Ο μεγαλύτερος Έλληνας πυγμάχος, Γιώργος Στεφανόπουλος, με τις τεράστιες επιτυχίες στην καριέρα του, με γραπτή του δήλωση στο zougla.gr αναφέρθηκε σε αυτούς που «ισοπεδώνουν το άθλημα της πυγμαχίας», μετά το τραγικό συμβάν του θανάτου του 16χρονου πρωταθλητή, Βασίλη Τόπαλου.
Αναλυτικά όσα αναφέρει στη γραπτή του δήλωση:
Παρακολουθώ κι εγώ συγκλονισμένος αυτές τις μέρες το τραγικό συμβάν στην πυγμαχία. Για το ίδιο το γεγονός δε θέλω να πω το παραμικρό, γιατί δεν ήμουν παρών και περιμένω το τελικό πόρισμα των δικαστών.
Βλέπω όμως αγανακτισμένος αμέτρητους άσχετους που παριστάνουν στα ΜΜΕ και στα social τους σχετικούς και έχουν άποψη για τη βιαιότητα και την επικινδυνότητα του αθλήματος. Αγανακτώ με όλους αυτούς τους αφελείς γιατί λασπολογούν και συκοφαντούν ένα άθλημα που μόνο θετικά προσφέρει στον αθλούμενο.
Το τραγικό συμβάν του θανάτου αυτού του παιδιού δεν μπορεί να επιτρέπει στον οποιοδήποτε να ισοπεδώνει το άθλημα. Δυστυχώς οι θάνατοι στον αθλητισμό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Σε όλα τα αθλήματα σημειώνονται κατά καιρούς θάνατοι που απασχολούν το ίδιο το άθλημα και τα ΜΜΕ πολύ λίγο.
Στο ποδόσφαιρο ακούμε συνεχώς για θανάτους σε όλες τις ηλικίες και σε όλα τα επίπεδα διεθνώς. Κρατάνε στο γήπεδο ενός λεπτού σιγή και την επόμενη μέρα δεν ασχολείται κανείς.
Στο συγκεκριμένο τραγικό συμβάν ο Βασίλης Τόπαλος ήταν μοιραίο να γίνει διάσημος με τον θάνατό του, ενώ λίγους μήνες πριν το ίδιο παιδί πέτυχε μια κορυφαία επιτυχία, βγήκε πρωταθλητής Ευρώπης στο μποξ αλλά πέρασε στα ψιλά από τα ΜΜΕ.
Ελάχιστοι ασχολήθηκαν τότε μαζί του. Τότε που έπρεπε, τότε που θα το χαιρόταν, τότε που ήταν ζωντανός και το άξιζε. Τώρα έγιναν όλοι ιατροδικαστές και γνώστες του μποξ και καταδικάζουν ένα πανάρχαιο άθλημα και τους ανθρώπους που το εκπροσωπούν. Θέλω να σταματήσει αυτή η λάσπη προς το άθλημα της πυγμαχίας.
Η πυγμαχία δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν είναι ξύλο. Η κίνηση του χεριού είναι η τελική κατάληξη δεκάδων σκέψεων που γίνονται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και δεν είναι βία. Και το χτύπημα γίνεται με γάντι σαν μαξιλάρι, πάνω σε ειδική κάσκα που απορροφά τον κραδασμό. Και ο καλός πυγμάχος εκπαιδεύεται στο να αποφύγει το χτύπημα. Αλλά κι αν δεν το αποφύγει δεν απειλείται ούτε από τραυματισμό, πόσο μάλλον από θάνατο.
Αυτή τη στιγμή σε όλο τον πλανήτη αθλούνται χιλιάδες πυγμάχοι. Αν έφταιγε το μποξ, θα είχαμε κάθε μέρα θανάτους.
Στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες αγωνίστηκε η ελληνική και διεθνής αφρόκρεμα της πυγμαχίας σε κύπελλα Ακρόπολις, σε τουρνουά, σε γήπεδα κατάμεστα …. Ακούσατε ποτέ θάνατο; Ούτε σοβαρός τραυματισμός δε σημειώθηκε ποτέ. Επικίνδυνο μπορεί να γίνει το οποιοδήποτε άθλημα όταν δεν εφαρμόζονται οι κανόνες.
Το μποξ έχει μόνο θετικά να προσφέρει στον ψυχισμό του ανθρώπου ειδικά τώρα, την μετά την καραντίνα εποχή, που τα ψυχολογικά έχουν θεριέψει σε όλες τις ηλικίες και η ανάγκη για εκτόνωση που προσφέρει το μποξ είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Πριν βιαστεί λοιπόν ο καθένας να μιλήσει για το βίαιο άθλημα, θα πρέπει πρώτα να σκέφτεται ότι με όσα λέει υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να γελοιοποιείται. Ζητώ από τους γονείς των αθλητών κάθε αθλήματος να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι μόνο γονείς. Ούτε προπονητές, ούτε μάνατζερς.
Αν αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, να φροντίζουν να τους βρίσκουν καλούς προπονητές που γνωρίζουν καλά το άθλημα, τους κανόνες και έχουν σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, ώστε να τους εμπιστεύονται. Και τέλος καμία αθλητική επιτυχία δεν είναι σημαντικότερη από την ανθρώπινη ζωή. Η ζωή αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε μετάλλιο.
