ΠΓ
Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές είδαν την παράταξή τους να εξαϋλώνεται. Δεν θα το πίστευε ούτε ο χειρότερος πολιτικός αντίπαλός τους. Σαν σκιάχτρο της γαλλικής πολιτικής ιστορίας, η Ινταλγκό, η δήμαρχος Παρισίων, συνόδεψε με αργά βήματα το «φέρετρο» του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην τελευταία του κατοικία.
Η Γαλλία από την Κυριακή διαθέτει μια άλλη εναλλακτική αριστερή πρόταση. Αυτήν του Ζακ-Λικ Μελανσόν, ο οποίος λίγο έλειψε να κάνει την έκπληξη. Με ένα περίπου 22%, ελάχιστα πίσω από τη Λεπέν, ο ηγέτης της νέας γαλλικής Αριστεράς προφανώς κάτι το σημαντικό είχε να πει στους ψηφοφόρους. Αν προσθέσουμε και τις ψήφους του κομμουνιστή Φ. Ρουσέλ, ένα 2,3%, και τις ψήφους των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων, τότε η υπό την ευρεία έννοια Αριστερά στη Γαλλία αγγίζει ένα σεβαστό 30%. Μία παρατήρηση: Ο Ζακ-Λικ Μελανσόν ήρθε πρώτος στην πόλη (το μητροπολιτικό σύμπλεγμα) του Στρασβούργου. Σε μια σχετικά συντηρητική κοινωνία, με βαθύ το αποτύπωμα της μάχης μεταξύ των Προτεσταντών και Καθολικών, με μια ωστόσο βαθιά δημοκρατική παράδοση (Republique), με ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά και με την έδρα του Ευρωκοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Ο Εμανουέλ Μακρόν βασίζεται σε αυτές τις ψήφους της νέας γαλλικής Αριστεράς για να κερδίσει με άνεση στον 2ο γύρο την Κυριακή του Ορθόδοξου Πάσχα. Ως «κεντρώα» πολιτική πρόταση με ένα ογκώδες μίγμα συντηρητικών θέσεων, ωστόσο, ο Μακρόν κατάφερε να εκμηδενίσει τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι ήδη από την περίοδο του Φρανσουά Ολάντ είχαν απολέσει κάθε ίχνος κεντροαριστερής ταυτότητας, έχοντας υιοθετήσει τη γερμανικού τύπου αδιάφορη, «κεντρο-σοσιαλδημοκρατική» τακτική του πολιτικού πασπαρτού.
Αν όντως λοιπόν ο Μακρόν τα κατάφερε στα «κεντροαριστερά» του, συνάμα αρίστευσε στην εξαΰλωση της γκωλικής Κεντροδεξιάς, η οποία, θυμηθείτε, είχε δώσει στη Γαλλία τους μισούς και πλέον Προέδρους της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Την Κυριακή το βράδυ οι κληρονόμοι του γκωλισμού, οι παραδοσιακοί φρουροί της κεντροδεξιάς άποψης περί του «κυβερνάν» στη Γαλλία από το 1956 και μετά, είδαν την πολιτική τους παράδοση να βυθίζεται στην αφάνεια. Ακόμη χειρότερα, ανακάλυψαν πως η κεντροδεξιά ψήφος στην ουσία μεταλλάχθηκε σε ακροδεξιά ψήφο. Το κέντρο βάρους του γαλλικού συντηρητισμού μετατέθηκε πολλά κλικ δεξιότερα, αγγίζοντας τον φράχτη της ωμής ακροδεξιάς πρότασης. Δηλαδή εθνικισμός, αντιευρωπαϊσμός, λαϊκισμός, ρατσισμός και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που καταλήγουν σε «…ισμός».
Ό,τι όμως συμβαίνει στην πολιτική κονίστρα εν Παρισίοις, σχεδόν αυτόματα μεταφέρεται υπό τη μορφή μικροκυμάτων που προκαλεί μια πέτρα όταν πέφτει στο κέντρο μιας λίμνης. Αυτοί οι συνεχώς επεκτεινόμενοι ομόκεντροι κύκλοι φθάνουν παντού στη γηραιά ήπειρο. Το αισθανόμαστε ήδη σε σχεδόν όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης. Η παραδοσιακή μεταπολεμική Κεντροδεξιά παραδίδεται όλο και περισσότερο στην αγκαλιά της Ακροδεξιάς. Κάτι ακόμη. Η Μαρίν Λεπέν στον 1ο γύρο της Κυριακής 10 Απριλίου έλαβε το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει λάβει ποτέ η γαλλική Ακροδεξιά τις τελευταίες δεκαετίες. O tempora, o mores! Αυτή τη στιγμή το σύνολο της δεξαμενής ψηφοφόρων της γαλλικής Ακροδεξιάς υπερβαίνει κατά τι το 30% του εκλογικού σώματος.
Στον 2ο γύρο, και σύμφωνα με τις αρχές της πολιτικής άλγεβρας, θα κερδίσει ο Εμανουέλ Μακρόν. Εκτός απροόπτου, βεβαίως. Θα πρέπει η στατιστική επιστήμη να υποστεί ολική λοβοτομή για να ανατραπούν οι υφιστάμενοι συσχετισμοί. Στην Πολιτική ωστόσο όλα μπορούν να συμβούν και όλα έχουν συμβεί. Αν η Μαρίν Λεπέν -η οποία πολιτικά και συμβολικά σκότωσε τον πατέρα της για να του υποκλέψει τη δόξα του ακροδεξιού ηγέτη- αποτύχει, όπως δείχνουν τα πράγματα, τότε σε πέντε χρόνια, στις επόμενες προεδρικές εκλογές, θα είναι 58 ετών. Αρκετά νέα ακόμη για διεκδικήσει για πολλοστή φορά όσα δεν κατάφερε ούτε ο πατέρας της ούτε και αυτή η ίδια. Μέχρι τότε θα κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της ευρωπαϊκής ιστορίας εν μέσω πολεμικής σύγκρουσης και μιας νέας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης.
