Το Ηθικό Πλεονέκτημα τής Αριστεράς!
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς:
Μην την εξευτελίζεις μεσ’ στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μεσ’ στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Αλέξη, ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε το ποίημα «Όσο Μπορείς» το 1913.
110 χρόνια μετά, διαχρονικό και πάντα επίκαιρο αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα,
βρήκε την εξαιρετική εφαρμογή του στην ιστορική πολιτική απόφασή σου.
Αλέξη, είσαι ΜΑΓΚΑΣ!
Είσαι μάγκας,
διότι -παρά τα αδιαμφισβήτητα λάθη σου και τις εσφαλμένες επιλογές σου-
δεν επέτρεψες στη Θέση, στην Καθέδρα, στην Καρέκλα, στην Εξουσία,
να σού απομυζήσουν την Ανθρωπιά και την Αξιοπρέπεια.
Ακόμη κι όταν προσφάτως έγραφα τα άρθρα-κατακεραυνώσεις
προς το πρόσωπό σου και προς τον «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»,
ουδέποτε προέβην κατ’ ελάχιστον στην αμφισβήτηση τής ακεραιότητάς σου·
τουναντίον, ανέκαθεν διετυμπάνιζα και θα συνεχίσω να το πράττω,
ότι είσαι ένας καλός άνθρωπος, ένας έντιμος άνθρωπος, ένας ηθικός άνθρωπος.
Όσο κι αν από τις 21 Μαΐου και εντεύθεν διεκήρυσσα ότι είσαι «πολιτικά νεκρός»,
ετούτο εδώ το πόνημα δεν είναι μία ωραιοποιητική πολιτική νεκρολογία
που βασίζει το περιεχόμενό του στη μοιρολατρική αντίληψη «Ο γέγονε, γέγονε.»,
μα η αυτοτελής αναγνώριση τής γενναιότητάς σου.
Αλέξη, η παραίτησή σου από την Προεδρία τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.», κάθε άλλο παρά ως παραίτηση λογίζεται.
Η απόφασή σου είναι συγκλονιστική και βαθιά συγκινητική πράξη αγάπης,
είναι πράξη στην οποίαν κυριαρχούν ο Αυτο-Σεβασμός και η Αυτ(ο)-Απάρνηση.
Είθισται ο (Ε)αυτός να δηλώνει συμπεριφορές και καταστάσεις με αρνητικό πρόσημο,
όμως εσύ -εν προκειμένω- ανέδειξες τις έννοιες που μετατρέπουν το «Εγώ» σε κοινωνική προσφορά
και είπες εκκωφαντικό «ΟΧΙ» στον επικρεμάμενο κίνδυνο
να έφτανες ν’ αντιμετωπίζεις τη ζωή σου σα μια ξένη φορτική.
Με δεδομένο ότι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Μοναξιά Μου Όλα» των «Πυξ-Λαξ»,
δύνασαι να αντιληφθείς πως όταν εχθές μπήκες μόνος και μοναχικός στο «Ζάππειο»,
αισθάνθηκα -και είμαι σίγουρος ότι πολλοί άνθρωποι το ίδιο αισθάνθηκαν-
να ανεβαίνει ένας κόμπος στον λαιμό και να πυροδοτούνται οι δακρυϊκοί αδένες.
Στάθηκες χαμογελαστός, μελαγχολικός, αγέρωχος και συνάμα εύθραυστος,
μπροστά στις αδηφάγες κάμερες και στα αδηφάγα μικρόφωνα,
και είπες λόγια που -ναι μεν είχαν ως κατάληξη τη Λογική-
αλλά η αφετηρία τους ήταν η Καρδιά, η Ψυχή.
Ο Αλέξης, εκείνος ο πιτσιρικάς που κάποτε, στη δεκαετία τού ’90,
ήταν από τούς πρωτοστάτες στις Μαθητικές Καταλήψεις
που εναντιώνονταν στο Αντιπαιδαγωγικό Κατεστημένο,
εκείνος ο πιτσιρικάς που έμπαινε έξαφνα στον δημόσιο βίο διότι είχε «άστρο»,
έφτασε να γίνει ο Ηγέτης τής Αριστεράς και ο Πρωθυπουργός τής Ελλάδος.
Όμως, ευτυχώς και δυστυχώς, ουδείς παραμένει «πιτσιρικάς» για πάντα,
πόσω μάλλον (ότ)αν αποφασίζει να ασχοληθεί με την Πολιτική.
Έτσι, ένα ζεστό γιουνιάτικο μεσημέρι
-και όχι μεσάνυχτα,
όπως περιγράφει ξανά ο Καβάφης στο επίσης έξοχο ποίημά του «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»-
είχε φτάσει η στιγμή να αποχαιρετήσει ο Αλέξης την Αλεξάνδρειά του…
Σαν έξαφνα,
ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές·
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες,
μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς,
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες, μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει ’σέ που αξιώθηκες μιαν τέτοιαν πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο κι άκουσε με συγκίνησιν
–αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα–
ως τελευταία απόλαυσι τούς ήχους, τα εξαίσια όργανα τού μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
«Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.».
Είναι παντελώς επιφανειακό το ρήμα «χάνω»
όταν μιλάμε για αποχαιρετισμούς που απαιτούν Θάρρος και Δύναμη.
Είναι απέραντα ουσιώδες να ξέρεις πότε να φ(ε)ύγεις,
καθώς -τηρουμένων των αναλογιών- ενίοτε η Φυγή είναι Απαθανάτιση.
Ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός ο «πολιτικά νεκρός», διέπραξε… αθανασία!
…
22 Μαΐου 2023
Τίτλος: «Τσίπρας ΤΕΛΟΣ.»
Υπότιτλος: «Τσίπρας ΤΕΛΟΣ. Και “ΣΥ.ΡΙΖ.Α.” ΤΕΛΟΣ.»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/article/tsipras-telos
23 Μαΐου 2023
Τίτλος: «Να γιατί δεν θα ξαναψηφίσω Τσίπρα και “ΣΥ.ΡΙΖ.Α.”»
Υπότιτλος: «Η άγνωστη ιστορία που προανήγγελε το τέλος τού Τσίπρα και τού “ΣΥ.ΡΙΖ.Α.”»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/article/na-giati-den-8a-ksanapsifiso-tsipra-ke-siriza
23 Ιουνίου 2023
Τίτλος: «Αλέξη, είσαι εκτός τόπου και χρόνου»
Υπότιτλος: «Ανοιχτή Επιστολή στον Πρόεδρο τού “ΣΥ.ΡΙΖ.Α.”»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/article/aleksi-ise-ektos-topou-ke-xronou
Όταν κατακεραυνώνεις, δεν σημαίνει a priori ότι δεν αγαπάς και δεν νοιάζεσαι.
Η ιστορική απόφαση τού Αλέξη Τσίπρα είναι η αρμόζουσα ανάληψη ευθύνης,
όμως το «Σύστημα» και τα ποταπά ενεργούμενά του πλανώνται πλάνην οικτράν
που θεωρούν ότι τώρα πια τούς παραδίδεται εν λευκώ η Πατρίδα στα λερωμένα χέρια τους.
Να ξέρουν, λοιπόν, οι αποκρουστικοί θριαμβολογούντες,
ότι η Δημοκρατία και η Αριστερά είναι παρούσες, είναι εδώ,
και θα αντιμάχονται εσαεί τα χουντίζοντα-παρακρατικά μιάσματα.
Συνεννοηθήκαμε;
ΥστερόΓιωργο..:
Αλέξη,
ξέρω ότι πληρώνεις για περισσότερα από αυτά που σού αναλογούν,
ξέρω πως, όταν ήρθε ο λογαριασμός,
εσύ -όντας φιλότιμος- έβγαλες να πληρώσεις για όλην την παρέα
(όπου «Παρέα», η «Μεταπολιτευτική Ελλάδα»),
ενώ τα «μακριά χέρια» που είχαν φτάσει τον λογαριασμό στα ύψη
έμειναν επιδεικτικώς σκαλωμένα μέσα στις λαβυρινθώδεις τσέπες τους.
Αλέξη,
μία από τις λατρεμένες προσωπικές ρήσεις μου
(αποκύημα έρωτα, ρομαντισμού, λυρισμού και συναισθηματικής αναρχίας),
είναι η φράση που απετελούσε τον επίλογο στις νυχτερινές ραδιοφωνικές εκπομπές μου:
«Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται…»!
Αλέξη,
σού γράφω συγκινημένος διότι εχθές στο «Ζάππειο»
είδα να εμφανίζεται εκείνος ο πιτσιρικάς με το καθάριο βλέμμα και με τα πύρινα όνειρα,
ο οποίος μετασχηματίζει μεν τις πάλαι ποτέ εγωκεντρικές εφηβικές ορμόνες σε Ωριμότητα,
αλλά λυτρωμένος και στιγμιαία ξαποσταίνων (θα) είναι πάντα έτοιμος
να ακολουθήσει ξανά τα ένδοξα προστάγματα τής φλεγόμενης πόλης και τού φωτισμένου βλέμματός του.
Αλέξη,
κλείνω ετούτην την προσωπική απεύθυνση στέλνοντάς σου την αγάπη μου
και μοιραζόμενος μαζί σου τον Αριστερό Στίχο
που ενεπνεύσθην προ ετών για το αγαπημένο μου τραγούδι:
«Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν Προμηθέα.
Τον Προμηθέα που κλέβει τη Φωτιά απ’ τούς Θεούς,
για να τη σηκώσει ψηλά σε μια συναυλία.
Μοναξιά Μου Όλα!»!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
