Ρεπορτάζ: Νίκος Χριστοφάκης
Η σημερινή εικόνα στο κτήριο όπου στεγάζεται το λεγόμενο «στρατηγείο» της ΑΑΔΕ αποτελεί μια ακόμη ηχηρή απόδειξη του πλήρως απαξιωτικού τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις δημόσιες υποδομές, το δημόσιο χρήμα, αλλά και την ίδια την ασφάλεια των εργαζομένων του Δημοσίου. Το φαραωνικών διαστάσεων κτήριο «Athens Heart», που διαφημίστηκε πομπωδώς ως σύγχρονο και πρότυπο, εγκαινιάστηκε με πανηγυρικό τρόπο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και κοστίζει στον δημόσιο κορβανά σχεδόν 350.000 ευρώ τον μήνα σε μισθώματα, αποδεικνύεται στην πράξη επικίνδυνο και προβληματικό.
Για ακόμη μία φορά, μετά από βροχόπτωση, ο περιβάλλων χώρος μετατράπηκε σε λίμνη, καθιστώντας το κτήριο ουσιαστικά απροσπέλαστο. Πλημμυρικά φαινόμενα εκδηλώθηκαν τόσο στο εσωτερικό όσο και στα υπόγεια, ακόμη και με ήπια βροχή, γεγονός που αποκαλύπτει σοβαρές κατασκευαστικές και λειτουργικές ανεπάρκειες. Στο πλαίσιο της σημερινής καταιγίδας, πολλά αυτοκίνητα εργαζομένων βυθίστηκαν στα νερά, με αποτέλεσμα να κληθούν γερανοί για την απομάκρυνσή τους, εικόνες που παραπέμπουν περισσότερο σε εγκαταλελειμμένες υποδομές παρά σε κεντρικές υπηρεσίες του κράτους.
Δείτε σχετικές εικόνες:
Βρεγμένοι διάδρομοι μέσα στο κτήριο
Πλημμυρισμένος ο δρόμος
Πλημμυρισμένος ο δρόμος
Έπεσε το ταβάνι
Το περιστατικό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά σοβαρών προβλημάτων που έχουν ήδη καταγραφεί στο ίδιο κτήριο, καθώς μόλις τις προηγούμενες ημέρες, και μάλιστα με καλοκαιρία, σημειώθηκαν πτώσεις ψευδοροφών μέσα στα γραφεία όπου εργάζονται υπάλληλοι. Τα γεγονότα αυτά γεννούν εύλογα ερωτήματα για το κατά πόσο διασφαλίζονται στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στον χώρο εργασίας, αλλά και για το πώς αξιοποιείται το δημόσιο χρήμα που δαπανάται αφειδώς για μισθώσεις κτηρίων με τόσο εμφανή προβλήματα.
Η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι της ΑΑΔΕ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επικοινωνιακή εικόνα που επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση περί εκσυγχρονισμού και αποτελεσματικής διοίκησης. Αντί για σύγχρονες και ασφαλείς δημόσιες υποδομές, αποκαλύπτεται μια πολιτική επιλογή που δίνει προτεραιότητα στο θεαθήναι, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες και την καθημερινή ασφάλεια όσων καλούνται να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον.
