Οι γυναίκες στο πέρασμα των χρόνων είχαν πάνω κάτω μία πορεία ως προς ένα σημείο: δεν έχουν το δικαίωμα να διαχειριστούν το σώμα τους όπως αυτά επιθυμούν.
Οι άντρες πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να κρίνουν το σώμα μίας γυναίκας. Και χρησιμοποιούν χιλιάδες δικαιολογίες γι’ αυτό: «Ε, γιατί ντύνεται έτσι αν δεν θέλει να την κοιτούν;» ή «Έλα τώρα που δεν τους αρέσει που τις πειράζουμε ή κοιτάμε, τα θέλουν!».
Η υποσυνείδητη ιδέα πίσω από αυτή τη συμπεριφορά είναι πως το σώμα μίας γυναίκας είναι δημόσια περιουσία και θέαμα, μέχρι να το «καπαρώσει» κάποιος. Τότε η γυναίκα ανήκει σε κάποιον άλλον και οφείλει ο άνδρας να σεβαστεί την κυριαρχία του άλλου άνδρα στο χώρο.
Πράγματι, η οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα έχει μειωθεί (τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες) με το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία, αλλά στην ουσία η γυναίκα δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες. Αν σχεδιάζουν να αποκτήσουν παιδί, συχνά τους αρνούνται την εργασία. Ένας άντρας κερδίζει μία δουλειά πολύ πιο εύκολα από μία γυναίκα ακόμη και αν έχουν τα ίδια προσόντα, ενώ η ανισότητα των μισθών ισχύει ακόμη.
Παραμένει δυστυχώς γεγονός πως όλες οι γυναίκες σε διαφορετικές περιόδους της ζωής τους, θα βρεθούν υπόλογες για τις επιλογές τους και αντικείμενο αποδοχής ή όχι από τους άνδρες του περιβάλλοντός τους και της κοινωνίας. Κάποιες φορές έχει να κάνει με το σώμα τους, άλλες με τη συμπεριφορά τους, άλλες με τις απόψεις τους.
Όπως και να ‘χει, η κατάσταση παραμένει η ίδια: Οι γυναίκες κυρίως στα 2/3 του πλανήτη δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν τον έλεγχο τoυ σώματός τους. Δυστυχώς.
