Όταν χτυπούν σαν τρελές οι βελόνες στον συλλογικό ανιχνευτή ψεύδους.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Αναμφιβόλως υπήρξε πρόσφατα το «πρόσωπο των ημερών»·
η πολιτεύτρια τού κυβερνώντος κόμματος
που με την ακαταπολέμητα εκτυφλωτική οδοντοστοιχία της
έχει οδηγήσει σε κατάθλιψη τον Αλέξανδρο Πετρίδη
καθώς έδωσε νέες αχανείς διαστάσεις στο πετυχημένο σλόγκαν «Το λευκότερο λευκό»,
η πρώην «Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής» Σοφία Νικολάου,
εφέρετο -σύμφωνα με καταγγελίες εναντίον της-
να βαρυνόταν με αντίστοιχα εκτυφλωτικές απ’ ευθείας αναθέσεις
που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια τής θητείας της
και ενδεχομένως να επέφεραν διακεκριμένη οικονομική ζημία στο Ελληνικό Δημόσιο.
Βεβαίως, όπως ήταν αναμενόμενο,
η προαλειφόμενη για βουλεύτρια αρνήθηκε τη σοβαρότατη κατηγορία
και έβαλλε συστηματικώς κατά πάντων,
αντιδρώντας στο αναπόφευκτο ξεθώριασμα που υφίστατο.
Έτσι, έμπλεη σπασμωδικότητας
-καθώς διεπίστωνε ότι ετίθετο πλέον στο κομματικό και κοινωνικό περιθώριο
(ακόμη και μέσα στη «Νέα Δημοκρατία» ελάχιστοι ήταν οι σύμμαχοί της,
τόσο στην κοινοβουλευτική ομάδα, όσο και στο δεξιό εκλογικό σώμα)-
έκανε επιθέσεις προς πολιτικούς αντιπάλους και προς δημοσιογράφους,
ενώ είχε φτάσει στο σημείο να εγκαλεί μέχρι κι υπαλλήλους τού υπουργείου Οικονομικών
για συμμετοχή στην πλεκτάνη που δήθεν είχε στήσει εις βάρος της ο «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.».
Όχι, δεν ήταν συνωμοσιολογία, μηδέ φαντασιοπληξία.
«Απόγνωση» ήταν.
…
Από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην επιφάνεια η σοβαρή υπόθεση τής Σοφίας Νικολάου,
είχε καταστεί πασίδηλο
ότι η φλέγουσα επιθυμία της να έβλεπε το ονοματεπώνυμό της στα επικείμενα ψηφοδέλτια τής «Ν.Δ.»,
ήταν εν ριπή οφθαλμού και αμετακλήτως κατασβησμένη, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα αναζωπύρωσης
(εν αντιθέσει με τις πυρκαγιές που -κατά τη διάρκεια τού περυσινού καλοκαιριού-
κατέκαιγαν αδιαλείπτως επί ημέρες την εκλογική περιφέρειά της, την Εύβοια).
Ήταν σαφές ότι δεν υπήρχε επιστροφή,
όσο κι αν η ίδια έκανε δραματικές προσπάθειες να ανέστρεφε το κλίμα
με απανωτές αναρτήσεις στα «Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης».
Η μαζική αποδοκιμασία που δεχόταν σε κάθε δημόσια τοποθέτησή της
και οι ολίγιστοι δεξιοί ψηφοφόροι που μουδιασμένα τής κατέθεταν την (υπο)στήριξή τους,
προανήγγελλαν τις εξελίξεις.
Η εκτυφλωτική πολιτεύτρια αρνούταν πεισματικά τη σκληρή πραγματικότητα
και την απόφαση που -διακριτικώς μεν, καθέτως δε- τής διαμηνυόταν από τη «Νέα Δημοκρατία»,
ελπίζοντας ότι έστω και την ύστατη ώρα θα υπήρχε ανατροπή των δεδομένων,
αλλά -μετά κι από την τραγωδία των Τεμπών-
όπου πλέον ουδείς από τον κομματικό μηχανισμό ασχολούταν μαζί της,
απεφάσισε να προβεί σε μία καταγέλαστη και κίβδηλη «ηρωϊκή έξοδο».
Έτσι, έκανε την Παρασκευή στο «Twitter» την ακόλουθη ανάρτηση,
όπου επιδίδεται σε παραληρηματικό βαυκαλισμό και σε ναρκισσιστικές πομφόλυγες.
Ψέματα, ψέματα, ψέματα.
Η «δύσκολη απόφαση» δεν πάρθηκε από τη Νικολάου,
καθώς υπήρχε ειλημμένη απόφαση για εξοστρακισμό της·
απόφαση που διαρρεόταν εμφατικώς από τα υψηλά κλιμάκια τής κυβέρνησης
και δεν επιδεχόταν την παραμικρή αμφισβήτηση.
Ψέματα, ψέματα, ψέματα.
Η εκτυφλωτική πολιτεύτρια που δηλώνει θορυβωδώς ότι
«…όλα όσα με κατηγορούν είναι συκοφαντίες που πολύ σύντομα θα καταπέσουν τη Δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχει σε βάρος μου καμιά ποινική δίωξη,
δεν διώκομαι από κανέναν, παρά μόνο από τους συκοφάντες μου…»
και προσφάτως έλεγε στον Παύλο Πολάκη
«…τώρα που θέτεις σε κίνδυνο την οικογένειά μου,
σου δηλώνω ότι θα κάνω τα πάντα για να σε σβήσω πολιτικά.»,
αποχωρεί -τάχα μου, τάχα μου- για λόγους ηθικής.
Ακόμη γελάνε στο κυβερνών κόμμα με ετούτην την «αυτοθυσία».
Ψέματα, ψέματα, ψέματα.
«Θέλω να ευχαριστήσω τους χιλιάδες Ευβοιώτες που με στήριξαν αυτούς τους μήνες.».
Ποιοι είναι οι «χιλιάδες Ευβοιώτες»;
Πού είναι οι «χιλιάδες Ευβοιώτες»;
Αν αναγνώσετε τα χιλιάδες σχόλια που γίνονται στις πρόσφατες αναρτήσεις της,
είναι δεκάδες -για να μην πούμε εκατοντάδες- οι αποδοκιμασίες από πολίτες τής Εύβοιας,
ενώ αποτελούν σχεδόν είδος υπό εξαφάνιση τα θετικά μηνύματα από συντοπίτες της.
Χαρακτηριστικές τής απο(δο)χής που έχαιρε η Νικολάου από τούς κατοίκους τού νησιού,
είναι οι ακόλουθες δύο αναρτήσεις που έκανε εν μέσω τού πρόσφατου ορυμαγδού
και ανταγωνίζονται σε κατατονία τις ταινίες τού Λαρς φον Τρίερ.
Οι «χιλιάδες Ευβοιώτες» είναι βροντερά απόντες (τρεις-τέσσερεις «ξεκάρφωτοι» παρίστανται)
και κάποιοι ελάχιστοι δημόσιοι λειτουργοί
που -είτε από διακριτικότητα και θεσμικότητα, είτε από παλαιοκομματικό συντεχνιασμό-
εσύρθησαν να υποστούν την άχαρη διαδικασία τής αμήχανης φωτογράφισης
και τής -ενδεχομένως, ακούσιας- περιφοράς τους σε δημόσια θέα
(εξ ου και προστατεύω άπαντες, βάζοντας «ψηφιδωτό» στα πρόσωπά τους).
…
Και τώρα, πάμε ένα ταξίδι στο πρόσφατο παρελθόν,
όπου μάς περιμένει ακόμα μία βαρύγδουπη δήλωση που είχε κάνει η εκτυφλωτική πολιτεύτρια
(το βίντεο είναι διαδεδομένο,
αλλά η ανάλυση που θα κάνουμε είναι πρωτότυπη και έρχεται να κουμπώσει με τα πρόσφατα τεκταινόμενα).
Πριν από τη δήλωση και την ανάλυσή της, όμως,
θα διαχωρίσουμε τις έννοιες «Αλήθεια» και «Ψέμα»
μέσα από μία σύντομη-εύπεπτη-λογοτεχνική εικονοπλασία
που θα μάς είναι ιδιαιτέρως χρήσιμη για τη συνέχεια…
…
Ας φανταστούμε ότι η Αλήθεια είναι μία πιστωτική-χρεωστική κάρτα.
Αυτή η κάρτα έχει τον δικό της κωδικό,
οπότε κάθε άνθρωπος που πρεσβεύει την Ειλικρίνεια γνωρίζει το «P.I.N.»
και δύναται ανά πάσα στιγμή να πηγαίνει στο «Α.Τ.Μ.» και να κάνει ανάληψη.
Από την άλλη, υπάρχει κι ο Ψεύτης,
ο οποίος αρπάζει μεν την κάρτα από τον Ειλικρινή,
αλλά όταν πηγαίνει να κάνει ανάληψη επιλέγει τετραψήφιους αριθμούς στην τύχη.
Ε…, με δεδομένο ότι στις τρεις αποτυχημένες προσπάθειες επέρχεται «κλείδωμα»,
ο Ψεύτης -και άρπαγας τής κάρτας, εν προκειμένω-
έχει μία πιθανότητα στις 3.333 να πετύχει τον συνδυασμό τής Αλήθειας.
Μετά από την εύγλωττη αλληγορία, επανερχόμαστε…
…
Η Σοφία Νικολάου δίνει το 2019 μία συνέντευξη,
όπου -όταν καλείται να τοποθετηθεί για τη Διαφθορά-
εμφανίζει στην ομιλία της και στη γλώσσα τού σώματός της
εκκωφαντικώς ύποπτα στοιχεία που προσιδιάζουν σε «λανθασμένα “P.I.N.”»
και θα προκαλούσαν οξύτατο προβληματισμό σε κάθε εξειδικευμένο επιστήμονα·
οι ψυχολόγοι και οι επικοινωνιολόγοι θα ορθώνανε ακαριαία τις κεραίες τους
βλέποντας το νευρικό πρόσωπο και ακούγοντας τα αμήχανα λόγια.
Σάς τα μεταφέρω αυτολεξεί:
«Όσοι έχουνεεε…, όσοι έχουνε πράγματι…, εεε…, εμπλακεί σε σκάνδαλα,
να φοβούνται, καλύτερα, από αυτούς που δεν έχουν εμπλακεί,
ούτε σκοπεύουν…, …να εμπλακούν.
Και θεωρώ ότι είμαι απ’ τους ανθρώπους
που θα κυνηγήσω όσους έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα
και σίγουρα δεσμεύομαι ότι δεν πρόκειται να εμπλακώ.».
Με την απαραίτητη και δέουσα υποσημείωση
που κάθε ειδικός επιστήμων χρησιμοποιεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις
-ήτοι, υποσημείωση που ορίζει ότι,
κάθε άτομο δύναται να αντιδρά διαφορετικά ακόμη και στις πιο απλές καταστάσεις-
πάμε να σταθούμε σε ορισμένα σημεία που χρήζουν επισήμανσης…
«Όσοι έχουνεεε…, όσοι έχουνε πράγματι…, εεε…, εμπλακεί σε σκάνδαλα…».
Γιατί τέτοιο κόμπιασμα στην αναφορά των εμπλεκομένων σε σκάνδαλα;
Ο Αθώος δεν είθισται να κομπιάζει όταν αναφέρεται στους Ενόχους,
ούτε να κοντοστέκεται και να παρατείνει τον λόγο του με μακρόσυρτα «εεε».
Όταν δεν είσαι εμπλεκόμενος σε σκάνδαλα και μιλάς για εμπλεκόμενους σε σκάνδαλα,
είθισται να εκφράζεσαι με αδιάκοπη ροή και χωρίς το παραμικρό σαρδάμ.
Όταν αυτό που λες, είναι αυτό που αληθινά πιστεύεις και εκφράζει την ψυχή σου,
δεν μπερδεύεις τα λόγια σου διότι η Ψυχή δεν κάνει σαρδάμ.
Επίσης, όταν είσαι Αθώος και αναφέρεσαι στους Ενόχους,
δεν επιδίδεσαι στη φαινομενικώς ασύντακτη αλλά και εξαιρετικώς ύποπτη διατύπωση
«…να φοβούνται, καλύτερα, από αυτούς που δεν έχουν εμπλακεί…».
Γιατί ένας αθώος να κόπτεται ποιο είναι το «καλύτερα» για τούς ενόχους;
Αν μη τι άλλο, πρόκειται για αξιοπρόσεκτη πρεμούρα.
Κατόπιν, έρχεται η φράση που αποτελεί ένα -σχεδόν- αδιαμφισβήτητο πειστήριο:
«Και θεωρώ ότι είμαι απ’ τους ανθρώπους
που θα κυνηγήσω όσους έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα…».
Η λέξη-κλειδί που πυροδοτεί τη Συλλογική Δυσπιστία,
είναι το παντελώς αταίριαστο ρήμα «θεωρώ».
Σκεφτείτε -επί παραδείγματι- να μού κάνετε την απλή ερώτηση «Πώς σε λένε;»
και εγώ -αντί να σάς δώσω την αυτονόητη και άμεση απάντηση «Λέγομαι Γιώργος.»-
να σάς πω «Θεωρώ ότι λέγομαι Γιώργος.».
Συνελόντι ειπείν,
αν κάτι αποτελεί κτήμα σου, αν υπάρχει εμπεδωμένο μέσα σου,
θα το δηλώσεις κοφτά ως ιδιότητά σου και όχι ως θεωρία σου.
Είναι προφανές ότι η Σοφία Νικολάου
-ούσα απόφοιτος τής Νομικής
και άριστη γνώστρια των νοηματικών διαχωρισμών που παράγουν οι λέξεις-
έπεσε στην παγίδα τής άδηλης πραγματικότητάς της
και ο εγκέφαλός της απέτυχε να κάνει την κρίσιμη επεξεργασία.
Εκεί που ο Ειλικρινής θα προέβαινε στη ρητή και αδιαπραγμάτευτη διατύπωση
«Μια ζωή κυνηγάω και θα κυνηγάω όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα.»,
η εκτυφλωτική πολιτεύτρια εξεστόμισε το ρήμα που επρόδωσε τις μύχιες σκέψεις της.
Και τέλος, η σφραγίδα τής λαϊκίστικης παπάτζας μπαίνει με τη φράση
«…σίγουρα δεσμεύομαι ότι δεν πρόκειται να εμπλακώ (σε σκάνδαλα).».
Υπόσχεση;
Υφέρπον πρωθύστερο αίτημα άφεσης αμαρτιών;
Η αδέξια προσπάθεια απάρνησης πρότερων ενεργειών;
Τι σόϊ δέσμευση είν’ αυτή;
Ποιος ξέρει;
Το σίγουρο είναι ότι κι εδώ έχουμε άκρως προβληματική χρήση ρήματος,
καθώς το «δεσμεύομαι» δεν είθισται να χρησιμοποιείται σε ζητήματα αυτονόητης ηθικής τάξεως.
Έχετε ακούσει -επί παραδείγματι-
όταν γίνεται λόγος για τα αναρίθμητα περιστατικά παιδοφιλίας και βιασμών,
να λέει ένας αθώος άνθρωπος
«Δεσμεύομαι ότι δεν θα γίνω παιδόφιλος.»
ή «Δεσμεύομαι ότι δεν θα εμπλακώ σε βιασμούς γυναικών.»;
Και τέλος, υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις πολιτικών προσώπων,
που -όταν απέκτησαν εξουσία- διαπιστώθηκε εν τοις πράγμασι ότι,
όχι μόνο δεν ετήρησαν τις δεσμεύσεις τους,
αλλά τις μετέτρεψαν σε ηθικολογικές πομφόλυγες με βραχύβια διάρκεια ζωής.
Εν κατακλείδι,
τα ρήματα «θεωρώ» και «δεσμεύομαι» δείχνουν ότι ξεστομίστηκαν από άτομο
που -αν μη τι άλλο- ήταν συναισθηματικώς αποστασιοποιημένο από τις περιγραφόμενες καταστάσεις
και προέβαινε μέσω σεσημασμένων λεκτικών μεθόδων
σε έκδηλη επιχείρηση χειραγώγησης των αφελών πολιτών
που έχουν μάθει και γαλουχηθεί να λειτουργούν με απλοϊκούς κώδικες επικοινωνίας.
Όμως, για κακή τύχη τής ανέμπλεχτης εμπλεκόμενης,
υπάρχουν οι Λεπτομέρειες και υπάρχουν κι οι Γνώστες.
Οι τρεις πιθανότητες στις 9.999, η μία πιθανότητα στις 3.333,
δεν ήταν επαρκής συνθήκη για να στεφθεί με αλήθεια η Σοφία Νικολάου.
Η ανάληψη απέτυχε, η κάρτα κλειδώθηκε,
το πολυπόθητο ψηφοδέλτιο τής «Ν.Δ.» έχει επίσης κλειδώσει
και η εκτυφλωτική πολιτεύτρια θα μείνει να τουρτουρίζει έξω από την πόρτα τού κόμματος
χωρίς καν να έχει να κάψει ένα ξύλο για να ζεσταθεί
(ο καμένος τόπος στην εκλογική περιφέρειά της, την Εύβοια,
δεν διαθέτει άλλη καύσιμη ύλη για να θερμαίνει τον πλουμιστό βίο της).
Σε απλά Ελληνικά,
εδώ μιλάμε για τη σύγχρονη και επικαιροποιημένη διασκευή
τής αγαπημένης κινηματογραφικής ατάκας «Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο»:
«Μαύρο στο “Λευκότατο Λευκό”».
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
