Πίσω από τα καμώματα με τις ερωμένες και τις πρώην, ο Φρανσουά Ολάντ, ετοιμάζει μεγάλη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας που θα επιτρέπει τις μαζικές απολύσεις και τη μείωση κρατικών δαπανών. Η Liberation του επιτίθεται άγρια.
«Είναι δύσκολο τελικά για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να κρατήσει τις συναντήσεις του μυστικές. Σύμφωνα με την καθημερινή γερμανική εφημερίδα Saarbrücker Zeitung, ο Peter Hartz, «πατέρας» της μεταρρύθμισης της αγοράς εργασίας στη Γερμανία θα γίνει σύμβουλος του Φρανσουά Ολάντ. Ο ίδιος ο Ολάντ το διέψευσε αλλά αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι είχε συνάντηση μιας ώρας μαζί του» γράφει η εφημερίδα και έχει τον Ολάντ εξώφυλλο με την Μέρκελ με τίτλο «Η άλλη μυστική σχέση του Ολάντ».
Ο Ολάντ είναι φαν του Hartz; Τον περασμένο Μάιο ο γάλλος πρόεδρος είχε πλέξει το εγκώμιο της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής του πρώην καγκελάριου Σρέντερ. Ενα χρόνο αργότερα, ο Ολάντ δείχνει αποφασισμένος να ακολουθήσει το παράδειγμα της καγκελαρίου Μέρκελ. Με την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας που επιχειρεί, οι φορολογούμενοι καλούνται να αποδεχθούν μείωση κρατικών δαπανών και ομαδικές απολύσεις, γράφει η εφημερίδα.
Γαλλία, ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης
Τα οικονομικά της Γαλλίας πάνε από το κακό στο χειρότερο και το δημοσιονομικό έλλειμμά της είναι μεγαλύτερο απ’ ότι της Ιταλίας και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών το μεγαλύτερο στην Ευρωζώνη. Η σύγκριση με τη Γερμανία είναι ακόμη πιο οδυνηρή. Από τη δημιουργία του ευρώ και μετά, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Γάλλων αυξήθηκε κατά 0,8% τον χρόνο, έναντι 1,3% των Γερμανών.
Το κόστος εργασίας στη Γαλλία βρισκόταν το 1999 κάτω από το γερμανικό, αλλά σήμερα είναι υψηλότερο. Οι γαλλικές εξαγωγές ισούνταν τότε με το 60% των γερμανικών και σήμερα βρίσκονται κάτω από το 40%. Η ανεργία στη Γαλλία βρίσκεται σήμερα κοντά στο 11%, το υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 16 ετών, και ενώ οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης αναπτύσσονται, η Γαλλία ίσως να εισέρχεται σε νέα ύφεση.
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα από τον Φρανσουά Ολάντ, τον Γάλλο Σοσιαλιστή πρόεδρο, ήταν ατυχής. Αντί να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες (στο 57% του ΑΕΠ είναι οι υψηλότερες στην Ευρωζώνη), αύξησε τους φόρους. Αντί να μεταρρυθμίσει ουσιαστικά το συνταξιοδοτικό σύστημα, αύξησε ελάχιστα το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης και αντί να αντιγράψει τις βαθιές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζουν οι χώρες της περιφέρειας, ο κ. Ολάντ μετά βίας έχει αρχίσει να φιλελευθεροποιεί τις αγορές εργασίας και προϊόντων ή να περικόπτει τις τεράστιες κοινωνικές δαπάνες.
