Είναι τόσο Έλληνας ο Νεοέλληνας (μόνο στη φαντασία του),
είναι τόσο Έλληνας ο Ελληναράς (μόνο στη φαντασία του),
είναι τόσο Έλληνας ο Νεοέλληνας/Ελληναράς που σκοτώνει αδιαλείπτως τα Ελληνικά.
Είναι τόσο Έλληνας ο Νεοέλληνας/Ελληναράς,
είναι τόσο Χριστιανός ο Νεοέλληνας/Ελληναράς,
που δεν ξέρει καν να πει σωστά τα Κάλαντα,
που αδυνατεί να μάθει στα παιδιά του να λένε σωστά τα Κάλαντα.
24 Δεκεμβρίου…
Πρωΐ…
Χτυπάει η πόρτα τού σπιτιού σου…
Ξέρεις ότι πίσω της (θα) βρίσκονται μία ή περισσότερες παιδικές φατσούλες,
που υπερβαίνουν τον έμφυτο ανθρώπινο φόβο για το Άγνωστο,
που κινούνται με εφαλτήριο μία καθαγιασμένη ιδιοτέλεια
και με μία συγκινητική κερδοσκοπία που αποτελεί το ωραιότερο έθιμο των εορτών.
Ανοίγεις την πόρτα,
οι φατσούλες σού απευθύνουν την πατροπαράδοτη ερώτηση «Να τα πούμε;»,
αυτή η ερώτηση διαθέτει την απόλυτη ρητορική δυναμική,
αυτή η ερώτηση είναι ρητορική διότι δεν επιδέχεται άρνηση.
Πώς να πεις «Όχι, να μην τα πείτε.» στις παιδικές φατσούλες;
Οι παιδικές φωνούλες ξεκινάνε «να τα λένε»,
τα παιδικά χεράκια χτυπούν το ραβδάκι πέρα-δώθε στο τριγωνάκι,
εσύ κοιτάς αυτά τα παιδικά πρόσωπα και θυμάσαι τα χρόνια που κι εσύ ήσουν παιδί,
που πήγαινες και χτύπαγες τις πόρτες αγνώστων για να σού έδιναν το «κατιτίς»,
που άλλοτε αυτό το «κατιτίς» σε εξέπλησσε θετικά και άλλοτε αρνητικά,
που όταν άνοιγε η ξένη πόρτα κινητοποιούσες το πρωτόλειο ένστικτό σου
για να καταλάβαινες αν στο τέλος αυτής τής περιστασιακής συναλληλίας
θα σε επερίμενε η πολυπόθητη Γενναιοδωρία,
που ευχόσουν να ήταν όλες οι μέρες τού χρόνου «24ες Δεκέμβρη»
ώστε με αυτό το εύκολο τραγουδάκι να έβγαζες «τα προς το “Ευ Ζην”».
«Εύκολο» είπα; Όχι δα.
Αυτές οι παιδικές φατσούλες, αυτές οι παιδικές φωνούλες, αυτοί οι μικροί τυχοδιώκτες,
δεν διδάχτηκαν από τούς γονείς τους (καθώς, όλα ξεκινούν από το Σπίτι),
ότι ο «Τραγουδιστής» πρέπει να λέει σωστά το άσμα του,
διότι έχει κι ο «Πελάτης» το δικαίωμα στην Ευχαρίστηση.
Τα παιδιά αναπαράγουν ό,τι (δεν) έμαθαν από τούς γονείς τους,
οι αμέριμνες παιδικές φατσούλες αναπαράγουν ανυποψίαστες το Λάθος
και βάζουν την υποθήκη να πράττουν ποικιλοτρόπως το ίδιο όταν θα φτάσουν στην Ενηλικίωση:
«Καλήν Εσπέραν, Άρχοντες,
κι αν είν’ ο ορισμός σας,
Χριστού τη Θεία Γέννηση
να πω στ’ αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον, εν Βηθλεέμ τη πόλει,
οι Ουρανοί αγάλλονται, χαίρε η Φύσις όλη.».
Το ξέρεις, το περιμένεις, γνωρίζεις ότι θα έρθει,
αισθάνεσαι απροσδόκητη μέθεξη αν σού τύχει η Εξαίρεση,
οι παιδικές φωνούλες -άκριτα και έχοντας πίστη στις γονικές διδαχές-
αναμασούν το (στρεβλό) Στερεότυπο,
ενώ τα περισσότερα πλασματάκια δεν γνωρίζουν καν τη δεύτερη στροφή
«Εν τω σπηλαίω τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων,
ο Βασιλεύς των Ουρανών και Ποιητής των Όλων.
Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το “Δόξα εν Υψίστοις”,
και τούτο άξιον εστί, η των ποιμένων πίστις.»
(μένουν στο… «κουπλέ», χωρίς να προχωρήσουν στο… «ρεφρέν»,
διότι, πού να μπλέκεις τώρα με τις απανωτές Δοτικές).
«…χαίρε η Φύσις όλη.», λοιπόν.
Ούτε καν «…χαίρετ’ η Φύσις όλη…» (έμμετρη συντόμευση τής δημοτικής μορφής «χαίρεται»).
Τα ώτα μας δέχονται τη σεσημασμένη ασύμμετρη επίθεση,
οι γονείς μετατρέπουν τα παιδιά σε «φορο-εισπράχτορες»,
δεν τα διδάσκουν τι πάει να πει «Ζέση», τι πάει να πει «Σπουδή»,
τι πάει -εν τέλει- να πει «Αγάπη για οτιδήποτε επιλέγεις να κάνεις…».
Αρνούμαι να δεχθώ ότι δυσκολεύεσαι να μάθεις στο παιδί σου
πως η σωστή διατύπωση είναι «…χαίρει η Φύσις όλη.».
Αρνούμαι να δεχθώ ότι εσύ, ο 30χρονος, ο 40χρονος, ο 50χρονος γονιός,
μένεις προσκολλημένος σε εκείνα που σε έμαθαν οι δικοί σου γονείς
και αρνείσαι να εφαρμόσεις την πρόοδο που περιγράφει η ρήση
«Γηράσκω αεί αναθεωρών…» τού μεγάλου ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.
…
Ανακεφαλαιώνοντας…
Το «Χαίρε» είναι β΄ πρόσωπο Ενικού τής Προστακτικής Ενεργητικού Ενεστώτα
και παράγεται από το ρήμα «Χαίρω».
Το γ΄ πρόσωπο Ενικού είναι «Χέρι»
(«Χαίρει» είναι, αλλά ήθελα να δοκιμάσω τα αντανακλαστικά σας),
οπότε ευελπιστώ ότι κάποτε όλα τα παιδάκια θα είναι η «Σημερινή Εξαίρεση».
Και επειδή κάποτε ήμουν κι εγώ παιδί (έστω κι αν είμαι πια «άθεο παιδί»),
σάς απευθύνομαι και σάς ρωτώ «Να τα πω;»,
εσείς μού απαντάτε με καταδεκτικότητα «Πες τα…»,
οπότε ξεκινώ ευθύς αμέσως το γραπτό τραγούδισμα:
Καλήν Εσπέραν, Άρχοντες,
κι αν είν’ ο ορισμός σας,
Χριστού τη Θεία Γέννηση
να πω στ’ αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον, εν Βηθλεέμ τη πόλει,
οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η Φύσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων,
ο Βασιλεύς των Ουρανών και Ποιητής των Όλων.
Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το “Δόξα εν Υψίστοις”,
και τούτο άξιον εστί, η των ποιμένων πίστις.
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ..!
Ο Δάσκαλος
Twitter (νυν «Χ»): https://x.com/TopDaskalos
Gmail: TopDaskalos@gmail.com
