Τώρα που σβήστηκαν οι φωτιές στην Αττική – και όχι μόνο – , ο στρατηγός Άνεμος λύνει τη σιωπή του, δίνοντας απαντήσεις σε όσα του καταμαρτυρούν οι γαλάζιοι.
Ζήτησε να συναντηθούμε λίγο πριν τις οκτώ το βράδυ, σε ένα καμένο αυθαίρετο (με πισίνα), κάπου στην Αττική.
(Μας ζήτησε να μην αποκαλύψουμε την ακριβή διεύθυνση και τα προσωπικά του ιδιοκτήτη, και εμείς, ως σύγχρονοι δημοσιογράφοι, σεβόμαστε τη δέσμευση -γι’ αυτό θα τα αποκαλύψουμε λίαν προσεχώς…).
Ο Άνεμος εμφανίσθηκε μπροστά μας ξαφνικά, φορώντας την στολή στρατηγού, ενώ έπαιζε στα χέρια του, με έκδηλη αυτοπεποίθηση, τη στραταρχική του ράβδο.
– Ρωτείστε με ό,τι θέλετε…
– Τι έχετε να απαντήσετε στις κατηγορίες των αρμόδιων για τις φωτιές υπουργών, οι οποίοι …
– Αρμόδιων για να σβήνουν η… για να ανάβουν φωτιές στο πολιτικό σκηνικό; με διέκοψε χαμογελώντας σαρκαστικά…
– Εσείς τι λέτε; Πάντως, μεταφέρουν σε σας την ευθύνη της καταστροφής…
– Άκου αγαπητέ μου. Τέτοια ανοησία δεν έχω ξανακούσει στην μακραίωνη παρουσία μου στον πλανήτη Γη. Εμένα ο προορισμός μου είναι να διαπερνώ την υφήλιο υποκινούμενος από ένα μηχανισμό γενικής κυκλοφορίας της ατμόσφαιρας. Τώρα με έμαθαν οι γαλάζιοι; Μα, στα υποτροπικά πλάτη των ωκεανών και του Βορείου αλλά και του Νοτίου Ημισφαιρίου εμφανίζομαι μονίμως! Από αιώνες δεν έχουν ακούσει ότι με τρέμουν οι ναυτικοί, καθώς δημιουργώ υποθαλάσσιους στροβίλους; Και όμως, αυτό τι σημαίνει; Ότι θα έπρεπε να σταματήσει η ναυτιλία; Θα έπρεπε να σταματήσει η μάχη των ανθρώπων για να αντιμετωπίσουν τις παράπλευρες απώλειες που αναπόφευκτα δημιουργώ σε θάλασσες και σε στεριές; Δεν έχουν ακούσει για τον λίβα, για τον σιρόκο, για τους ανεμοστρόβιλους;
– Ναι, αλλά σας χρεώνουν…
– Ξέρω…ξέρω. Ότι εγώ, τάχα, είμαι διαπλεκόμενος με οικοπεδοφάγους και γι’ αυτό υποδαύλισα τις φωτιές στο Γραμματικό, στο Σέσι και στο Βαρνάβα. Ε, λοιπόν, ας καταλάβουν όλοι, ότι εγώ επιτελώ το έργο μου σύμφωνα με τη Φύση ή τον Θεό -διαλέγετε και παίρνετε… Ειδικά το καλοκαίρι, δεν ξέρουν οι σοφοί της κυβέρνησης ότι κυριαρχώ με ένα τεράστιο σύστημα χαμηλών πιέσεων επάνω από τη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και…
– Και μέχρι που φτάνει η χάρης σας; Συγγνώμη, η δύναμή σας ήθελα να πω…
– Μέχρι την Κίνα και βάλε! Καλά, αυτά δεν τα γνωρίζουν οι υπουργοί που είναι υπεύθυνοι για την κατάσβεση και την πολιτική προστασία;
– Εννοείτε τον κύριο Μαρκογιανννάκη και το κύριο Παυλόπουλο;
– Να σε διορθώσω: Παυλόπουλο και Μαρκογιαννάκη. Να κρατάμε και την ιεραρχία ε;
– Μάλιστα… Δηλαδή, στρατηγέ μου, θέλετε να πείτε πως, αν άνοιγαν μια εγκυκλοπαίδεια, θα ήξεραν την ύπαρξή σας.
– Φυσικά. Αλλά αυτοί δεν ανοίγουν βιβλίο. Τον «ασκό του Αιόλου ανοίγουν», όπως χαρακτηριστικά λέτε εσείς εδώ στη Γη. Aν ήταν διαβασμένοι, θα ξεστραβώνονταν και θα μάθαιναν ότι είμαι δισέγγονος του Έλληνος, γενάρχη των Ελλήνων, και γιος του Ιππότου και της Μελανίπης.
– Για τον Πρωθυπουργό Καραμανλή τι έχετε να πείτε;
Κοίταξε προς το υπερπέραν, όπως στα έργα της Φίνος Φίλμ κοιτάζουν οι ηθοποιοί έξω από το παράθυρο του στούντιο.
– Τι να πω. Έτσι που πάει, θα τον συμπεριλάβω στο κύκλο μου.
– Μπορείτε παρακαλώ να γίνετε πιο σαφής;
– Ο άνθρωπος εξανέμισε όλες τις ελπίδες. Ψηφοφόρων και μη. Αυτό θέλει μεγάλη ικανότητα! Αξίζει το θαυμασμό μου…
Βημάτισε πάνω κάτω μέσα στα αποκαΐδια, παρατηρώντας μια την πισίνα και μια τις καμένες ελιές και τα πεύκα.
-Υπάρχει βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ!
– Ο ΣΥΡΙΖΑ;
– Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί καίνε τα δέντρα σύριζα και με απαλλάσσουν από την πολύ δουλειά.
Στο σημείο αυτό μαλάκωσε η φωνή του στρατηγού και…
– Α ρε Περικλή Κοροβέση! Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα. Εγώ αυτό ξέρω να πω.
Ξαφνικά σηκώθηκε. Στάθηκε για λίγο ευθυτενής, όπως στέκονται οι επίσημοι στην εξέδρα της παρέλασης. Χτύπησε για τελευταία φορά στην παλάμη του τη στραταρχική ράβδο. Και ύστερα κοίταξε ανήσυχος το ρολόϊ του.
– Πρέπει να φεύγω τώρα! Σε λίγο αρχίζουν τα δελτία ειδήσεων…
-Είχα και άλλες ερωτήσεις να σας κάνω στρατηγέ μου…
– Μην ανησυχείτε… Αφήνω στο πόδι μου το συνάδελφο Γιάννη Μανώλη. Είναι ικανός να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις σας…
