«Ποια είναι η κατάσταση της ελληνικής κρίσης;» διερωτάται με νέο του άρθρο στην εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, απαντώντας ο ίδιος στο ερώτημά του: «Δεν έχω ιδέα, ή εν πάση περιπτώσει δεν γνωρίζω περισσότερα από τον οποιοδήποτε επιμελή αναγνώστη δημοσιευμάτων. Έχω, ωστόσο, μια αρκετά καλή ιδέα για το τι η Ελλάδα ζητά από δημοσιονομικής πλευράς και ίσως είναι χρήσιμο να μιλήσουμε για την αριθμητική πίσω απ’ αυτή τη θέση».
Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, επισημαίνει ότι «η Ελλάδα έχει, μέσα από απίστευτες θυσίες, καταφέρει να επιτύχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό. Ένα πλεόνασμα χωρίς τους τόκους, παρά την ύφεση στην οικονομία. Αυτό το πλεόνασμα πιστεύεται ότι θα μπορούσε να συμβάλει θετικά αν ήταν περίπου 1,5% του ΑΕΠ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει να επιστρέψει σε πρωτογενή ελλείμματα, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, αλλά προτείνει να της επιτραπεί να σταθεροποιηθεί το πλεόνασμα σε αυτό το επίπεδο αντί στο 4,5% του ΑΕΠ».
Ο κ. Κρούγκμαν σημειώνει ακόμη: «Τώρα, μπορεί να σκεφτείτε ότι το 3% του ΑΕΠ δεν είναι τόσο μεγάλο ζήτημα σε μια διαπραγμάτευση (αν συγκριθεί, για παράδειγμα, με τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο από τις περικοπές δαπανών στις Ηνωμένες Πολιτείες). Δεδομένων των μακροοικονομικών μεγεθών (της Ελλάδας) ωστόσο, είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι φαίνεται».
Ο Αμερικανός οικονομολόγος υποστηρίζει ότι η προσπάθεια να επιβληθούν στην Ελλάδα «τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα» αποτελεί «υπέρμετρη επιβάρυνση» για την ελληνική οικονομία.
Όπως επισημαίνει, «κατ’ αρχήν, η λιτότητα έχει πολύ αρνητική επίδραση στην παραγωγή σε μια χώρα που δεν έχει το δικό της νόμισμα, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αντισταθμιστεί η πτώση της ζήτησης με τη νομισματική πολιτική».
