Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία• περιμένεις την άδειά σου όπως ένα παιδί περιμένει τον Άγιο Βασίλη, όπως ένας φυλακισμένος την ελευθερία του, όπως ο τυφλός το φως του. Ανυπομονείς να ξεφορτωθείς έστω και για λίγο το γραφείο σου, το θρανίο σου, το καταπιεστικό σου περιβάλλον και να ξαναγίνεις ένα με τη φύση. Να θυμηθείς πώς είναι να ζεις δίχως deadlines κι ανθρώπους που θαρρείς πως υπάρχουν για να σου ρουφάνε την ενέργεια με την γκρίνια και τη γρουσουζιά τους.
Να κολυμπήσεις σε κρυστάλλινα νερά, να φας καλαμαράκια δίπλα στο κύμα, να γίνεις σαν τον Μόγλη, να χαζομεθύσεις πίνοντας πολύχρωμα κοκτέιλ με ομπρελίτσες και λοιπά φαντεζί διακοσμητικά στοιχεία, να κοιμηθείς, να ξεφύγεις, ρε παιδί μου, απ’ όσα σου τρώνε την ψυχή…
Διαβάστε περισσότερα στο govastileto.gr
