Με τρελαίνει η εξουσία.
Μόλις δω άνθρωπο έστω και πιτσιλιασμένο από την όποια εξουσία, τρελαίνομαι… παθαίνω κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να σας το περιγράψω… αλλά σίγουρα είναι κόκκινο… το κόκκινο του πολέμου…
Τρελαίνομαι με τους όποιους Tσεπάτους στην πολιτική, σε ΟΛΑ τα κόμματα, στην δουλειά, στην δημοσιογραφία, σε Δήμους κ Κοινότητες, στο θέατρο, στην μούρη γενικώς…
Έπαιξα ξύλο με συναδέλφους μου, που θέλησαν να ασκήσουν σεξιστική εξουσία σε νεαρές όμορφες κοπέλες, που ήθελαν να κάνουν τα βήματα τους στα ΜΜΕ… Όπως όλοι μας, είχα κι εγώ τις σχέσεις μου, τους έρωτές μου, τα παιγνίδια μου, τις ψευτιές μου, τις αηδίες μου με δημοσιογραφίνες… ποτέ όμως η δουλειά, η θέση και το μέλλον δεν έπαιξε παράλληλο ή υποχρεωτικό δρόμο.
Δεν είναι ούτε εραστές, ούτε γοητευτικοί, ούτε ικανοί… είναι απλοί χειριστές της εξουσίας. Το μισώ. Τέλος.
Όχι το σεξιστικό… ενήλικες άνθρωποι είμαστε… με εκνευρίζει η πίεση στο όνειρο. Το «σου φτύνω το όνειρο!»
Θα σας πω ένα παράδειγμα πώς η εξουσία διαφθείρει.
Πληρώνω το ενοίκιο μου στην τράπεζα manual. Πάω δηλαδή ο ίδιος… κάθομαι στην ουρά… κ.λ.π. Ξεχάστε το de-banking για τον απλούστατο λόγο, ότι ποτέ δεν είμαι σίγουρος τι κάνει ο λογαριασμός μου στην τράπεζα… και έτσι για να μη γίνουμε ρεζίλι… πάω ο ίδιος κάθε 1η του μηνός και ξεμπερδεύω… Πού; Στη γειτονιά μου… δηλαδή στο Σύνταγμα… δηλαδή στον χαμό στις τράπεζες… Δεν με νοιάζει όμως… κόβω χαρτάκι 1.127… είμαστε ακόμα στο 433… πάω βόλτα… φωτογραφίζω… πίνω κανέναν καφέ… ή κάθομαι στις καρέκλες και παρακολουθώ τον κόσμο…
Πριν από δυο μήνες, καθώς καθόμουν βλέπω έναν ταμία να μου κάνει αδιόρατο νόημα. Κοιτάω γύρω μου… όχι σε μένα κάνει… εγώ; … πάω… με κοιτάνε τουλάχιστον 40 άτομα…
– Ναι;
– Θέλετε να πληρώσετε κάτι;
– Το ενοίκιο μου…
– Δώστε μου…
Του δίνω τα χρήματα, τα στοιχεία κ.λ.π.
Σε μισό λεπτό είμαι έτοιμος…
– Αδελφός σας είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος;
– Μάλιστα.
– Όποτε έρχεστε να έρχεστε σε μένα, που το ταμείο μου είναι για ειδικές δοσοληψίες… και μου εξήγησε κάτι τραπεζο-οικονομικό που δεν κατάλαβα…
Πήρα την απόδειξή μου και έφυγα…
Ούτε που γύρισα να δω τους ανθρώπους που περίμεναν στην αίθουσα… Κάτι με έκαιγε στην πλάτη μου…
Το’ κανα… τα υπόλοιπα είναι τρίχες… θα μπορούσα να πω… α, ευχαριστώ δεν πειράζει, θα κάτσω στη σειρά μου… έμεινα όμως…
Γιατί; Επειδή η εξουσία (όπως και να’ ναι αυτή) διαφθείρει… Φαντάσου τώρα να’ χεις και 67% τηλεθέαση… ή να πιάσεις πέναλτι στο 123’…
Δεν μ’ αρέσει να ασχολούμαι με την πολιτική γιατί λερώνει.
25 χρόνια πριν ο Γιώργος Κατσώνης, Διευθυντής μου στον «Ελεύθερο Τύπο»… ένας γλυκύτατος δάσκαλος… μου πρότεινε να περάσω στο πολιτικό ρεπορτάζ. Ήταν μεγάλο πράγμα για εκείνη την εποχή…
– Σκέψου το, και έλα να μου πεις αύριο.
Είχα αποφασίσει να πω ναι… ήμουν τρελός από χαρά… την άλλη μέρα μπήκα στο γραφείο του και του είπα:
– Κύριε Κατσώνη, δε με ενδιαφέρει…
Μου χαμογέλασε κοιτάζοντας με κάτω από τα γυαλιά του… σαν να τον βλέπω… και μου’ πε:
– Καλή απόφαση. Η πολιτική λερώνει…
… και μού’ δωσε -για πρώτη φορά στην καριέρα μου- μια στήλη να γράφω τα ανόητα χρονογραφήματά μου… Να’ ναι καλά η ψυχούλα του…
Τσεπάτοι, θα υπάρχουν πάντα στην πολιτική… Φραγκάτοι, πουστάτοι… και όλα τα παράγωγα θα υπάρχουν πάντα στην πολιτική… γιατί όλη αυτή βρώμα… τρέφει την εξουσία… την όποια εξουσία…
Εξουσία είχε κι ο Κατσώνης να μου το επιβάλει… και μπορούσε να το κάνει χαλαρά, αφού το πίστευε… χρησιμοποίησε όμως την εξουσία του, για να πάρω ενα μάθημα… κάτι που δεν ξέχασα ποτέ…
Πώς όμως ένας αριστερός, αγωνιστής Τσεπάτος, μετατρέπεται σε αμείλικτο, σιχαμένο λαμόγιο; Τι διάολο συμβαίνει;
Τα φράγκα;
Μμμμμμ ναι… αλλά βασικά είναι η εξουσία… το σύνθημα στους δρόμους… οι χειραψίες… τα μπράβο μεγάλε… ποιος τον γαμεί τον Μαρξ ή τον Μαο… τί κατάλαβε ο Τσε που πέθανε νέος… και δεν μπορεί να απολαύσει ένα στρέντο (τρομάρα τους) στο Κολωνάκι… ζήτω η Μύκονος!
Για να δεις αν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος από την εξουσία, δες δυο πράγματα… το πηγούνι του…. λέγεται και σύνδρομο του Μουσολίνι και το δεύτερο… πως αλλάζει ο τρόπος που κάθεται σταυροπόδι δημοσίως… το ακριβώς αντίθετο (στο σταυροπόδι) κάνουν οι γυναίκες που εξουσιο-κτυπιούνται.
Έρχεται στα ραντεβού του ό,τι ώρα θέλει και φεύγει ό,τι ώρα θέλει… δε σε κοιτάει στα μάτια ποτέ… και δεν ακούει λέξη απ’ αυτά που λες… θεωρεί την επιτυχία δεδομένη και την αποτυχία, ουτοπία…
Έφυγα από τη μάχιμη δημοσιορραγία για να γλιτώσω το έλκος…
Ευτυχώς, παίρνω e-mails από νεαρούς συναδέλφους, που ζουν καθημερινά στο πετσί τους αυτά που λέω παραπάνω… δεν αρκούν τα e-mails που θωπεύουν τον εγωισμό μου παιδιά…
Μην ξεχνάτε ποτέ, ότι όλοι αυτοί που κρύβονται πίσω από την εξουσία είναι ΔΕΙΛΟΙ…. αλλιώς τι διάολο , τί θέλουνε…. Θυμάστε τον Χατζιδάκι ή τον Γκάλη να αποζητούν καμιά εξουσία;
Φραγκάτος είναι ο Γκάλης, αλλά και Θεός.
Φραγκάτος είναι και ο Τσεπάτος… αλλά ποιος τον γαμεί;
Attachment: Γιατί καπάκι δεύτερο κείμενο; Ακριβώς για την ερώτηση… Για να αναρωτηθούν αυτοί που πρέπει. Μια φίλη μου (πολύ)αγαπημένη, η Μανίνα Ζουμπουλάκη, είπε κάποτε σε μια άλλη φίλη μου: «Κουράγιο με τον τρελό!» … ελπίζω τώρα να έγινα σαφέστερος.
Attachment2: To videaki είναι παλιό… τα πρόσωπα δεν είναι πια στις ίδιες θέσεις… ή μπας και είναι;
