Εκδήλωση της Τομεακής Επιτροπής Νότιου Τομέα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για την 9η Μάη 1945, ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο μνημείο του Σοβιετικού Στρατιώτη στην Καλλιθέα.Στον γεμάτο από κόκκινες σημαίες χώρο του μνημείου συμμετείχε πλήθος κόσμου, παρευρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Θεανώ Καπέτη, Κώστας Παρασκευάς, Λουίζα Ράζου και Θοδωρής Χιώνης και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τους συμμετέχοντες να τραγουδούν τον ύμνο της Διεθνούς.
Στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα ανέφερε ότι «το 1992 η ΕΕ κήρυξε την 9η Μάη, επέτειο της επίσημης λήξης του Β΄ παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, ως μέρα της Ευρώπης για να πλασαριστεί η ευρωπαϊκή ήπειρος ως η ασπίδα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, και προπαντός ως εγγύηση ότι η ανθρωπότητα, οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν θα γνώριζαν ξανά πόλεμο. Όλες οι αστικές και οπορτουνιστικές προβλέψεις ότι η 10ετία του ’90 θα ήταν η λεωφόρος για την ειρήνη, τη δημοκρατία αποδείχθηκαν κάλπικες, άρα απολύτως επικίνδυνες για την ετοιμότητα παρέμβασης των λαών. Από τότε ξεκίνησε η ευρωπαϊκή, νατοϊκή, αμερικανική προσπάθεια να σβηστεί από τις μνήμες, να μη μάθουν οι νέοι για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και το καθήκον των λαών».
«Στις αρχές της 10ετίας του ’90 λανσαρίστηκε η θεωρία των «δύο άκρων», η ταύτιση φασισμού και κομμουνισμού, η οποία τώρα αναγορεύεται σε επίσημη κρατική ιδεολογία» πρόσθεσε, τονίζοντας ότι «η πιο μεγάλη πρόκληση στην ταύτιση φασισμού και κομμουνισμού αφορά στη σκόπιμη προσπάθεια τους να απαλλαγεί ο καπιταλισμός ως το σύστημα που γεννά το φασιστικό ρεύμα, να ξεχαστεί ότι ο φασισμός στηρίχθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο και επικράτησε μέσα από τον κοινοβουλευτικό αστικό δρόμο».
Αναφερόμενη στον χαρακτήρα του πολέμου είπε ότι «η ουσία του βρίσκεται στην οικονομική βάση του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο που έχει ονομαστεί και ιμπεριαλιστικό. Η σπίθα του πολέμου ανάβει από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, από τον οξύτατο ανταγωνισμό των αστικών τάξεων των εμπόλεμων κρατών. Αυτά τα κράτη, οι αστικές τους τάξεις αποφασίζουν τους πολέμους και τους καθοδηγούν, δεν αποφασίζονται οι πόλεμοι από τους λαούς. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος ξεκινά πρώτος τον επιθετικό πόλεμο και ποιος βρίσκεται σε θέση άμυνας. Και οι δύο πλευρές ανάβουν την φωτιά».
«Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός από την πλευρά τόσο της Γερμανίας και των συμμάχων της, όσο και από την πλευρά της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Και από τις δύο πλευρές ο στόχος ήταν η διατήρηση τουλάχιστον των κεκτημένων από το Α’ ΠΠ, η αποτροπή του ξαναμοιράσματος των αγορών και εδαφών υπέρ της Γερμανίας. Η ΕΣΣΔ προσχωρώντας στην στρατιωτική συμμαχία με την Αγγλία και τις ΗΠΑ δεν είχε καμία σχέση με τον αδυσώπητο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, όφειλε να υπερασπισθεί, η ηγεσία της, ο λαός της, το πρώτο, στο κόσμο, εργατικό κράτος και να ενώσει τις δυνάμεις της για την νίκη κατά της εκτεταμένης εδαφικά φασιστικής Γερμανίας, την απελευθέρωση λαών της Ευρώπης. Ο αγώνας των λαών κατά της ξενικής κατοχής είχε ταξικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα» υπογράμμισε.
Η Αλέκα Παπαρήγα ανέφερε ότι «είναι γεγονός ότι από τα μέσα της 10ετίας του 30΄ υπήρχαν όλα εκείνα τα στοιχεία που έδειχναν ότι η Γερμανία ετοίμαζε πολεμική εκστρατεία στην Ευρώπη με στόχο να ανατρέψει τα δυσμενή γι΄ αυτήν αποτελέσματα της ήττας της στον Α’ ΠΠ» ενώ σε ό,τι αφορά την στάση της Αγγλίας και της Γαλλίας, σημείωσε ότι ακολουθώντας την πολιτική του «κατευνασμού», «έδειξαν απόλυτη παθητικότητα όταν η Γερμανία προχώρησε σε εισβολή στην Αυστρία, υπέγραψαν μαζί της, τη γνωστή Συμφωνία του Μονάχου, βάσει της οποίας ένα μέρος του τσεχοσλοβάκικου εδάφους παραχωρούνταν στην Γερμανία του Χίτλερ».
«Ακόμα και αστοί επιστήμονες εκτιμούν και σήμερα ότι η Αγγλία και η Γαλλία ευελπιστούσαν ότι η Γερμανία θα επιτεθεί, πρώτα, στην ΣΕ, ώστε να συμβάλλει στην ανατροπή του εργατικού κράτους, και στη συνέχεια θα ξεκαθάριζαν μεταξύ τους λογαριασμούς, με μια Γερμανία που θα είχε χάσει δυνάμεις στο γερμανοσοβιετικό πόλεμο» είπε, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι «όταν πια οι προθέσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας είχαν βγει γυμνές στην επιφάνεια, όταν αρνήθηκαν υπογραφή τριμερούς αμοιβαίας αμυντικής συμφωνίας με την ΣΕ, αυτή αναγκάσθηκε να ακολουθήσει την πολιτική ενός προσωρινού ελιγμού, δηλαδή να υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης με την Γερμανία πράγμα που της έδινε τη δυνατότητα να οργανώσει την πλήρη προετοιμασία της για την γερμανική επίθεση, που έτσι και αλλιώς γνώριζε ότι θα γίνονταν. Η αστική προπαγάνδα και τότε αλλά ιδιαίτερα μετά το 1990 έχει οργιάσει κυριολεκτικά μεταφράζοντας το σύμφωνο της Γερμανίας και της ΣΕ, γνωστό ως σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, ως υπεύθυνο για το Β’ ΠΠ. Η ΕΣΣΔ αξιοποίησε τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε συνθήκες οξύτατης ταξικής πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη σοβιετική εξουσία, χωρίς να συνάψει συνασπισμό με την Γερμανία» είπε.
Τόνισε, σε άλλο σημείο της ομιλίας της, πως «δίκαιος ήταν ο πόλεμος που διεξήγαγε η ΕΣΣΔ, τα ΚΚ, τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα. Δίκαιοι σήμερα είναι οι αγώνες για τα δικαιώματα στη ζωή, τη δουλειά, τις σύγχρονες ανάγκες των λαών κατά της αστικής πολιτικής εξουσίας, δίκαιοι σήμερα είναι οι αγώνες για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό, οι αγώνες κατά της ξενικής κατοχής και της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής. Το γεγονός ότι έγινε συμμαχία ανάμεσα στην ΕΣΣΔ, τις ΗΠΑ και την Βρετανία καθόλου δεν σήμαινε ότι καταργήθηκε μεταξύ τους η ασυμφιλίωτη αντίθεση, δεν καταργήθηκε η ταξική πάλη, σε όλο το έδαφος που εξαπλώθηκε ο πόλεμος και σε κάθε χώρα».
Μίλησε για την ανάγκη «αυτοτελούς πρωτοβουλίας και οργανωμένης δράσης του εργατικού λαϊκού κινήματος», σημειώνοντας: «στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ ξεκαθαρίζουμε ότι το κόμμα, το εργατικό λαϊκό κίνημα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δώσει εμπιστοσύνη και να μπει κάτω από την καθοδήγηση της αστικής τάξης ακόμα και όταν αυτή καθοδηγεί τον αγώνα κατά της ξενικής κατοχής, πρέπει να διατηρήσει την αυτοτελή δική του πρωτοβουλία και οργανωμένη δράση, χωρίς καμία συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είτε είναι επιθετικός είτε παίρνει τα χαρακτήρα του αμυντικού πρέπει να εντάσσεται στην πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Αυτή η γραμμή επιβεβαιώθηκε στη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση, δίχως την γραμμή αυτή των μπολσεβίκων η επαναστατική κατάσταση δεν θα είχε οδηγήσει στην ίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους.(…)
«Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μπορεί οι αγώνες να μη φέρνουν πάντα και ειδικά σήμερα, άμεσα σοβαρά αποτελέσματα αλλά ανοίγουν δρόμους όταν αυτοί αποκτούν μαζικότητα, οργάνωση, και συνειδητοποίηση ότι ο βασικός αντίπαλος, ο εχθρός είναι η αστική τάξη, το καπιταλιστικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός και οι αντιθέσεις του. Όταν οι αγωνιστές κρίνουν τα κόμματα όχι από τα συνθήματα τους και τις προεκλογικές υποσχέσεις αλλά από τη στάση τους απέναντι στους καπιταλιστές και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες» είπε η Α. Παπαρήγα και τόνισε καταλήγοντας:
«Η κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας ήταν από το κατώτερο στο ανώτερο κοινωνικό σύστημα, προσωρινά πισωγυρίσματα πάντα υπήρξαν, δεν στάθηκαν, όμως, ικανά να σταματήσουν την εξέλιξη. Αρκεί οι λαοί να πιστέψουν στη δύναμη τους και να την χρησιμοποιήσουν, και θα αρχίσουν να πιστεύουν όταν αρνούνται να τους τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί οι αυταπάτες που σπέρνουν τα αστικά κόμματα με διάφορους τίτλους, ριζοσπαστική κοινωνική δεξιά, αριστερή προοδευτική πολιτική, εκσυγχρονισμός και μεταρρυθμίσεις, αυτοδιαχείριση, κ.λπ. Οταν ξέρουν πώς να απαντούν στον εκφοβισμό και τις απειλές των δήθεν «Μεσσιών» και «Σωτήρων». Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό στο δρόμο της ανατροπής, συσπείρωση με το ΚΚΕ.»
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Φωτογραφία: 902.gr
