Ρεπορτάζ: Έλενα Καραθάνου
Έκκληση προς το υπουργείο Υγείας και τους αρμόδιους φορείς κάνει η μητέρα ενός 22χρονου παιδιού με αυτισμό, προκειμένου να δείξουν τη δέουσα ευαισθησία και να βρεθεί η κατάλληλη στέγη για το παιδί της που βρίσκεται δεμένο χειροπόδαρα σε ένα κρεβάτι του Δρομοκαΐτειου νοσοκομείου, δηλαδή σε ένα εντελώς ακατάλληλο μέρος για την πάθησή του. Όπως καταγγέλλει η κα Παναγιώτα Λιόλου στο zougla.gr, αρχικά το νοσοκομείο δέχτηκε να φιλοξενήσει προσωρινά το παιδί, ωστόσο αδυνατεί να του παρέχει την κατάλληλη φροντίδα λόγω έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού και οι γιατροί της επισημαίνουν ότι «σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιστρέψει στο σπίτι χωρίς την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη».
Όλα ξεκίνησαν πριν από ενάμιση χρόνο όταν ο νεαρός Βασίλης μεταφέρθηκε στο Δρομοκαΐτειο νοσοκομείο έπειτα από μία οξεία νευρική κρίση που έπαθε και έκτοτε ζει σε αυτό, δεμένος και καθηλωμένος μέρα νύχτα, μαζί με ασθενείς που πάσχουν από άλλες ψυχικές διαταραχές. Τότε η μητέρα του παιδιού, κοιμόταν μαζί του για έξι μήνες, σε ένα στρώμα, προκειμένου να βρίσκεται κοντά στο παιδί της και να βρει λύση για το πρόβλημά του. Πλέον, το επισκέπτεται μια-δυο φορές την εβδομάδα, όπως και ο πατέρας του, καθώς μένουν στο Αίγιο.
«Το παιδί μου έχει εγκλωβιστεί σε ένα ξένο περιβάλλον για εκείνον που κάνει κακό στην ψυχική του ηρεμία καθώς θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα χώρο ειδικά διαμορφωμένο για αυτιστικά παιδιά». Παρά τις επίμονες προσπάθειες να βρει λύση, οι αρμόδιοι τις κλείνουν την πόρτα ενώ, όπως καταγγέλλει η ίδια, «τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση όσο και η νέα, υπόσχονται ότι θα βρουν λύση αλλά μένουν μόνο στα λόγια».
Σύμφωνα με την ίδια, η νέα ηγεσία του υπουργείου Υγείας, δεσμεύτηκε να μεταφερθεί ο γιος της σε κατάλληλο χώρο, μετά τις γιορτές. Στο πλευρό της βρίσκεται ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του ΨΝΑ Δρομοκαΐτειου, κ. Μιχάλης Γιαννάκος, ο οποίος ανέδειξε το θέμα.
«Έχει ανάγκη από ένα κατάλληλο περιβάλλον»
Η μητέρα του 22χρονου Βασίλη, εξηγεί πως η ζωή με ένα αυτιστικό παιδί δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται ειδική φροντίδα, φαρμακευτική αγωγή και καλό περιβάλλον. Όπως λέει στο zougla.gr «το παιδί μεγάλωσε με πολλή αγάπη. Πήγαινε στο σχολείο μέχρι τα 15 του χρόνια, γνωρίζει γραφή και ανάγνωση, πράγμα πολύ σημαντικό για τα παιδιά με αυτισμό. Δυστυχώς όμως, τα αυτιστικά παιδιά έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής. Σε ηλικία 15 ετών η ζωή του στο σπίτι ήταν πια δύσκολη γιατί δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά του. Φοβόμασταν για τη ζωή του. Εγώ άφησα τη δουλειά μου, στην οποία εργαζόμουν επί 18 συναπτά έτη, για να τον φροντίσω, αλλά ήταν αδύνατο. Αποφασίσαμε να μείνει σε ένα Ίδρυμα, κατάλληλο για αυτιστικά παιδιά. Για το καλό του», λέει η κα Λιόλου.
Όπερ και εγένετο. Τότε μεταφέρθηκε στο Ίδρυμα του Σκαραμαγκά όπου έμεινε 5 χρόνια. Όταν όμως αυτό έκλεισε, μεταφέρθηκε σε αντίστοιχο ίδρυμα στην περιοχή της Αγ. Βαρβάρας και από κει στην Αγία Παρασκευή όπου φιλοξενήθηκε για 3 μήνες. Σε αυτό το ίδρυμα, κρίθηκε απαραίτητη η μεταφορά του σε εφημερεύον νοσοκομείο, μετά από οξεία νευρική κρίση. Και κάπως έτσι έπειτα από εισαγγελική παραγγελία, μεταφέρθηκε στο Δρομοκαΐτειο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται έως σήμερα.
Σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η μητέρα, «Τον φιλοξενούσε ένα ειδικό ίδρυμα για τα αυτιστικά παιδιά στην Αγία Παρασκευή. Εκεί, έμεινε τρεις μήνες και μπορώ να πω πως όλο αυτό το διάστημα ήταν ένα πολύ λειτουργικό παιδί. Μία μέρα, λόγω αλλαγής του προγράμματος, έπαθε μία κρίση και ο διευθυντής του οικοτροφείου με εισαγγελική παραγγελία τον έστειλε στο Δρομοκαΐτειο. Μετά από 15 μέρες βγήκε από το Δρομοκαΐτειο και γύρισε στο οικοτροφείο. Τότε, ο διευθυντής μου είπε ότι αν επαναλάβει την ίδια συμπεριφορά, θα του ξανακάνει εισαγγελική παραγγελία. Τον παρακάλεσα, του είπα αν συμβεί κάτι τέτοιο να με ειδοποιήσει, για να πάω να τον ηρεμήσω, όσο μπορώ, αλλά δεν με άκουσε και μετά από δύο μέρες του έκανε και δεύτερη εισαγγελική παραγγελία. Από τότε έως και σήμερα, από τις 15 Ιουνίου (σ.σ του 2018), ο γιος μου νοσηλεύεται στο Δρομοκαΐτειο, σε έναν χώρο ο οποίος είναι εντελώς ακατάλληλος για την πάθησή του».
«Οι άλλοι ασθενείς τον φτύνουν και τον χτυπούν»
Η μητέρα του 22χρονου Βασίλη καταγγέλλει ότι «Το παιδί μου (στο Δρομοκαϊτειο) δεν σιτίζεται ενώ κινδυνεύει η ζωή του. Σε αυτή την κλινική νοσηλεύονται και τοξικομανείς και εγκληματίες. Έχω μείνει έξι μήνες μέσα, κοιμόμουν σε ένα στρώμα, δίπλα στον γιο μου και τα έχω δει με τα μάτια μου. Αυτά τα επιβεβαίωσε και γιατρός και ο διοικητής του Δρομοκαΐτειου στον εισαγγελέα, όπου πήγαμε πριν από έναν μήνα. Έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις. Τον χτυπούν, τον βρίζουν, τον φτύνουν οι άλλοι ασθενείς και, βέβαια, δεν ευθύνονται αυτοί για αυτό. Κρίμα για το παιδί. Έχω ένα παλικάρι και είναι κατά τα άλλα υγιέστατος. Ξέρει να γράφει, ξέρει να διαβάζει, μαθαίνει… Θέλει να συνεχίσει τη ζωή του, να επικοινωνεί με τους ανθρώπους και όχι να τον χτυπάνε και να τον δένουν».
Ακούστε τι λέει η κα Παναγιώτα Λιόλου για το παιδί της και τις υποσχέσεις από τους αρμόδιους φορείς
Σύμφωνα με τον κ. Γιαννάκο, η μητέρα του παιδιού ζήτησε από τον ίδιο να δημοσιεύσει το θέμα προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και να μεταφερθεί ο νεαρός σε ειδικό ξενώνα για παιδιά με αυτισμό, ώστε να έχει καλύτερη ιατρική αντιμετώπιση.
Ακούστε τι υποστηρίζει ο κ. Γιαννάκος
«Η μητέρα απευθύνθηκε παντού, αλλά βρήκε κλειστές πόρτες. Έστω τώρα ας λυθεί το πρόβλημα. Το παιδί αξίζει μία καλύτερη τύχη. Το κρεβάτι του για να μην κουνιέται, στην προσπάθειά του να ελευθερωθεί, βιδώθηκε στο πάτωμα. Το παιδί βρίσκεται μόνιμα σε ένα δωμάτιο απομόνωσης» λέει στο zougla.gr ο κ. Γιαννάκος.
«Τα ευρωπαϊκά κονδύλια και η απραγία των ιθυνόντων»
Σύμφωνα με τον κ. Γιαννάκο, υπάρχουν κατάλληλα ιδρύματα για τα αυτιστικά παιδιά τα οποία τροφοδοτούνται από ευρωπαϊκά κονδύλια, ωστόσο ο ίδιος κάνει λόγο για ανύπαρκτο κράτος. «Πονάει η ψυχή σου να το βλέπεις και να σου λέει θέλω να πάω στο χωριό μου τώρα τα Χριστούγεννα και αυτό να μην μπορεί να γίνει. Να προσπαθεί να παίξει μπάλα στο δωμάτιό του με δεμένα τα πόδια. Τιμωρείται ως ο χειρότερος εγκληματίας επειδή έχει την ατυχία να πάσχει από αυτισμό. Σε κανέναν δεν αξίζει αυτή η τύχη» και προσθέτει:
«Το κράτος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ξόδεψαν εκατομμύρια ευρώ για να ζουν αυτά τα παιδιά σε προστατευόμενους ξενώνες, διαμερίσματα μιας και στο σπίτι τους είναι αδύνατον να τα φροντίσει η οικογένειά τους. Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Τι γίνεται τώρα; Οι έχοντες την εξουσία θυμούνται τώρα παραμονές εορτών τα άτομα με αυτισμό και άλλες αναπηρίες και τα επισκέπτονται εθιμοτυπικά. Τι θα έλεγαν σε αυτό το παιδί που το καταδικάζουν να ζει καθηλωμένο χειροπόδαρα σε ένα δωμάτιο στο κρεβάτι του σε όλη του τη ζωή; Καμία λύση στο πρόβλημα παρά τις προσπάθειές μας. Παρά τη δημόσια κατακραυγή».
Ο Μιχάλης Γιαννακός σχολιάζει και το πρόβλημα της υποστελέχωσης, που έχει ως αποτέλεσμα νέοι με αυτισμό να καθηλώνονται με ιμάντες στα κρεβάτια τους, αντί να τυγχάνουν της δέουσας φροντίδας. «Δύο νοσηλευτές (εκ των οποίων πολλές φορές ο ένας εκπαιδευόμενος) για 40 ασθενείς στη βάρδια. Όλοι οι ασθενείς διεγερτικοί – επικίνδυνοι που εισάγονται συνοδεία τριών αστυνομικών. Σε 1.450 οργανικές θέσεις μείναμε 400 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων».
Στην επιστολή του ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ αναφέρεται και στο πρόβλημα των υποδομών του Δρομοκαΐτειου, στις οποίες δεν γίνεται συντήρηση και επισκευή στις υποδομές του νοσοκομείου.
