Συχνά, όταν μιλάμε για θεραπεία, τη φανταζόμαστε μια διαδικασία επίλυσης προβλημάτων. Κάποιος απευθύνεται στον θεραπευτή με ένα συγκεκριμένο θέμα και με στόχο να το «διορθώσουν» μαζί. Όμως αυτός δεν είναι ο πραγματικός σκοπός της θεραπείας.
Η θεραπεία δεν αποσκοπεί αποκλειστικά στο να λύσει ένα πρόβλημα. Στοχεύει στη βαθύτερη ίαση. Στοχεύει στη θεραπεία της ψυχής, στην ενίσχυση της επίγνωσης, στην ενδυνάμωση του ανθρώπου ώστε να εξελιχθεί και να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Και μέσα από αυτή τη βαθιά εσωτερική αλλαγή, το πρόβλημα ενδέχεται να λυθεί ή απλά να καταλαγιάσει, να χάσει τη δύναμή του, όχι γιατί το εξαφανίσαμε μαγικά, αλλά επειδή ο άνθρωπος που το αντιμετωπίζει έχει πλέον αλλάξει τόσο, ώστε το πρόβλημα να μην τον ορίζει πια. Είναι πια κάποιος που ξέρει πώς να σταθεί αλλιώς απέναντι σε αυτό.
Κι όμως, όταν μιλάμε για «την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας», πολλοί το συγχέουν με την τελειότητα. Πιστεύουν ότι σημαίνει να γίνουμε τέλειοι. Χωρίς λάθη, χωρίς αδυναμίες, χωρίς στιγμές αμφιβολίας ή κόπωσης. Είναι σαν να λέμε: «Αν δεν είμαι τέλειος, δεν είμαι ο καλύτερος εαυτός μου». Αυτή η παρεξήγηση είναι πολύ διαδεδομένη και επιζήμια – ίσως επειδή έχουμε μάθει να μετράμε την αξία μας με όρους απόδοσης και τελειότητας.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου μόνο τέλεια δεν μπορεί να είναι!Γιατί είναι ανθρώπινη. Είναι εσύ, με όλες σου τις ατέλειες και δυσκολίες, να προσπαθείς με ό,τι διαθέτεις τη δεδομένη στιγμή.Αν σήμερα έχεις μόνο 10% ενέργεια, και δώσεις το 100% αυτού του 10%, τότε αυτό είναι η καλύτερη εκδοχή σου. Ο στόχος δεν είναι να μην κάνεις λάθη – ο στόχος είναι να αναλαμβάνεις την ευθύνη όταν τα κάνεις. Να έχεις το θάρρος να ζητάς συγγνώμη όταν χρειάζεται. Να δρας με ενσυνειδητότητα και πρόθεση. Να συνεχίζεις να μαθαίνεις, να εξελίσσεσαι, να ωριμάζεις.
Η ζωή μας καλεί διαρκώς να προσαρμοζόμαστε. Η 40χρονη εκδοχή μου δεν μοιάζει σε τίποτα με τη 15χρονη. Μεγάλωσα, εξελίχθηκα, απέκτησα εμπειρίες και δεξιότητες που τότε δεν γνώριζα. Το ίδιο θα συμβεί και με την 50χρονη εκδοχή μου. Γιατί η ζωή, αν της το επιτρέψουμε, μας αλλάζει – και αυτή η συνεχής ανάπτυξη είναι η φυσική πορεία της ζωής.
Η τελειότητα είναι ένα άπιαστο ιδανικό. Αν την κυνηγάς πιστεύοντας ότι μπορείς να τη φτάσεις, θα απογοητεύεσαι συνεχώς. Αν όμως την επιδιώκεις με πλήρη συνείδηση ότι δεν θα την κατακτήσεις ποτέ, τότε βρίσκεσαι σεέναν δρόμο αυθεντικής ανάπτυξης. Γιατί ο στόχος δεν είναι να φτάσεις στο τέλειο, αλλά να πλησιάζεις διαρκώς το καλύτερο που μπορείς να είσαι.
Η καλύτερη εκδοχή σου δεν είναι αυτή που δεν σπάει ποτέ. Είναι αυτή που, κάθε φορά που λυγίζει, βρίσκει τη δύναμη να ξανασηκωθεί. Είναι αυτή που βλέπει καθαρά τις αδυναμίες της, τις αγκαλιάζει, και συνεχίζει.
Η τελειότητα δεν είναι ο προορισμός, γιατί γνωρίζεις εκ προοιμίου ότι δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί. Είναι ένας προσανατολισμός. Είναι μια πυξίδα που σε ωθεί να πας πιο μακριά, αλλά δεν είναι ένα μέτρογια να κρίνεις την αξία σου. Αν προσπαθείς να είσαι τέλειος, θα αποτύχεις. Αλλά αν προσπαθείς να δίνεις το καλύτερο του εαυτού σου, γνωρίζοντας ότι αυτός περιλαμβάνει και τα λάθη σου, τότε είσαι ήδη στον δρόμο της αληθινής εξέλιξης.
Η αυθεντικότητα, η προσπάθεια, η συναισθηματική ευθύνη, η εξέλιξη, η αποδοχή των λαθών – όλα αυτά συνθέτουν την πιο δυνατή, πιο ανθρώπινη, πιο γεμάτη εκδοχή σου. Μην κυνηγάς την τελειότητα. Να κυνηγάς το να είσαι εσύ, στην πιο γενναία και αληθινή μορφή σου.
Αυτός είναι ο δρόμος για την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Όχι τέλεια. Αλλά αληθινή.
Ακούστε το σχετικό ηχητικό:
ΙουλίαΚαζάνα-McCarthy
Δρ. Κοινωνιολογίας (UniversityofSurrey, UK)
MSc Psychology (c.) (Brunel University of London)
Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)
SolutionFocused Θεραπεύτρια (BRIEF)
