Η κυρία Ματσούκα θα έπρεπε να ήταν περισσότερο προσεκτική. Όχι μόνον διότι το οφείλει στον ίδιο τον εαυτό της. Αλλά και διότι σε αυτή τη ζωή κουβαλάμε και άλλους μαζί μας. Έχουμε ευθύνη γι’ αυτούς.
Το ατόπημά της θα μπορούσε να είχε μοιραία κατάληξη. Ευτυχώς δεν είχε. Στην αφετηρία του, ωστόσο, είχε ένα κοινό χαρακτηριστικό με όσους το μοιράζονται. Είναι εκείνοι που κάποια στιγμή υποκύπτουν στην κρυφή γοητεία των τριών «Α»: Αλαζονεία, Απληστία, Αμετροέπεια.
Η εμφάνιση της στα τηλεοπτικά πάνελ με δικαιολογίες που παραπέμπουν στο βασίλειο της ανοησίας καταδεικνύει πως εξακολουθεί να πιστεύει πως είναι κάτι παραπάνω από αυτό που πραγματικά είναι.
Τι κρίμα. Να μην αντιλαμβάνεται το αυτονόητο. Πως κανένα επάγγελμα, κανένας ρόλος, κανένας γάμος, κανένας πλούτος δεν λειτουργεί ως αντίβαρο στην επιδεικτική ασέβεια των κοινωνικών κωδίκων. Παραφράζοντας τον Ταλεϋράνδο, καταλήγουμε πως το ατόπημα της κυρίας Ματσούκα ήταν κάτι περισσότερο από μία σοβαρή παρανομία. Ήταν ένα μεγάλο λάθος.
