ΠΚ

Ένας γέροντας κοντά αιωνόβιος. Μια γροθιά σηκωμένη σαν χαιρετισμός στα όπλα. Γύρω του θολούρα από την βροχή που πέφτει ασταμάτητα. Μόνος του με τις θύμησες του που συνδέουν πολλές δεκαετίες. Από τότε που παλληκαράκια με τον Σάντα κατέβασαν την σβάστικα από τον Βράχο μέχρις σήμερα. Περνώντας από τα μπουντρούμια, τις φυλακές, τα ξερονήσια, τις εξορίες. Σαν όμως αυτή την εικόνα του μοναχικού γέροντα από την Νάξο, με το βλέμμα καρφωμένο λες και αντικρίζει του δικούς του τους νεκρούς , μπορεί και να συνεννοείται μαζί τους, μυστικά, ψιθυριστά, να τους ενημερώνει για τα νέα, να τους εξηγεί τι συμβαίνει στις μέρες μας, μπορεί λέμε και να τους σιγοτραγουδά. Αυτή η εικόνα με τη γροθιά πάνω, κάθετα, στοιχειώνει. Σου σηκώνει την τρίχα. Ξαφνικά θέλεις κάτι να πεις, τι να πεις, να φωνάξεις θέλεις, να σε ακούσουν όλοι, παντού. Σαν την εικόνα αυτού του γέροντα κοντά αιωνόβιου που εξακολουθεί να κοιτά στα μάτια τους απέναντι και να τους απειλεί. Ναι, να τους απειλεί.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης