Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Σεξιστικός ο σημερινός τίτλος, αλλά άκακος·
και κυρίως, εύστοχος.
Ναι, είναι αλήθεια,
οι Τορόντο Ράπτορς έριξαν από τον θρόνο τούς τεράστιους Γκόλντεν Στέϊτ Γουόριορς
και έγιναν οι νέοι Πρωταθλητές·
οποία σημειολογική ειρωνεία -με συνεργό την Ελληνική Γλώσσα-
ότι στέφθηκαν Πρωταθλητές στην έδρα τού Στεφ (Κάρι).
Το «Ν.Β.Α.» έχει πλέον -για πρώτη φορά στην ιστορία του- Καναδό βασιλιά.
*** Ο έκτος τελικός ήταν συγκλονιστικός.
Οι λατρεμένοι «Γουόριορς» είχαν σώσει ήδη ένα… «match ball»
κάνοντας μεγαλειώδες «come back» στον πέμπτο αγώνα
και το ψυχολογικό momentum ήταν με το μέρος τους.
Η εκπληκτικά μπασκετική έδρα τους
ήταν έτοιμη να τούς δώσει την απαιτούμενη ώθηση
και η σειρά να έφτανε στο έβδομο και τελευταίο παιχνίδι.
Όμως, όπως αποδείχθηκε, η ζωή είχε άλλα σχέδια…
*** Με βαριά λαβωμένο και απόντα τον Κέβιν Ντουράντ,
η ομάδα που είχε κατακτήσει τρεις τίτλους την τελευταία 4ετία,
είδε και τον Κλέϊ Τόμπσον να αποχωρεί προς το τέλος τής τρίτης περιόδου
με πρόβλημα στο γόνατο.
Με το σκορ στο 83-80,
ο Τόμπσον τραυματίστηκε όταν πήγε να καρφώσει σε αιφνιδιασμό
και προσγειώθηκε άσχημα μετά από φάουλ τού ωσεί παρόντος Τζεφ Γκριν·
οποία ειρωνεία,
επέστρεψε από τα αποδυτήρια
μόνο και μόνο για να εκτελέσει τις εκκρεμούσες βολές που είχε κερδίσει
και μετά εγκατέλειψε οριστικώς την αναμέτρηση
(αναδεικνυόμενος -παρά τη λειψή συμμετοχή του- πρώτος σκόρερ τού αγώνα,
γράφοντας 30 πόντους).
Εκείνην την στιγμή,
η Ατυχία εγκαθιστούσε στο μυαλό των Πρωταθλητών την Ιδέα τής Ήττας.
*** Ο Αλμπέρ Καμί,
στην ασύλληπτη ανάλυσή του για τον «Μύθο τού Σίσυφου»,
καταλήγει με το εξ’ ίσου συνταρακτικό απόφθεγμα
«Δεν υπάρχει Μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση.».
Όμως, ο χρόνος πλέον ήταν εξαιρετικά πυκνός·
η Τυχαιότητα έκλεινε με νόημα το μάτι στους «Ράπτορς»
και οι «Γουόριορς» δεν διέθεταν το ψυχικό σθένος να περιφρονούσαν τη Μοίρα.
Και έτσι, σχεδόν ανακουφισμένοι, παραδόθηκαν σ’ αυτήν…
*** Οι Τορόντο Ράπτορς είναι Άξιοι Πρωταθλητές.
Ναι, σίγουρα οι τραυματισμοί των αντιπάλων τους έπαιξαν ρόλο
(μνημειώδες το στιγμιότυπο,
όπου βλέποντας ο Στεφ Κάρι τον Κλέϊ Τόμπσον να βρίσκεται χτυπημένος στο έδαφος,
δεν πάει καν κοντά στον συμπαίκτη του·
έχει καθίσει στο παρκέ, στην άλλη πλευρά τού γηπέδου,
και κουνάει απογοητευμένος το κεφάλι του·
εξ’ ενστίκτου έχει συνειδητοποιήσει τη Σημασία τού Οιωνού),
αλλά πώς να αμφισβητήσεις τον Καουάϊ Λέοναρντ και την παρέα του,
όταν στα τρία εκτός έδρας ματς τής σειράς των τελικών
επέτυχαν ισάριθμες νίκες.
*** Παρακολουθώντας τα ξημερώματα το έκτο ματς,
είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εμάς είχαμε τα ίδια συναισθήματα.
Ανεξάρτητα από την προτίμηση τού καθενός μας
και εν’ όσω δεν είχε ξεκαθαρίσει το αποτέλεσμα,
το δεσπόζον συναίσθημα ήταν η Χαρμολύπη·
χαρά για τον (μετέπειτα) Νικητή, λύπη για τον (μετέπειτα) Ηττημένο.
Ο Αθλητισμός σε όλο του το Μεγαλείο.
Άλλος κόσμος κυριολεκτικά. Άλλος κόσμος!
Ένας κόσμος που, όντως, έχει τις δικές του παθογένειες
(μην ξεχνάμε ότι το αμερικανικό έθνος-κράτος είναι ιστορικώς βραχύβιο
και δεν έχει αποτινάξει ακόμα από το «DN.A.» του την «Άγρια Δύση»),
αλλά θαυμάζεις την Αθλητική Κουλτούρα του·
μία κουλτούρα που αποτελεί απόρροια
τής συνολικής νοοτροπίας που πρεσβεύει αυτός ο λαός.
Ναι μεν το τυπικώς ισοπεδωτικό -έως και απάνθρωπο- δόγμα
«Ο Πρώτος τα πάντα, ο Δεύτερος τίποτα.»
έχει αμερικανική προέλευση,
αλλά δεν γίνεται να παρακάμψουμε την έξοχη καθαγιαστική συνθήκη
από την οποία συνοδεύεται το συγκεκριμένο δόγμα..:
«Αξίζεις; Θα νικήσεις.».
Έβλεπες τη ματσάρα και απελάμβανες την Απόλυτη Υγεία.
Ουδεμία (καχ)υποψία εσκίαζε την σκέψη σου,
δεν μολυνόσουν από κάποια διάχυτη αίσθηση υφέρπουσας διαφθοράς·
οι διαιτητές κάναν’ λάθη (ενίοτε μεγάλα και εξόφθαλμα),
αλλά ουδείς στεκόταν σ’ αυτά.
Ένας λαός που έχει γαλουχηθεί με Δικαιοσύνη
και προστατεύει τη φερεγγυότητα τού εκάστοτε προϊόντος
στέλνοντας ακαριαία τούς απατεώνες στα σπίτια τους
(δηλαδή, στις φυλακές).
Την ώρα που η συγκλονιστική αναμέτρηση βρισκόταν στην κορύφωσή της,
είχα μείνει να θαυμάζω την ατμόσφαιρα που υπήρχε στο γήπεδο·
η οξυγόνωση που έφερνε στο μυαλό μου αυτή η συγκινητική καθαρότητα,
με επλημμύριζε με λογισμούς.
Εκεί ήταν που η μνήμη μου ανέσυρε μία εξαιρετική φράση τού Ζαν-Λικ Γκοντάρ,
όταν εκείνος -προτού γίνει ο μεγάλος σκηνοθέτης που γνωρίσαμε-
έκανε κριτική κινηματογράφου συνεργαζόμενος με έντυπα.
Ο Γκοντάρ, λοιπόν,
είχε γράψει για την ταινία «Ο Άγνωστος τού Εξπρές» τού Χίτσκοκ,
την εξής φράση..:
«Μ’ αρέσουν αυτές οι σκηνές. Έχουν τη Μυρωδιά τής Ιεροσυλίας.»!
Ε, προς τιμήν των Γκόλντεν Στέϊτ Γουόριορς και των Τορόντο Ράπτορς,
διασκεύασα την εν’ λόγω φράση..:
«Μ’ αρέσουν αυτοί οι αγώνες. Έχουν τη Μυρωδιά τής Αξιοκρατίας.»!
*** Όταν πια όλα είχαν κριθεί,
όταν η κόρνα τής λήξης ήχησε «πένθιμα» στα αφτιά των γηπεδούχων
και χαρμόσυνα στα αφτιά των φιλοξενουμένων,
όταν οριστικά και αμετάκλητα
οι Τορόντο Ράπτορς ανακηρύσσονταν Πρωταθλητές στην έδρα των αντιπάλων τους,
ήρθε κι η Κορύφωση τής Υγείας.
Οι Ηττημένοι έσπευσαν να συγχαρούν τούς Νικητές,
οι αγκαλιές μετατρέπονταν στην Ενσάρκωση τής Χαρμολύπης.
Και μετά, οι αγκαλιές μεταξύ των συμπαικτών,
για να δικαιώνεται και ο Έλληνας Θυμόσοφος..:
«Μοιρασμένη Λύπη, Μισή Λύπη. Μοιρασμένη Χαρά, Διπλή Χαρά.»!
Το γήπεδο παρέμενε γεμάτο.
Τι κι αν οι λατρεμένοι «Γουόριορς» είχαν ηττηθεί·
οι φίλαθλοί τους στις εξέδρες δεν διοχέτευαν την στεναχώρια τους
σε ευνουχισμένες χουλιγκανικές συμπεριφορές·
τουναντίον,
απαθανάτιζαν με σεβασμό
την απονομή τού Κυπέλλου τού Πρωταθλητή στους «Ράπτορς»
και συμμετείχαν με αξιοπρέπεια και αξιοθαύμαστη στωϊκότητα στη Γιορτή.
Μια μάχη είχε χαθεί μόνον (κι ας μιλάμε για τον επίζηλο τίτλο τού «Ν.Β.Α.»)·
ο Πόλεμος, όμως, είχε κερδηθεί για ολόκληρο το Αμερικανικό Έθνος.
«Αξίζεις; Θα νικήσεις.»!
(Οποιαδήποτε έλλειψη ομοιότητας με νεοελληνικά πρόσωπα και καταστάσεις,
ουδόλως συμπτωματική είναι.)
Ο Αθλητάμπουρας
