Πατήστε εδώ και δείτε από την κάμερα της zougla.gr τι γίνεται τώρα στο Σύνταγμα
Στο πάνω διάζωμα του ΟΑΚΑ χιλιάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού περίμεναν το τέλος του αγώνα με την Ανόρθωση. Είχαν σηκώσει ένα πανό με το σύνθημα «No justice No Peace». Σε ελεύθερη μετάφραση «Χωρίς Δικαιοσύνη δεν υπάρχει Ειρήνη». Προχωρημένο σύνθημα, θα έλεγε κανείς «κουλτουριάρικο» για κάποιους που τους αποκαλούν χούλιγκανς. Μετά το τέλος του αγώνα, σηκώθηκαν και φώναξαν «η τριφυλλάρα στους 16 για την πάρτη του Αλέξη».
Στα κάτω διαζώματα τη ζωής, στην πραγματική κοινωνία, χιλιάδες νεαρά βλαστάρια της ελληνικής πραγματικότητας ξεσηκώθηκαν. Για πρώτη φορά στις συνοικίες και τα προάστια, στις μεγάλες πόλεις της Περιφέρειας, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν Πανεπιστήμια και φοιτηταριό, οι μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ορισμένοι τους αποκαλούσαν αλήτες. Άλλοι τους είπαν προβοκάτορες. Οι περισσότεροι τους έλεγαν «κουκουλοφόρους».
Αυτές οι χιλιάδες νεαρών παιδιών αποκαλούσαν τον εαυτό τους με το μικρό τους όνομα και με τη δική τους ηλικία. «Μας λένε όλους Αλέξη» και «Είμαστε όλοι δεκαεξάχρονοι». Ξαφνικά στο Παρίσι, στην Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, στο Σαν Φραντσίσκο και στην Κωνσταντινούπολη, νεαροί ξεδίπλωσαν πανό και άρχισαν να φωνάζουν εν χορώ «Είμαστε όλοι δεκαεξάχρονοι» και η εφημερίδα «Λιμπερασιόν» σιγόνταρε γράφοντας στο πρωτοσέλιδό της «Η Αθήνα δεν είναι και τόσο μακριά».
Μία σφαίρα μπορεί να σκοτώσει έναν άνθρωπο και να γεμίσει πένθος μία οικογένεια. Μία σφαίρα μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί. Μία σφαίρα δεν φτάνει ωστόσο για να σκοτώσει το όνειρο. Σίγουρα μία σφαίρα δεν μπορεί να καθυποτάξει και να καταδικάσει σε αφασία μία κοινωνία.
Η σφαίρα ενός τραμπούκου αστυνομικού λειτούργησε σαν «ξυπνητήρι» . Οι νεαροί μαθητές άκουγαν στα σπίτια τους για την κρίση. « Μύριζαν» παρατηρώντας τους μεγαλύτερους και τα προβλήματα που συσσωρεύονταν. Ήξεραν τι σημαίνει δημόσια Παιδεία, δημόσιο Πανεπιστήμιο. Γνώριζαν τα ποσοστά της ανεργίας στους νέους που καβατζάρουν το 25%. Έβλεπαν τους δικούς τους να τρέχουν και να μην προλαβαίνουν. Ένιωθαν ότι δεν έχουν χώρο να αναπνεύσουν, να μιλήσουν. Άγγιζαν το αδιέξοδο που είχαν ήδη αγγίξει οι «μεγάλοι».
Στις ιστοσελίδες του διαδικτύου, η Ελλάδα αναστενάζει για όσους δεν το έχουν καταλάβει. Ο στίχος του Σαββόπουλου, παραφρασμένος , αποκαλύπτει το μέγεθος της ενδοεπικοινωνίας μεταξύ μιας νεολαίας που θέλει να ζήσει και όχι να επιβιώσει. Μέσα από τις ιστοσελίδες και τα κινητά τηλέφωνα «οργανώθηκε» ο αυθορμητισμός και «συνδικαλίστηκε» η οργή. Χωρίς οργάνωση, χωρίς συνδικάτα ,χωρίς κόμματα, χωρίς καθοδηγητές. Οι «Επαγγελματίες της Αριστερής Όχθης» έφριξαν. Οι αστοί τρομοκρατήθηκαν. Οι γονείς στον Κορυδαλλό και στην Νέα Σμύρνη ζάρωσαν από ανησυχία αλλά μετά αισθάνθηκαν αυτήν την κρυφή περηφάνια να ξεχειλίζει. Τα δικά τους παιδιά κατέβηκαν στους δρόμους. Οι ίδιοι το είχαν ξεχάσει εδώ και καιρό αυτό το ρημάδι το συναίσθημα. Κάπου ανάμεσα στις κραυγές και την οργή, ορθωνόταν και η δική τους φωνή.
Έπεσαν πάνω τους οι Αρχές και οι Πολιτικοί , ο Καραμανλής και ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, το ΚΚΕ και οι «ώριμοι» για να τους συνετίσουν. Πλανήθηκαν πλάνην οικτράν.
Κάποιοι επαγγελματίες, τα «γνωστά – άγνωστα» παράσιτα των Υπηρεσιών έκαναν ό,τι μπορούσαν για να παρασύρουν τους νεαρούς σε «άλλες» ατραπούς. Λίγες φορές τα κατάφεραν αλλά τελικά για άλλη μία φορά έχασαν και αυτοί και τα αφεντικά τους. Γιατί ούτε η ιστορία γράφεται με συνομωσίες ούτε οι εξεγέρσεις γίνονται με ΚΥΠατζήδες.
Στους δρόμους της Ελλάδας η νεολαία αναπνέει και διεκδικεί το μέλλον της, που η γενιά της Μεταπολίτευσης, αυτή που αυτοαποκαλείται ως «γενιά του Πολυτεχνείου», κατάφερε να της το στερήσει. Μύρισε ο αέρας από τα Βατοπέδιά της, από τις φούσκες της, από το γκλάμουρ της ανοησίας της, από την κενότητα της αφασίας της, από τα παράσιτα του βολέματός της. Αυτή η γενιά έστησε το μοντέλο του lifestyle, μπλόκαρε τη φαντασία με τα κιτς προϊόντα της και ρέφαρε με το παρελθόν της μιζάροντας στο νεοπλουτισμό της.
Αυτό το μοντέλο ζωής δεν πήγαινε άλλο και οι πιτσιρικάδες, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι το ξέρουν, το νιώθουν και το οσμίζονται.
Μία σφαίρα σκότωσε τον Αλέξη αλλά δεν μπορεί να φοβίσει μία νέα γενιά που επιδιώκει να ζήσει και διεκδικεί το δικαίωμά της να ζήσει.
Στην πορεία αυτή, στις ανακαλύψεις τους αλλά και στις αποτυχίες δεν θα βρουν εύκολα συμμάχους. Μερικοί θα τους χαμογελούν συγκαταβατικά, άλλοι θα τους χαϊδεύουν το σβέρκο ώστε να τους ζέψουν στα δικά τους τα άροτρα και άλλοι θα τους λένε αλήτες.
«Αν θες κάτι πολύ, τότε όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να το πραγματοποιήσεις». Αυτή τη φράση του Κοέλιο πρέπει να τη μάθουν απέξω οι «Αλέξηδες», γιατί όπως το μέλλον έτσι και το όνειρο, τους ανήκουν.
