Το Call of Duty: Vanguard δίνει το καλύτερο campaign των τελευταίων ετών μετά το Modern Warfare

Του Παύλου Κρούστη
 

Η σειρά Call of Duty είναι κτήνος. Η βιομηχανία των video games διαθέτει πολλές σειρές εκατομμυρίων που «γεννούν» αντίστοιχα δισ. δολάρια, όμως δεν είναι πολλές που το κάνουν με τη συστηματικότητα και τη μεθοδικότητα της Activision. Κι ενώ η εταιρεία βρίσκεται εν μέσω αναταραχών και εσωτερικών προβλημάτων, το Call of Duty: Vanguard έρχεται να μας θυμίσει τι είναι αυτό που συνιστά ένα «καλό Call of Duty».
 

Μπορεί οι ετήσιες κυκλοφορίες να έχουν κουράσει πολλούς από τους fans της σειράς, όμως οι αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακές πωλήσεις του κάθε τίτλου βασίζονται σχεδόν πάντα σε ένα τρίπτυχο που καταφέρνει να παραδώσει με κάθε νέο τίτλο της η εταιρεία, εδώ και 14 χρόνια, σχεδόν ανελλιπώς: περιεχόμενο για 1 παίκτη, για συνεργατικό παιχνίδι (co-op), αλλά και ανταγωνιστικό (competitive), όλα στο ίδιο πακέτο.
 

Το Vanguard δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο, δεν ξεφεύγει καθόλου από τα καθιερωμένα, δεν διαθέτει καμία πρωτοτυπία σε κανέναν τομέα του. Το μόνο στοιχείο που φαίνεται να στήθηκε σαν πλάνο από πίσω του είναι «ένα συναρπαστικό Call of Duty με setting στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Κάποτε, τότε που τα First-Person Shooters ήταν στη «χρυσή εποχή» τους, είχαμε δύο σειρές να κονταροχτυπιούνται σχεδόν σε ετήσια βάση με παιχνίδια εκείνου του setting. Αυτό άλλαξε μετά από την εκδήλωση δυσαρέσκειας από τους fans και ανάγκη για κάτι φρέσκο. Πλέον, όμως, τα παιχνίδια που είναι στημένα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τείνουν να εξαφανιστούν. Συγκεκριμένα, το τελευταίο παιχνίδι της σειράς με αυτό το setting ήταν το Call of Duty: WWII του 2017, ενώ πριν από αυτό, τελευταία φορά το είχαμε δει το… 2008! Για μια σειρά που ξεκίνησε με αυτό το setting με τα πρώτα της παιχνίδια και κυκλοφορεί σε ετήσια βάση… είναι μεγάλο το κενό.
 

Η Sledgehammer Games ανέλαβε να φέρει εις πέρας το φετινό εγχείρημα και η αλήθεια είναι ότι είχαμε καιρό να ενθουσιαστούμε τόσο με campaign παιχνιδιού της σειράς, πέραν φυσικά του εξαιρετικού, και ίσως και επαναστατικού, Modern Warfare του 2019. Το ένα από τα τρία κομμάτια του Vanguard, η εμπειρία για έναν παίκτη, το campaign δηλαδή, είναι συναρπαστικό, εκρηκτικό, δυναμικό και διαθέτει την απαραίτητη συνοχή, ποικιλία και αυτοπεποίθηση για να πούμε επιτέλους πως έχουμε «ένα από τα καλά campaigns της σειράς», κάτι που είχαμε ξεχάσει εδώ και μια δεκαετία περίπου (και πάλι εξαιρώντας το παιχνίδι του 2019).
 

Η «εμπροσθοφυλακή», όπως μεταφράζεται το “Vanguard”, είναι στην ουσία η ομάδα των πρωταγωνιστών μας, που αποτελούν μια ομάδα επίλεκτων από όλο τον κόσμο. Έξι στρατιώτες θα «κληθούν για το καθήκον», το οποίο θα τους βάλει απέναντι σε μια απειλή μεγαλύτερη ακόμη κι από το «Τρίτο Ράιχ», κοντά στο τέλος του πολέμου, πίσω από την οποία βρίσκονται και πάλι οι Ναζί.

Η Sledgehammer με κάποιον τρόπο ανέβηκε πολλαπλά επίπεδα όσον αφορά στην ποιότητα της εξιστόρησης, δίνοντας στον θεατή/παίκτη αλλεπάλληλα κίνητρα για να συνεχίσει, «φυτεύοντας» επιτέλους ενδιαφέροντες χαρακτήρες (ως επί το πλείστον) και σωστή ροή. Για την ακρίβεια, βλέπουμε την ιστορία να εκτυλίσσεται μαζί με διάφορα flashbacks, που στόχο έχουν κατά βάση να εξηγήσουν το backstory του κάθε πρωταγωνιστή και ταυτόχρονα να κάνουν τον παίκτη να επενδύσει ακόμη περισσότερο στην αποστολή. Και πιάνει.
 

Η συνέπεια στην ποιότητα των backstories δεν είναι πάντα εκεί, αλλά εκπλαγήκαμε ευχάριστα επιτέλους που δεν είναι filler. Για την ακρίβεια, η Polina Petrova, η Ρωσίδα ακροβολίστρια, με το ψευδώνυμο “Lady Nightingale” και ο αρχηγός της ομάδας, o Βρετανός, Arthur Kingsley, εύκολα θα στήριζαν παιχνίδι μόνοι τους. Ένα από τα ατού όμως της ιστορίας είναι η ποικιλία και ο wholesome συνδυασμός της sniper, του strategist, του demolitionist, του πιλότου, κλπ. Όλοι μαζί θα φροντίσουν να καταρρίψουν τα σχέδια των Ναζί και θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από μια αδιανόητη κατάσταση, που καταλήγει να θυμίζει περισσότερο κάτι από ταινίες του Τζέιμς Μποντ με background το World War II.
 

Η αφήγηση συμπληρώνεται με σκηνές CGI, που καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν σε πολλαπλά σημεία, ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών, με πρώτη αυτή του Dominic Monaghan (Lost, The Lord of the Rigns, Quantum Break), είναι ιδιαίτερα πειστικές. Η σκηνοθεσία από την άλλη δένει τα πάντα και μας φέρνει μέσα στην αρκετά καλή ιστορία που έχει να μας πει εντέλει το παιχνίδι.
 

Παρ’ ό,τι δεν είναι όλες οι παράπλευρες ιστορίες ενδιαφέρουσες, καταλήγουν να είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικές και αρμόζουσες στο κλίμα, ενώ εντύπωση μας έκανε που επιτέλους βλέπουμε σωστή ενσωμάτωση χαρακτήρων, χωρίς να διαφαίνεται ο σκοπός του inclusivity, αφού δίνεται σεναριακό υπόβαθρο, το οποίο αιτιολογεί καταλλήλως όσα πρέπει.

Το campaign του Call of Duty: Vanguard είναι εξαιρετικό παράδειγμα γραμμικού ΑΑΑ παιχνιδιού, γεμάτο με εκρηκτικές στιγμές, που δεν ρίχνει σχεδόν καθόλου ρυθμούς. Οι εναλλαγές ανάμεσα σε stealth (που υπο-βοηθάται από τις ικανότητες της Polina), εκρήξεις (με τον Αυστραλό ειδικό καταστροφέα), μάχες με αεροπλάνα, τανκ και όλα τα άλλα στοιχεία της σειράς που έχουμε δει ξανά ομολογουμένως στο παρελθόν, πραγματοποιούνται άριστα με τα επιμέρους στοιχεία στη βέλτιστη μορφή τους, καλορυθμισμένα και με σωστή σειρά.

Οι 9 βασικές αποστολές του παιχνιδιού είναι αρκετά μεγάλες και χωρίζονται σε τμήματα, με τη συνολική διάρκεια του campaign να φτάνει περίπου τις 6 ώρες. Θα βρούμε δεκάδες όπλα, τα οποία έχουν πολύ διαφορετική αίσθηση (το νιώθουμε ειδικότερα χρησιμοποιώντας το DualSense του PS5), περιβάλλοντα από όλο τον πλανήτη, με ερήμους, ζούγκλες, κατεστραμμένα κτίρια, γραφεία, αποθήκες, αστικούς δρόμους και πολλά άλλα. Η έλλειψη των collectibles δεν βοηθά στην εξερεύνηση, όμως κάποιες πίστες δίνουν μεγάλες «αρένες» για να κινηθείτε εναντίον του εχθρού. Η Polina μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιεί το σκαρφάλωμα κι εκτείνεται έτσι πιο εύκολα και στον κάθετο άξονα. O Riggs μπορεί να διαχειρίζεται μεγαλύτερη ποικιλία από βόμβες, ο Kingsley μπορεί να δίνει εντολές στους συμμάχους του κ.ο.κ.

Υπάρχουν πολλές στιγμές-highlights για να ξεχωρίσει κάποιος: οι αερομαχίες του Wade, οι μάχες εδάφους στις ερήμους της Αυστραλίας με τα άρματα και τα αεροπλάνα, η δραματική ιστορία της Polina, το sniping, αλλά και οι στιγμές συνεργασίας ανάμεσα στους στρατιώτες μας, που επισκιάζονται μόνο από μερικά bugs, την κάπως προβληματική A.I., που για κάποιον λόγο φαίνεται να μην έχει δοκιμαστεί αρκετά σε αυτό το παιχνίδι και τη γενικότερη ευκολία του επιπέδου δυσκολίας “regular”, που είναι πολύ πιο εύκολο απ’ ό,τι θα περίμεναν οι βετεράνοι της σειράς. Όποιος μπορεί να παραβλέψει τα παραπάνω και είναι fan του gameplay της σειράς, σίγουρα θα απολαύσει το φετινό campaign.

Κι έχουμε φάει τόσες λέξεις ως τώρα για το campaign, γιατί δυστυχώς, κάπου εκεί τελειώνουν τα εξαιρετικά στοιχεία του τίτλου. Το δεύτερο κομμάτι του Vanguard, το multiplayer είναι… απλά καλό. Για όποιον «πεινά» για το συγκεκριμένο mode, έχουμε ευχάριστα νέα: θα τον ικανοποιήσει. Έχουμε συνολικά 21 χάρτες, εκ των οποίων οι 4 χρησιμοποιούνται μόνο για το Champion Hill, ένα νέο mode για μικρές ομάδες, αρκετά διασκεδαστικό. Οι υπόλοιποι 17 (16 + 1 που προστέθηκε πρόσφατα) χρησιμοποιούνται στα υπόλοιπα multiplayer modes και διαθέτουν μεγάλη ποικιλία, ενώ δύο από αυτούς έρχονται από το αγαπημένο “World at War” (Reichstag και Castle).
 

Ίσως η σοβαρότερη προσθήκη που βλέπουμε φέτος στο multiplayer είναι η επιλογή ρύθμισης για το πόσους παίκτες θέλουμε να έχουμε στα παιχνίδια μας. Δίνονται 3 επιλογές: Tactical, Assault και Blitz. Το Tactical μάς βάζει σε αγώνες με μικρές ομάδες, το Assault με μέτριο πλήθος και το Blitz αφορά σε μεγάλες μάχες με δεκάδες παίκτες.

Πέρα από τις άπειρες επιλογές σε customization και τις 10 διαφορετικές θέσεις για τις προσθήκες σε κάθε όπλο, το Vanguard δίνει την ευκαιρία να δεθούμε με κάποιον “Operator”, όπως τους ονομάζει, που είναι οι χαρακτήρες που βλέπουμε στο campaign, μαζί με μερικούς ακόμη. Έχουμε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε συγκεκριμένο όπλο μαζί με τον καθένα για να αποκτήσουμε πιο εύκολα XP και να ανεβούμε level. Αυτό που δεν μας άρεσε είναι ότι για να κάνουμε Prestige (level 55), θα πρέπει να προλάβουμε να τελειώσουμε μέσα σε μία σεζόν, οπότε αν παίζετε περιστασιακά, δεν πρόκειται να το πάρετε ποτέ. Από την άλλη τα XP μοιράζονται και στο Zombies mode, οπότε δεν θα χάσετε χρόνο (μάλλον – περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω), αν παίξετε εκείνο το mode παράλληλα.

Οι επιλογές είναι αρκετές και οι πίστες χορταστικές και όπως πρέπει για τη φρενήρη δράση του Call of Duty: Vanguard, η οποία μάλιστα μάς φάνηκε πιο γρήγορη απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει τελευταία. Τα εθιστικά killstrikes είναι και πάλι εδώ, ενώ ο κύκλος run ‘n’ gun, die, respawn είναι για μία ακόμη φορά εθιστικός. Το μόνο ουσιαστικό παράπονο είναι ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους ουσιαστική καινοτομία σε κανένα επίπεδο.

Κάτι το οποίο μας οδηγεί και στο τρίτο κομμάτι του παιχνιδιού, που είναι το Zombies mode και το οποίο έχει επιμεληθεί η ίδια η «μαμά» των CoD Zombies, η Treyarch. Αν προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε το συγκεκριμένο mode του Vanguard με αντίστοιχα παλαιότερων παιχνιδιών, τότε είναι εμφανές ότι αναπτύχθηκε βιαστικά, χωρίς πολλές νέες ιδέες και σχεδόν με καμία έμπνευση. Παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο, όμως… πιο απλό.

Ενώ βλέπουμε σταδιακή εξέλιξη από την πρώτη υλοποίηση στο World at War, εδώ έχουμε πισωγύρισμα. Υπάρχει ένα κεντρικό μέρος, που λειτουργεί ως hub και διαθέτει τρία portals, μέσω των οποίων μπορείτε να μεταφερθείτε σε κάποιες αποστολές, να μαζέψετε «καρδιές» και να γυρίσετε για upgrades. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση η ποικιλία των easter eggs και των μυστικών που έχουμε δει κατά καιρούς και είναι κάπως απογοητευτικό.

Τα τρία βασικά κομμάτια του παιχνιδιού δένει ένας οπτικοακουστικός τομέας απαράμιλλης ποιότητας, χρησιμοποιώντας την αιχμή της τεχνολογίας με πολύπλοκους φωτισμούς, απίθανη λεπτομέρεια στα textures και καταπληκτικά εφέ. Τα μοντέλα αναδεικνύουν τις δυνατότητες της μηχανής γραφικών, με τρομερό motion capture και πολύπλοκες υφές σε υφάσματα και δέρματα. Τα όπλα φυσικά έχουν την τιμητική τους με εξαιρετική λεπτομέρεια, σαφώς μεγαλύτερη από τα ίδια μοντέλα του CoD WWII. Για την ακρίβεια, το φετινό Call of Duty είναι το πιο τεχνικά ανεπτυγμένο που έχουμε δει ως τώρα. Ίσως αυτό θεωρείται αυτονόητο για κάποιους, όμως είδαμε μια μεγάλη βελτίωση με τη νέα έκδοση της μηχανής γραφικών το 2019, αλλά το περσινό Cold War δεν κατάφερε να φτάσει το ίδιο επίπεδο. Ευτυχώς φέτος, έχουμε προχωρήσει πιο μπροστά από το Modern Warfare, καθώς μεγάλη διαφορά κάνει και το νέο motion blur που εφαρμόζεται σε όλη την εικόνα (μπορείτε να το απενεργοποιήσετε αν δεν σας αρέσει) και όχι μόνο στα αντικείμενα πλέον και δίνει ένα έξτρα επίπεδο στην κινηματογραφικότητα. Στις κονσόλες νέας γενιάς έχουμε το βασικό mode με δυναμική ανάλυση που φτάνει 4K (και κυμαίνεται εκεί κοντά με πεντακάθαρη εικόνα) και τρέχει φυσικά στα 60 fps, όπως έχουμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες από τη σειρά. Από την άλλη υπάρχει και το mode στα 120Hz, που είδαμε για πρώτη φορά πέρυσι, το οποίο κυμαίνεται κοντά στα 100-110 fps στις περισσότερες σκηνές και ρίχνει την ανάλυση κοντά στα 1440p, η οποία είναι και πάλι δυναμική. Παράλληλα με τη χρήση VRR (στο Xbox Series X|S τουλάχιστον, στο PS5 δεν υπάρχει ακόμη), το αποτέλεσμα είναι άψογο.

Ο ήχος κυμαίνεται σε εξίσου υψηλά επίπεδα, με απίστευτη ποιότητα τόσο στα όπλα, στα εφέ, όσο και στις φωνές, όμως ειδική μνεία αξίζει φέτος το soundtrack του Bear McCreary (βραβευμενο με BAFTA για τη δουλειά του στο God of War (2018)), που ντύνει κυριολεκτικά όλο το παιχνίδι με απίθανες μελωδίες, γεμάτες ένταση και τρομερή δυναμική.

Τέλος, αξίζει να αναφερθούμε στο απίστευτα σφιχτό σύστημα χειρισμού, που εδώ και καιρό μοιάζει να έχει τελειοποιηθεί και αυτήν τη φορά είναι ακόμα πιο εμφανές αυτό. Οι κινήσεις της Polina κάνουν ακόμα πιο ευχάριστη την περιήγηση σε αεραγωγούς και στενά περάσματα, ενώ η αίσθηση των όπλων είναι η κορυφαία της βιομηχανίας. Σε αυτό βοηθά πολύ το DualSense του PlayStation 5, το οποίο είναι σοβαρός λόγος για να προτιμήσει κάποιος τη συγκεκριμένη έκδοση, αφού χρησιμοποιούνται τρικ, όπως το μισό πάτημα στη σκανδάλη, που βοηθά στη στόχευση στο blind fire ή μέσω των δονήσεων καταλαβαίνετε ποιο όπλο κουβαλάτε ή από πού σας επιτίθενται.

Το νέο Call of Duty: Vanguard θα το μισήσουν πολλοί, γιατί δεν τολμά. Είναι αναμενόμενο να αποζητά κάποιος την εξέλιξη και αυτήν τη φορά τα studios της Activision δεν είχαν ιδιαίτερη όρεξη να στήσουν νέα συστήματα. Αυτό που κατάφεραν όμως με τα ήδη υπάρχοντα συστήματα δείχνει ότι η συνταγή της σειράς είναι τουλάχιστον διαχρονική και με τις απαραίτητες τεχνικές βελτιώσεις, η διασκέδαση είναι δεδομένη. Από όλα όσα προσφέρει το Vanguard όμως, περισσότερο θα μας μείνει το campaign του που δείχνει ότι οι υπεύθυνοι της σειράς ξέρουν ακόμη πώς να δημιουργούν ένα συναρπαστικό blockbuster μερικών ωρών, γεμάτο δράση και αγωνία.

Βαθμολογία

Πληροφορίες‌

‌Τίτλος:‌ Call of Duty: Vanguard
Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X|S, Xbox One, PC
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PlayStation 5
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Sledgehammer Games / other Activision studios (support)
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Activision
Είδος:‌ First-Person Shooter
Ηλικίες:‌ ‌‌18+‌ ‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 5 Νοεμβρίου 2021

To παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.