Διαβατήριο για την Αντιπολίτευση φαίνεται πως δίνει η πλειοψηφία των χρηστών ψηφοφόρων που συμμετείχαν στην 3η διαδικτυακή ανοικτή ψηφοφορία από τη «Zougla.gr», η οποία έληξε τα μεσάνυκτα της Πέμπτης 3 Απριλίου. Ψήφισαν 18.687 χρήστες και το δείγμα σταθμίστηκε σε σχέση με την πολιτική τοποθέτηση στις εκλογές του 2007.
Αυτή τη φορά συμμετείχαν περισσότερες γυναίκες, φθάνοντας το 25% του δείγματος, ενώ το ποσοστό των ψηφοφόρων με Ανώτατη – Ανώτερη μόρφωση διαμορφώθηκε και πάλι στο εξαιρετικά υψηλό επίπεδο της τάξης του 68%.
Ίδια με τις προηγούμενες δύο ψηφοφορίες ήταν και η κατανομή των ψηφοφόρων ανά ηλικιακή κατηγορία. Στο ερώτημα “αν ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είναι πολιτικά κουρασμένος” η πλειοψηφία απάντησε θετικά “ΝΑΙ” σε ποσοστό 59% ,ενώ το 41 % ψήφισε “ΟΧΙ”. Η διαφορά των 18 ποσοστιαίων μονάδων είναι πολύ χαρακτηριστική, ώστε να υφέρπει η όποια καχυποψία περί στατιστικού σφάλματος.
Η ψηφοφορία, άλλωστε, διεξήχθη την περίοδο κατά την οποία η πολιτική συζήτηση στην Κοινωνία περιστρεφόταν γύρω από την «κούραση» Καραμανλή και το ενδεχόμενο να αποχωρήσει από την αρχηγία του κόμματος της Ν.Δ. σε περίπτωση ήττας στις εκλογές. Οι ψηφοφόροι, δηλαδή, ήταν κατά τεκμήριο απολύτως ενημερωμένοι για τα τεκταινόμενα.
Μετά και την υπόθεση Παυλίδη, που εδώ και τρία εικοσιτετράωρα ταλανίζει την Συμπολίτευση, αλλά ενδεχομένως να είναι και ο τελικός καταλύτης που θα υποχρεώσει το Μαξίμου να προσφύγει στις κάλπες, η τοποθέτηση του 59% των ψηφοφόρων προσλαμβάνει ιδιαίτερη πολιτική σημασία.
Ο παραπάνω πίνακας περιγράφει με σαφήνεια το πώς συμπεριφέρθηκαν, ανάλογα με την κομματική τους τοποθέτηση, οι ψηφοφόροι. Εκτός από την Νέα Δημοκρατία και το «ΛΑΟΣ», που αντιδρά ελάχιστα στο ερώτημα (μόνον 18% θεωρούν ότι ο πρωθυπουργός είναι κουρασμένος), η υπόλοιπη αντιπολίτευση και οι Οικολόγοι αντιδρούν με σαφήνεια και στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν δίνουν περιθώρια στον σημερινό πρωθυπουργό.
Θα στηρίζατε ένα νέο κόμμα ;
Οι τοποθετήσεις των ψηφοφόρων σε αυτό το ερώτημα διαμορφώνονται κατά κύριο λόγο από την κομματική τους πολιτική “καταγωγή”. Το ενδιαφέρον, λοιπόν, συνίσταται στο να συγκριθούν οι απαντήσεις τους ανάλογα με την κομματική τους τοποθέτηση. Έτσι, παρατηρώντας το πρώτο διάγραμμα αυτής της κατηγορίας, βλέπουμε τα εξής:
Ένα σημαντικότατο ποσοστό των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας (και πάντως πάνω από ένας στους τρείς – δηλαδή το 35%) θα στήριζε ένα νέο κεντροδεξιό κόμμα. Με λίγα λόγια, το 35% τοποθετείται ξεκάθαρα στον Μεσαίο Χώρο, που αποτέλεσε το βασικό εκλογικό όπλο του Κώστα Καραμανλή στις δύο προηγούμενες εκλογές, αλλά και που έδωσε την πλειοψηφία δύο φορές στον Κώστα Σημίτη. Το αντίστοιχο ποσοστό των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που θα στήριζαν ένα νέο Κεντροαριστερό κόμμα ανέρχεται στο υψηλότατο 45%.
Είναι προφανές πως το 1/3 των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και περίπου το 50% του ΠΑΣΟΚ, που τοποθετούνται άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο στον Μεσαίο Πολιτικό χώρο, θα ευνοούσαν κάποιο νέο Κεντροδεξιό ή Κεντροαριστερό κόμμα. Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις, το ποσοστό που αρνείται να τοποθετηθεί είναι εξαιρετικά υψηλό και μάλιστα είναι το ίδιο και στα δύο κόμματα με 28% και 29% αντίστοιχα.
Η εικόνα που δίνουν οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης ενδιαφέρουσα.
Σε ποσοστά ισοδύναμα, με 34% και 35% αντίστοιχα, οι ψηφοφόροι των δύο Αριστερών κομμάτων θα ευνοούσαν την ίδρυση νέου Αριστερού πολιτικού σχηματισμού (πιθανότατα να σκέπτονται και τον ίδιο σχηματισμό). Η τοποθέτηση αυτή ενδεχομένως και να ανταποκρίνεται στο αίτημα μερίδας της κοινωνίας για την ενότητα του Αριστερού χώρου.
Η διαφορά, όμως, μεταξύ της Κουμουνδούρου και του Περισσού εντοπίζεται στην τοποθέτηση των μισών ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, που με ποσοστό 48% στηρίζει ένα νέο Κεντροαριστερό κόμμα. Αυτή η μερίδα ψηφοφόρων, σε συνδυασμό με τους αντίστοιχους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που τοποθετούνται με τον ίδιο περίπου ιδεολογικό-πολιτικό τρόπο, διαμορφώνει ένα ενδιαφέρον τοπίο και απαντά στο κυρίαρχο ερώτημα της συνεργασίας στον κεντροαριστερό χώρο.
Βεβαίως, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ενδεχομένως τείνουν “δεξιότερα” και αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ “αριστερότερα”, η πολιτική άλγεβρα ωστόσο τείνει να διαμορφώσει έναν “μέσο πολιτικό όρο». Σε αυτήν την κατηγορία θα έπρεπε να προστεθεί και το 27% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, που θα στήριζε ένα νέο Κεντροαριστερό κόμμα. Και εδώ οι ψηφοφόροι που δεν τοποθετούνται είναι αρκετοί αγγίζοντας το 21% και το 19% αντίστοιχα.
Με τους ψηφοφόρους του «ΛΑΟΣ» τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Επιθυμούν διακαώς την ίδρυση ενός νέου Δεξιού κόμματος καταδεικνύοντας πως ανήκουν στον λεγόμενο χώρο της σκληρής «Λαϊκής Δεξιάς», που κατάγεται από τις παραδόσεις και αρχές του Λαϊκού Κόμματος του Τσαλδάρη, του Εθνικού Συναγερμού του Παπάγου και του κύριου όγκου της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Το 72% των ψηφοφόρων του «ΛΑΟΣ», η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, επιθυμούν ένα νέο ενοποιημένο και ξεκάθαρα Δεξιό κόμμα. Εξαιρετικά μοιρασμένα είναι τα πράγματα στους Οικολόγους – Πράσινους. Αυτή η «ισοδυναμία» καταδεικνύει και την κατανομή εκείνων που θα ψήφιζαν στις επόμενες εκλογές αυτό το κόμμα. Προέρχονται από όλους τους χώρους, με μία έμφαση στην Κεντροαριστερά που εκφράζεται, αλλά και ένα 33% που δεν απαντά στο ερώτημα και στατιστικά ενδεχομένως να κατατάσσονται σε διαμαρτυρόμενους ή εκνευρισμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, όπως κατέδειξαν και οι δύο προηγούμενες διαδικτυακές ψηφοφορίες.
