Και κατά περίπτωση ξουρίζει ο Σχιζο- Μπαρμπέρης της οδού Ναυσικάς.
ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΩΝ … “ΣΤΑΡΣ”!
Οι τελευταίες ειδήσεις με έχουν κάνει σημαντικά κεφάτη, σε σημείο να θέλω να μοιραστώ την χαρά. Το κέφι αν δεν μοιράζεται… δεν είναι κέφι.
Καταρχήν, διάβασα την Real life. Είδα λοιπόν την Τζούλια Αλεξανδράτου ντυμένη με ένα μικροσκοπικό κορδόνι και απαθανατισμένη -πού λες εσύ, αφεντικό; Όχι δεν θα σε δυσκολέψω. Δεν είχες, άλλωστε, ποτέ φαντασία. Πήγε λοιπόν η Τζούλια στην Μύκονο!!! Το ξέρω, είσαι έκπληκτος. Να λοιπόν η πρώτη είδηση. Η Τζούλια στην Μύκονο, μαζί με τον αρραβωνιαστικό της (παύλα) Μάνατζερ και Μπάρμαν, Μισέλ. Στην φωτογραφία πήγαιναν μαζί τα σκυλάκια βόλτα και αμέσως μετά πήγαν, άκου τώρα… και αυτό δεν το περιμένεις με τίποτα… ΣΤΗΝ ΨΑΡΟΥ!!! Ας το καλό, σκέφτηκα. Τι απροσδόκητο για το κοινό της καλλιτέχνιδας να εμφανιστεί στην Ψαρού στην Μύκονο, δίπλα στον αρραβωνιαστικό της Μισέλ, με τα σκυλιά τους και τα γυαλιά ηλίου!!! Είδα τις φωτογραφίες και μου φάνηκε τόσο πρωτότυπο!!! Η Τζούλια Αλεξανδράτου και οι Ρότσιλντ, σκέφτηκα, τα κάνανε αυτά… Η μόνη διαφορά είναι ότι η Λαίδη Ρότσιλντ δεν φορούσε μικροσκοπικό κορδόνι στον ποπό της…Τι ρώτησες αφεντικό; Γιατί δεν φορούσε στριγκ η Λαίδη Ρότσιλντ; Ξέρεις κάτι; Δεν είμαι σίγουρη αν το είχε αποκλείσει εξαιτίας του Βαρώνου ή για το ότι δεν είναι ευκολοφόρετο… Μην το βλέπεις έτσι… Το μικροσκοπικό κορδόνι για να το φορέσεις και να περπατήσεις κρατώντας κυνηγόσκυλα στα σοκάκια θέλει γυμνασμένους μύες σε συγκεκριμένα σημεία του κορμιού. Μην με ρωτήσεις να σου πω, πού ακριβώς δημιουργείται το πρόβλημα, γιατί είναι… α δύ να τον !
Αν είσαι τόσο περίεργος, φόρεσε ένα με τρόπο για να καταλάβεις τι εννοώ. Το δημοσίευμα, πάντως, όχι για τους Ρότσιλντ, για το καλλιτεχνικό ζευγάρι, αναδείκνυε ότι μάνατζερ της Τζούλιας είναι ο αρραβωνιαστικός της, μπάρμαν Μισέλ, ο οποίος έχει αναλάβει το πλασάρισμα της αρραβωνιαστικιάς του με δεδομένο ότι σπούδασε management, δημόσιες σχέσεις και μπαρμανική.
Καθοριστικό ρόλο, λέει, στην αλλαγή εικόνας της καλλιτέχνιδας διαδραμάτισε το ταξίδι στις Κάνες. Εκεί κατάλαβε ότι οι σταρς ζούνε για τους ίδιους και όχι για τους άλλους (!!!) Πήγε, λοιπόν, περπάτησε στο κόκκινο χαλί και γύρισε αποφασισμένη.
Η εφημερίδα έγραφε ότι είναι πιο… “προσηνής” η Τζούλια και ότι μιλάει πια στον κόσμο (;;;) (Το “προσηνής” ελπίζω κάποιος να της το εξήγησε για να μην θυμώσει). Σχεδόν συγκινήθηκα! Τι γλυκά που μπορώ πλέον να σκέφτομαι για την διακεκριμένη αυτή αρτίστα!!! Πόσο ανατρεπτικό μου μοιάζει όλο αυτό… Η Τζούλια απλή (!!!) σε σημείο να ρουφάει με το καλαμάκι την γρανίτα από το ποτηράκι της!!!
Επειδή, όμως, αφεντικό ξέρω ότι είσαι καχύποπτος (σε βλέπω, με κοιτάς ήδη με αυτό το ύφος που σε διακρίνει όταν ακούς στην Ζούγκλα τηλεφωνική παρέμβαση “εμπλεκόμενου”), έχω να σου πω… ότι στην Μύκονο πήγε αναγκαστικά. Δεν πήγε για εκείνη… αλλά για το σκάφος! Ναι, είναι πλέον ιδιοκτήτρια σκάφους. Το σκάφος, λοιπόν, οφείλει να πάει Μύκονο. Πού να πάει, στα Τσελεβίνια ή στις Φλέβες;
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ, τώρα, μίλησε στον Παναγιώτη Τάτση. Να σου πω ότι χάρηκα με τα νέα του; Όχι καλέ του Τάτση, του Γεωργούλη. Όχι, δεν είναι καλά. Κάνει μεν διεθνή καριέρα στο L.A (είναι ένα μήνα εκεί), αλλά παραμένει… ελεύθερος (άι στον διάολο), ζει σαν καλόγερος, ξυπνάει στις επτά το πρωί και κοιμήθηκε στην λιμουζίνα που τον πήγαινε στην πρεμιέρα… Δεν έπαιρνε ένα ATOS, λέω εγώ, να μην πήγαινε και χαμένο το σμόκιν; Αν με είχε ρωτήσει, θα του πρότεινα να παίρνει για τις μετακινήσεις του ταρίφα. Όσο κουρασμένος και να είσαι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να σε αφήσουν να κοιμηθείς, διότι σου μιλάνε ακατάπαυστα.
Τον ρώτησε επίσης ο Παναγιώτης, τι γράφεται για εκείνον στον εξωτερικό. Ο Αλέξης είπε ότι δεν έχει διαβάσει, αλλά τον φωνάζουν “Greek God”! Σου τα λέω όλα αυτά, αφεντικό, γιατί αν στο πίσω του μυαλού σου σκέφτεσαι να πας L.A. να ξέρεις ότι ο τίτλος Greek God δόθηκε. Θα μου πεις, αυτοί οι Αμερικάνοι είναι και αμόρφωτοι. Δεν γνωρίζουν παιδί μου τους Έλληνες Θεούς. Υπάρχει ο Απόλλωνας, υπάρχει και ο… Ήφαιστος (κουτσός, στραβός, αλλά Θεός, ο οποίος πήρε και την ομορφότερη γκόμενα από τον Άρη!).
Πάντως, αφεντικό, εκτός από τον Αλέξη Γεωργούλη που είναι μπακούρι εδώ και ένα μήνα, όλοι οι υπόλοιποι ασχολούνται με το σεξ και τις σχέσεις. Είδα τον Παύλο Σταματόπουλο στο μέσα στην καλή χαρά, για τον οποίο “πεθαίνω “. Ναι μου αρέσει πάρα πολύ . Παρουσίασε λοιπόν θέμα με δύο ερωτευμένες ΒΙΔΡΕΣ ..Σε πισίνα κολυμπούσανε , πιασμένες χεράκι – χεράκι .Από αυτό και το συμπέρασμα ότι είναι πολύ τρυφερός , αγνός και συναισθηματικός τύπος . ΟΜΩΣ :
Καταγγέλλω την συγκεκριμένη εκπομπή που ανέδειξε ρεπορτάζ , με το οποίο παραπλανούσανε το κοινό .Το θέμα με τίτλο < ΑΓΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ > ήτανε <μούφα> Δείχνανε λοιπόν , αρκετούς κυρίους , που τα κορμιά τους , σύμφωνα με τους υπεύθυνους της εκπομπής , διαθέτουν σεξ απήλ . Καταρχάς , αφεντικό , δεν σε είχανε συμπεριλάβει . Δεύτερον : Είχανε φωτογραφία του Κώστα Φραγκολιά να παίζει ρακέτες , από την εποχή που έκανε το πρωινάδικο με την Ρούλα Κορομηλά στο ΣΤΑΡ …Ναι ! Θυμάμαι γιατί ήταν μοναδικά αποκαλυπτικές εκείνες οι πόζες με τις ρακέτες . Πιο παλιές Σταματόπουλε δεν είχατε να δείξετε ; Επίσης προπέρσινη φωτογραφία ήταν και εκείνη του Γιάννη Μαρακάκη …Μούφα καλέ όλο το θέμα σας λέω .
Στο δελτίο του ΣΤΑΡ, πάλι, είδα την Μάρω Λύτρα, η οποία θα παντρευτεί με ράπερ που το όνομά του θυμίζει αρχικά χημικού τύπου, νομίζω τον λένε Tι- εΝ- εΣ , Τι – Εν – Τι , Η2Ο , κάπως έτσι… Ο ίδιος δεν αποκάλυψε τίποτα για τον γάμο, θέμα για το οποίο υπήρχε αγωνία. Η Μάρω ήταν πιο εκδηλωτική. Όμως όλοι πιστεύουν ότι είναι ταιριαστοί, αγαπημένοι και μελλόνυμφοι. Αλήθεια, ήθελα να ήξερα πώς φωνάζει τον ράπερ η Μάρω και δεύτερον η τσίχλα ταιριάζει με τα… τατού; Συγνώμη, αλλά όταν σετάρεις τατού κάργα και μπάμπολ είναι σαν να τρως κρεμμυδόσουπα σε σουβλατζίδικο.
Το πόσο βαριέμαι πλέον τα τηλεοπτικά νέα δεν το φαντάζεστε…
Αλλά στο ΣΤΑΡ θέλουν να μεγαλώσουν την εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη, να προετοιμάσουν την Πετρούλα για να παρουσιάζει Μαγειρική – βόμβα, στις έντεκα το πρωί, να μετακινήσουν το δελτίο του μεσημεριού στις δώδεκα, να αρχίζει η Χριστίνα Λαμπίρη στη μία και να βάλουνε το απόγευμα τους Φώτη και Μαρία, οι οποίοι θα παρουσιάζουν εκπομπή στην θέση της Άννας Δρούζα.
Η Μελέτη, πάντως, την φετινή τηλεοπτική σαιζόν κέρδισε σε πολλά επίπεδα με την παρουσία της στην πρωινή ζώνη του καναλιού, με αποτέλεσμα να αυξάνει τις προσδοκίες για την επόμενη σαιζόν.
Ο ΣΧΙΖΟ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΑΥΣΙΚΑΣ
Ξουρίζει Ο Μάκουλας. Παπαδόσηφος Το Χοντρό.
ΤΟ ΑΤΙΤΛΟΝ (Διήγημα σε μικρές, άτοκες δόσεις)
2.
Η φιγούρα με πλησίαζε… Είχε νυχτώσει για τα καλά τώρα… Μπορούσα, ωστόσο, να διακρίνω, ότι ο τύπος αυτός ήταν ένστολος… Συνέχισε να βαδίζει προς το μέρος μου. Πάγωσα, μην πιστεύοντας στα ίδια μου τα μάτια, καθώς το φεγγάρι, αποφάσισε να ρίξει το λιγοστό φως του πάνω στο μπράτσο τού τύπου. Είδα τρία χρώματα… Κόκκινο, άσπρο και μαύρο. Ο άνδρας αυτός φορούσε κατάμπρατσα τη σβάστικα τών ναζί! Στάθηκε ένα βήμα από μένα, λες και με καλούσε να τον περιεργαστώ! Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα. Με μάτια γουρλωμένα, είδα το κολοβό μουστάκι! Το έμβλημα τού προσώπου αυτού… Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, μα αυτός έστεκε ακόμα εμπρός μου. Και όχι μόνο αυτό. Σήκωσε αργά το χέρι του, σε ναζιστικό χαιρετισμό! Το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά, τυφώνας οι σκέψεις, μα δεν μπορούσα στην κατάσταση που βρισκόμουν, ν’ ακολουθήσω καμμία. Το απίστευτο τού πράγματος, με οδήγησε να κάνω το πρώτο που μού ‘κοψε εκείνη τη στιγμή: Να τού μιλήσω! Πρίν όμως, προλάβω ν’ ανοίξω το στεγνό μου στόμα, με πρόλαβε:
-«Διψάς», είπε με βεβαιότητα, βγάζοντας ένα παγούρι με νερό από το δικό του σακκίδιο. «Ορίστε, πιες!», με διέταξε.
Άπλωσα το χέρι με λαχτάρα. «Θα λύσω τις απορίες μου, αφού ξεδιψάσω», σκέφτηκα. Έκανα να πιω, μα ευθύς ως η πρώτη γουλιά μού ‘βρεξε τον ουρανίσκο, έφτυσα με αηδία. Ο άνδρας ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.
– «Αίμα», μού είπε. «Σε προειδοποίησα, εδώ δεν υπάρχουν φίλοι. Πρέπει να προσέχεις τί, και από ποιον το παίρνεις!».
– «Νομίζω, Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν, είμαι σίγουρος ότι είσαι ο…»
– «…Αδόλφος Χίτλερ!», δήλωσε.
– «Μα εσύ, μιλάς άπταιστα Ελληνικά», τού αντιγύρισα.
– «Εδώ, όλοι μιλούν Ελληνικά».
– «… Εδώ…; Ναι, εδώ… Αρχίζω να θυμάμαι… Ξυριζόμουν, μπροστά στον καθρέφτη, στο σπίτι μου στην Αθήνα. Κόπηκα άσχημα, και το αίμα πιτσίλισε τον καθρέφτη. Οι πιτσιλιές μεγάλωναν, σχηματίζοντας τρεις φιγούρες ντυμένες στα μωβ, οι οποίες με κάλεσαν να μπω μέσα στον καθρέφτη… Δεν το σκέφτηκα πολύ… Ένωσα τα χέρια μου, τ’ ακούμπησα στο γυαλί, κι ο καθρέφτης με ρούφηξε. Οι τρεις φιγούρες, με περίμεναν στην άλλη μεριά, και, πριν με σπρώξουν με πολλή δύναμη μέσα σε κάτι που έμοιαζε με μαύρη τρύπα, μού ψιθύρισαν ότι ο κόσμος τών πνευμάτων, χρειάζεται έναν ζωντανό… Το σακκίδιο, βρισκόταν δίπλα στο νιπτήρα, και το άρπαξα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μη φύγω. Ναι, θυμάμαι… Το ετοίμαζα για την εκδρομή που επρόκειτο να πάω… Πρόλαβα να βάλω μέσα το μαχαίρι, το κασετοφωνάκι, αλλά το μπουκάλι με το χαρτί;»
Λέγοντας αυτά, πιότερο σε μένα, παρά στον… κύριο Αδόλφο, πάσχισα να θυμηθώ πώς είχε βρεθεί το μπουκάλι στο σακκίδιό μου… Το έβγαλα από κει, το έσπασα, και ξετύλιξα το χαρτί χωρίς το παραμικρό τσίμπημα αγωνίας, μιας και μυστηριωδώς ήμουν σίγουρος, ότι δεν έκρυβε κανενός είδους εξήγηση για την τωρινή κατάστασή μου. Έγραφε «Λυπάμαι. Εκεί που πας, δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω. Πρέπει να χωρίσουμε.». Αναγνώρισα το γραφικό χαρακτήρα τής κοπέλλας μου, τής Ντόνας. Μόνο που η Ντόνα, αποκλείεται ήξερε. Είχε φύγει από το σπίτι μου, λέγοντάς μου ότι θα πήγαινε να ετοιμαστεί για την εκδρομή, κι ότι θα επέστεφε. Χμ… Κοίτα τρόπο που διάλεξε η πουτανίτσα για να μού πει ότι χωρίζουμε…! Πρωτότυπος, την παραδέχομαι! Μια στιγμή, όμως! Τί εννοούσε μ’ αυτό το «εκεί που πας…» και τα λοιπά; Mάλλον καμμιά από τις ψευτορομαντικές μαλακιούλες τών γυναικών. Μόλις θυμηθώ και τί δουλειά έκανα, θα το καταλάβω καλύτερα. Μωρέ… σκυλομπατίρης θα ήμουνα.
– «Το παράδοξο είναι, πως είμαι σίγουρος ότι δεν ονειρεύομαι», γύρισα κι είπα στον Αδόλφο, ο οποίος όλη αυτήν την ώρα, με κοίταζε αδιάφορος, και τον οποίο, όλως περιέργως, είχα αρχίσει να αισθάνομαι ως συνοδοιπόρο μου.
– «Σωστά ως εδώ», είπε ο Αδόλφος. Αποφάσισα να μην τον ρωτήσω τίποτα, να παίξω ένα παιχνίδι τακτικής. Είπα, λοιπόν, με σταθερή φωνή:
– «Το αίμα που πήγες να με ποτίσεις, ήταν το δικό μου, δεν ειν’ έτσι;».
– «Nαι, και γι’ αυτό θυμήθηκες. Όφειλες να θυμηθείς». Μια αρκετά μεγάλη παύση ακολούθησε… Ο Αδόλφος, με κοιτούσε πονηρά, με το χαιρέκακο χαμόγελο που χρησιμοποιούσε σαν χάιδευε τα Γερμανάκια, περιμένοντας τις ερωτήσεις μου. Εγώ πάλι, τον κοιτούσα προκλητικά, χωρίς ν’ αρθρώνω λέξη.
– «Σ’ ακούω», φώναξε. Τίποτα εγώ. «Εμπρός, ξέρω ότι χιλιάδες ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό σου, κι εγώ είπα ψέμματα ότι ξέρω λίγα. Ξέρω, μ’ ακούς; Δε θες να μάθεις το λόγο για τον οποίο βρίσκεσαι σ’ αυτό το ‘εδώ’;», χούγιαξε!
– «Όχι, ευχαριστώ διά την ευγενική σας προσφορά, κοσμομίσητε κύριε Χίτλερ, αλλά θα δοκιμάσω να τον ανακαλύψω μόνος μου», απάντησα ειρωνικα και μειλίχια. Ο Αδόλφος, κοκκίνησε από οργή και από έλλειψη εξουσίας… Και τότε… Ο Αδόλφος μού έδειξε κάτι…
ΚΑΙ ΤΟΤΕ, Ο ΑΔΟΛΦΟΣ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΚΑΤΙ!!! Ο ΑΔΟΛΦΟΣ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΚΑΤΙ!!!!!!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Φιλιααά!
