Θλίψη μονάχα θα μπορούσε να προκαλέσει το αβυσσαλέο χάος που χωρίζει τις δυο «εικόνες» του Παπεωργόπουλου… Αυτή ενός νέου αθλητή που διακρίθηκε και τιμήθηκε με την άλλη, ενός άθλιου άρπαγα του δημοσίου που ξεφτιλίστηκε.
Και δεν ξεφτιλίστηκε τόσο επειδή υπέπεσε σε ένα τέτοιας φύσης αλλά και βαρύτητας αδίκημα… Οι αδυναμίες είναι ανθρώπινες και δεν ξέρουμε αν και μεις ευρισκόμενοι μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο βαρέλι με μέλι (και μάλιστα «αφύλακτο» πανταχόθεν), αν θα βάζαμε την κουτάλα γιά να το δοκιμάσουμε ή έστω το δάχτυλο.
Ξεφτιλίστηκε κυρίως γιατί μέχρι τέλους δεν βρήκε ούτε ίχνος από το ήθος του αλλά και την ψυχή του παλαιού αθλητή που θα τον έκανε να αισθανθεί την ανάγκη μιας έστω όψιμης συγγνώμης από την ελληνική κοινωνία.
Γιατί, ακόμη και ως αποδεδειγμένος αρχικλέφτης, μπορείς να εξακολουθήσεις να είσαι αξιοπρεπής… Και όχι να μιλάς για «τύψεις» και «θανάτους» σαν την τελευταία κυράτσα της γειτονιάς που καταριέται «τη σουρλουλού που ξελόγιασε τον άντρα της»…
Κρίμα που δεν είναι πλέον «ιπτάμενος» μα ακόμη πιο κρίμα που δεν είναι ούτε και τζέντλεμαν…
Παύλος Κιρκασίδης
