“Σου αρέσει αυτός εκεί ο τύπος στο bar που κοιτάζει προς τα εδώ;”, με ρώτησε ο παιδικός μου φίλος. Απάντησα καταφατικά με ένα ελαφρύ μειδίαμα και περισσότερο απορημένη, για να τελειώσει αυτή η μικρή στιχομυθία ως εξής: “Ε… κι εμένα!”.
Κεραυνός εν αιθρία έπεσε, ευτυχώς δεν με πλάκωσε. Ο κολλητός μου, που μεγαλώσαμε μαζί, ζήσαμε μαζί και απ’ ό,τι φαίνεται θα γεράσουμε μαζί, είναι gay.
Στιγμή δεν πέρασαν από το μυαλό μου τα κλασικά και παρωχημένα ομοφοβικά που εκφράζουν συντηρητικές φιγούρες από το παρελθόν – η χοντρή γεροντοκόρη θεία που φτύνει τον κόρφο της κάθε φορά που βλέπει ένα διαφορετικό άνθρωπο – τύπου “Χριστέ μου, θα ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει. Ακούς εκεί άνδρας με άνδρα; Τα Σόδομα και τα Γόμορρα…”. Αντιθέτως, η πρώτη μου σκέψη ήταν: “Καλά γιατί δεν μου το είπε;”.
Άκουσα αυτό που μου είπε σαν να σχολίαζε τον καιρό. Ήταν πραγματικά μια ηλιόλουστη βραδιά…. Ναι, ναι μην απορείτε ανέτειλε ο ήλιος, όχι αυτός ο πράσινος του ΠΑΣΟΚ ούτε αυτός που καίει για μας τους «χαρούμενους», που λένε οι στενόμυαλοι.
Τον κοίταξα και του είπα γελώντας, “Μμμμμ… για να δούμε ποιος θα τον κερδίσει γρηγορότερα”. Χαλάρωσε αμέσως. Ένα βάρος του έφυγε από το στήθος του. Φάνηκε από το πρόσωπό του, που έλαμψε σαν ήλιος μέσα στα μεσάνυχτα.
“Μα γιατί δεν μου το είπες πιο νωρίς, αφού με ξέρεις”, ήθελα να του πω και πάλι, όμως το ερώτημα παρέμεινε μια ηχώ στα τοιχώματα του μυαλού μου. Το “μυστικό της Κοντέσας Βαλέρενας”, είχε κιόλας αποκαλυφθεί.
(ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ: Ήταν αγχωμένος για το πώς θα μου το ξεστομίσει και από την ταραχή του τα έκανε μούσκεμα κυριολεκτικά…. Έριξε όλο το ποτό του πάνω στο τζινάκι μου, που είναι και DSQUΑRED! Ξέρετε πόσο έχει; ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΩΝ G700€!!! Τότε, λοιπόν, ήταν που αμόλησα την κοτσάνα μου…! “Πω, ρε …ούστη μου!”, (Ξέρω, ξέρω πιπέρι στο στόμα).
Έμεινα αποσβολωμένη. Στήλη άλατος. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Έτοιμη ήμουν να το ξανά πω από αμηχανία, λες και με έδειχνε το κόκκινο βελάκι στα βίντεο κρυφής να κάνω κάτι κακό. Φαντάζεστε, είναι σαν να αερίστηκα δυνατά σε ασανσέρ και με κοιτούσαν όλοι υποτιμητικά. Oh Mon Dieu! Μου είχε “φύγει”…. Ψέλλισα, “Συγγνώμη, συγγνώμη” και με ικετευτική ματιά ζητούσα συγχώρεση.
Δεν είπε τίποτα, μόνο γέλασε. Είναι και η καλή του ανατροφή που δεν του το επέτρεπε (αν και φαντάζομαι από μέσα του μου έριξε κάτι γαλλικά, του λιμανιού!).
Δεν πρόκειται για μια καρικατούρα του gay. Δηλαδή ο Φίφης, ο Ριρής, ο Κοκός που ξέρουμε από τις ελληνικές ταινίες. Χώρια που στην ερώτηση, “Τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα;”, θα σου απαντήσει ξερά “Μούσμουλα!”. Αρρενωπότατος, χωρίς ίχνος lip gloss, ρίμελ ή κάτι που να θυμίζει “Φτερού”. Δεν του φαίνεται, που λένε…
Ίσα-ίσα, πρόκειται για έναν άνδρα ερωτεύσιμο και μάλιστα με επιτυχίες στο γυναικείο φύλο. Με παιδεία, αρχές και ήθος. Πολύ καλός στη δουλειά του και καπάτσος. Άνδρας με γυναικείο μυαλό, ο τέλειος συνδυασμός. (Εν αντιθέσει με εμένα την Miss Άγαρμπη).
Βέβαια, εγώ δεν τον έφερα ποτέ σε δύσκολη θέση ανακρίνοντάς τον για γαργαλιστικές λεπτομέρειες, που δεν με ενδιαφέρουν. Πάντοτε θα τον παρότρυνα να κάνουμε κάθε είδους σκανδαλιά – όπως μικροί που τρώγαμε όλη την Μερέντα κρυφά από τη μαμά, θα τον παρότρυνα να βγει από το καβούκι του και τέλος θα γνωρίζαμε μαζί το έτερόν του ήμισυ και είναι ακόμη μαζί.
Επιπροσθέτως, για να λύσω κάθε απορία σε άτομα με συντηρητικές ιδέες και αναχρονιστικές απόψεις, ΟΧΙ δεν το έχει πει στους γονείς του συνειδητά, ΟΧΙ δεν σκοπεύει να παντρευτεί στην Ολλανδία, αν και θα ήθελα να είμαι κουμπάρα σε ένα τέτοιο γάμο και ΟΧΙ δεν δίνει λαβές για σχολιασμό σε κανέναν, προκαλώντας με τη συμπεριφορά του.
Και επίσης, τους απαντώ ότι δεν είμαι φιλελεύθερη, προοδευτική, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, απλώς μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με έμαθε να διαλέγω τους φίλους μου βάσει του χαρακτήρα τους και όχι από τα “μυστικά της κρεβατοκάμαράς” τους.
Εξάλλου, ξέρετε γιατί ονομάστηκαν “gay” επειδή είναι χαρούμενοι άνθρωποι που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους. Άσε που, είναι πιο άνδρες από μερικά αντράκια– που δεν τιμούν τα παντελόνια τους. “Πού ‘σαι, πού ‘σαι αντράκι; Ποντίκι…”.
Πάνω από όλα για μένα ΜΟΝΟ ΕΝΑ έχει σημασία ότι Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ είναι ευτυχισμένος. Μπορεί να νιώθει άνετα μαζί μου και να μου εκμυστηρεύεται οτιδήποτε τον προβληματίζει χωρίς να φιλτράρει και να λογοκρίνει τη σκέψη του. Τον αγαπάω όπως είναι, όπως με αποδέχεται κι εκείνος για αυτό που είμαι, (χοντρή, άσχημη, κακιά, τρελή, ψωνάρα, τσιγκούνα, κλαψιάρα…. Μόνο βρωμιάρα δεν συγχωρεί να είμαι), και δεν τον αλλάζω με κανέναν στη γη για τίποτα!!! (Το ξέρω κι αυτός με αγαπάει και τον ευχαριστώωωωωω).
Tip:
Κι εσείς σε ανάλογες περιπτώσεις, απλά να είστε ο εαυτό σας.
