Τα μάθατε τα νέα, συμπατιριώτες (καλά διαβάσατε, δεν είναι βρωμοδουλειά του δαίμονα η λέξη). Φαλιρίσαμε. Σιγά τα νέα, θα μου πείτε. Τα media το ‘χουν τούμπανο κι οι μανατζαραίοι κρυφό καμάρι. Ναι, θα σας πω εγώ, αλλά το νέο είναι ότι έχω την λύση. Καθ’ ότι οι Αμερικανοί έχουν αποδείξει ότι είναι πολύ μπροστά (απόδειξη ότι η κρίση ξεκίνησε από αυτούς, ότι είναι η χώρα που δημιούργησε τον Μπομπ Σφουγγαράκη και ότι τις τηγανητές πατάτες τις ονομάζουν “french fries”) πιστεύω ότι πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους.
Τι κάνουν, λοιπόν, οι Αμερικανοί εν μέσω μίας φοβερής κρίσης όπως αυτή που ζούμε; Δεν κάνουν σταρ τους υποψήφιους προέδρους, δεν κάνουν σταρ τον Τσομσκι ή την Όπρα. Δεν στρέφονται καν στην Καλομοίρα για να γλιτώσουν. Ποντάρουν τα ρέστα τους στον Τζο τον υδραυλικό. Φήμες λένε ότι ο Τζο είναι μία φουσκωτή κούκλα με τεχνητή νοημοσύνη την οποία έριξαν από ζέπελιν Ρώσοι κατάσκοποι με στόχο να τινάξουν στον αέρα τις αμερικανικές εκλογές και να πετύχουν την πώληση σε τιμή ευκαιρίας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στα ΜακΝτόναλντς. Εγώ λέω ότι αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας. Απλά είμαστε πολύ πίσω, για αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε το μεγαλείο του αμερικανικού λαού.
Σας ερωτώ: τι εκπροσωπεί ο Τζο ο υδραυλικός; Οι απαντήσεις “τον κλάδο του”, “τους Ρώσους” και “τα δικαιώματα των καραφλών” δεν κερδίζουν τίποτα. Η σωστή απάντηση είναι “τη συμμετοχική δημοκρατία”. Μάλιστα, κυρίες και κύριοι, αυτήν την οπτασία πολιτεύματος. Και σας ξαναερωτώ: πού είναι ο δικός μας Τζο, κύριοι; Πού βαδίζομε ως έθνος χωρίς έναν υδραυλικό, έναν ταξιτζή, έστω έναν μανάβη βρε αδερφέ; Έναν γιο ταχυδρόμου είχαμε κι αυτόν τον ξαποστείλαμε… Τι μέλλον θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Ποιος θα μας οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας;
Μετά από όλα αυτά, και για να αποδείξω ότι οι προσδοκίες μου είναι βάσιμες, μίλησα με μερικούς μικρομεσαίους επαγγελματίες ρωτώντας τους πώς θα βγούμε από την κρίση. Οι απαντήσεις τους με έκαναν να πιστέψω ακόμη εντονότερα στο όραμα.
Μαρτίνος ο κλειδαράς
– Εσείς τι μέτρα προτείνετε για να ξεπεραστεί η κρίση;
– Τι να σου πω, ρε κοπελιά; Συζητάνε όλη μέρα στα κανάλια, στη Βουλή, στις καφετέριες, λες και η λύση θα έρθει από τα καλαμάκια… Εγώ έχω λύσεις να προτείνω. Μάλιστα, έκανα και μία εισήγηση στο Πανελλήνιο Συνέδριο Κλειδαράδων τον προηγούμενο μήνα. Ένα αντικλείδι χρειαζόμαστε από τα γραφεία των πολιτικών και τους κωδικούς από τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών. Τα έχουμε αυτά τα δεδομένα εμείς οι κλειδαράδες, μπορούμε να τα χειριστούμε ανάλογα…
– Τι μου λέτε; Ενδιαφέρον… Και γιατί δεν εφαρμόζετε αυτά τα μέτρα ως ομοσπονδία;
– Μαλακίες, κοπελιά. Κάποιοι συνάδελφοι υποστήριξαν ότι θα κατέρρεε ο κρατικός προϋπολογισμός από το κόστος των αντικλειδιών… Δεν θέλουν να σωθούμε, αυτό λέω εγώ.
Μενέλαος ο κουλουρτζής
– Κύριε Μενέλαε, ποιες θεωρείτε τις βασικές αιτίες της κρίσης;
– Δώσε προσοχή, παιδί μου. Εγώ πουλάω κουλούρια σαράντα χρόνια τώρα. Πιο παλιά οι άνθρωποι πίνανε ελληνικό καφέ. Με τι θα συνόδευες τον ελληνικό; Ή με ένα κουλούρι ή με ένα λουκούμι. Σωστά;
– Σωστά.
– Τι καφέ πίνουν τώρα όλοι; Φραπέ, φρέντο, φρεντοτσίνους και τέτοια σκατολοΐδια. Με τι τα συνοδεύουν αυτά;
– Με μία ωραία σερβιτόρα;
– Μην λες αηδίες. Με μάφινς, βάφλες και τέτοια. Σωστά;
– Σωστά, κύριε Μενέλαε, αλλά πού το πάτε;
– Τι αποτέλεσμα έχουν όλα αυτά; Πάχος. Τι αποτέλεσμα έχει το πάχος;
– Το κεράτωμα;
– Μην λες βλακείες, είπαμε. Το αποτέλεσμα είναι ότι σιγά σιγά δεν σε χωράνε τα ρούχα σου, και μετά δεν σε χωράει το κρεβάτι και τελικά δεν σε χωράει το σπίτι σου. Τι κάνεις τότε; Παίρνεις δάνειο και αγοράζεις καινούριο σπίτι. Νάτη η αιτία…
– Ομολογώ ότι η συλλογιστική σας με έχει καταπλήξει. Υπάρχει κάποια λύση σε αυτήν την κατάσταση;
– Να επιστρέψουμε όλοι στον ελληνικό. Τον σκέτο.
– Είναι και της παρηγοριάς…
– Πάλι βλακείες λες.
Κώστας ο περιπτεράς
– Θα έπαιρνα όρκο ότι κάπου σας έχω ξαναδεί…
– Δεν νομίζω.
– Τέλος πάντων, θα το θυμηθώ… Πείτε μου, Κώστα, νιώθετε ότι η κρίση μας έχει ήδη επηρεάσει;
– Εννοείται! Δεν βλέπεις γύρω σου; Θα σε δώσω ένα παράδειγμα. Εμένα η γυναίκα μου γουστάρει τρελά τον Μπεζάρ. Το καλοκαίρι είχε μία εκδήλωση στο Ηρώδειο και με είχε φάει τ’ αυτιά να πάμε. Βρε γυναίκα, την έλεγα, είναι πανάκριβα τα εισιτήρια! Θες να πάμε στον Χατζηγιάννη στο Σύνταγμα; Όχι, με έλεγε, θέλω Μπεζάρ… Πήγα κι εγώ έξω από το Ηρώδειο, ξεπατώθηκα να πουλάω τσίχλες (παράνομα,ε;) μπας και αξιωθώ να αγοράσω δύο εισιτήρια… Τίποτα. Φαντάσου, ο κόσμος ούτε να αγοράσει τσίχλες να κολλήσει στο Ηρώδειο δεν έχει πια…
– Μάλιστα… Όντως, είναι μία ένδειξη αυτό που περιγράφετε… Παρεμπιπτόντως, είστε από Θεσσαλονίκη;
– Η γυναίκα μου.
– Ωραία η Θεσσαλονίκη. Πιστεύετε ότι η κυβέρνησή μας έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει την κρίση;
– Πλάκα με κάνεις; Είδες εσύ κανέναν από αυτούς να επενδύει στην Ελλάδα; Ο ένας φτιάχνει off-shore, άλλος βλέπει dvd για να ξεχαστεί… Αναντάμ παπαντάμ τα ‘χουνε κάνει. Μισό… (η κουβέντα μας διακόπτεται από τον Θόδωρα που αφήνει μία ντάνα εφημερίδες) Να, από δω ο Θόδωρας. Πολύ καλό παιδί. Γιος ταχυδρόμου, σπούδασε, πρόκοψε, μπήκε στην πολιτική και ξέρεις τι έπαθε; Κάνανε την γυναίκα του να παραιτηθεί και τους βάλανε να ζήσουν από μία ψωροσύνταξη βουλευτή όταν θα τελείωνε η θητεία του…
– Αααα…
– Κι όχι μόνο αυτό. Τον ξηλώσανε επειδή, λέει, ήτανε χωμένος σε κάτι βρωμοδουλειές. Ο Θόδωρας ξέρεις τι έκανε στη πραγματικότητα;
– Αααααααα…
– Θα σε πω εγώ τι έκανε. Επένδυε τα χρήματά μας στο Άγιο Όρος. Δηλαδή, σε ελληνικό έδαφος. Κι όχι μόνο ελληνικό, αλλά και ιερό ταυτόχρονα. Πώς του το ανταποδώσανε του Θόδωρα το καλό που πήγε να κάνει στον τόπο; Τον ξηλώσανε! Πες μου εσύ τώρα, πώς υποτίθεται ότι θα ξεπεράσουμε την κρίση με τέτοια συμπεριφορά; Και γιατί με κοιτάς σαν χάνος;
– Αααα, θυμήθηκα από πού σας ξέρω!!! Εσείς δεν είστε ο πρωθυπουργός; Ναι, ναι, είμαι σίγουρη!!! Είστε ο Κώστας Καραμανλής! Καλά, τέτοια ώρα δεν έπρεπε να είστε στο γραφείο σας;
– (Κατηφής, σχεδόν έτοιμος να τον πάρουν τα κλάματα) Τι μου το θυμίζεις τώρα… Πήγα πρωί πρωί αλλά η γραμματέας με ενημέρωσε ότι κάποιος Εφραίμ είχε να κάνει μερικά πολύ σημαντικά τηλεφωνήματα και πως είχε φορτωμένο πρόγραμμα με ραντεβού σήμερα και πως αν θέλω να δοκιμάσω πάλι αύριο…
