Η Χρήση ή η Κατάχρηση ορίζει τον Λόγο;
*** Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης έχει φανατικούς φίλους, αλλά και ορκισμένους εχθρούς·
βεβαίως,
στην προκειμένη περίπτωση η λέξη «εχθρός»
δεν ενέχει κατ’ ελάχιστον την οποιανδήποτε σχέση βιαιότητας,
παρά μόνον δηλώνει τις αρκετές και ενίοτε έντονες διαφωνίες που υπάρχουν
για τις γλωσσολογικές προσεγγίσεις του εν λόγω επιστήμονος
(εξ’ ου και ο σχετικός όρος «μπαμπινιωτισμοί»,
που έχουν εισαγάγει στην Αστική Καθομιλουμένη οι αμφισβητίες του).
Όμως, αυτό που οφείλουμε όλοι να πιστώσουμε στον Γεώργιο Μπαμπινιώτη,
είναι ότι μεταλαμπαδεύει -με ειρηνικό και αξιοθαύμαστα εύπεπτο τρόπο-
την Ελληνική Γλώσσα στο μικροαστικό Νεοελληνικό Νοικοκυριό·
σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής,
μιλά χωρίς τον ελιτισμό που συνηθίζουν να εκπέμπουν
με άκρως προκλητικό και απωθητικό τρόπο κάποιοι ομόλογοί του.
Διόλου τυχαίο,
ότι η λαϊκή κουλτούρα έχει μετατρέψει το επώνυμο «Μπαμπινιώτης»
σε προσωνύμιο που αποδίδεται σε όσους γνωρίζουν καλά Ελληνικά.
*** Παρά, λοιπόν, την εκτίμηση που τρέφω προς τον πασίγνωστο γλωσσολόγο,
έφτασε η στιγμή να διαφωνήσω κι εγώ μαζί του
για μία άποψη που εξέφερε στην -κατά τα λοιπά, εξαιρετική- εκπομπή του
με τίτλο «3 λεπτά για την Ελληνική Γλώσσα»,
την οποία παρουσιάζει στο επίσης εξαιρετικό «Cosmote History».
Σε μία αποστροφή του λόγου του,
ο αγαπητός Μπαμπινιώτης είπε -και σωστά είπε-
ότι το αρσενικό άρθρο θα πρέπει πάντα να έχει στην Αιτιατική την κατάληξη «-ν»,
ώστε να διαχωρίζεται με αυτόν τον τρόπο από το ουδέτερο άρθρο.
Πράγματι,
είναι -παραδείγματος χάριν- σαφέστερο και αναμφιβόλως πιο εύφωνο
να πούμε «Θα πάω για ποτό με τον Μάκη», παρά «…με το Μάκη»,
όσο και αν αυτή η επιλογή έρχεται σε μερική αντίθεση
με τον γλωσσικό κανόνα που ορίζει ότι το «τελικό “νι”»
χρησιμοποιείται μόνο πριν από λέξεις που αρχίζουν από φωνήεν
ή από τα σύμφωνα «κ, π, τ», τα δίψηφα «μπ, ντ, γκ» και τα διπλά «ξ, ψ».
Το -κατά την προσωπική μου άποψη- σφάλμα τού Γεώργιου Μπαμπινιώτη,
(το οποίο σφάλμα, σημειωτέον, υποστηρίζουν και πολλοί ακόμα έγκριτοι γλωσσολόγοι),
προέκυψε αμέσως μετά.
Στηριζόμενος, προφανώς, ο διακεκριμένος καθηγητής,
στην περίφημη λατινική ρήση «Usus norma loquendi»
(δηλαδή, «Η Χρήση ορίζει τον Λόγο»),
προέβη σε μία υπερβατική και συνάμα ισοπεδωτική εξαπλούστευση
που ρίχνει ακόμη περισσότερο νερό
στον μύλο της τρέχουσας αμορφωσιάς και αγραμματοσύνης.
Είπε ότι,
ΚΑΙ το θηλυκό άρθρο θα πρέπει να παίρνει πάντοτε «-ν» στην Αιτιατική,
προσφέροντας με αυτόν τον τρόπο άλλοθι
σε όσους βολεύονται με την εξηλιθιοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας.
*** Όχι, αγαπητέ Γεώργιε Μπαμπινιώτη,
το έργο της επιστήμης σας
είναι μεν να καταγράφει την όποια γλωσσική διαφοροποίηση,
αλλά δεν δικαιούται να υποθάλπει τον μαρασμό
του σημαντικότερου πολιτιστικού και πολιτισμικού θησαυρού
στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.
Σε χαλεπούς καιρούς όπως οι τρέχοντες,
η Ελληνική Γλώσσα πρέπει να ανθίσταται
και μέσω υμών και ημών να δημιουργεί τις συνθήκες
ώστε η χρήση της να μη γίνεται ολοένα και πιο ισοπεδωτική
προς τους κανόνες που εχάραξαν οι ευφυέστατοι πρόγονοί μας.
Συνελόντι ειπείν, οφείλουμε σεβασμό στη Λεπτομέρεια,
ώστε να μην καταντήσουν τα Ελληνικά να είναι «γλώσσα χοντρανθρώπων».
Συμπληρωματική Σημείωση:
Γνωρίζω ότι ο τίτλος αυτού του πονήματος είναι «εμπορικός»
και το περιεχόμενό του είναι «αντιεμπορικό».
Ευελπιστώ ότι κάποτε ο Νεοέλληνας θα αντιληφθεί την Ουσία
και θα προσφέρει «εμπορικότητα» σε τέτοιου είδους γλωσσικές διαφωνίες.
Διότι αν συμβεί αυτό,
θα σημαίνει ότι ο Νεοέλληνας θα έχει αναβαθμισθεί σε «Έλληνας».
Άντε γιατί το πολύ «βαρ-βαρ» κατήντησε πια βαρετό.
Επί του Πιεστηρίου:
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο μία φωτογραφία για το άρθρο μου,
βρήκα στο «YouTube» το διαφημιστικό σποτάκι της εκπομπής του Γεώργιου Μπαμπινιώτη.
Με έκπληξή μου, λοιπόν, διεπίστωσα ένα ακόμη «μαλλιαρό» λάθος,
καθώς στην οθόνη αναγράφεται η φράση
«Ο κόσμος μου είναι η γλώσσα μου».
Όμως,
στην προκειμένη περίπτωση
η λέξη «Γλώσσα» θα έπρεπε να έχει γραφτεί με κεφαλαίο,
ώστε να διαχωρίζεται από το αισθητήριο όργανο της Γεύσης.
Είμαι ζωστόζ;
Ο Υπο-Κοσμικός
