Οι δερβίσηδες τροϊκανοί και οι ντόπιοι ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ («α’ στο διάολο μαλάκες» Γ. Σεφέρης), που κόπτονται για τη σωτηρία της Πατρίδος (οι ΠΑΤΡΙΔΕΜΠΟΡΟΙ), είναι έτοιμοι να επιβάλουν τον θεσμό του «δανείζεσθαι επί σώματι.» Στην αρχαιότητα, ο άτυχος, που, λόγω κακών συνθηκών ή έστω κακής διαχείρισης, κατέφευγε στους πλούσιους για να ζητήσει οικονομική στήριξη ήταν αναγκασμένος να βάλει ως ενέχυρο το σώμα του και τα σώματα της οικογενείας του. Αυτό σήμαινε ότι, εάν δεν μπορούσε να αποπληρώσει το δάνειο σε καθορισμένο χρόνο ο δανειστής είχε δικαίωμα αυτόν και τα μέλη της οικογένειάς του να τους πάρει ή να τους πουλήσει ως δούλους. Αυτόν τον νόμο κατήργησε ο Σόλων τον 6ο π.Χ. αιώνα.
Σήμερα, στον 21ο αιώνα μ.Χ., θα αναγκάσουν τους Έλληνες, οι τροϊκάνοι και οι ντόπιοι σφουγγοκωλάριοι τους, οι πολιτικατζήδες-σκιτζήδες κυβερνήτες μας, να βάζουν ενέχυρο και το σώμα τους, αφού έβαλαν ενέχυρο, στους ντόπιους μαυραγορίτες, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ό,τι είχαν και δεν είχαν. Θα μας αναγκάσουν να δουλεύουμε δούλοι, προς δόξαν των νεοφιλελεύθερων «πολιτισμένων» ευρωπαίων και της ευρωζώνης.
Με υφάκι ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΗ ΤΣΟΓΛΑΝΟΥ, τα χρυσοκωλόπαιδα (Golden Boys), οι τοκογλύφοι εξ εσπερίας, φίλοι αναγκαστοί (εξαναγκασμένοι, κατά Θουκυδίδη) συναντούν υπουργούς και Πρωθυπουργούς και συγκυβερνήτες και ζητούν εξηγήσεις, επιβάλλουν ρήτρες ομηρίας, κάνουν τσαλίμια στις διαπραγματεύσεις, και προβάλλουν νέες απαιτήσεις, κι’ αν σας αρέσει, λένε, ακαμάτηδες κωλοέλληνες.
Και οι ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ-ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ και λοιποί ΔΕΦΟΜΕΝΟΙ (δέφω: τρίβω το πετσάκι να μαλακώσει), κωλοπροβάλλοντες ενώπιον των Τροϊκανών, συμπάσχουν, λένε, με τον εξαθλιωμένο λαό. Οι άθλιοι. Ως και η Μέρκελ, μαζί με τον Σόιμπλε, λέει, θλίβονται, και, δακρύβρεχτοι και πλανταγμένοι στο κλάμα, ζητούν περισσότερες θυσίες από τους Έλληνες. Οι πολιτισμένοι βάρβαροι της Γερμανίας.
Και οι ΑΝΕΡΓΟΙ, ένα και μισό εκατομμύριο, και πάνω. Και οι φτωχοποιημένοι Έλληνες, από τους ανίκανους, τυφλούς, αρχολίπαρους, πολιτικατζήδες-σκιτζήδες Κυβερνήτες, σκαλίζουν τους σκουπιδοτενεκέδες για αποφάγια, όταν δεν αυτοκτονούν. Βουβοί, βλέπουν τις μέρες τους, οι άνθρωποι αυτής της χώρας, να φεύγουν άδειες, λουσμένες στο μαύρο χρώμα της απελπισίας. Τις νύχτες, ο εφιάλτης του αύριο κρατάει συντροφιά στα ματαιωμένα τους όνειρα.
Οι ΝΕΟΙ κοιτούν τον ουρανό, χαμένοι, απελπισμένοι. Χωρίς μέλλον η ζωή τους. Βομβαρδισμένη η σκέψη τους από την ανάγκη. Οργισμένοι, βλέπουν, ανήμποροι, τους καπάτσους γυμνοσάλιαγκες να σκαρφαλώνουν στις αετοκορφές, έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Οι πόρνοι ζήτησαν από τους νέους, να εκπορνευθούν, μα αυτοί έβαλαν το δισάκι τους στον ώμο για την ξενιτιά, αναζητώντας, εκεί, το καλύτερο αύριο, που τους αρνιέται η μητριά πατρίδα. Κι ο αέρας, πια, ο αέρας που τους αφήνουν να ανασαίνουν, λιγοστεύει. Πνίγονται.
Ένα ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΙΚΑΝΟ να διασφαλίσει τα συμφέροντα, τη ζωή και την περιουσία του ανίσχυρου πολίτη. Κράτος, κραταιό, όμως, στο να διασφαλίζει το ανεύθυνο Υπουργών και βουλευτών. Νόμος Βενιζέλου περί Ευθύνης Υπουργών και ασυλίας βουλευτών. Νόμος του ανεύθυνου συνταγματολόγου. Κράτος κραταιό στο να επιβάλει μνημόνια και την βίαιη μείωση μισθών και συντάξεων. Να γονατίζει, με την φορολογία και τα χαράτσια, τον πολίτη.
ΚΡΑΤΟΣ-ΛΟΓΑΣ, που διακηρύσσει την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής (νιος ήμουν και γέρασα ακούγοντας το ίδιο τροπάρι), που συντελείται κάτω από την μύτη του, αν όχι με την συνέργειά του. Πώς είναι δυνατόν, εάν δεν συνεργούν, αδιαφορούντες ή διαπλεκόμενοι, οι κρατούντες, να μην μπορούν να συλλάβουν αυτούς τους οποίους ξέρουν, ότι είναι κλέφτες, όταν ανακοινώνουν, κάθε λίγο και λιγάκι, λίστες με δαύτους; Οι λήσταρχοι. Λίστες σε USB («φλασάκια-τσιπάκια») έχουν. Τσίπα δεν έχουν.
Δείτε και τους ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ της αρπαχτής, της κομπίνας, των μαϊμού συντάξεων των τυφλών και των πεθαμένων. Τους φακελάκηδες γιατρούς του ΕΣΥ και τους άλλους: γιατρούς, υδραυλικούς, δικηγόρους και το κακό συναπάντημα, που δηλώνουν εισόδημα καθαρίστριας. Τους μεγαλοφοροκλέφτες ελληναράδες με καταθέσεις και σαλέ στην Ελβετία και πύργους στο Λονδίνο.
Στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, όπου άρχων είναι ο νόμος και απαράβατες αρχές είναι η ισοπολιτεία, η ισονομία, η ισηγορία, όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, άρχονται από τον Νόμο. Και κύριο μέλημά της πραγματικής Δημοκρατίας είναι η εξάλειψη της ανισότητας. Όχι η διόγκωσή της και η διαιώνισή της, όπως συμβαίνει στις μέρες μας.
Χρέος, της πραγματικής Δημοκρατίας είναι να καλλιεργεί στον πολίτη τη συλλογική συνείδηση και όχι τον ΣΤΑΡΧΙΔΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΑΖΑΤΟΜΟΥ, το οποίο θεωρεί ότι μόνο δικαιώματα έχει και καμία υποχρέωση, έναντι των άλλων και της πολιτείας.
Κύριο μέλημα του πολίτη (ποιος είναι και πού είναι αυτός;) είναι «να κάνει χωρίς να τον υποχρεώνουν αυτά που οι άλλοι κάνουν από τον φόβο των νόμων: ανεπιτάκτως ποιείν α τινές από τον των νόμων φόβον ποιούσι:» (Αριστοτέλης). Και πρωταρχική υποχρέωση του Κυβερνήτη, είναι «προς το κοινόν συμφέρον άρχειν»
Στις μέρες μας, βιώνουμε μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ. Ένα Κράτος σμπαραλιασμένου, το οποίο υπόσχονται, οι εκάστοτε πολιτικατζήδες-σκιτζήδες που μας κυβερνούν, να το ανασυγκροτήσουν, να το εκσυγχρονίσουν, να το «εξηλεκτρονίσουν» (ηλεκτρονική διακυβέρνηση), να το αναδομήσουν και πάντα, στο τέλος, «του… αλλάζουν τα φώτα.»
Και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΚΟΧΛΑΖΕΙ, έτοιμη να εκραγεί.
Και μόνο οι ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΕΣ, με χωμένο το κεφάλι στην έρημο του μνημονίου, καμώνονται πως δεν το βλέπουν. Το τέρας της απόγνωσης οδηγεί απελπισμένους ανθρώπους στην αγκαλιά μυωδών μελανοχιτώνων, αναζητώντας εκεί, αυτά που το κράτος δεν τους παρέχει, ενώ υποχρεούται: ασφάλεια, δικαιοσύνη, αξιοπρεπή διαβίωση. Κι αυτό, επειδή το Κράτος έχει αλωθεί από αδιάφορους και ανίκανους κρατικοδίαιτους κομματόφρονες, που σφυρίζουν ΚΛΕΦΤΙΚΑ.
Και, έτσι, ένα τέτοιο Κράτος νομιμοποιεί την παράνομη βία (τη νόμιμη βία ασκεί μόνο το Κράτος) στα μάτια του «κοσμάκη.» Και το χειρότερο: κάποιοι αρχίζουν συνηθίζουν την αποκρουστική μορφή αυτού του τέρατος.
Αναγκαία είναι η άσκηση εξουσίας. Δικαιώνεται, όμως μόνον, όταν η ΕΞΟΥΣΙΑ Η ΙΔΙΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ και δεν είναι έρμαιο της αυθαιρεσίας του εξουσιαστή, του ισχυρού, ο οποίος κουρελιάζει το δίχτυ του νόμου, μέσα στο οποίο, όμως, πιάνονται, σαν μύγες, οι ανίσχυροι.
Ο ΑΡΧΩΝ, αυτός που κατέχει την εξουσία, στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΝ ΑΡΧΟΜΕΝΟ. Κι αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να σεβαστεί και ο αρχόμενος τον άρχοντα.
Μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει Πολιτεία, ειρηνική και ευνομούμενη, αντάξια των πολιτών της και Πολίτες αντάξιοι της Πολιτείας των.
