Ένα ντέρμπυ χωρίς « συναίσθημα»!

Είμαι από εκείνους τους φιλάθλους που λένε «άρρωστους».  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με μια μπάλα στα πόδια, η μεγαλύτερη χαρά, όπως όλων των παιδιών ήταν η φανέλα.
Εκείνη η φανέλα, που τα χρόνια της δεκαετίας του 70, πολλές φορές ήταν μάλλινη και σε «τσιμπούσε» στο κορμί. Είχε όμως το έμβλημα της ομάδας στο μέρος της καρδιάς και όταν έπαιζες στις αλάνες, γινόσουν για λίγο, Δεληκάρης, Λοσάντα, Αναστόπουλος κ.ο.κ.
Γενικά θεωρώ, πως ο φίλαθλος του Ολυμπιακού, διαφέρει από τους υπόλοιπους. Ίσως να συμπεριφέρονται το ίδιο και οι Παοκτζήδες.
Αφήνω στην άκρη τα όποια ακραία φαινόμενα βίας κατά καιρούς. Μιλάω για την αρρώστια της μπάλας, αυτής που πριν από τον αγώνα σε κάνει να πεταρίζει η καρδιά σου από την προσμονή, κατά τη διάρκεια του ματς, να παθαίνεις 58 … εμφράγματα και στο τέλος να έχεις ανάλογα συναισθήματα που εξαρτώνται από το αποτέλεσμα.
Χθες λοιπόν, είχαμε ακόμη ένα ντέρμπι «αιωνίων». Το ελληνικό ελ κλάσσικο που βάφτισαν κάποιοι, που αν έβλεπαν το αντίστοιχο ισπανικό το βράδυ του Σαββάτου, θα έκαναν μήνυση στον εαυτό τους για ιεροσυλία!
Ένα ματς χάλια απ όλες τις απόψεις, κακό. Που δεν ευχαριστήθηκε ο κόσμος.
Οι δικαιολογίες πολλές. Και οι δύο έκαναν υπερπροσπάθεια στα μέσα της εβδομάδας στην Ευρώπη. Και;;;
Δηλαδή αν εγώ τρέχω όλη μέρα στο γραφείο επειδή έχει πλημμύρες στην Αττική και τα δίνω όλα για το καλύτερο ρεπορτάζ, την επομένη δεν πρέπει να βάλω είδηση;
Το γραφείο του ποδοσφαιριστή είναι το γήπεδο. Κι εκεί οφείλει να είναι κύριος.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω ανάλυση των συστημάτων και να αναζητήσω ευθύνες από κάθε παίκτη ξεχωριστά ή τον προπονητή.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι είδα ένα κακό παιχνίδι. Που δεν το ευχαριστήθηκα. Που τελείωσε και ήμουν κενός. Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα.
Γιατί;
Γιατί έκανα παραπάνω μια εισαγωγή για να πω απλά, πως η δική μου γενιά έχει ζήσει μεγάλες χαρές αλλά και τα πέτρινα χρόνια. Τότε που όταν ήμουν «χώμα»,  ο Παναθηναϊκός δεν σεβόταν τίποτα και μου έριχνε 4αρες.
Κι αυτά μένουν στο μυαλό. Και περιμένεις να έρθει το πλήρωμα του χρόνου που θα είσαι εσύ καλύτερος.
Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ο Ολυμπιακός είναι σαφώς ανώτερος του Παναθηναϊκού. Και τι γίνεται;
Πέρυσι έφυγε με 0-3 από το Καραϊσκάκη και φέτος δίνει το δικαίωμα στους πράσινους να διαμαρτύρονται για αλλοίωση αποτελέσματος. Ενώ θα έπρεπε από το πρώτο λεπτό να έχει … καθαρίσει τη μπουγάδα!
Θα μου πεις μπάλα είναι, κι αν δεν μπαίνει μέσα; Ναι αλλά τον μεγάλο σου αντίπαλο πρέπει να τον κερδίζεις και να σε αναγνωρίζει. Όχι να βγάζει γλώσσα! Οι δηλώσεις των παραγόντων του Παναθηναϊκού ήταν αστείες. Ο Πάο δεν έκανε ούτε μια ευκαιρία σε ολόκληρο αγώνα και είχε ταμπουρωθεί στην άμυνά του για να μη φάει γκολ. Ε, αυτόν τον Παναθηναϊκό δεν κατάφερε να διασύρει χθες ο Ολυμπιακός. 
Είναι προφανές, πως η αγάπη για την ομάδα δεν πεθαίνει ποτέ. Όπως είναι προφανές πως ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει επίπεδο, εδώ και καιρό. Έχει κατακτήσει την ευρωπαϊκή αναγνώριση και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι βρίσκεται μέσα στα 10 κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης. 
Και οι περισσότεροι Ολυμπιακοί είναι ευτυχισμένοι που το έχει καταφέρει αυτό η ομάδα, πολύ περισσότερο επί των ημερών Μαρινάκη.
Όμως, υπάρχουν κάποια δεδομένα που δεν πρόκειται ν αλλάξουν ποτέ. 
Γιατί μπορεί εύκολα πολιτικά να μετακινηθείς απ τον έναν χώρο στον άλλο, ελέω μνημονίων, αλλά αθλητικά, ο αντίπαλος θα είναι πάντα ο ίδιος!
 Ζ.Σ.