Η βλασφημία δεν είναι ύβρις• είναι τεστ αληθείας.
Είναι το χέρι που τραβά την κουρτίνα του ναού για να δει αν πίσω από το ιερό φως υπάρχει θεός ή απλώς ένας καπνός από θυμίαμα και φόβο.
Όλες οι μεγάλες πνευματικές επαναστάσεις ξεκίνησαν ως βλασφημίες.
Ο Σωκράτης βλασφήμησε την πόλη του όταν είπε ότι η αλήθεια δεν υπακούει στους νόμους.
Ο Χριστός βλασφήμησε τον ναό όταν έδιωξε τους εμπόρους.
Ο Γαλιλαίος βλασφήμησε τον ουρανό όταν είπε ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τη Γη.
Η βλασφημία δεν στρέφεται ποτέ πραγματικά εναντίον του Θεού —
στρέφεται εναντίον της εικόνας του Θεού που φτιάξαμε για να υπηρετεί τα συμφέροντά μας.
Δεν πολεμά το ιερό — πολεμά τη χυδαιοποίηση του ιερού.
Δεν σκοτώνει την πίστη — σκοτώνει την υποκρισία που ντύθηκε πίστη για να μην αμφισβητηθεί ποτέ.
Μια κοινωνία που απαγορεύει τη βλασφημία,
στην ουσία φοβάται να κοιτάξει στον καθρέφτη της.
Μια κοινωνία που την αντέχει,
έχει ήδη κάνει το πρώτο βήμα προς την αλήθεια.
Κι αν σήμερα χρειάζεται ένας νέος Δεκάλογος,
δεν είναι για να μας πει τι «απαγορεύεται»•
είναι για να μας θυμίσει τι δεν πρέπει πια να φοβόμαστε να σπάσουμε.
Διότι το ιερό που δεν αντέχει τη βλασφημία,
είναι ήδη νεκρό∙
κι ο Θεός που δεν αντέχει το γέλιο,
είναι ήδη ψεύτικος.
