Το καλοκαίρι του 1955 όλοι γνώριζαν ότι ο Παπάγος δεν θα ζήσει. Με κάλεσε ο πρέσβης των ΗΠΑ Yost και με ρώτησε τι γνώμη έχω για τις μελλοντικές εξελίξεις. Το κόμμα των «Φιλελεύθερων» ήταν διαλυμένο με την οξύτατη διάσταση Βενιζέλου- Παπανδρέου. Ο Yost διαπίστωνε ότι δεν αποτελούσε μία διάδοχο κατάσταση που θα εγγυάτο πολιτική σταθερότητα. Απάντησα στον Yost ότι διαβλέπω διάλυση και του «Συναγερμού» μόλις πεθάνει ο Παπάγος και ασφαλώς το κόμμα θα κοπεί στα δύο, διότι είχαν εύλογες αξιώσεις αρχηγικές και οι δύο αντιπρόεδροι.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, μόνο μία λύση τολμηρή και που θα ανταποκρίνεται στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης έμενε, η χρησιμοποίηση του Καραμανλή, ενός ανθρώπου που θεωρούσαν όλοι ως δυναμικό και σοβαρό πολιτικό, έναν παράγοντα νέο και δοκιμασμένο. Ήξερα ότι ο Yost είχε στενές σχέσεις με τον Βασιλιά. Η συνομιλία μας όμως τελείωσε χωρίς αυτός να εκφραστεί. Ύστερα από ένα μήνα, όταν είχα πια ξεχάσει τη συνάντηση μου με τον Αμερικάνο πρέσβη, μου τηλεφώνησε ο Καραμανλής, να συναντηθούμε σπίτι του. Μου πρότεινε συνεργασία αν, μετά το θάνατο του Παπάγου, ιδρύσει δικό του κόμμα. Ήθελε να ενσωματώσει και τους πιο διαλεχτούς από τον Φιλελεύθερους.
Ήταν πραγματικά κατάλληλος ο καιρός να επιτύχει την απόσπαση στελεχών και οπαδών από τους Φιλελεύθερους. Οι αδιάκοπες ταλαντεύσεις του Σοφοκλή Βενιζέλου, ενός επαγγελματία χαρτοπαίκτη, και προπαντός το μίσος του κατά του Γεωργίου Παπανδρέου, είχαν δημιουργήσει στο κόμμα μία ψυχολογία απόγνωσης. Κανένας μας δεν ήξερε ποιόν είχε αρχηγό. Αν ο Σοφοκλής θα πολιτευθεί και πώς θα πολιτευθεί, και πως και με ποιους θα πολιτευθεί ο Παπανδρέου, τον οποίο βέβαια υπονόμευε το πανίσχυρο Συγκρότημα (Σημείωση αποδυτηριάκια: Οι καθημερινές εφημερίδες «Τα Νέα» και «Το Βήμα»). Αποφεύγαμε τους αρχηγούς μας.
Εγώ, προσανατολισμένος, αν και χωρίς πολλές ελπίδες, προς το Πανεπιστήμιο, είχα κόψει κάθε σχέση με το κόμμα. Η πρόταση Καραμανλή με βρήκε ώριμο για ένα νέο ξεκίνημα, αν πάλι αποφάσιζα να πολιτευθώ. Έτσι άρχισε η στενή συνεργασία με τον Καραμανλή, που βάστηξε ως σήμερα, δηλαδή 30 χρόνια, 13 χρόνια από την πρώτη μας γνωριμία επί κατοχής.
Πριν από τις εκλογές του Φεβρουαρίου 1956 βοηθούσα τον Καραμανλή συντάσσοντας κείμενα και διακηρύξεις που αφορούσαν την ίδρυση της ΕΡΕ. Βλεπόμασταν συχνά. Παραμονές των εκλογών ενώ εγώ καλοπερνούσα με την παρέα μου, τηλεφώνησε ο Καραμανλής. Με ζήτησε και πήγα. Ανεβοκατέβαινε στο γραφείο του, μου λέει:
– Εδώ κάνουμε κυβέρνηση και εσύ τριγυρίζεις; Αποφάσισα να σε κρατήσω κοντά μου. Θα αναλάβεις το Υπουργείο Προεδρίας.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ήταν οι αράδες αυτές από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσάτσου «Λογοδοσία Μίας Ζωής». Ίσως το πιο σημαντικό βιβλίο που αναφέρεται στη πολιτική Ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδος. Η πνευματική αξία του Κωνσταντίνου Τσάτσου δεν μειώνεται με την εμπλοκή και την προσωπική φθορά του στην πολιτική.
Σαν σήμερα 8 Μαρτίου, το 1907, γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η κορυφαία κυβερνητική προσωπικότητα του αιώνα στην πατρίδα μας. Είναι άδικο να κριθεί ιστορικά ο Καραμανλής, ο κανονικός, όχι εκείνος της πλάκας ανιψιός, χωρίς να λάβει κανείς υπ’ όψιν του τις συνθήκες και την ποιότητα του δημοσίου βίου στον καιρό του.
…………………………………….
Η παγκόσμια ειρήνη παίχθηκε στα… μπούτια μιας βίζιτας, διάβασε apodytiriakias.gr
