Η Malgy (σ.σ. για προσωπικούς της λόγους επιθυμεί να υπογράφει με ψευδώνυμο) είναι Ιταλίδα δημοσιογράφος που κατοικεί στο χωριό Sondrio της Λομβαρδίας, στις Άλπεις, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελβετία. Έπειτα από την αναγκαστική καραντίνα, την 42η μέρα πια έχει επιστρέψει στην εργασία της και μεταφέρει στους αναγνώστες του zougla.gr τα συναισθήματα και τις σκέψεις της για μια κατάσταση που δυστυχώς αφορά και εμάς άμεσα…
22 Απριλίου. Νιώθω άνετα στο γραφείο. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η δουλειά ήταν πραγματικά η «μηχανή» μου. Αυτό το πρωί σε ένα έρημο Μιλάνο, στο παράθυρο με μια κούπα καφέ σκεφτόμουν κάτι το προφανές. Φυσικά στο παρελθόν δεν εκτιμούσαμε αρκετά αυτό που είχαμε, αυτό είναι σίγουρο.
Δεν ξέρω πόσα θα πλήρωνα για έναν καπουτσίνο από το μαγαζί στη γωνία, πριν μπλέξω στην κίνηση, με τα μουγκρητά τα αυτοκινήτων… Μου λείπουν και οι ουρές στα φανάρια, οι άνθρωποι στον δρόμο να φωνάζουν, τα γεμάτα λεωφορεία…
Είναι φοβερό να είσαι σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ιταλίας και οι δρόμοι να είναι άδειοι: τα καφέ και τα εστιατόρια έκλεισαν σαν να ήμασταν σε πόλεμο.
Ωστόσο είναι πολύ δυσάρεστο να τρως μόνη σου. Σκέφτομαι τους ηλικιωμένους, πόσο στεναχωρημένοι θα είναι, περισσότερο από εμάς. Χάσαμε πολλούς από αυτούς, στην Ιταλία αυτό το αποκαλούμε “La strage dei nonni” (Η Τραγωδία των Παππούδων). Πέθαναν μόνοι τους, χωρίς κανένας να τους επισκεφτεί…
Μου λείπει η κανονικότητα, όπως και σε όλους.
Το πορτρέτο της πόλης είναι φανταστικό: σε αυτούς τους άδειους χώρους είναι εύκολο να τραβήξεις ωραίες εικόνες. Θα θυμόμαστε αυτές τις στιγμές για πάντα, δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι.
Ώρα με την ώρα φαίνεται πιο ξεκάθαρο το σχέδιο μετά την 4η Μαϊου: θα μας επιτραπεί η άθληση αλλά όχι μακριά από το σπίτι, θα ανοίξουν τα πάρκα για τα παιδιά, θα επισκεπτόμαστε τους γονείς αλλά… θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την Κυριακή…
