμ:
«Μέχρι να πει ο Παναθηναϊκός “Τελείωσε.”, δεν τελειώνει.»!
Η Ζωή εδώ τελειώνει.
Η Ζωή εδώ ΔΕΝ τελειώνει.
Μέχρι να πει ο Παναθηναϊκός «Τελείωσε.», ΔΕΝ τελειώνει!
Βρέχει Φωτιά Στη Στράτα Μου!
Ο Αθλητάμπουρας
