Τη συγκλονιστική φωτογραφία που από χθες κάνει το γύρο του διαδικτύου και τα σχόλια των χρηστών του ίντερνετ που  είναι χιλιάδες, θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει ένας έλληνας πολιτικός στη μάχη που δίνει στο κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Κι εκεί ανάμεσα στις κουβέντες που ανταλλάσσουν και στην προσπάθεια τόσων χρόνων να εξηγήσουν σε όλους αυτούς τι σημαίνουν οι λέξεις μπέσα και φιλότιμο, να τους δείξει και τι πραγματικά σημαίνει η αλληλεγγύη. Αυτή που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να πρεσβεύει το «κονκλάβιο» της Ευρώπης, αλλά στην πορεία και τη μετάφραση, χάθηκε!
Δεν γίνεται να μην σταθεί κανείς σ αυτή την φωτογραφία και σ αυτό το νεαρό παιδί. Πόσο περήφανοι αλήθεια θα νιώθουν σήμερα οι γονείς του βλέποντας αυτό που έκανε.
Και αλήθεια, είμαστε ένας λαός που στην πλειοψηφία του δεν είμαστε ρατσιστές. Κι ας έχουν κάνει οι περισσότεροι τη σκέψη, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, τι θέλουν εδώ οι μετανάστες και δεν ξεκουμπίζονται. Εδώ δεν μπορούμε να  συντηρήσουμε τους εαυτούς μας.
Αυτό που αιώνες όμως μας χαρακτηρίζει και είναι βαθιά χωμένο στο DNA μας, είναι η ανθρωπιά. Είναι το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Όποιου χρώματος και θρησκείας.
Αρκεί να δει κανείς τα δάκρυα ευγνωμοσύνης του άμοιρου μετανάστη που τριγυρνούσε ξυπόλητος στην Αθήνα, όταν ο νεαρός του προσφέρει τα παπούτσια.
Δεν γίνεται να μη λυγίσεις!
Αλλά αυτό συμβαίνει δυστυχώς, μόνο με εμάς. Τους κανονικούς ανθρώπους.
Γιατί από όλα εκείνα τα «χοντρόπετσα» τεχνοκρατικά ανθρωπάρια των Βρυξελλών απουσιάζει κάθε ίχνος ευαισθησίας. Γι αυτούς, οι δύο πρωταγωνιστές της φωτογραφίας, είναι ακόμη δύο αριθμοί!
Ας είναι κι έτσι. Εμείς θα νιώθουμε πάντα υπερήφανοι και γεμάτοι γι αυτό που κρύβουμε στο αριστερό μέρος του στήθους μας, αλλά και γι αυτά που έχουμε μέσα στα παντελόνια μας. Άνδρες και γυναίκες!
Ζ.Σ.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης