«Όταν λέμε “αντίο”, μου στέλνει το πιο γλυκό χαμόγελο. Αντίο γιαγιά»: η φράση στην τελευταία σελίδα ενός βιβλίου για παιδιά, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «About Grandma».

«About Grandma» και όχι «Για τη γιαγιά»; Μ’ αυτήν την απορία, το ΑΠΕ-ΜΠΕ αναζήτησε τη συγγραφέα και εικονογράφο του βιβλίου Άντα Μαργαρίτη. «Όταν ήμουν μικρή, τα καλοκαίρια έφτανε στην Ελλάδα η θεία η Νίτσα από την Αμερική, από το Γιορκ της Πενσυλβανίας, και μου μιλούσε μόνο στ’ αγγλικά, και μου αφηγείτο ιστορίες από την ελληνική μυθολογία στ’ αγγλικά. Έτσι, τα έμαθα παράλληλα με τα ελληνικά, και ήταν πολύ φυσιολογικό να κυκλοφορήσει το βιβλίο στη σημερινή -καλώς ή κακώς- lingua franca» απάντησε.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 Και το βιβλίο, είναι…; «Είναι στιγμές από τη ζωή ενός εγγονού με τη γιαγιά του. Εγγονού, γιατί ο μπαμπάς μου ήθελε αγόρι. Έκανε δυο κορίτσια, και μας μεγάλωσε σαν αγόρια» εξήγησε, με χαμόγελο που δεν ήταν αμηχανίας.

 Την ιστορία, τη γράψατε, την εικονογραφήσατε, μήπως τη ζωγραφίσατε και μετά την ντύσατε με λέξεις; «Η γιαγιά αυτή γεννήθηκε στο χαρτί πριν από περίπου δέκα χρόνια. Μια σειρά από χιουμοριστικά σκετσάκια μ’ εκείνη και τον εγγονό της. Την είχα σχεδιάσει να μοιάζει με τη γιαγιά Αρχοντούλα, που με μεγάλωσε. Το διασκέδαζα τόσο, που είχα σχεδιάσει ένα t-shirt μ’ εκείνη επάνω και το φορούσα συνέχεια. Τότε η γιαγιά ήταν στα πρότυπα της γιαγιάς που με μεγάλωσε, ξαναγεννήθηκε στο χαρτί μου πριν λίγο καιρό, όταν έγινα μητέρα και παρακολούθησα τη δική μου μητέρα να εξελίσσεται σε γιαγιά. Γι’ αυτό και το βιβλίο είναι αφιερωμένο σ’ εκείνη».

 Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε λόγω μιας «παράξενης εγκυμοσύνης», που την κράτησε στο σπίτι και «μέσα σε όλον τον ελεύθερο χρόνο και την αναμονή, ξύπνησε πάλι η ανάγκη μου να ζωγραφίζω». Πάλι; Ζωγραφίζατε από παλιά; «Στην 3η Γυμνασίου, έλαβα μέρος με το Αρσάκειο σε πανελλήνιο διαγωνισμό ζωγραφικής και κέρδισα βραβείο. Οι βραβευμένες ζωγραφιές εκτέθηκαν σε γκαλερί στις ΗΠΑ. Τότε ένιωσα ότι ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη ζωγραφική, δεν το έκανα επειδή μου είπαν ότι “αν γίνω ζωγράφος, δεν θα έχω να φάω”» διευκρίνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 Με ένα από τα έργα που ολοκλήρωσε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, συμμετείχε σε ομαδική έκθεση ζωγραφικής που επιμελήθηκε η θεωρητικός τέχνης Δόμνα Χανουμίδου στην γκαλερί ArtZone42.

Παρεμπιπτόντως, το έργο απέκτησε μια Γερμανίδα ιστορικός τέχνης. Ο καλλιτέχνης Δημήτρης Πανταζής την ενθάρρυνε, λέγοντάς της ότι «η ζωγραφική είναι 90% εξάσκηση και 10% ταλέντο» και η Άντα Μαργαρίτη την ενέταξε στην καθημερινότητά της. «Δύσκολα περνούσε μέρα χωρίς να “λερώσω” ένα χαρτί» θυμάται. Έφτιαξε πολλές εικόνες με τη γιαγιά και όταν ένιωσε ότι είχε ολοκληρώσει έναν κύκλο είχε δύο επιλογές: ή να τις κλείσει σ’ ένα συρτάρι ή να εκτεθεί ως εικαστικός δημιουργός. «Γιατί να τις έχεις κλεισμένες στο συρτάρι και δεν τις κάνεις ένα βιβλίο;» αγωνιούσε ο Γιάννης, σύζυγός της και πατέρας της μικρής κόρης τους. Με τα πολλά, με τη συνεχή υποστήριξή του, ο κύβος ερρίφθη και το βιβλίο σχεδιάστηκε και κυκλοφορεί.

 Μα, ηλεκτρονική έκδοση και όχι έντυπη; «Έχω Kindle εδώ και μία οκταετία, και το αγαπώ όπως ένας βιβλιόφιλος αγαπά τα 100 πιο αγαπημένα του βιβλία. Το αγαπώ ως αντικείμενο και απολαμβάνω την ανάγνωσή βιβλίων σε αυτό» εξομολογείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Συνεργάστηκε με την Amazon για την έκδοση του παιδικού βιβλίου (είναι το πρώτο της, στα σκαριά είναι ήδη και το δεύτερο).

Τελικά, πώς σας σκιαγραφούμε; Εικαστικό, συγγραφέα παιδικών βιβλίων, και τα δύο; «Λοιπόν, να ένα άτυπο βιογραφικό: Σπούδασα νομικά ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα μου, καθώς δεν υπήρχε άλλη φλόγα που να με οδηγεί αλλού. Όταν πήρα την άδεια άσκησης επαγγέλματος, αποφάσισα να αφοσιωθώ σε αυτό που στο μεταξύ είχα αποφασίσει ότι αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα. Να μάθω καλά, ιαπωνικά.

Έκτοτε, ασχολούμαι επαγγελματικά με αυτήν τη γλώσσα. Και απέδωσα στη γλώσσα μας, τα ελληνικά, κλασική ιαπωνική ποίηση χαϊκού, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ποιήματα χαϊκού μεταφρασμένα από το πρωτότυπο (σ.σ. «Εποχές – Ματσούο Μπασό», Εκδόσεις Γιαλός, 2014). Αλλά και το διήγημα «Τρέχα Μοίρε» του Οσάμου Ντάζαϊ, μια μυθοπλαστική εκδοχή της ιστορίας του Δάμωνα και του Φιντία που διδάσκεται σήμερα στο Γυμνάσιο, στην Ιαπωνία (σ.σ. «Δάμων και Φιντίας – Πέντε Εκδοχές», Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2016). Κι ύστερα έγινα μητέρα».

 Οι εικόνες της Grandma με τον εγγονό της είναι ευφάνταστες και τρυφερές. Οι αισθητικές παραπομπές, πολλές. Το εξώφυλλο είναι αναφορά στον πίνακα του Γιοχάνες Βερμέερ «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι». Η εικόνα της γιαγιάς που παίζει κιθάρα στον εγγονό της είναι μια -«αστεία», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Άντα Μαργαρίτη- παραπομπή στην αφίσα της ταινίας «Ένα αστέρι γεννιέται», το τέταρτο remake, του 2018.

 «Grandma is someone who is always there for me, as I am for my kitty» (Η γιαγιά είναι κάποιος που είναι πάντα εκεί για μένα, όπως είμαι εγώ για τη γατούλα μου) είναι η φράση που λέει στην πρώτη σελίδα το εγγονάκι.
    
 Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
 
 
 

 

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης