Μετά από μια σκληρή μάχη με την επάρατη νόσο για αρκετό καιρό, χάθηκε η μάχη της ζωής για τον μπαρμπα-Στέλιο. Μια ισχυρή λοίμωξη του αναπνευστικού τον έστειλε μια ώρα αρχύτερα στον Άγιο Πέτρο, μέσα σε λίγες ώρες…
Έφυγες όρθιος, παρόλα τα προβλήματα, τις μεταστάσεις και τους πόνους, ακόμη και την προηγούμενη μέρα είχες πάει στο καφενείο.
Ακόμη και στο γάμο του Ανδρέα, επειδή δεν μπορούσες, μου ζήτησες να σε κρατάω για να χορέψεις. Ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που ολόκληρη τη νύχτα τα μάτια σου δεν έφευγαν από πάνω μου. Δεν ξεκόλλησες το βλέμμα σου…
Έζησες μια ζωή ζηλευτή και γεμάτη με πάθος. Με έντονα συναισθήματα. Κάθε μέρα που ζούσες, την απολάμβανες.
Έφυγες με τα παιδιά σου στο προσκεφάλι σου, την ύστατη ώρα, στο νοσοκομείο. Ήμασταν δίπλα σου και οι δύο, ο γιος σου από τη μια μεριά και η κόρη σου από την άλλη.
Δεν ξέρω αν έκανα καλά… πάντως για μισή ώρα περίπου δεν σε άφηνα να φύγεις. Δεν άφηνα την ψυχή σου να βγει… ας με κρίνει ο Θεός για αυτό… εγώ δεν ήθελα να φύγεις, και για αυτό σε πάλευα ή σε παίδευα…
«Παππού… Παππού… Πάρε μια ανάσα ρε παππού….» σου έλεγα και σε κουνούσα δυνατά για να αντιδράσεις… και κάπου – κάπου έπαιρνες καμιά ανάσα…
Όπως είπε και η Μαρίνα στην εγγονή σου: « …ο παππούς τώρα βρίσκεται πάνω σε ένα συννεφάκι, κρύβεται από τον Άγιο Πέτρο, έχει μαζέψει και τους φίλους του και πίνουν ουίσκι!!!»
Ο εγγονός σου μας ζήτησε να βάλουμε στον τάφο μια ελιά, έναν βασιλικό, μια εφημερίδα και ένα μπουκάλι ουίσκι…
Παρόλα τα προβλήματα που είχες, είχες φτιάξει καμιά 30αριά γλάστρες με βασιλικούς…
Με αυτές τις γλάστρες στολίσαμε την εκκλησία, για να είναι μαζί σου οι βασιλικοί σου, μέχρι την ύστατη ώρα…
Ακόμη και ένα κλωνάρι βασιλικό, που έβαλα πάνω από τον τάφο, έπιασε…
Θα σε θυμούνται όλοι στο Γύθειο να προσφέρεις καθημερινά βασιλικούς σε όλες τις γυναίκες της περιοχής…
Όσοι δε με γνώριζαν, με ρώταγαν αν είμαι ο γιος του μπαρμπα-Στέλιου με τους βασιλικούς…
Καλό ταξίδι πατέρα…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει…
Εκεί, στη γειτονιά των αγγέλων, θα βρεις εσύ τρόπο να περνάς καλά, σου έχω εμπιστοσύνη…
… και μην ανησυχείς, θα προσέχουμε εμείς τη Μάνα… άλλωστε και αυτή η καημενούλα, μες τον πόνο της, το μόνο που σου ζητάει όλη μέρα είναι: «την ευχή σου στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας»…
Έφυγε το τσακάλι Ντίνο…
Έφυγε ο παππούκας Στέλλα…
Έφυγε το κουρκουσουράκι Μαρίνα…
Καλό ταξίδι πατέρα…
Να περνάς καλά εκεί… στη γειτονιά των αγγέλων… όπως μόνο εσύ ήξερες…
Α ρε παππούκα…
Είμαι ο Στάθης, αλλά δεν έχω πια πατέρα…
Παππού… Παππού… Πάρε μια ανάσα ρε παππού…
