Σαν σήμερα 13 3ου, γεννήθηκες Σεφέρη’μ.
Κι έχει γίνει-λόγω κακών συγκυριών- για πρώτη φορά τόσο viral το moto σου
“η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική “αναπηρία” ( sic) της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα
σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις,.. και δεν αντιπροσωπεύουν…”
Σ’ είχα για καιρό, δεύτερο στη συνείδηση μου,
μετά τον Καβάφη και πριν τον Ελύτη.
Καλά το είπες,
“όπου πάω η Ελλάδα
με πληγώνει”… Επίκαιρο πολύ συχνά και τελευταία συχνότατα.
Και με με Γαλλικό αξάν, μάλιστα, που ήταν…και το πιο προφητικό απ΄ όλα όσα έχεις πει. (άφεριμ)
Αλλά εδώ…
Εδώ δεν μας τα λες καλά, Σεφέρη ‘μ.
Το εκπροσωπούν μας έφαγε, όχι το “αντιπροσωπεύουν”.
Αυτό ας το άφηνες στους κομματικούς και στους φιλόλογους, να το σκεφτούν…
Αλλά και για το “τάξη” (sic) των ηγετών! Μάλλον δεν θα συμφωνήσουν οι βιολόγοι της ηθολογίας…
Συνομοταξία, καλύτερα.
Και για την χούντα που άργησες να τα πεις κι ευτυχώς έγραψες τις γάτες του Αϊ Νικολα, παραλίγο να δικαιωσεις αναδρομικα τον Κούβελα με τους λαπάδες του.
Δεν θα ειχε συμφωνήσει, ούτε ο μεταγενέστερος Αλεπουδέλης.
Πιστεύω όμως ότι αν είχατε συναντηθεί, θα είχατε πολλά ενδιαφέροντα να πείτε, για το δικό του, “όπου ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει.”
Εκτός κι αν για την άνοιξη της Πρωτομαγιάς, βέβαια, όπου υπερισχύει το άρωμα, λουλουδιών τε και ανθέων, τριαντάφυλλων, γαρυφάλλων και άλλων, που είχε και κάποιο λογο ν’ αντιταχθεί ο μεγάλος της Guernika.
Αλλά κι αυτή, “πολιτική άνοιξη, είναι”, θα ελεγε ο Ρίτσος.
O Σκαρίμπας δε, ακόμη πιο πολύ, θυμωμένος, που δεν ανταποκρίθηκες στην πρόσκληση του, που “επιδαψίλευε ο ίδιος το ψάρι που ψάρευε”. Ίσως εξ αιτίας σου όμως έγραψε, το “θείο τραγί” του.
Κι ο Βάρναλης κι ο Βάρναλης. Με το σεμνά και ταπεινά του.
Αλλά ακόμη πιο θυμωμένος, ο Μακρυγιάννης. Είχε μαζί του και την πρώτη εντολή
“Το όνομα του … επί ματαίω”!
Στην Ελληνική πρεσβεία… Και δεν φοβηθήκατε ούτε την γκλίτσα του… Τότε…
—-•—-
Εκείνο το βράδυ, τότε, στην Ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο, είχαν πάρτυ τρικούβερτο. Σκωτσέζικο Ουίσκι έρεε άφθονο. Κονιάκ Κουρβουαζιέ πεπαλαιωμένο. Φιλέτα μινιόν με pοrcini. Κρασιά τα καλύτερα, γαλλικα Βordeau Baujolais και απ’ τα Ιταλικα, Barolo, Barbaresco και Chianti. Tέλος πάντων, και αστακούς σαν εκείνους που είχε ο Τσοχατζό, στο γάμο του- να μην τα πολυλογώ, δεν έχει και τόση σημασία, τα ξέρετε.
Οικοδεσπότης εσύ, ο πρέσβυς μας Σεφέρης (ιαδης).
Εδώ και μηνες τελειοποιούσε τα Γαλλικά του, διαβάζοντας εντατικά. Λίγες μέρες πριν είχε έρθει η μετάθεσή του για το Παρίσι. Οπότε εκείνη τη βραδιά δοκίμαζε και το Γαλλικό αξαν του με τις Γαλλίδες κυρίες συναδέλφων του. Το τι γέλιο έπεσε με το εφυολόγημα, “όπου πάω η Ελλάδα με πληρώνει- πληγώνει” δε λέγεται. Είχε αρχίσει βεβαια, με τη δοκιμασμένη ιστορία που την ειχε διηγηθεί τόσες πολλές φορες που σχεδόν την ειχε μαθει απέξω. Άρεσε πολύ σ’ όλους, το αγγλικό ευφυολόγημα “δυνατός κι αχυράνθρωπος”.
Σεφέρης: Πέμπτη λοιπόν, 27 Απρίλη, πήγα πρωι στον Γ. Παπανδρέου με τον κατάλογο των υπαλλήλων… Το μεσημέρι press conference• μίλησε ο Balfour (της βρετανικής πρεσβείας). Είπε: “He is a strong man” (είναι ένας ισχυρός άντρας). Πρόσθεσε ότι ο κ. Παπανδρέου ήταν στην αρχή εναντίον του Γεωργίου, αλλά τώρα το ζήτημα αυτό το θεωρεί δευτερεύον. Το πρωτεύον ηταν γι’ αυτόν η μάχη μεταξύ nationalists (εθνικιστών) και extremists (εξτρεμιστών). Αλλά φαίνεται ότι η όλη παράσταση ήταν γελοία και τον τάραξαν τον Balfour στις ερωτήσεις• οι Αμερικανοί κυρίως…
Στους δημοσιογραφικούς κύκλους ψιθύριζαν έντονα οτι ο Παπανδρέου είναι straw-man (αχυράνθρωπος) και όχι strong man.
Το γαλλικό αξάν, είχε τελειοποιηθεί.
Στο τέλος, έπιασαν και μια σοβαρή συζήτηση για τον Μακρυγιάννη.
Εκεί θύμωσε πολύ κι ο Μορφωτικός ακόλουθος της Πρεσβείας, με τις ανακολουθίες τους, ε, είχαν πιει όλοι και κάτι παραπάνω, και δεν άντεξε, μαλιστα τη στιγμή που ο οικοδεσπότης πρέσβυς δοκίμαζε για πολλοστή φορά, σωστά, το “όπου πάω η Ελλάδα με πληγώνει” ακόμη κι όταν έρχεται στο νου μου, ο Μακρυγιάννης”, και ολοκλήρωνε …
“… με το “η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική “αναπηρία” ( sic) της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις, είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν…”
Ο άτακτος μορφωτικός ακόλουθος τόλμησε, ευγενικά μεν, αλλά άκρως υπαινικτικά, κι αυτός• το εξής ανεπανάληπτο:
“Κύριε πγέσβη, μιας και αναφέγατε τον Μακγυγιάννη, τολμώ να υποθέσω υπεγιεαλιστικά, ότι όχι μόνο θα έτγιζαν τα κόκκαλα του, αλλα αν υποτεθήσθω, εγχόταν στο πάγτυ μας, εσάς θα ειχε πεγιλάβει με την γκλίτσα του, πγώτον πγώτον, μιας κι εσεις υπογράφετε τα οικονομικά γι’ αυτό το πάρτυ.”
Βέβαια κανείς δεν γέλασε, και βέβαια, όλα εδώ πληρώνονται και πληγώνονται, γιατί -όπου πηγαίνουν οι Ελληνες παντοπόροι, κουβαλούν στον ώμο τους και την Ελλάδα τους, βέβαια, αλλά και το o tempora o mores της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Γιώργος Σεφέρης, «Πολιτικό Ημερολόγιο Α’ 1935-1944» και «Β’ 1945-1947, 1949, 1952», εκδόσεις Ίκαρος, 1979 και 1985
