Το Πρωτόκολλο είναι κάτι παραπάνω από ένας νυσταγμένος φάκελος στο τρίτο συρτάρι και επιβάλλει να αποχαιρετούμε τους απερχόμενους από τη χώρα μας διαπιστευμένους Πρέσβεις με τιμές.
Όμως, στην ελληνική πραγματικότητα, το αποχαιρετιστήριο γεύμα προς τιμήν κάθε απερχόμενου Πρέσβη έχει μετατραπεί σε παράσταση, όχι στο Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά σε αίθουσες διαφόρων κεντρικών ξενοδοχείων, με δαπάνη που αναλογεί σε βάπτιση τρίτου παιδιού στην επαρχία. Αντί του Υπουργού, εμφανίζεται Κάποιος: υπάλληλος με ανώτατο διοικητικό βαθμό. Ο απερχόμενος Πρέσβης δεν γνωρίζει το όνομα του αμφιτρύωνα και αδυνατεί να το προφέρει.
Οι καλεσμένοι ψάχνουν την ουσιαστική διπλωματία, που φαίνεται να λείπει σε άδεια μετ’ αποδοχών.
Οι διαπιστευμένοι Πρέσβεις μετρούν τα πάντα: ποιος κάθισε πού, ποιος μίλησε πρώτος, ποιος δεν ήρθε καν. Και η εικόνα που μένει δεν είναι η αβρότητα, αλλά αμηχανία για το αποτύπωμα μιας χώρας που θέλει σχέσεις επιπέδου, αλλά αποχαιρετά τους φίλους με «ό,τι περίσσεψε απ’ το brunch της ηγεσίας».
Και σαν να μη φτάνει το διπλωματικό αστείο χωρίς γέλιο, η χώρα οργανώνει μετακινήσεις Πρέσβεων σαν τηλεπαιχνίδι χωρίς κανόνες. Πρόσφατη άσκηση για δυνατούς λύτες η εκκρεμούσα Ουάσιγκτον – ιερό δισκοπότηρο (Γκράαλ) κάθε φιλόδοξου διπλωμάτη.
Εξυπηρετεί η επιλογή τη χώρα και το γεωπολιτικό διακύβευμα; Μάλλον γίνεται με σημειώματα, αόρατα κριτήρια, προσωπικές ατζέντες.
Επιστρέφει το Ανώτατο Συμβούλιο: κάνει πως λειτουργεί, προσποιείται ότι εισηγείται. Οι αποφάσεις μάλλον γράφονται με συμπαθητική μελάνη.
Το αποτέλεσμα; Ένας Πρέσβης που πάει, δεν πάει, αλλά πήγε άλλος, που όμως ίσως σύντομα γυρίσει. Η Ουάσιγκτον είναι πια σύμπτωμα.
Η χώρα εκτίθεται από το διοικητικό σουρεαλισμό.
Οι ευνοημένοι χασκογελούν.
Άλλοι μας παρατηρούν καταγράφοντας όλα όσα λέμε, αλλά κυρίως όλα όσα αδυνατούμε να υλοποιήσουμε.
