Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Ο Αμερικανός ψυχολόγος Σόλομον Ας
ενεπνεύσθη και εφήρμοσε κατά τη δεκαετία τού ’50 ένα μνημειώδες πείραμα,
το οποίο έμελλε να αποτελεί έως και σήμερα επιστημονικό σημείο αναφοράς
για τον τρόπο με τον οποίο ο Άνθρωπος υποκύπτει στη Μάζα.
Το πείραμα ήταν απλούστατο, αλλά είχε συγκλονιστικά αποτελέσματα.
Ένας ανυποψίαστος φοιτητής (ο… πειραματάνθρωπος)
εισερχόταν σε μία αίθουσα όπου βρίσκονταν πέντε φοιτητές ακόμα,
οι οποίοι ήταν συνεννοημένοι με τον καθηγητή τους για τον τρόπο που θα ενεργούσαν.
Υποτίθετο, λοιπόν,
ότι ο Ας θα διερευνούσε την οπτική αντίληψη των μαθητών του·
τούς έδειχνε -σε μία λευκή κόλλα χαρτί-
τρεις κάθετες αριθμημένες γραμμές με σαφή διαφορά μεταξύ τους
και τούς εζητούσε να πουν
ποια από αυτές ήταν ισομεγέθης με μία γραμμή που βρισκόταν παράμερα.
Στην αρχή όλα κυλούσαν χαλαρά και ομαλά· όλοι δίναν’ την ίδια απάντηση.
Όμως, μετά από λίγο, οι συνεννοημένοι φοιτητές
-που είχαν επίτηδες καθίσει σε θέσεις,
ώστε να απαντούν νωρίτερα από τον ανυποψίαστο-
άρχισαν ομαδικώς να δίνουν λανθασμένη απάντηση.
Ναι, έγινε αυτό που υποψιάζεστε·
παρ’ ότι ήταν σαφές και απολύτως ευδιάκριτο
ότι η επιλογή των υπολοίπων δεν ήταν η σωστή,
ο υφιστάμενος το πείραμα φοιτητής υπέκυπτε στις «αντιλήψεις» τού συνόλου
και έδινε κι εκείνος την ίδια-λανθασμένη απάντηση
(σάς προτρέπω όταν ολοκληρώσετε την ανάγνωση τού παρόντος άρθρου,
να αφιερώσετε 8 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα απ’ τη ζωή σας,
και να δείτε το σχετικό βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=Zbxff2h7Gng
όπου παρουσιάζονται αναλυτικά
οι διάφορες περιπτώσεις και παραλλαγές των ανθρώπων
που επιλέγουν να πηγαίνουν με το «ρεύμα» και όχι με αυτό που πιστεύουν).
*** Γιατί κάνω σήμερα τέτοιον πρόλογο..;
Επειδή διαπιστώνω -μετά λύπης και απογοήτευσής μου-
ότι για μία ακόμη φορά οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν
και όχι αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Οι φίλαθλοι τού Π.Α.Ο.Κ.
(αλλά και πολλοί Παναθηναϊκοί, Αεκτζήδες, και λοιποί),
σχεδόν εν’ χορώ κάνουν λόγο από προχθές το βράδυ για «“U.E.F.A.” Mafia»·
και το τραγικό είναι,
ότι κι η δήθεν αντικειμενική δημοσιογραφία
ενισχύει με πηχυαίους τίτλους την αντίληψη
ότι ο Π.Α.Ο.Κ. αδικήθηκε κατάφωρα στο ματς με τον Άγιαξ
και υπερθεματίζει στη συνωμοσιολογική επινόηση
ότι ο Άγγλος διαιτητής Γκρεγκ Πόουσον ήταν «στημένος».
Ναι,
το καταλαβαίνω ότι χρειάζεται να έχεις κότσια
για να πας κόντρα σε μία δημοφιλή πεποίθηση,
αλλά συνάμα το θεωρώ ως Δημοσιογραφικό Καθήκον.
Και βεβαίως,
να τονίσω
ότι ουδέποτε έχω περιπέσει να μετατρέπω την Αίρεση σε Αυτοσκοπό,
ούτε έχω τη διάθεση να εναντιωθώ στους πολλούς
για να κάνω -έστω με αρνητικό τρόπο- εντύπωση.
Το γεγονός ότι ήθελα από τα βάθη τής καρδιάς μου να προκρινόταν ο Π.Α.Ο.Κ.,
δεν μού απαγορεύει να υπερασπιστώ αυτά που είδα στο προχθεσινό ματς
και να τα θέσω στον δημόσιο διάλογο.
Με κάθε κόστος.
…
Και βεβαίως, σε αυτό το σημείο να αναφέρω,
ότι για τη διαιτησία τού ματς έχει αναπτυχθεί ένα ιδιότυπο δίπολο:
τα δημοσιογραφικά ενεργούμενα και οι οπαδοί τής «Εγκληματικής Οργάνωσης»
-για καθαρά ιδιοτελείς λόγους- βρήκαν τέλειον τον Άγγλο ρέφερι
(αυτοί που αν δεν τούς δοθεί ένα πλάγιο-άουτ
είναι ικανοί να δολοφονήσουν κόσμο),
με συνέπεια όλοι οι υγιείς φίλαθλοι να συνταχθούν με την αντίθετη άποψη.
Όμως,
και αυτό το δικαιολογημένο αντανακλαστικό δύναται να καταστεί επικίνδυνο·
δεν γίνεται να ποινικοποιήσουμε το Νερό επειδή πίνουν νερό και τα ναζίδια.
*** Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε με τη «Ναυαρχίδα τής Επιχειρηματολογίας»:
«Ο Άγιαξ πήρε τρία πέναλτι.».
Μάλιστα.
Και ερωτώ..:
«Ποιος είναι έντιμος διαιτητής;
Αυτός που δίνει τρία πέναλτι τα οποία ήταν,
ή αυτός που δίνει ένα ανύπαρκτο πέναλτι;».
Αναμφίβολα,
όταν στον ίδιο αγώνα ο διαιτητής δείχνει τρεις φορές την «άσπρη βούλα»,
είναι εντυπωσιακό γεγονός και συνιστά είδηση·
και εννοείται ότι είναι σκληρό και ψυχοφθόρο για μία ομάδα
να καταλογίζονται τρία πέναλτι εις βάρος της.
Όμως, είτε τρία, είτε δεκατρία,
αυτό που μετράει είναι αν πραγματικά έγιναν οι παραβάσεις
και δεν απετέλεσαν εφευρήματα τού (εκάστοτε) διαιτητή.
Από προχθές το βράδυ έχω αναγνώσει εκατοντάδες σχόλια για το θέμα·
άλλοι θεωρούν ότι δεν ήταν το πρώτο,
άλλοι το δεύτερο,
άλλοι (οι περισσότεροι) το τρίτο.
Από μόνη της αυτή η διάσταση των εκπεφρασμένων γνωμών,
αποδομεί αυτόματα το κύρος που έχουν η ένταση και η έκταση των διαμαρτυριών.
Όμως, επειδή οι εικόνες μιλούν από μόνες τους,
πάμε να δούμε τις τρεις πολυσυζητημένες
-και κατ’ εμέ, ουδόλως επίμαχες- φάσεις.
Μάλιστα,
για να ενισχύσω με σημειολογικό τρόπο την Αντικειμενικότητα τής Κρίσης,
έχω προβεί στον αποχρωματισμό των στιγμιοτύπων.
(ήτοι, αν ο Π.Α.Ο.Κ. είχε τις «ανοιχτές» εμφανίσεις,
θα ζητούσε πέναλτι ή όχι;)
1.
Εδώ ο -κάκιστος σ’ αυτό το ματς- Ελ Καντουρί,
έρχεται και γκρεμίζει άνευ λόγου και αιτίας τον αντίπαλό του.
Μία καταφανής παράβαση,
η οποία δίνει το έδαφος
για να αναπτυχθεί η σεσημασμένη, θρασύδειλη, σαθρή νεοελληνική νοοτροπία,
που ορίζει ότι «Οι Μαλακίες ΔΕΝ πληρώνονται.».
Είναι τραγικό·
ο Νεοέλληνας δεν εξοργίζεται με την ηλιθιότητά του,
αλλά με αυτόν που την τιμωρεί.
2.
Εδώ η Νεοελληνική Αμάθεια και Ημιμάθεια
κάναν’ -ως είθισται- την κραυγαλέα εμφάνισή τους.
Παρ’ ότι ο κανονισμός για το χέρι εντός περιοχής
έχει αλλάξει από τις αρχές τού καλοκαιριού
(επιτέλους,
πετάχτηκε στα σκουπίδια η επινόηση τού ψυχανώμαλου σαδομαζοχιστικού όντος,
το οποίο είχε θεσμοθετήσει τον όρο «χέρι με πρόθεση»
και εδημιούργησε -επί δεκαετίες- τόσα προβλήματα στο Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο,
δίνοντας το έδαφος σε αναρίθμητους «στημένους» διαιτητές
να ερμηνεύουν κατά το δοκούν τη συγκεκριμένη παράβαση),
υπήρξαν πάμπολλοι ανενημέρωτοι οπαδοί
που έκαναν λόγο για «ακούσιο» και για «μικρή απόσταση».
Όμως, η πραγματικότητα είναι,
ότι ο -κατά τα λοιπά, τεράστιος- Μπίσεσβαρ, υποπίπτει σε πέναλτι
(για τον «ηθικό αυτουργό» τής συγκεκριμένης φάσης θα μιλήσουμε στη συνέχεια).
3.
Ε, είναι αστείο να θεωρείται ως «αμφιλεγόμενο» (έως κι ανύπαρκτο),
το πιο κραυγαλέο από τα τρία πέναλτι·
Κρέσπο και Μάτος κάνουν διπλή παράβαση
και μάλιστα αψηφώντας το γεγονός ότι έχουν να κάνουν με έναν διαιτητή
που μέχρι εκείνην τη στιγμή δεν έχει συγχωρήσει το παραμικρό.
Άρα,
ακόμη κι αν -ως υπόθεση εργασίας- δεχθούμε ότι ο Άγγλος ρέφερι ήταν «στημένος»,
ο Π.Α.Ο.Κ. επεδείκνυε διαρκώς τον αφελή και παντελώς ανούσιο «ηρωϊσμό»
να ρίχνει ασταμάτητα μπουνιές στο μαχαίρι.
Λες και ο «Δικέφαλος τού Βορρά»
είχε βάλει με τον εαυτό του ένα άτυπο-σουρεαλιστικό στοίχημα,
το οποίο έλεγε «Εγώ θα κάνω πέναλτι μέχρι να ΜΗΝ το δώσει.».
Έλα όμως που τα έδινε…
Εν’ κατακλείδι,
για να καταδείξω πόσο αίολη είναι η συνωμοσιολογία
που αναπτύχθηκε για το συγκεκριμένο ματς,
θα χρησιμοποιήσω την αντιστροφή της.
Γιατί να λέμε ότι ήταν «στημένος» ο διαιτητής
και να μην πούμε ότι ήταν «στημένοι» οι παίκτες τού Π.Α.Ο.Κ.;
Εννοείται ότι δεν υπονοώ το παραμικρό,
εννοείται ότι τιμώ απεριόριστα την καθαρότητα τού Π.Α.Ο.Κ.
και θέλω να τού δώσει η Ιστορία όσα τού οφείλει·
απλά,
αυτό που θέλω να τονίσω με την προαναφερθείσα σχηματική ερώτησή μου,
είναι ότι όπως οι ποδοσφαιριστές τής ελληνικής ομάδας κάναν’ πολλά λάθη,
έτσι έκανε κάποια λίγα κι ο διαιτητής
(μέσα σε αυτά τα σφάλματα τού Πόουσον
δεν περιλαμβάνω καν το τέρμα με το οποίο προηγήθηκε ο Άγιαξ,
καθώς ο σκόρερ Ταλιαφίκο δεν σπρώχνει τον Μάτος, αλλά μόνον τον αγγίζει·
διόλου τυχαίο,
ότι σε ουδεμία από τις πέντε κάμερες που δείξαν’ το γκολ
κατέστη εφικτό να εντοπιστεί η υποτιθέμενη παράβαση).
*** Για να μην αναλωθούμε, λοιπόν,
σε στείρα και ανερμάτιστη αποσπασματικότητα,
για να μη διϋλίζουμε το κάθε δευτερόλεπτο τής προχθεσινής αναμέτρησης,
θα πω ότι ο Π.Α.Ο.Κ. έχει δίκιο να διαμαρτύρεται
μόνο για όσα συνέβησαν μετά το 3-2 από τον Μπίσεσβαρ.
Ναι,
θα έπρεπε να σφυριχτεί φάουλ
το χέρι που κάνει παίκτης τού Άγιαξ λίγο έξω από την περιοχή
και σε εξαιρετικά ευνοϊκή θέση για απ’ ευθείας εκτέλεση.
Θα ήταν η τελευταία φάση τού αγώνα…
Ναι,
-μετά τον χρονοβόρο διαξιφισμό που υπήρξε ανάμεσα στους αντιπάλους,
όταν οι παίκτες τού «Δικεφάλου τού Βορρά»
πήραν την μπάλα από τα δίχτυα τού Άγιαξ
και επεχείρησαν να πάνε να τη στήσουν αμέσως στη σέντρα-
θα έπρεπε σε επίπεδο δεοντολογίας
να είχε αφήσει ο Άγγλος ρέφερι άλλη μία επίθεση στον Π.Α.Ο.Κ.
και να μην εσφύριζε κάπως «βιαστικά» τη λήξη.
Αυτά, όμως, δεν συνιστούν «μαφιόζικο στήσιμο»,
παρά μόνον ένα «60-40» υπέρ τού γηπεδούχου
(ή, υπέρ τού ισχυρού, ή, υπέρ τής πιο ιστορικής και εμπορικής ομάδας·
επιλέξτε όποιο «υπέρ» θέλετε· η ουσία δεν αλλάζει).
Και επειδή πολύς λόγος γίνεται και για τον Θόδωρο Θεοδωρίδη
(και για τον ρόλο του στο συγκεκριμένο ματς),
εγώ θα σάς πω το εξής..:
Προσωπικώς, απεχθάνομαι στον υπέρτατο βαθμό το επώνυμο «Θεοδωρίδης».
Όμως,
όσοι ψάχνετε να ανακαλύψετε «διαιτητή ευρισκόμενο σε διατεταγμένη υπηρεσία»,
αυτήν και μόνο τη φορά ψάχνετε σε λάθος μέρος.
Το πρόσωπο που αναζητάτε,
θα το βρείτε στην αναμέτρηση Μπασακσεχίρ-Ολυμπιακός
(και οι νοούντες νοήτωσαν).
*** Πάμε τώρα να μιλήσουμε και λίγο για μπαλίτσα…
Η πρώτη σκέψη που κάνεις,
βλέποντας τον Π.Α.Ο.Κ. να φτάνει τόσο κοντά στην πρόκριση
επί τού περυσινού ημιφιναλίστ τού «Τσάμπιονς Λιγκ»,
συμπυκνώνεται στη στερεότυπη φράση «Κρίμα κι Άδικο»·
πρόκειται για συναισθηματική και δικαιολογημένη αντίδραση.
Και όμως, αν παρακολουθήσουμε με προσοχή και τα δύο ματς,
ούτε κρίμα, ούτε άδικο(ς) είναι ο αποκλεισμός του Π.Α.Ο.Κ..
Και εξηγούμαι…
Οι πληγές που είχα εντοπίσει και επισημάνει από το πρώτο παιχνίδι,
οι ίδιες πληγές ήταν ανοιχτές και προχτές
(προέκυψε απροκλήτως και ρίμα: «…ανοιχτές και προχτές»).
…
Ο Πασχαλάκης πιστώνεται μεν την απόκρουσή του στο πρώτο πέναλτι,
μα οφείλει να συνειδητοποιήσει και να εργαστεί
πάνω σε δύο τεράστιες ατέλειές του.
Από τη μία,
καθίσταται πια αδιαμφισβήτητο
ότι εμφανίζει ένα ναρκισσιστικό καγκουριλίκι,
το οποίο δεν περιορίζεται στην καταγέλαστη κόμμωσή του,
αλλά το βγάζει και στον τρόπο με τον οποίο εκτινάσσεται.
Ο Πασχαλάκης πρέπει -πρώτα απ’ όλα-
να μάθει τη διαφορά ανάμεσα στις έννοιες
«Καλός Τερματοφύλακας» και «Εξαιρετικός Τερματοφύλακας»:
Ο καλός τερματοφύλακας απλώς αποκρούει,
ο εξαιρετικός τερματοφύλακας αποκρούει με τρόπο
που δεν δίνει δεύτερη ευκαιρία στον αντίπαλο.
Ε, λοιπόν, ο Πασχαλάκης έχει τη μόνιμη τάση να παριστάνει την «Τσίτα».
Και εκτίθεται…
Προς επίρρωση τής άποψής μου,
σάς παραθέτω το ακόλουθο γελοίο στιγμιότυπο…
Ο Άγιαξ εκτελεί φάουλ
και η μπάλα βρίσκει στο κεφάλι τον Βαρέλα που πέφτει ζαλισμένος στο χορτάρι.
Ο διαιτητής σφυρίζει και διακόπτει το παιχνίδι,
ενώ ένας ποδοσφαιριστής τού Άγιαξ
κάνει σέντρα προς την περιοχή τής ελληνικής ομάδας.
Κι ενώ το σφύριγμα έχει ήδη ακουστεί,
ενώ το παιχνίδι έχει ήδη σταματήσει,
ο Πασχαλάκης επιδίδεται σε μία «αεριωθούμενη καγκουριά»,
λες και είναι ο Κλαρκ Κεντ τη στιγμή που μεταμορφώνεται σε «Σούπερμαν».
Δείτε και κρίνετε μόνοι σας τη σοβαρότητα τού παίκτου…
Από την άλλη,
καθίσταται πια επίσης αδιαμφισβήτητο,
πως ενώ ο Πασχαλάκης είναι αξιόπιστος πορτιέρο
όταν βρίσκεται κάτω από τα γκολπόστ του,
είναι απολύτως αναξιόπιστος, είναι «κίνδυνος-θάνατος»,
όταν καλείται να κάνει έξοδο και να καλύψει την περιοχή του.
Και το κακό είναι,
ότι γνωρίζοντας ο ίδιος το μειονέκτημά του
-αντί να προσπαθήσει να το διορθώσει-
αποφεύγει να κάνει εξόδους·
με ό,τι αυτό συνεπάγεται
(το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των εξόδων του,
αντί να μπλοκάρει την μπάλα, τη διώχνει με μπουνιές,
μαρτυρά ένα υποσυνείδητο απωθημένο για την Πυγμαχία).
Με ετούτα και μ’ εκείνα,
οι ανεπάρκειες τού Πασχαλάκη έχουν επίδραση στη συνολική λειτουργία τής ομάδας,
μειώνοντας την εν’ δυνάμει επιθετικότητά της.
Για να καταδείξω το πρόβλημα,
θα χρησιμοποιήσω -τηρουμένων, βεβαίως, των αναλογιών- το παράδειγμα τής Μπάγερν,
η οποία δεν οφείλει τις 5άρες, 6άρες, 7άρες που έριχνε επί τόσα χρόνια
μόνο στον Ρόμπεν, τον Ριμπερί, τον Λεβαντόφσκι, τον Μίλερ,
αλλά και στον Νόϊερ
που διαθέτει την ικανότητα και τη διορατικότητα να παίζει «μπακότερμα».
Τέλος,
ο τερματοφύλακας τού Π.Α.Ο.Κ. έχει να αντιμετωπίσει
τον εσωτερικό δαίμονα που λέγεται «Ψώνισμα».
Αυτή ψυχανεμίζομαι ότι θα είναι -κατά τα επόμενα χρόνια-
η πιο δύσκολη δοκιμασία του.
…
Υπόθεση «Εσίτι».
Μετά τον αγώνα τής «Τούμπας» τον είχα χαρακτηρίσει ως «άμυαλο ντερέκι».
Παρακολουθώντας το χθεσινό ματς,
όχι μόνο παγιώθηκε η γνώμη μου, αλλά έγινε τρισχειρότερη·
δεν ξέρω τι θα μάς δείξει στο μέλλον
(καθώς αποτελεί καινούργια μεταγραφή),
αλλά τα στοιχεία που είδα ουδόλως είναι ενθαρρυντικά.
Δυσκίνητος, δύστροφος,
με σπασμωδικές και υστερικές κινήσεις,
τον βλέπεις να τρέχει άσκοπα και σε πιάνει αφόρητος εκνευρισμός.
Σε όλο το ματς δεν ήξερε πού πατούσε και πού βρισκόταν,
χωνόταν στα πόδια των συμπαικτών του,
ήταν διαρκής πηγή μπερδέματος και κινδύνου.
Αυτός, λοιπόν, ήταν ο «ηθικός αυτουργός» και για το χέρι τού Μπίσεσβαρ.
Πείτε μου
τι γυρεύει ο αμυντικός χαφ να βόσκει στα άδυτα τής περιοχής τής ομάδας του,
πείτε μου
τι γυρεύει να βρίσκεται στο σημείο όπου βρίσκεται,
δείτε την άχρηστη αμυντική υπεραριθμία που δημιουργεί,
δείτε το μαρκάρισμα με τα μάτια σε τέσσερεις αμαρκάριστους αντιπάλους.
Αν είχε σπεύσει να καλύψει τη διαγώνιο των παικτών τού Άγιαξ,
δεν θα ερχόταν βιαστικά ο Μπίσεσβαρ να καλύψει το χαώδες κενό
και να υποπέσει στο πέναλτι.
…
Συνολικώς η άμυνα τού Π.Α.Ο.Κ. ήταν προχθές τραγική.
ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΗ.
Μία θλιβερή προσπάθεια για «διπλή ζώνη άμυνας», με τεράστια κενά παντού,
με παντελή έλλειψη αρμονίας και συγχρονισμού.
Οι ποδοσφαιριστές τού Άγιαξ κάναν’ πάρτι μέσα στην περιοχή τής ελληνικής ομάδας,
με διαρκή «τριγωνάκια» και με χαλαρά «1-2»,
υπό το υπνωτισμένο βλέμμα των παικτών τού Π.Α.Ο.Κ.
που επέμεναν να παίζουν «ζώνη»
και μάς έκαναν να αναρωτιόμαστε αν παρακολουθούσαμε αγώνα μπάσκετ.
Προσέξατε στην προηγούμενη φωτογραφία
πόσοι από τούς 22 ποδοσφαιριστές είναι μέσα στην περιοχή τού Π.Α.Ο.Κ.;
14.
Και ολογράφως: Δεκατέσσερεις.
14, και ένας ακόμη οριακά έξω.
Ε, αυτό δεν συνέβη μόνο μία φορά.
Τουναντίον, στο 20λεπτο που ο Άγιαξ ήταν πίσω στο σκορ,
επρόκειτο για καθεστηκυΐα εικόνα.
Πώς θες να προκριθείς έτσι;
…
Ερχόμαστε, λοιπόν,
στο βασικό αίτιο που κατά την προσωπική μου άποψη οδήγησε στον αποκλεισμό..:
Ο Π.Α.Ο.Κ. δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμος να προκριθεί εις βάρος τού Άγιαξ.
Και στην «Τούμπα», και στο «Γιόχαν Κρόϊφ Αρίνα»,
όταν ο Π.Α.Ο.Κ. βρέθηκε να οδηγεί στο σκορ,
όταν ένιωσε το βάρος τού «φαβορί»,
κατέρρευσε.
Αυτή η κατάρρευση κατέστη εκκωφαντική στο προχθεσινό ματς,
ιδίως από το χρονικό σημείο τού χαμένου πέναλτι τού Άγιαξ και μετά·
αντί ο Π.Α.Ο.Κ. να αισθανθεί ψυχολογικά πανίσχυρος,
αντί να εκπέμψει την αύρα τού άτρωτου
και να προκαλέσει στους αντιπάλους του απώλεια τής αυτοπεποίθησής τους,
επέμεινε να αμύνεται ωσάν «Κωλοπετεινίτσα».
Ο Π.Α.Ο.Κ. συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν ο «Ζήκος» στον καβγά με τον Νίκο Ρίζο..:
«Κράτα με, κυρά μου, μη μ’ αφήνεις…».
Με τη νοοτροπία που είχε ο «Δικέφαλος τού Βορρά»,
συνειδητοποίησα ότι έκανα τεράστιο λάθος που χτυπιόμουν
-όπως πολλοί από εμάς-
θεωρώντας πως έπρεπε πάση θυσία να πάει στα αποδυτήρια προηγούμενος.
Είναι βέβαιο ότι κι αν ακόμη είχε επιτευχθεί αυτή η ευμενής συνθήκη,
το ίδιο «έργο» θα βλέπαμε στην επανάληψη.
Το γήπεδο θα εσυνέχιζε να γέρνει,
οι παίκτες τού Άγιαξ θα κάναν’ τσαλιμάκια μέσα στην περιοχή τής ελληνικής ομάδας,
και κάποια στιγμή θα ερχόταν το μοιραίο.
Τόσο απλά.
Άδειασε ο Π.Α.Ο.Κ. μετά το πρώτο γκολ του· απέδειξε ότι μέχρι εκεί ήταν.
«Ή κρατάω το 0-1 μέχρι τέλους και προκρίνομαι, ή αποκλείομαι.».
Τι νομίζετε..;
Είναι τυχαίο ότι ο Π.Α.Ο.Κ. έχασε στις αρχές τού δευτέρου ημιχρόνου
δύο τεράστιες ευκαιρίες να ξαναμπεί μπροστά στο σκορ..;
Διόλου τυχαίο είναι,
αλλά απολύτως αντιπροσωπευτικό τής ψυχολογίας των ποδοσφαιριστών του.
Ο Πέλκας
-όπως δεν εμπόρεσε να δώσει σχετικό σκορ ασφαλείας στον πρώτο αγώνα,
αστοχώντας τότε από εξαιρετική θέση (και αποτυγχάνοντας να κάνει το 3-1)-
δεν κατέφερε κι εδώ να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα,
και να δώσει πάλι το προβάδισμα στην ομάδα του.
Ήταν το 53ο λεπτό…
Έξι λεπτά μετά, στο 59΄, ο Π.Α.Ο.Κ. σφραγίζει τον αποκλεισμό του.
Τρεις παίκτες του φεύγουν στην αντεπίθεση,
έχοντας μπροστά τους έναν αμυντικό τού Άγιαξ.
Τι κι αν το γκολ είναι σχεδόν βέβαιο;
Αντί ο Άκπομ να κουβαλήσει την μπάλα
και να τη «σπάσει» σε συμπαίκτη όταν θα έχει φτάσει μέσα στην αντίπαλη περιοχή
(ή και να ολοκληρώσει μόνος του την προσπάθεια),
βιάζεται να πασάρει στον Ελ Καντουρί·
μία βιασύνη που αποτελεί προϊόν κουρασμένης-στερεμένης ψυχολογίας
και πιστοποιείται από το γεγονός
ότι η πάσα ήταν κάκιστη και απολύτως διεκδικούμενη.
Σε τούτην τη φάση, ο Π.Α.Ο.Κ. δεν κατέφερε καν να καταγράψει ευκαιρία·
αυτό λέει πολλά…
…
Τέλος,
δεν θα μπορούσα να μη συμπεριλάβω στους «αδύναμους κρίκους» τού Π.Α.Ο.Κ.,
τον νεοφερμένο προπονητή του.
Σε δύο ματς,
όταν η εξέλιξη τού παιχνιδιού εκραύγαζε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. θα δεχόταν γκολ,
ο Άμπελ Φερέϊρα δεν έκανε το παραμικρό για να διορθώσει τα πράγματα·
μία εσωτερική αλλαγή, ρε παιδί μου,
ή, ακόμη-ακόμη,
και μία αντικατάσταση ποδοσφαιριστή καθαρά για λόγους τακτικής.
Σε δύο ματς βλέπαμε το γκολ τού Άγιαξ να έρχεται, και ήρθε.
Ανεμπόδιστα. Χαλαρά.
Με τούς παίκτες τής ολλανδικής ομάδας
να μετατρέπουν την περιοχή τού Π.Α.Ο.Κ. σε… κρεβατοκάμαρά τους.
…
Ως εκ’ τούτου,
ας αφήσουμε τις μπούρδες περί «“U.E.F.A.” Mafia»,
διότι μόνο αποπροσανατολισμό δύνανται να προκαλέσουν.
Ο Π.Α.Ο.Κ. δεν μπήκε φέτος στους ομίλους τού «Τσάμπιονς Λιγκ»,
αλλά θα το καταφέρει στα αμέσως επόμενα χρόνια.
Έως τότε, δεν δικαιούται να σνομπάρει το «Europa League»,
διότι μία τέτοια νοοτροπία
θα συνιστά απαράδεκτον -και ενδεχομένως καταστροφικό- νεοπλουτισμό.
Ναι, η πίκρα είναι μεγάλη και βαθιά,
ναι, είναι πολύ βαρύ να σε αποκλείει τρεις διαδοχικές φορές η ίδια ομάδα,
όσο μεγάλη κι αν είναι·
όμως,
ιδίως ο Π.Α.Ο.Κ. οφείλει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με στωϊκότητα,
διότι τα τελευταία τρία χρόνια έχει απολαύσει αντίστοιχο σερί ως «θύτης»,
κατακτώντας ισάριθμα Κύπελλα με αντίπαλο την Α.Ε.Κ..
Ο Π.Α.Ο.Κ. έχει την ευλογία να διαθέτει στο… ρόστερ του τον Ιβάν Σαββίδη
και δεν πρέπει να σταματήσει να τον αξιοποιεί.
Τίτλοι ήρθαν, θα έρθουν κι άλλοι, όπως θα έρθουν και οι ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Η χρονιά τώρα εξεκίνησε,
η Ευρώπη συνεχίζει να περιμένει τον «Δικέφαλο (με τα οχτώ κεφάλια)»,
η τρέλα τού Π.Α.Ο.Κ. δεν πρέπει να γίνει ελιτίστικη,
αλλά να συνεχίσει να είναι καταδεκτική.
Έρχεται το «Europa League», αρχίζει και το Ελληνικό Πρωτάθλημα.
Οι στόχοι δεν παύουν· απλώς αλλάζουν και επανακαθορίζονται.
…
Επιμύθιο:
Άφησα για το τέλος αυτού τού εκτενούς πονήματος,
την ξεχωριστή αναφορά μου στον Ντιέγκο Μπίσεσβαρ.
Όχι μόνο επειδή είναι παιχταράς (και καλό παιδί συνάμα),
αλλά διότι η γκολάρα που επέτυχε
μάς εθύμισε κάτι από το μυθικό -εν’ στάσει, ξερό και σκαφτό- σουτ τού Ροναλντίνιο
στο «Στάμφορντ Μπριτζ».
Τότε, στις 8 Μαρτίου τού 2005,
όταν η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από την Τσέλσι,
όπως τώρα ο Π.Α.Ο.Κ. από τον Άγιαξ.
Όμως,
υπάρχουν γκολ που είναι υπεράνω κάθε πρόκρισης και κάθε αποκλεισμού.
Όπως εκείνο τού «Ρόνι» που άφησε σύξυλη μια άμυνα και τον Τσεχ,
όπως αυτό τού «Μπίσε» που άφησε σύξυλη μια άμυνα και τον Ονάνα.
Επί τού Πιεστηρίου..:
Στην εκπνοή ενεπνεύσθην στίχο,
τον οποίον αφιερώνω στους φίλους Παοκτζήδες και στον συμπαθέστατο Μπίσεσβαρ..:
«Forza Μπίσε, Π.Α.Ο.Κ. είσαι…»!
Ο Αθλητάμπουρας
