Μία έγκυος μητέρα μπορεί επικοινωνήσει με το παιδί της, ακόμα κι όταν όλοι νομίζουμε πως αυτό είναι δύσκολο.
Η ίδια η μητέρα μπορεί -εστιάζοντας τις παλάμες στην κοιλιά της- να νιώσει τους κραδασμούς, να στείλει μηνύματα, να δείξει την αγάπη της στο αγέννητο παιδί της.
Το παιδί καταλαβαίνει τη μαμά του, τη μουσική και γενικότερα το περιβάλλον, από τους κραδασμούς. Λαμβάνει σε σήματα το ρεύμα της αγάπης της μητέρας ή την ηρεμία που αυτή έχει εκείνη την στιγμή.
Η επικοινωνία με την τεχνική της παλάμης επιτρέπει στη μητέρα να οραματίζεται σε ποια φάση είναι το έμβρυο. Μέσα από τις ασκήσεις, καταλαβαίνει πως, στον εκάστοτε μήνα, το παιδί αναπτύσσει συγκεκριμένα όργανα, έχει τα αποτυπώματα στα χέρια και στα πόδια, δημιουργείται ο εγκέφαλος, οπότε μπορεί να έχει μία εικόνα πιο άμεση. Φτάνει μόνο να εστιάσει την προσοχή της στο μωρό. Νιώθει μία έκσταση, μία ολοκλήρωση, ανοίγει το κέντρο της καρδιάς περισσότερο και απελευθερώνει κάποια συναισθήματα.
Άλλες γυναίκες μπορεί να βλέπουν χρώματα, να μπορούν να ακούν ήχους, είναι ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και την ευαισθησία της κάθε εγκύου. Κάποια άλλη γυναίκα που μπορεί να μην έχει αναπτύξει αυτή την ευαισθησία, απλώς χαλαρώνει. Εφόσον χαλαρώνει η ίδια, όταν φροντίζει τον εαυτό της, κατ’ επέκταση αυτό μεταδίδεται και στο μωρό.
Καλό είναι μια μητέρα να είναι χαλαρωμένη, να εστιάζει καθημερινά και να παρατηρεί πού βρίσκεται συναισθηματικά, ποιες είναι οι ανάγκες της και να συνειδητοποιήσει ότι οι καθημερινές συνήθειες, όπως η διατροφή της και ο χρόνος που αφιερώνει για την επαφή της με το μωρό, έχουν τεράστια σημασία για την περαιτέρω πορεία του.
