Δεν ξέρω αν νικήθηκε ο φόβος από την ανάγκη για χαρά και χαμόγελα. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος που φοβάμαι. Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή ζηλεύω όλους αυτούς που δεν φοβούνται. Δεν ξέρω αν σωστά κρατάω την απόφασή μου για απομόνωση ενεργή, όταν πολλοί δεν το κάνουν.
Άρχισα να νιώθω άβολα που κρατάω τις αποστάσεις, που φοράω μάσκα, που κυκλοφορώ με ένα αντισηπτικό στην τσέπη, μέχρι που παρέλαβα αυτό το γράμμα που θα διαβάσετε παρακάτω από μια φίλη.
Σκέφτηκα πως καλά κάνω και φοβάμαι, γιατί, όταν φοβάσαι φτιάχνεις άμυνες, όχι μόνο για τον Covid-19 αλλά κυρίως για το κοντινό μέλλον.
Καλησπέρα, θα σε παρακαλούσα αν μπορείς να δημοσιεύσεις το γράμμα μου. Ίσως βοηθήσει κάποιους συνανθρώπους μας που νιώθουν όπως εγώ, που φοβούνται και νομίζουν πως είναι οι μόνοι.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι τον κορωνοιό. Φοβάμαι ότι αν κολλήσω θα πεθάνω. Φοβάμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου. Αν κολλήσω, θα κολλήσω κι αυτούς. Φοβάμαι.
Φοβάμαι να πάω στη δουλειά. Φοβάμαι να κάνω ραντεβού με ανθρώπους που δεν μπορώ να ξέρω πόσο προσεκτικοί είναι στη ζωή τους. Φοβάμαι να πάω στο σούπερ μάρκετ. Κανείς δεν τηρεί αποστάσεις, παρά μόνο κοιτάζει με μισό μάτι όποιον είναι γύρω του, σκεπτόμενος ότι είναι πιθανός φορέας. Φοβάμαι.
Φοβάμαι τους ανθρώπους.
Φοβάμαι αν θα καταφέρω να έχω λεφτά να πληρώσω για τα βασικά. Το 2018 κάναμε με τη συνέταιρό μου μία ΙΚΕ. Δεν έχουμε δάνεια, αλλά και οι πελάτες που έχουμε έχουν πληγεί από την κρίση της πανδημίας. Στην αρχή είμασταν 6 εργαζόμενοι . Μετά γίναμε 5 και μετά 4. Μετά μας είπε το κράτος το 50% τηλεργασία. Τον Οκτώβριο αποφασίσαμε να απολύσουμε τους εαυτούς μας και έμειναν 2 εργαζόμενοι. Δεν πήραμε την τελευταία επιστρεπτέα προκαταβολή. Κόψαμε ένα τιμολόγιο, κάναμε και τις απολύσεις του εαυτού μας και τη χάσαμε. Χρωστάμε στην εφορία και στο ΙΚΑ. Όχι μεγάλα ποσά, αλλά για μια εταιρεία που δεν μπορεί στην ουσία να εισπράξει και να βρει νέους πελάτες η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Μπήκαμε σε αναστολή, γιατί η λειτουργία μας θα ήταν μια κοροϊδία. Το θέμα είναι ότι κι ο ένας μισθός που έμπαινε στο σπίτι τώρα δεν υπάρχει. Επίδομα ανεργίας δεν πήρα, με 30 χρόνια δουλειά στην πλάτη μου, γιατί ήμουν διαχειριστής με 1000 ευρώ. Πάνε κι αυτά τώρα. Μόνο χρέη και λογαριασμοί έχουν μείνει. Ναι. Φοβάμαι αν θα καταφέρω να ζήσω. Φοβάμαι την επόμενη μέρα του COVID-19, τότε που η εξουσία θα ξεχάσει όσα περάσαμε και θα συμπεριφέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα!
Ναι το έχει ξανακάνει!
Εγώ όμως δεν θα πάψω να φοβάμαι και θα είμαι μόνη!
Δεν θέλω να χρωστάω. Δεν θέλω να μην είμαι συνεπής. Στα 50 μου όμως δεν έβρισκα δουλειά. Έκανα μια προσπάθεια που έδειχνε να πηγαίνει καλά. Δεν ήθελα δάνεια από τράπεζες. Μου τα έχουν πάρει όλα εκμεταλλευόμενες τον νόμο και την οικονομική τους άνεση σε δικαστικά έξοδα, όσο κι αν τις κυνήγησα, όταν έκλεισε η εταιρεία μου το 2012. Σπίτια, γραφεία… τα πάντα. Αν είσαι «βλάκας», δηλαδή έντιμος επιχειρηματίας, κι έχεις την περιουσία σου στο όνομά σου, εύκολα και με τις ευλογίες των δικαστηρίων στα παίρνουν όλα. Μάταιος αγώνας, τζάμπα λεφτά σε δικηγόρους. Χάσαμε κι ότι οικονομίες είχε ο σύζυγός μου και οι γονείς μας. Τα χάσαμε όλα γιατί δεν ήμουν λαμόγιο. Δεν ήμουν απατεώνας αλλά τίμια και με τσάκισαν. Και ναι, φοβάμαι τις τράπεζες και όσους δεν έχουν όρια.
Ό,τι έφτιαξα δουλεύοντας από 18 χρόνων αδιάκοπα το έχασα. Από το 2012 προσπαθώ, περιορίζοντας στο μηδέν τα προσωπικά έξοδα, να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, γιατί μόνο υποχρεώσεις έχω. Απέναντι στο κράτος, στην κοινωνία, στο σπίτι, στην οικογένεια. Και σήμερα φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω. Πιο πολύ φοβάμαι το άδειο ψυγείο. Ναι. Τη στιγμή που ο γιος μου θα ανοίξει το ψυγείο και θα είναι άδειο. Αυτό φοβάμαι περισσότερο. Αυτή η εικόνα με στοιχειώνει.
Φοβάμαι πλέον αυτή την αδυναμία μου να αλλάξω το αύριο που βλέπω να έρχεται. Φοβάμαι πως δεν έχω πια ελπίδα. Φοβάμαι ότι θα χάσω τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μου. Φοβάμαι.
Έτσι κλείνει το γράμμα της μία γυναίκα 50 ετών, μητέρα, σύζυγος, με τριάντα χρόνια εργασίας στην πλάτη της, νυν άνεργη επιχειρηματίας, ένας άνθρωπος δυνατός για όσους την γνωρίζουν.
Είναι η δική της αλήθεια ή μήπως είναι και πολλών άλλων;
Ας κρατήσουμε τις σκέψεις αυτές, όταν αύριο χρειαστεί να επιλέξουμε συνεργάτες, συνεταίρους, τράπεζες, χώρες που θα ζήσουν τα παιδιά μας, κυβερνήσεις και ό,τι άλλο θα μπορούσε να καθορίσει τη ζωή μας.
Γιατί φοβάμαι πως το γράμμα λέει πολλές αλήθειες σε λίγες γραμμές.
