Πριν από μερικά χρόνια, μου έτυχε το εξής: Ενώ είχα πιάσει μια καλή δουλειά και νοίκιασα ένα όμορφο σπίτι στην Αθήνα, δέχτηκα μια πρόταση συνεργασίας αρκετά δελεαστική στη Θεσσαλονίκη. Το δίλημμα για μένα ήταν μεγάλο, έτσι και αναζήτησα τη συμβουλή μιας φίλης. Παρόλο που εκείνη προσπαθούσε να με πείσει να μείνω, κατάφερε ακριβώς το αντίθετο. Μέσα σε μια εβδομάδα έψαχνα για μεταφορική.
Το λάθος της; Είδε την κατάσταση με τα δικά της κριτήρια και ο λόγος που υποστήριζε την απόφαση να μείνω στην Αθήνα ήταν να μην απομακρυνθεί η μία από την άλλη. Δεν αναρωτήθηκε τι θα με έκανε να νιώσω χαρούμενη. Έτσι η ευκαιρία που μου δόθηκε με έκανε να «μετρήσω» τις δυνάμεις μου, αλλά και το ποιοι πραγματικά νοιάζονται για μένα στηρίζοντας την απόφασή μου, άσχετα αν συμφωνούν ή όχι με αυτή.
Υπάρχει άραγε σωστή συμβουλή; Εξαρτάται. Από μας. Ποιος θα μας τη δώσει και κυρίως σε ποιον θα απευθυνθούμε για να μας τη δώσει. Πότε όμως πρέπει να δίνουμε συμβουλές και πότε να τις κρατάμε για τον εαυτό μας;
Συνήθως εκείνοι που συμβουλεύουν βασίζονται στη δική τους εμπειρία. Κανένας άνθρωπος όμως δε μοιάζει με τον άλλο. Και δυστυχώς όλοι έχουμε την τάση να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια. Πριν δώσουμε μια συμβουλή, ας αναλογιστούμε τη θέση του άλλου και κυρίως ας σκεφτούμε τι θα απαντήσουμε. Η συμβουλή έχει ευθύνη.
Καλοί συμβουλάτορες είναι:
• Εκείνοι που σας κάνουν ερωτήσεις, ώστε να κατανοήσουν την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε.
• Αυτοί που δεν κρίνουν «εξ ιδίων τα αλλότρια».
• Όσοι δίνουν τη συμβουλή τους κατόπιν ωρίμου σκέψεως.
Κακοί συμβουλάτορες είναι:
• Αυτοί που δεν σας ξέρουν καλά.
• Όσοι δεν είναι υποστηρικτικοί.
• Συγγενείς που έχουν μόνιμα εξαιρετική άποψη για εσάς και τα σχέδιά σας.
• «Φίλοι» που δε θέλουν να σας δουν να προχωράτε μπροστά.
