Φτάσαμε στη Σαμοθράκη αργά το βράδυ. Μάλλον δεν ήμασταν κουρασμένοι, αφού στο πλοίο είχαμε περάσει καλά, είδα(ν)με μάτς, φάγαμε και είπαμε παλιές –καλές δημοσιογραφικές ιστορίες…
Πηγαίναμε στο ετήσιο δημοσιογραφικό συνέδριο στην Σαμοθράκη,
Έχοντας πάψει εδώ και μερικά χρόνια να δουλεύω από τους παραδοσιακούς χώρους εργασίας, μου’ χε λείψει αυτή η δημοσιογραφική ατμόσφαιρα που έμοιαζε με «αποστολή»… Όποιος έχει κάνει έστω και έναν χρόνο σε εφημερίδες, ξέρει τι εννοώ. Τράβηξα τις φωτό μου, πείραξα κόσμο, συγκινήθηκα που είδα παλιούς δασκάλους και συναδέλφους… γνώρισα καινούργιους…
Φτάσαμε κάποια στιγμή… μπήκαμε στα πούλμαν και μας μοιράσανε στα ξενοδοχεία. Η Νομαρχία Έβρου ήταν από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή άψογη οικοδέσποινα… Λέγαμε τα ονόματά μας και μας δίνανε το κλειδί. Όταν το πήρα στο χέρι… κοντοστάθηκα και ρώτησα… έχετε wireless?
– Ε;
(μμμμμ καλά αρχίσαμε!)
– Λέω: σύνδεση internet στο δωμάτιό μου έχω;
– Ο-ο-οχι….
– Στην ρεσεψιόν;
– Οχι!
– Στην πισίνα;
– Οχι….
– Έλα ρε Αντώναρε… που μου θες και διαδίκτυο στην Σαμοθράκη… προχώρα μωρέ αδελφέ μου… να ξαπλώσουμε λίγο το κορμί μας…
– Ναι-ναι… συμφώνησαν όλοι…
Η φίλη μου η Νατάσα αγκαλιά με το καινούργιο της laptop με κοίταξε με απελπισία…
Κατάλαβα… πάλι για τη λιθογραφία, θα μιλήσουμε… σκέφτηκα… αλλά γρήγορα έδιωξα αυτή τη μαύρη σκέψη… στο κάτω κάτω, θα είχαμε πολλά να πούμε για τη φωτοσύνθεση…
Να μη σας τα πολυλογώ… το δωμάτιο όμορφο και η θάλασσα από τη βεράντα μου 5 μέτρα… στη φουσκοθαλασσιά μάλλον θα έμπαινε στο δωμάτιό μου… Ήταν υπέροχα…
Φάγαμε… είπαμε παλιές καλές ιστορίες… ΝΔ… ΠΑΣΟΚ… βρώμικο ’89… παλιές καλές ιστορίες… συνδικαλιστικά… παλιές καλές ιστορίες… νάνι…
Την άλλη μέρα στο συνεδριακό χώρο… σαντουιτσάκια, καφέδες και ομιλητές…
Θα ήμουν στο πάνελ της δεύτερης μέρας…
Πήρα τον υπολογιστή μου και βγήκα στο bar… έτσι κι αλλιώς οι ομιλίες ακουγόντουσαν και έξω… άρχισα να φτιάχνω ένα slideshow με τις φωτό από το πλοίο και αμέσως μετά (μοντάρισα) ένα μικρό βιντεάκι…
Ο καιρός ήταν υπέροχος… και αυτά που λέγανε ήταν ενδιαφέροντα… μάλλον συμφωνούσα με όλους… όμως… όμως ρε παιδιά… ο Θεός να πέσει να με κάψει αν δε σέβομαι και αγαπώ τους συνταξιούχους δημοσιογράφους… έχω τόσες δημιουργικές σκέψεις γι’ αυτούς… είναι δυνατόν ποτέ ένας δημοσιογράφος να πάψει να είναι δημοσιογράφος, επειδή απλώς βγήκε στη σύνταξη… δεν το κουβεντιάζω… όμως… ΟΜΩΣ… το πρόβλημα της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν είναι ΜΟΝΟ οι συντάξεις μας, το επικουρικό μας, ή το ποια ένωση έχει δίκιο ή όχι στο τάδε συνδικαλιστικό και προφανώς σημαντικό πρόβλημα… Ο Δανίκας κουβεντιάζει χαλαρά με μια συνάδελφο και δείχνει να απολαμβάνει τον ήλιο… ξαφνικά (σαν να του τη δίνει) σηκώνεται, πάει στο πάνελ και από μικροφώνου μας μπινελικώνει (τους δημοσιογράφους) για τη στάση που κρατήσαμε π.χ. στην περίπτωση του Ιράκ… έχει δίκιο … και τα λέει κι ωραία… ωραία περνάω…. το internet όμως του συνεδρίου σεεεεεερρρρρρννννννεττταιαιαιαιαι… το slideshow μου δεν ξεκίνησε ποτέ και ευτυχώς που το βιντεάκι το’ χα φτιάξει και dvd… σκέφτηκα να το φτιάξω και VHS, αλλά δεν προλάβαινα…
Ξαναφάγαμε… πήγαμε στα δωμάτια… ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα παπαπαλα… από τους προνοητικούς που τα’ χαν κλείσει από την Αθήνα… είχα ξεχάσει και το φορτιστή του κινητού μου… Α, μπα… εμείς δεν έχουμε από τέτοια… στην Αλεξανδρούπολη… Θέε μου, κράτα με να μην πάθω επικοινωνιακό ίκτερο…
Την άλλη μέρα στο πάνελ….
Τα’ παμε… για έναν εντελώς ανεξήγητο λόγο… η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων πιστεύει ακράδαντα ότι ενημέρωση στο internet=blogs. Όλοι έχουν να πουν κάτι για τα blogs… αλλά ως αναγνώστες… λες και ήμασταν σε βιβλιοθήκη… σε εκδρομή ταξιδιωτών με χόμπι την ανάγνωση των blogs…
Αν επιτρέπεται να πει την είδηση ή αν δεν επιτρέπεται… αν θα γίνει αυτορύθμιση ή δε θα γίνει… κάνουν ρεπορτάζ οι bloggers ή όχι… να είναι ανώνυμα ή επώνυμα…
Για μια στιγμή σκέφτηκα τους φίλους μου τους bloggers… τους εχθρούς μου τους bloggers… τους «μπλογκάρουμε γιατί είναι η ζωή μας!»… όλους αυτούς που ξέρω και δεν ξέρω, που βρήκαν επιτέλους μια διέξοδο στην σκοτεινή καθημερινότητά τους…
Στα παπάρια τους οι δημοσιογραφικές ενώσεις, οι δημοσιογράφοι, η αυτορύθμιση… πολύ στα παπάρια τους όμως… Τόσο πολύ, που εμείς οι δημοσιογράφοι θα μέναμε με ανοικτό το στόμα…
Τα είπαμε, ψιλοβριστήκαμε, διασκέδασαν με το cartoon που τους έδειξα… στα παλιά τους τα παπούτσια που το’ φτιαξα μόνος μου… λες και δεν καταλαβαίνουν ότι οι θέσεις εργασίας στην παραγωγή δημοσιογραφικού υλικού θα μειωθούν δραστικά στον ρεπόρτερ-cameraman-μοντέρ-παραγωγό… και μετά συνέχισαν τα συνδικαλιστικά και τα άλλα διάφορα που αφορούν σε μεγάλο βαθμό τους μισθούς, τις συντάξεις… τα αφεντικά…
Τους αγαπώ πολύ για να πω πραγματικά τη γνώμη μου… τους φόβους μου… πέρασα τα καλύτερα μου χρόνια μαζί τους… είναι τα αδέλφια μου… μόνο που είναι κολλημένοι….
Το ίδιο βράδυ ο Χρήστος, η Βάσω, η Νικολέτα κι εγώ ανεβαίναμε προς την χώρα για κατσικάκι… πολύ κατσικάκι στη Σαμοθράκη… και στους δρόμους και στα πιάτα….
Οδηγεί ο Χρήστος και λέει:
– Ρε παιδιά, το βασικό που μας έκανε όλους εμάς δημοσιογράφους είναι η περιέργεια… Έτσι δεν είναι;
Όλοι συμφωνήσαμε…
– Πώς διάολο τότε όλοι αυτοί δεν έχουν περιέργεια να δουν τι φέρνει η καινούργια εποχή;
Τα τσάκισαν τα κατσίκια…
Εγώ κάτι κολιούς…
Άμα εκνευρίζομαι μου ΄χει πει ο γιατρός μου να μην ανεβάζω χοληστερίνη…
Attachment: A, και μην ξεχνιόμαστε… ρίξτε και μια ματιά στο OUTDOORS… Πού είναι αυτό; Το link σας δίνω… τι είναι linκ; Γκρρρρρρ…
Tίποτα… τίποτα μη μου δίνετε σημασία… Είναι εκεί που οι «δικοί» μου κι εγώ κάνουμε τα δικά μας… To OUTDOORS λοιπόν είναι στην αρχική σελίδα, στο κουτάκι ψηλά-ψηλά που λέει “outdoors” στη δεύτερη σειρά με τα κουτάκια… Είναι το 4ο από αριστερά ή το πέμπτο από δεξιά, αν προτιμάτε την αραβική γραφή… Μπείτε ντε.. Πιο νιανιά δεν μπορώ να το κάνω…
