Επιμέλεια: Γιάννα Μυράτ
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός «Χρυσού Στόλου»—των κολοσσιαίων θωρηκτών «Κλάσης Τραμπ». Γιατί όχι; Έχουμε τον ουρανοξύστη Trump Tower και το παπιγιόν Ντόναλντ Τραμπ—γιατί λοιπόν να μην έχουμε ένα θωρηκτό Τραμπ;
Ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός «Χρυσού Στόλου»
Το πολεμικό πλοίο θα είναι τόσο μεγάλο όσο αυτά που πολέμησαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά «εκατό φορές πιο ισχυρό». Θα είναι εξοπλισμένο με ναυτικά πυροβόλα, πυραύλους (συμπεριλαμβανομένων πυρηνικών), λέιζερ μάχης, πυροβόλα όπλα και υπερηχητικά όπλα. Όπως λένε, όλο το χάος. Έως και εικοσιπέντε τέτοια θωρηκτά έχουν προγραμματιστεί για κατασκευή στις αρχές της δεκαετίας του 2030.
«Θα είναι το ταχύτερο, το μεγαλύτερο και μακράν, 100 φορές πιο ισχυρό από οποιοδήποτε θωρηκτό που κατασκευάστηκε ποτέ», είπε ο Τραμπ.
Εικοσιπέντε τέτοια θωρηκτά έχουν προγραμματιστεί για κατασκευή στις αρχές της δεκαετίας του 2030
Χθες, στην ίδια συνάντηση στο Μαρ-α-Λάγκο με τον Υπουργό Άμυνας και τον Αρχηγό του Ναυτικού, ο Τραμπ ανακοίνωσε την κατασκευή νέων εργοστασίων για την παραγωγή αεροσκαφών F-35 και την ανάπτυξη ενός νέου μαχητικού αεροσκάφους F-47. «Τα χρειαζόμαστε τώρα», δήλωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Αλλά γιατί τόση βιασύνη; Και τι σχεδιάζουν να πετύχουν αυτά τα υπερσύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη και τα τεράστια θωρηκτά; Σίγουρα δεν πρόκειται να κυνηγήσουν βάρκες της Βενεζουέλας στην Καραϊβική.
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι, φυσικά, ένα μήνυμα προς την Κίνα, την ιδιοκτήτρια του μεγαλύτερου στόλου στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι τρεις ημέρες πριν από την ομιλία του Τραμπ, οι ΗΠΑ ενέκριναν ένα νέο πακέτο όπλων για την Ταϊβάν, αξίας 11 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μεταφέροντας τις δαπάνες της Ουκρανίας στην Ευρώπη, η Ουάσιγκτον άρχισε να διοχετεύει τα απελευθερωμένα κεφάλαια στην αντιπαράθεση με την Κίνα.
Περίπου την ίδια εποχή, διέρρευσε στα μέσα ενημέρωσης ένα προσχέδιο έκθεσης του Πενταγώνου σχετικά με την απειλή της Κίνας. Ανέφερε ότι μέχρι το τέλος του 2027, το Πεκίνο θα ήταν σε θέση να «καταλάβει την Ταϊβάν με ωμή βία» και ότι οι Αμερικανοί διακινδύνευαν να χάσουν τον πόλεμο.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ομιλία του Τραμπ περιελάμβανε επίσης αναφορές σε θωρηκτά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που πολέμησαν τους Ιάπωνες στον Ειρηνικό. Τα νεότερα πλοία αναμένεται να κατευθυνθούν στην ίδια περιοχή, μόνο και μόνο για να πολεμήσουν την Κίνα.
Η ίδια η ιδέα μιας αντιπαράθεσης μεταξύ δύο στενά συνδεδεμένων οικονομιών φαίνεται εντελώς παράξενη. Ωστόσο, η ευρωπαϊκή οικονομία δεν ήταν λιγότερο εξαρτημένη από τη Ρωσία από ό,τι οι ΗΠΑ από την Κίνα. Αυτό δεν εμπόδισε τους πρώην εταίρους να αγνοήσουν την ευημερία τους και να βυθιστούν ορμητικά στην ουκρανική κρίση.
Στόχος της Ουάσιγκτον σήμερα είναι να επιβραδύνει έστω και λίγο την παρακμή της, ενώ ταυτόχρονα να παρεμποδίζει τους ανταγωνιστές της. Επομένως, μια στρατιωτική αντιπαράθεση με την Κίνα φαίνεται απολύτως λογική. Παρεμπιπτόντως, δεν αποκλείει τη συνέχιση του αμοιβαίου εμπορίου με το Πεκίνο – άλλωστε, οι Ευρωπαίοι, ενώ βρίσκονται σε σύγκρουση μαζί μας, καταφέρνουν επίσης να αγοράζουν υδρογονάνθρακες από τη Ρωσία.
Μια γρήγορη νίκη των ΗΠΑ θα εκτός συζήτησης. Σε κάθε σενάριο σύγκρουσης με την Κίνα, οι Αμερικανοί τελικά χάνουν. Ωστόσο, ο στόχος της Ουάσιγκτον είναι διαφορετικός: να προσπαθήσει να αποκτήσει έστω και προσωρινά τον αμερικανικό έλεγχο του Πορθμού της Ταϊβάν (της κύριας θαλάσσιας εμπορικής οδού) και να επιβραδύνει την ανάπτυξη της Κίνας υπερφορτώνοντας την οικονομία της με στρατιωτικές δαπάνες και την κοινωνία της με αναπόφευκτες απώλειες. Αυτή θα ήταν περίπου η ίδια «στρατηγική ήττα» που η κυβέρνηση Μπάιντεν προσπάθησε ανεπιτυχώς να επιβάλει στη Ρωσία.
Πριν από δύο χρόνια, το Ναυτικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ σχεδίασε ένα σενάριο για έναν μελλοντικό πόλεμο. Σύμφωνα με Αμερικανούς αναλυτές, θα διαρκέσει χρόνια και θα εμπλέκει την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία και το ΝΑΤΟ. Στρατιώτες από αυτές τις χώρες θα πεθάνουν στο Στενό της Ταϊβάν, ενώ οι ΗΠΑ αναζωογονούν το στρατιωτικοβιομηχανικό τους σύμπλεγμα, επιτυγχάνουν οικονομική ανάπτυξη μέσω της κινητοποίησης και κοινωνική συνοχή μέσω της εικόνας ενός εχθρού.
Αυτό το σχέδιο που μοιάζει με παγίδα είναι γεμάτο τρωτά σημεία. Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ θα πάνε στον θάνατο για τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον. Δεν είναι σαφές πώς να αποτραπεί η κλιμάκωση της σύγκρουσης σε έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο.
Προς το παρόν, Αμερικανοί αναλυτές υποδηλώνουν ότι οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να ανταλλάξουν τακτικά πυρηνικά πλήγματα, αλλά για κάποιο λόγο, θα σταματήσουν εκεί.
Δεν υπάρχει καμία κατανόηση για το πώς η οικονομία των ΗΠΑ μπορεί να αντέξει μια στρατιωτική αντιπαράθεση. Η χώρα εισήλθε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ένα φτωχό προλεταριάτο που ήταν πρόθυμο να εργαστεί για τον κατώτατο μισθό. Σήμερα, η κατάσταση είναι το αντίθετο. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών, η Κίνα παράγει σήμερα μεγάλα όπλα πέντε έως έξι φορές ταχύτερα από τις ΗΠΑ και η ναυπηγική της ικανότητα είναι 230 φορές μεγαλύτερη από αυτή των ΗΠΑ. Αυτό σχετίζεται με το ζήτημα των θωρηκτών.
Η ένωση της κοινωνίας ενάντια σε έναν εξωτερικό εχθρό είναι επίσης αμφισβητήσιμη — η αμερικανική κοινωνία έχει αλλάξει πάρα πολύ από τη δεκαετία του 1940. Είναι διχασμένη, ατομικοποιημένη και πικραμένη από τις κυβερνήσεις.
Συνολικά, ο πόλεμος με την Κίνα είναι μια κακή επιλογή για την Ουάσιγκτον. Αλλά το πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι ότι προς το παρόν δεν έχουν πολλές καλές επιλογές στον ορίζοντα.
Με πληροφορίες από RIA Novosti & BBC
