Δ.Κ.
Μια σελίδα πρακτικά της Βουλής μάζευε κι ένα δάκρυ έτρεχε από τα μάτια της. Η γελαστή υπάλληλος του Κοινοβουλίου σήμερα δεν χαμογελούσε, αλλά έκλαιγε. Η κόρη της γεννούσε με καισαρική και εκείνη δεν είχε πια ούτε ένα ευρώ για να τη βοηθήσει.
«Δώδεκα χρόνια δεν χρωστούσα σε κανέναν. Ήμουν πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις μου και τώρα βλέπω την κόρη μου και ντρέπομαι… Γιατί μας το ’καναν αυτό;» ψέλλισε, αλλά απάντησα ότι δεν είχα ούτε εγώ να της δώσω.
Ήθελα να κλάψω μαζί της, αλλά ντράπηκα…
Και οι βουλευτές μέσα στην Ολομέλεια μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν… Κανείς τους δεν είδε την υπάλληλο με τα βουρκωμένα μάτια. Τη γυναίκα που επί δώδεκα χρόνια μαζεύει χαρτιά, τοποθετεί τα πρακτικά της ημέρας στα ράφια, κουβαλάει κούτες.
Κανείς δεν την είδε…
