Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Στις 28 Απριλίου 2025 ανήρτησα πόνημα
με τίτλο «Η Απόλυτη Δικαίωση τού Φατίχ Τερίμ»
και με υπότιτλο «Έμειναν αυτοί που έπρεπε να φύγουν, έφυγε αυτός που έπρεπε να μείνει.»,
οι πανηλίθιοι-ψυχωσικοί «ταλΙΒΑΝ» είχαν επιδοθεί στις σεσημασμένες αντιδράσεις
που εμφανίζουν όταν αισθάνονται πως θίγεται το «τοτέμ» τους,
όμως τα γεγονότα αποτελούν μία διαρκή επιβεβαίωση τής στήλης.
Ο «Ρακοσυλλέκτης τής Προπονητικής» έχει μεν αποχωρήσει από την ομάδα
και καταστρέφει τώρα την πιο ταλαντούχα Εθνική όλων των εποχών,
όμως τα εναπομείναντα απολειφάδια εξακολουθούν να μαγαρίζουν την «Πράσινη Φανέλα».
Το βράδυ τής Κυριακής, λοιπόν, στο εκτός έδρας ματς με τη Λάρισα,
προσετέθη άλλη μία σελίδα ντροπής στην «Παναθηναϊκή Ιστορία».
…
Η Απόλυτη Δικαίωση τού Φατίχ Τερίμ (μέρος 2ον).
Όταν έγραφα εκείνο το «πρώτο μέρος», δεν είχα κατά νου το παρόν «remake»,
αλλά εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μία καθεστωτική σήψη,
όπου βολεμένα παικτάκια-γάγγραινες
εξαπλώνουν σε κάθε υγιές μέλος τη δολοφονική αποσύνθεσή τους.
Ως εκ τούτων, επιλέγω -αντί να βάλω απλώς τον σχετικό σύνδεσμο-
να αναδημοσιεύσω εκείνο το άρθρο ως πρόλογο και εισήγηση,
προκειμένου στη συνέχεια να γίνει η αρμόζουσα επικαιροποίηση
με βάση τα τοξικά τεκταινόμενα που ταλανίζουν τον Σύλλογο
κατά τη διάρκεια τού φετινού πρωταθλήματος.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΤΙΧ ΤΕΡΙΜ
*** Λοιπόν, σήμερα θα ξεκινήσω με μία φαντασίωσή μου,
η οποία μού ανασύρεται συχνά λόγω τού γεγονότος
ότι η Δημοσιογραφία είναι τώρα πια ασφυκτικώς γεμάτη
από αμόρφωτα-απαίδευτα-ακαλλιέργητα-αστοιχείωτα-ατάλαντα όντα
που βιάζουν την Ελληνική Γλώσσα
και παραδίδουν φριχτά συνονθυλεύματα στη Συλλογική Ανάγνωση.
Κείμενα επιπέδου «Λόλα, να ένα μήλο.»,
κείμενα χωρίς ελάχιστη σπουδή και αξία,
κείμενα έμπλεα λεξιπενίας και βλακείας,
κείμενα ανορθόγραφα, ασύντακτα, αλογοτέχνητα,
κείμενα για πέταμα, που πετιούνται στα μούτρα των αναγνωστών.
Αυτά τα θλιβερά δημοσιογραφοειδή, λοιπόν,
που όχι μόνον αδυνατούν να προσφέρουν (έστω) ψήγματα στη Γνώση
και να πυροδοτήσουν κατ’ ελάχιστον την Πνευματικότητα,
αλλά έχουν και το απύθμενο θράσος να επιβάλλονται ως καθεστώς
και να μαγαρίζουν το Λειτούργημα με τη σαθρή νοοτροπία τους,
φαντασιώνομαι να τα βάζω στη δέουσα θέση τους και να καταστρέφω το βόλεμά τους,
εμφανιζόμενος μπροστά τους ως ο καινούργιος διευθυντής τους
ή ως ο επιμελητής-διορθωτής στο εκάστοτε «Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης»
(ομιλώ σχηματικώς και ουσιαστικώς, καθώς αδιαφορώ για τις καθέδρες).
Τι θα τούς έκανα..;
Τι θα τούς έλεγα..;
Θα μπορούσα να σάς μεταφέρω το εκτενές μανιφέστο μου,
όμως -επειδή δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε από το θέμα μας-
θα περιοριστώ να αναφέρω ότι θα τούς επέβαλλα το «Σέβας στη Δημοσιογραφία»
και θα τούς έθετα εν αμφιβόλω τις «θεσούλες» τους.
Θέλεις να συνεχίσεις να έχεις εργασία;
Θέλεις να δικαιούσαι να (αυτο)προσδιορίζεσαι ως «δημοσιογράφος»;
Έχεις απαρέγκλιτη υποχρέωση να τιμάς το «Ιερό Δικαίωμα στη Δημόσια Γραφή»
και όχι να θεωρείς πως αυτή η συνθήκη εναπόκειται στη διακριτική ευχέρειά σου.
Απαγορεύεται διά ροπάλου να μετατρέπεις το Αυτονόητο σε «Ιδιοτροπία»,
διότι -αν δεν αλλάξεις νοοτροπία-
θα σού κάνω δώρο μία αφίσα όπου θα απεικονίζεται ο «Ανδρέας ο άνεργος»,
να την κρεμάσεις απέναντι από το κρεβάτι σου
και να σού θυμίζει εσαεί ότι η Δημοσιογραφία δεν είναι «Καφενειακός Χαβαλές».
Ναι, ξέρω -και αναλαμβάνω πάντοτε τις συμπαρομαρτούσες ευθύνες-
ότι αυτομάτως θα γινόμουν αντιπαθής στο υπάρχον «Σύστημα»,
ότι θα με έβριζαν από μέσα τους, ότι θα ήμουν ανεπιθύμητος,
ότι θα ήταν πολύ πιθανές η Σπέκουλα και η Υπονόμευση.
Όμως, όταν το δίκιο είναι με το μέρος μας και διαθέτουμε αποφασιστικότητα,
δεν υπάρχει εμπόδιο που θα μάς ανακόψει οριστικώς κι αμετακλήτως,
καθώς το Ζητούμενο δεν είναι η στείρα διάζευξη «Ή Εσείς, Ή Εγώ.»
αλλά η «Συνειδητοποίηση τού Καθήκοντος».
*** Ο Φατίχ Τερίμ είναι ο μοναδικός προπονητής που ήρθε στον Παναθηναϊκό
-από τη στιγμή που το ποδοσφαιρικό τμήμα βγήκε από το «Μνημόνιο»-
και είχε έγνοια για την Ομάδα χωρίς να νοιαζόταν για το τομάρι του, για τη «θεσούλα» του.
Το διαισθανόσουν, το κατελάβαινες, το(ν) έβλεπες,
ότι αυτός ο άνθρωπος εβίωνε καρμικό πόνο για τον Π.Α.Ο.
και είχε τη διάθεση να ερχόταν αντιμέτωπος με το παγιωμένο «Σύστημα»,
καθώς διεπίστωσε σε χρόνο «dt» τις κρυπτόμενες και εξωραϊσμένες παθογένειες.
Ο Παναθηναϊκός είναι ο Σύλλογος-Θύμα τού Γιοβάνοβιτς,
ο Φατίχ Τερίμ είναι ο Προπονητής-Θύμα τού Γιοβάνοβιτς.
…
Ήταν 2 Οκτωβρίου 2023 όταν ανήρτησα το «άρθρο-ορόσημο»
με τίτλο «Ο ταλΙΒΑΝισμός αποκεφαλίζει τον Παναθηναϊκό»
και εβάφτιζα τούς άκριτους αποθεωτές τού νυν προπονητή τής Εθνικής με τον όρο «ταλΙΒΑΝ»,
που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα πιο πετυχημένα και διαδεδομένα προσωνύμια
στην «Ιστορία τής Ελληνικής Αθλητικογραφίας»
(https://www.zougla.gr/sports/o-talivanismos-apokefalizei-ton-panathinaiko/).
Αυτή ήταν η κορωνίδα μίας σειράς δημοσιευμάτων,
όπου τασσόμουν ενάντια στην υστερικώς φωνασκούσα μάζα
και εξέφραζα αδιαπραγματεύτως -με ατράνταχτη επιχειρηματολογία-
τις κάθετες ενστάσεις μου για το συγκεκριμένο πρόσωπο,
χωρίς να νοιαζόμουν και να νοιάζομαι για τη συνεπαγωγική αντιδημοφιλία
που καλούμαι έκτοτε να αντιμετωπίζω από παρωπιδικούς οπαδούς.
Έτσι, αναπτύχθηκε το δίπολο «“Αθλητάμπουρας”-Γιοβάνοβιτς»,
όπου αμφότεροι μετατραπήκαμε σε αντίρροποι πρεσβευτές τής ρήσης
«Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τούς έκανες και τι τούς είπες,
αλλά ουδέποτε θα ξεχάσουν πώς τούς έκανες να αισθανθούν.»
(ρήση αμφιλεγόμενης πνευματικής ιδιοκτησίας,
καθώς άλλοι την πιστώνουν στον Γερμανό λογοτέχνη Γκέοργκ Μπίχνερ
και άλλοι στην Αμερικανίδα λογοτέχνιδα Μαργκερίτ-Άννι Τζόνσον).
Ο Γιοβάνοβιτς τούς είχε κάνει να αισθανθούν την Ελπίδα,
ο «Αθλητάμπουρας» τούς είχε κάνει να αισθανθούν ότι πλήττεται η ελπίδα τους,
ο Δημοσιογράφος οφείλει να έχει τη δύναμη
να εφαρμόζει και τη ρήση «Γηράσκω αεί αναθεωρών…» τού Μανόλη Αναγνωστάκη
(θυμίζω ότι αρχικώς -μέσα από αυτήν τη στήλη-
είχα γράψει διθυραμβικά σχόλια για τον Γιοβάνοβιτς
όταν τα αγωνιστικά αποτελέσματα αξίζανε τέτοιαν επιβράβευση),
οι οπαδοί, όμως, και -ακόμη χειρότερα- οι θλιβεροί μαζογλείφτες δημοσιογραφίσκοι,
μένουν προσκολλημένοι στα στερεότυπά τους και αρνούνται την Αναθεώρηση,
όσο κι αν η Πραγματικότητα αποτελεί (σχεδόν) μόνιμη πηγή διάψευσής τους.
…
Υπ’ αυτό το πλαίσιο,
η 26η Δεκεμβρίου κηρύχθηκε «Ημέρα Πένθους» από τούς «ταλΙΒΑΝ»,
η αναμενόμενη-δικαιολογημένη-επιβεβλημένη απόλυση τού Γιοβάνοβιτς
επέτεινε έτι περαιτέρω την απέχθεια προς τον ήδη ανεπιθύμητο Αλαφούζο,
ο αντικαταστάτης Φατίχ Τερίμ αντιμετωπίστηκε ως συνυπαίτιος για το «έγκλημα»
και αναζητούνταν εμμονικώς οι αφορμές για τον εξοστρακισμό του.
Την ώρα, λοιπόν, που ένα σημαντικό ποσοστό των οπαδών έπνεε μένεα κατά πάντων,
ο τεράστιος Φατίχ Τερίμ διεπίστωνε την κυρίαρχη εσωτερική σήψη,
διατυμπανίζοντας -άλλοτε διά των λόγων του και άλλοτε διά των έργων του-
ότι ήταν αποφασισμένος να απήλλασσε την ομάδα από τα «βαρίδια».
Κλίκες στα αποδυτήρια,
ανθυποβεντετούλες τής συμφοράς,
ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
ένας άρρωστος οργανισμός που ήταν συμβιβασμένος με την Ηττοπάθεια,
με την Κακομοιριά, με τη Μιζέρια, με την Αποτυχία, με τη Δεύτερη Θέση, με το Μελό,
οπότε μόνο με γκρέμισμα εκ βάθρων θα επανερχόταν ο Παναθηναϊκός στην Κορυφή.
Πριν συνεχίσουμε, όμως,
ιδού μία «προφητεία» που ανήρτησα στις 27 Ιανουαρίου 2023,
όντας ο πρώτος -και μάλιστα, πολύ νωρίς-
που είχα εντοπίσει και επισημάνει τις εμφανώς κακές σχέσεις
που υπήρχαν ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές τού Π.Α.Ο.
(πρόκειται για απόσπασμα από το πόνημα με τίτλο
«ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ: Άδειασε η κλεψύδρα τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς»
και με υπότιτλο
«Οι σκληρές αλήθειες που απομυθοποιούν
τον αυτο-αποκαθηλούμενο προπονητή τού Παναθηναϊκού.»
https://www.zougla.gr/sports/teteleste-adiase-i-klepsidra-tou-ivan-giovanovits/,
μετά από τον αποτυχημένο επαναληπτικό προ-ημιτελικό Κυπέλλου με τον Π.Α.Ο.Κ.).
Ο Φατίχ Τερίμ ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία,
διότι ο προκάτοχός του είχε καταδικαστεί από το πλήθος σε «Ισόβια Επιτυχία».
Οι κλικαδόροι, οι τοξικές ανθυποβεντετούλες,
τα ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
επιδόθηκαν σε -ενίοτε απροκάλυπτη- Σπέκουλα και Υπονόμευση
προς τον άνθρωπο που ερχόταν να τούς βγάλει από το αραλίκι τους
(όπως ακριβώς θα έπρατταν και τα δημοσιογραφοειδή
στο προσωπικό παράδειγμα που σάς ανέπτυξα στον πρόλογο-εισήγηση).
Και βεβαίως,
από τη δυστοπία δεν γινόταν να απουσιάσει ο Γιάννης Αλαφούζος,
ο οποίος -όντας διαχρονικώς ανίκανος και άκαιρος-
έγινε «Πόντιος Πιλάτος» ενδίδοντας στα ουρανομήκη ουρλιαχτά των «ταλΙΒΑΝ»
και το διασκευασμένο βιβλικό δίλημμα «Τερίμ ή Βαραββάν;» πήρε απάντηση.
Η σύντομη πορεία τού Φατίχ Τερίμ ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- επιτυχημένη,
ο Παναθηναϊκός οδηγήθηκε υπό την καθοδήγησή του στον τελικό τού Κυπέλλου
έχοντας πετύχει δύο συγκλονιστικές προκρίσεις επί τού Ολυμπιακού και τού Π.Α.Ο.Κ.
(κι όχι με αντίπαλες την Αναγέννηση Καρδίτσας και τη Λαμία)
και εν τέλει κατέκτησε τον τίτλο
παρά το γεγονός ότι ο προσωρινώς εκτελών χρέη προπονητή
και μέχρι πρότινος βοηθός τού Γιοβάνοβιτς, ο Χρίστος Κόντης,
πήγε να οδηγήσει -εκ συνηθείας- την ομάδα σε ακόμη ένα «Βατερλό».
Γιατί εξεδιώχθη πρόωρα ο Φατίχ Τερίμ;
Επειδή -τάχα μου, τάχα μου- δεν κατέφερε να φέρει τον τίτλο
(κι ας είχε εντός στόχου την ομάδα μέχρι ελάχιστες αγωνιστικές πριν από το τέλος τής σεζόν).
Μα εκείνο το πρωτάθλημα δεν υπήρχε περίπτωση να το έπαιρνε ακόμη κι ο Αντσελότι
-φέρνοντας μαζί τον Μέσι, τον Ρονάλντο και τον Μ’Μπαπέ-
διότι οι κλικαδόροι, οι τοξικές ανθυποβεντετούλες
και τα ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
ήταν άπαντες ακροβολισμένοι για να εμποδίζανε παντί τρόπω τον κάθε ανυψωτή τού πήχεως.
Ο Φατίχ Τερίμ αντελήφθη ακαριαίως, λοιπόν,
ότι η μοναδική λύση για τον Παναθηναϊκό και για τον Πρωταθλητισμό,
ήταν να έπεφτε το καθεστώς που -μέχρι και σήμερα- λυμαίνεται την Ομάδα.
ΞΕΡΙΖΩΜΑ. ΞΗΛΩΜΑ. ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΕΙΣ.
Ο ευσυνείδητος προπονητής ήταν έτοιμος και αποφασισμένος
να έβαζε τέλος στην παγιωμένη καταστροφική νοοτροπία,
αφού είχε εκ θέσεως την ψυχοφθόρα δυνατότητα
να έβλεπε επί καθημερινής βάσεως τις χαίνουσες πληγές·
ποδοσφαιριστές, τεχνικός διευθυντής, γενικός αρχηγός, ιατρικό επιτελείο, γυμναστές,
όλοι έπρεπε να ετίθεντο προς επαναξιολόγηση
και ήταν σίγουρο ότι πολλοί εξ αυτών θα οδηγούνταν στην έξοδο.
Τώρα πια,
ο «Μηχανισμός τής Σαπίλας» αντιλαμβανόταν ότι εδώ επρόκειτο για «Ζήτημα Επιβίωσης»,
οπότε κορυφώθηκε ο υπόγειος πόλεμος
κατά τού ανθρώπου που έθετε σε κίνδυνο τις κατειλημμένες «θεσούλες».
Έκανε λάθη ο Φατίχ Τερίμ;
Βεβαίως και έκανε, αλλά συνάμα χρεώθηκε και για πάρα πολλά λάθη που δεν έκανε.
Ναι, έκανε λάθος που έφερε τον «Κουτρουμπή τής Τουρκίας», τον Ακαϊντίν,
ναι, έκανε λάθος που έφερε τον άχρωμο-άγευστο-άοσμο μισθοφόρο Ούγκο
(αντίστοιχα λάθη έχει κάνει κατά τη φετινή σεζόν
κι ο Πρωταθλητής Ευρώπης, Εργκίν Αταμάν,
φέρνοντας τον φλούφλη Γιουρτσεβέν και τον παλαίμαχο Πλάϊς,
αλλά ορθώς δεν δέχεται σφοδρές επικρίσεις καθώς «Ουδείς… άσφαλτος»),
για τον μέτριο Λημνιό δεν έφερε ευθύνη διότι ήταν ήδη «κλεισμένη» η μεταγραφή,
ενώ επίσης έφερε τον Μπακασέτα και τον Ντραγκόφσκι,
που αρχικώς είχαν εξαιρετική απόδοση
και κατόπιν ακολούθησαν πτωτική πορεία για λόγους που θα αναπτύξουμε στη συνέχεια.
Όμως, ειδική μνεία οφείλουμε σε τέσσερις παίκτες,
οι οποίοι ήδη υπήρχαν στο ρόστερ και βιώσανε «Ανάσταση» επί των ημερών του:
Μπερνάρ. Ιωαννίδης. Κώτσιρας. Γερεμέγεφ.
Η μοναδική περίοδος σε αυτά τα τελευταία τρία χρόνια
που ο Παναθηναϊκός είχε κυριαρχική εικόνα επί τού Ολυμπιακού,
έλαβε χώρα με τον Φατίχ Τερίμ στον πάγκο του.
Περίπατος εντός κι εκτός έδρας,
αλλά και μνημειώδης πρόκριση στο Κύπελλο,
με τον τότε νεοφερμένο σέντερ-μπακ Ακαϊντίν να παίζει κατ’ ανάγκην σέντερ-φορ
και τον Τερίμ να εκπέμπει εμμέσως πλην σαφώς «σήμα κινδύνου»
διότι έχει ήδη συνειδητοποιήσει τη δυσκολία τού έργου του.
Κατηγορήθηκε επανειλημμένως ότι έκανε «παλαβομάρες»,
αλλά πίσω από τις φαινομενικώς αλλόκοτες κινήσεις του,
υπήρχε η δήλωση ότι δεν θα παρέδιδε τα όπλα και δεν θα υποτασσόταν στη «σκουπιδίλα»
που τού είχε κληροδοτήσει ο «Ρακοσυλλέκτης τής Προπονητικής».
Ο Τερίμ είχε θεωρήσει ότι ανελάμβανε κανονική ομάδα,
όμως η Αλήθεια απείχε παρασάγγας:
ποδοσφαιριστές παντελώς αγύμναστοι,
ποδοσφαιριστές που -θα το πω κατ’ εικονοπλαστικήν υπερβολήν-
παθαίνανε θλάση ακόμη κι όταν αναπνέανε,
ποδοσφαιριστές που ήταν βολεμένοι τεμπελχανάδες,
ποδοσφαιριστές που κινούνταν στα αποδυτήρια ως «κλίκες»,
ποδοσφαιριστές που είδαν στο πρόσωπο τού Φατίχ Τερίμ
έναν ανεπιθύμητο τύπο που είχε έρθει να τούς χαλάσει την «πιάτσα»,
ποδοσφαιριστές που επιδίδονταν σε σαμποτάζ και υπονομεύσεις
ώστε να έδιωχναν τον Τερίμ προτού να τούς έδιωχνε εκείνος.
Η δυσφημιστική εκστρατεία έπιασε τόπο,
οι «Σημαιοφόροι τής Δυσφήμισης», οι «ταλΙΒΑΝ»
-συνεπικουρούμενοι από τούς διηνεκώς καιροφυλακτούντες ρατσιστές γραικύλους-
είχαν πάρει την εκδίκησή τους για την απόλυση Γιοβάνοβιτς,
ο «Τουρκαλάς» σύντομα απετέλεσε παρελθόν.
Το Καθεστώς είχε νικήσει·
οποία τραγική αντίφασις,
εδώ είχαμε να κάνουμε με τη «Νίκη τής Ηττοπάθειας».
…
Η Ηττοπάθεια -παρφουμαρισμένη με Νεοπλουτισμό-
προσωποποιήθηκε κατόπιν στον Ντιέγκο Αλόνσο.
Ο «Ζιγκολιάρης τής Προπονητικής»
ήρθε να κάνει «επαρχιώτικη αρπαχτή» στην Ελληνική Πρωτεύουσα,
ο Παναθηναϊκός έκανε μεν σημαντικές μεταγραφές,
αλλά το αξερίζωτο-αξήλωτο-ακαρατόμητο Καθεστώς
εσυνέχισε ακάθεκτο να επέβαλλε τούς όρους του,
η απόδοση, το θέαμα και τα αποτελέσματα
είχαν φθίνουσα δυσαναλογία συγκριτικώς με τα υψηλά οικονομικά δεδομένα,
τα παχιά λόγια που σπεύδουν να δημοσιεύσουν οι τσάτσοι δημοσιογραφίσκοι
έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την απαράδεκτη εικόνα.
Ουδέν αγωνιστικό σύστημα, ουδεμία αγωνιστική ταυτότητα,
οι οφθαλμίατροι έκαναν χρυσές δουλειές μετά από κάθε ματς τής ομάδας,
ο αντικαταστάτης τού Τερίμ ουδέποτε δέχθηκε τα πυρά που δέχθηκε ο Τερίμ
(κι ας είχε μακράν καλύτερο ρόστερ στη διάθεσή του)
και το μόνο «κατόρθωμα» τού Αλόνσο ήταν ότι επρόλαβε να κάνει «παρέλαση»,
καθώς απολύθηκε στις 29 Οκτωβρίου.
…
Η Ηττοπάθεια -πασπαλισμένη με Σοφιστεία-
προσωποποιήθηκε κατόπιν στον παρωχημένο Ρουΐ Βιτόρια.
Ο ξεπεσμένος σε τριτοκοσμικές διοργανώσεις,
ήρθε να κάνει «επαρχιώτικη αρπαχτή» στην Ελληνική Πρωτεύουσα,
το ελπιδοφόρο ξεκίνημα ήταν προϊόν συγκυριών και όχι τεκμήριο ισχύος,
το αξερίζωτο-αξήλωτο-ακαρατόμητο Καθεστώς
εσυνέχισε ακάθεκτο να επέβαλλε τούς όρους του,
η απόδοση, το θέαμα και τα αποτελέσματα
είχαν φθίνουσα δυσαναλογία συγκριτικώς με τα υψηλά οικονομικά δεδομένα,
τα παχιά λόγια που σπεύδουν να δημοσιεύσουν οι τσάτσοι δημοσιογραφίσκοι
έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την απαράδεκτη εικόνα
που σύντομα αντικατέστησε την προσωρινή έκλαμψη.
Ουδέν αγωνιστικό σύστημα, ουδεμία αγωνιστική ταυτότητα,
οι οφθαλμίατροι κάνουν χρυσές δουλειές μετά από κάθε ματς τής ομάδας,
ο δεύτερος αντικαταστάτης τού Τερίμ ουδέποτε δέχθηκε τα πυρά που δέχθηκε ο Τερίμ
(κι ας έχει μακράν καλύτερο ρόστερ στη διάθεσή του)
και το μόνο «κατόρθωμα» τού Βιτόρια είναι ότι επρόλαβε να κάνει «παρέλαση»,
καθώς -εν αναμονή τής επικείμενης απόλυσής του- έχει υπερβεί κατά πολύ την 25η Μαρτίου.
…
15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.
Ποιος να το έλεγε κάποτε,
ότι ο «Σημαντικότερος Σύλλογος τής Ελλάδας», ο «Πρέσβης»,
ο Παναθηναϊκός τού «Γουέμπλεϊ» και των δύο ημιτελικών τού Κυπέλλου Πρωταθλητριών,
θα έμενε δεκαπέντε χρόνια χωρίς πρωτάθλημα (με σαφή τάση έτι περαιτέρω αύξησης).
13 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα επί ηγεσίας Αλαφούζου.
Σεβόμενος το προσωπικό πένθος του,
δεν θέλω να εκφράσω δριμείες και εκτενείς κρίσεις
(άλλωστε, έχω γράψει δεκάδες άρθρα-καταπέλτες στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν),
οπότε θα περιοριστώ να επαναλάβω την αταλάντευτη άποψή μου
ότι θα πρέπει να αποσυρθεί κατεπειγόντως από τον Παναθηναϊκό,
διατηρώντας το δικαίωμα να πάρει πίσω ορισμένα από τα χρήματά του
και να έχει τη μερική εκμετάλλευση από το ανεγειρόμενο (;) γήπεδο.
Θα σταθώ, όμως, σε μία εξόχως σημαντική και κομβική παράμετρο,
όπου ο Γιάννης Αλαφούζος είναι το θύμα και όχι ο θύτης.
Οι κλικαδόροι, οι τοξικές ανθυποβεντετούλες
και τα ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
από την εποχή τού Φατίχ Τερίμ ακόμη,
ήξεραν το κλίμα που υπήρχε -ιδίως- μετά την απομάκρυνση τού Γιοβάνοβιτς
και εκμεταλλεύονταν στο έπακρο την αποστροφή
που αισθάνεται ένα μεγάλο ποσοστό των φιλάθλων τής ομάδας
για τον μεγαλομέτοχο τής «Π.Α.Ε.».
Αυτά τα αισχρά υποκείμενα που είχαν-έχουν γαντζωθεί στα συμβόλαιά τους,
αυτά τα αισχρά υποκείμενα που δεν βρίσκουν ομάδα για να φύγουν
ή βρήκαν με τα χίλια ζόρια μεταγραφή
σε τριτοκοσμικά πρωταθλήματα και σε ομαδούλες τής πλάκας,
αυτά τα αισχρά υποκείμενα που πουλάνε παναθηναϊκοφροσύνη στα «social media»
και κλαψουρίζουν για δήθεν άδικη αντιμετώπιση,
αυτά τα αισχρά υποκείμενα, λοιπόν,
ήταν βολεμένα με τον μίζερο και ηττοπαθή Γιοβάνοβιτς,
ενώ συνάμα προβοκάρουν τον ίδιον τον εργοδότη τους,
καθώς γνωρίζουν ότι η συλλογική οργή είναι στραμμένη προς τον Αλαφούζο
και ουδείς θα τούς επιρρίψει τις σημαντικές προσωπικές ευθύνες τους,
αφού «Ο Αλαφούζος φταίει για όλα.».
Είναι διοικητικώς ανίκανος ο Αλαφούζος; ΕΙΝΑΙ.
Είναι -έστω, άθελά του- καταστροφέας ο Αλαφούζος; ΕΙΝΑΙ.
Είναι υπεύθυνος για το μένος που έχει αναπτυχθεί εναντίον του; ΕΙΝΑΙ.
Είναι -έστω, άθελά του- θύτης ο Αλαφούζος; ΕΙΝΑΙ.
Για να είμαστε σφαιρικοί και δίκαιοι, όμως,
πρέπει να τονίσουμε ότι πλέον βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη
ένας τραγικός και άκρως ζημιογόνος αυτοματισμός,
που ορίζει ότι «Ο Αλαφούζος είναι ο “Εύκολος Θύτης”.»
και έτσι οι υπόλοιποι «Συντελεστές τής Κατάντιας» εξασφαλίζουν a priori αθωότητα.
*** Οδεύοντας προς το επιμύθιο,
πάμε να κάνουμε και μία περιεκτική ποδοσφαιρική ανάλυση…
Από την εποχή τού Γιοβάνοβιτς μέχρι τον Αλόνσο και τον Βιτόρια
(με φωτεινή εξαίρεση τη βραχύβια περίοδο τού Φατίχ Τερίμ),
κοινός τόπος στον τρόπο που αναπτύσσεται ο Παναθηναϊκός
είναι μία θλιβερή καρικατούρα τού «Τίκι-Τάκα».
Το περίφημο στυλ που εισήγαγε στο Ποδόσφαιρο
η μυθική Μπαρτσελόνα τού Μέσι, τού Τσάβι και τού Ινιέστα,
το στυλ παιχνιδιού που βασίζεται στο «Build-Up» και στις πολλές πάσες,
πέφτει έκτοτε θύμα βιασμού από τούς απανταχού τσουρουκάδες προπονητές και παίκτες.
Το «Τίκι-Τάκα» απαιτεί Ταλέντο, Ευφυΐα, Ταχύτητα, Ομαδικότητα, Έμπνευση,
και βεβαίως έχει απολύτως συγκεκριμένη στόχευση,
αφού δεν γίνεται απλώς για να προσφερθεί θέαμα στους αλαλάζοντες θεατές,
αλλά για να παράγει «Υπερ-Αριθμία» και να αυξάνει τις πιθανότητες επίτευξης γκολ.
Το «Τίκι-Τάκα» δεν είναι αυτό που έκανε ο αρχικλικαδόρος-ανθυποβεντετίζων Πέρεθ
(και τα έτερα συνεταιράκια του),
που από το κέντρο εγύριζε συνεχώς την μπάλα στον τερματοφύλακα
και είχε ένα ψωνισμένο υφάκι τού τύπου «Τι έκανα πάλι ο “σκακιστής”!».
Το «Τίκι-Τάκα» δεν είναι να αλλάζεις πασούλες
επειδή δεν αντέχεις το ασήκωτο φορτίο που λέγεται «Μπάλα»,
ούτε να κρύβεις τις προσωπικές σου ανεπάρκειες πίσω από τη δήθεν ομαδικότητα.
Οι ποδοσφαιριστές τού Παναθηναϊκού επί Γιοβάνοβιτς, επί Αλόνσο και επί Βιτόρια,
κρύβονται πίσω από μία στείρα, δειλή και φλύαρη ανάπτυξη παιχνιδιού,
εξ ου και όταν βρίσκονται εν τέλει σε πλεονεκτική θέση,
δεν ξέρουν τι να κάνουν την μπάλα, παθαίνουν κοκομπλόκο,
έχουν απελπιστική παραγωγικότητα-αποτελεσματικότητα
για ομάδα που διατείνεται ότι (θέλει να) κάνει πρωταθλητισμό,
ενώ συνάμα πετυχαίνουν ελάχιστα γκολ με μακρινά σουτ και με κεφαλιές.
Ως εκ τούτων,
εδώ μιλάμε για μία ομάδα που επιδίδεται σε ποδοσφαιρική κοροϊδία
και δεν καλλιεργεί στις προπονήσεις κάποιες βασικές πτυχές τού αθλήματος.
Πού είναι οι «στημένες» φάσεις;
Πού είναι;
Πού είναι τα φάουλς και τα κόρνερς που σκορπούν τρόμο στην αντίπαλη ομάδα;
Πού είναι η παντοιότροπη επιθετική πίεση που παράγει αμυντική σύγχυση;
Ως αντιδιαστολή, θα σάς παραπέμψω στον Ολυμπιακό τού Μεντιλίμπαρ,
που -ακόμη και στα πρόσφατα «ντέρμπι αιωνίων»,
ακόμη κι όταν είχε μείνει με δέκα παίκτες-
έμπαινε στη διαδικασία να απειλεί μέχρι και με μακρινά πλάγια-άουτς τού Ροντινέϊ.
Και βεβαίως,
η ποδοσφαιρική κοροϊδία κορυφώνεται
με τις παντελώς ανέμπνευστες «κομπίνες» στα κόρνερς και στα φάουλς,
που στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων
μετατρέπονται σε μπούμερανγκ και χάνεται κάθε ευκαιρία απειλής.
Όσον αφορά στην έννοια «Σουτ»
-η οποία, μην ξεχνάμε ότι αποτελεί την «Πεμπτουσία τού Ποδοσφαίρου»-
εκεί είναι που γίνεται «τού Κουτρούλη ο γάμος»,
καθώς αναρίθμητες φορές έχει παρατηρηθεί το γεγονός
ότι οι παίκτες τού Παναθηναϊκού «Όταν σουτάρουν, τζογάρουν.»
(εξ ου και τα περισσότερα σουτ εξοστρακίζονται σε σώματα αντιπάλων).
«Μπακασέτας.», λέει.
«Το μεγάλο πλεονέκτημα τού Μπακασέτα είναι το Σουτ.», λέει.
Μαλακίες λέει όποιος τα λέει.
Μετά από το πρώτο εντυπωσιακό διάστημα τής παρουσίας του στον Π.Α.Ο.
-και δη, αφ’ ότου έφυγε ο Τερίμ-
ο Μπακασέτας έχει χάσει τον μπούσουλα και διασύρει το πάλαι ποτέ όπλο του,
διότι το χρησιμοποιεί με απεγνωσμένη σπασμωδικότητα και με συντριπτική αποτυχία.
«Βαγιαννίδης.», λέει.
«Παιχταράς.», λέει.
«Μην τολμήσετε να τον δώσετε.», λέει.
Μαλακίες λέει όποιος τα λέει.
Γιατί όμως λέει μαλακίες όποιος τα λέει;
Διότι ο Βαγιαννίδης είναι μεν ιδιαιτέρως ταλαντούχος
(συνάμα, αναγνωρίζω το πάθος του και την αγάπη του για την Ομάδα),
όμως -συν τω χρόνω- επιβεβαιώνει τη χρονίως εκπεφρασμένη επιφύλαξή μου
για τη νοοτροπία του και για την απουσία στοχοπροσήλωσης,
αφού συχνά προκρίνει τη «“Y.O.L.O.” οπτική τού “5X5”»
και επιφέρει σημαντικές ζημίες στα μετόπισθεν απουσιάζοντας από τη θέση του.
Γεμάτος από τέτοια φαντασιόπληκτα «λέει» ο Παναθηναϊκός
και δρέπει τούς ανάλογους (ανύπαρκτους) καρπούς στο Πρωτάθλημα.
Παίκτες που είναι πασίδηλο ότι αποτελούν κλίκες,
παίκτες που είναι πασίδηλο ότι δεν γουστάρονται και δεν ταιριάζουν μεταξύ τους
(χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ασυνάντητο ζεύγος «Ιωαννίδης-Τετέ»),
παντελώς απούσα η «Χημεία τής Ομάδας»,
παντελώς απούσα στις περιπτώσεις τού Αλόνσο και τού Βιτόρια
η κοινή αντίληψη που απαιτείται για το αγωνιστικό πρόσωπο τής ομάδας
(ανάλογα με τον προπονητή και με την ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του,
η Επιθετικογένεια -ή και η Αμυντικογένεια, που όντως εφήρμοζε με συνέπεια ο Γιοβάνοβιτς-
οφείλεται να τηρείται ανεξάρτητα από τη θέση που αγωνίζεται ο εκάστοτε παίκτης
και ως εκ τούτου δεν νοείται να βλέπουμε τις τουρλού-τουρλού 11άδες
που έχουν παρελάσει επανειλημμένως ενώπιόν μας).
Γιατί να παραμείνει σε αυτό το «νεκροταφείο» ο παιχταράς Ουναχί;
Οι οπαδοί τού Παναθηναϊκού θα πρέπει να τον εκτιμήσουν απεριορίστως
αν αποφασίσει να φύγει από τον Παναθηναϊκό,
διότι έτσι θα δηλώνει ότι δεν ανήκει στα θλιβερά υπαλληλάκια
που στρογγυλοκάθονται πάνω σε παχυλά συμβόλαια.
Ναι, είναι ιδιόρρυθμος,
όμως υπάρχουν αναρίθμητοι ιδιόρρυθμοι που διαπρέπουν σε ομάδες
(τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Κέντρικ Ναν).
Αναρίθμητα τα στιγμιότυπα από το μπασκετικό τμήμα τού Συλλόγου,
όπου εκπέμπεται εκκωφαντικώς η αίσθηση ότι πρόκειται για «Οικογένεια»,
ούτε μία αντίστοιχη εικόνα από το ποδοσφαιρικό τμήμα
που να θυμίζει -έστω, κατ’ ελάχιστον- την αύρα και την ατμόσφαιρα
που εκπέμπουν οι παίκτες τού Εργκίν Αταμάν
(δεν χρειάζεται καν να γίνω συγκεκριμένος, διότι τα Πρόσωπα και η Ομάδα έχουν γίνει «ΕΝΑ»).
Διόλου τυχαίως, λοιπόν,
η αρνητική ψυχολογία που επικρατεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα
οδηγεί σε αντίστοιχα αγωνιστικά φαινόμενα,
όπως είναι ο καταποντισμός τού μέχρι πρότινος εκπληκτικού Ντραγκόφσκι,
που έχει υποστεί την ίδια ψυχολογική καθίζηση με τον Μπρινιόλι
και κρεμιέται στα μανταλάκια ως «άσχετος»
(ουδεμία έκπληξη αν στη συνέχεια κατηγορηθεί κι ως «πουλημένος»).
Ο Τερματοφύλακας αποτελεί άκρως νευραλγική θέση
και -ακριβώς επειδή είναι ο απόλυτος αποδέκτης τής πίεσης που υφίσταται μία ομάδα-
συχνά καθρεφτίζει μέσω τής απόδοσής του
το κυρίαρχο κλίμα, το «δέσιμο» μεταξύ των παικτών,
την αυτοπεποίθηση ή την έλλειψη αυτοπεποίθησης,
την εμπιστοσύνη ή την έλλειψη εμπιστοσύνης.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
αντιλαλεί παταγωδώς στα ώτα μας η φράση
«Ένα άσχημο αποτέλεσμα δεν μπορεί να αμαυρώσει την εικόνα μας…»,
που είχε ξεστομίσει ο Βιτόρια μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τον Ολυμπιακό,
αλλά έκτοτε τα «άσχημα αποτελέσματα» έχουν πληθύνει σε τέτοιον βαθμό
που τώρα πια στις οθόνες μας είναι σα να έχει πέσει μόνιμο «μαύρο».
…
Κατόπιν τούτων,
θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ βέβαιο ότι θα απολυθεί -και δικαίως- ο Βιτόρια,
ο οποίος φαίνεται εδώ και καιρό να έχει πετάξει «λευκή πετσέτα»,
δίνοντας, μάλιστα, την αίσθηση,
πως αδημονεί για τη λυτρωτική απόφαση τής διοίκησης
και περιορίζεται πια να προβαίνει σε τυπικές αμπελοφιλοσοφικές διαπιστώσεις
μετά από τις απανωτές τραγικές εμφανίσεις,
αποδεικνύοντας ότι δεν διαθέτει το «“DN.A.” τού Πρωταθλητή».
Οι Πρωταθλητές
-ήτοι, οι άνθρωποι που σε οποιονδήποτε τομέα κάνουν Πρωταθλητισμό-
χαρακτηρίζονται από τον τρόπο που διαχειρίζονται μία ήττα,
χαρακτηρίζονται από τον τρόπο που αντιδρούν σε μία ήττα.
Ο Αληθινός Πρωταθλητής αντιμετωπίζει την Ήττα
ως τη μοναδική παραφωνία ανάμεσα σε δύο σερί νικών.
Ο Αληθινός Πρωταθλητής
-όταν μία ήττα τού διακόψει ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων-
ξεκινάει καινούργιο σερί θετικών αποτελεσμάτων,
έχοντας θυμό που ο ίδιος επέτρεψε αυτήν τη μία ήττα,
έχοντας αυξημένο πάθος και αποφασιστικότητα,
τρέφοντας αποστροφή προς το ενδεχόμενο να γνωρίσει σύντομα κι άλλη ήττα,
τρέφοντας αποστροφή προς το ενδεχόμενο να βιώσει κι άλλο αρνητικό αποτέλεσμα.
Ο Βιτόρια απέτυχε ΚΑΙ εντός, ΚΑΙ εκτός συνόρων,
καθώς η ευρωπαϊκή διασταύρωση με τη Φιορεντίνα ήταν «λαχείο»
(χείριστη άμυνα, αφελές ποδοσφαιρικό σύστημα, καμία αίσθηση υπεροχής,
ένα μέτριο σύνολο που έχει μεν στοιχειώδη μεσο-επιθετική λειτουργία,
αλλά με την αρμόζουσα πίεση βρισκόταν αμέσως στα πρόθυρα κατάρρευσης).
Το μόνο που έκανε άψογα η Φιορεντίνα ήταν η «Αξιοποίηση των Δώρων»,
ο Παναθηναϊκός έδινε δώρα, η Φιορεντίνα έπαιρνε δώρα,
ο Παναθηναϊκός -με το τρέχον ρόστερ- αν είχε γαλουχηθεί με «Πνεύμα Νικητή»
θα είχε κατακτήσει με χαρακτηριστική άνεση την πρόκριση
και θα έβαζε πλώρη για τον τελικό τής διοργάνωσης
(η αδύναμη σλοβενική Τσέλιε και η νικήτρια τού ζεύγους Μπέτις-Γιαγκελόνια
ούτε κατά διάνοια εμπίπτουν στην περιγραφή «αξεπέραστα εμπόδια»).
Όταν όμως παίζεις έτσι για τον τελευταίο στόχο που σού έχει απομείνει στη χρονιά,
δηλώνεις παραιτημένος,
δηλώνεις έτοιμος για πρόωρες «καλοκαιρινές διακοπές»,
δηλώνεις ότι ποδοσφαιρικώς είσαι «Νεκρός».
«Άντε και τού χρόνου…
Άντε και τού χρόνου, να μάς έχει ο Θεούλης καλά μέχρι τότε,
να είμαστε ξανά βολεμένοι, να είμαστε ξανά αργόμισθοι,
να είμαστε ξανά άψυχοι, να είμαστε ξανά “νεκροί”.».
Εν κατακλείδι,
εδώ και τρία χρόνια ο Παναθηναϊκός
-δηλαδή, από την «καθαγιασμένη εποχή» τού αποτυχημένου Γιοβάνοβιτς-
πετάει διαρκώς στα σκουπίδια τεράστιες ευκαιρίες.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Διότι ο Παναθηναϊκός έχει βολευτεί με τον ρόλο τού «Αουτσάϊντερ»,
δεν αντέχει να είναι «Φαβορί»,
καταρρέει -έως και ξευτιλίζεται- κάθε φορά που είναι φαβορί,
καταρρέει σε κάθε κρίσιμη στιγμή,
βαφτίζει ως «ακατόρθωτες υπερβάσεις» τα «Αυτονόητα τού Πρωταθλητισμού».
Επιμύθιο:
Ο Φατίχ Τερίμ ήρθε ΚΥΡΙΟΣ και έφυγε ΚΥΡΙΟΣ.
Ο Φατίχ Τερίμ είχε το ψυχικό μεγαλείο να σιωπήσει μπροστά στην τεράστια αδικία
και να μην καταγγείλει τα πρόσωπα που ευθύνονται για την εκδίωξή του.
Όμως, αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος και προπονητής,
μάς άφησε ως παρακαταθήκη την υπέροχη φράση
«Μέχρι να πει ο Παναθηναϊκός “Τελείωσε.”, δεν τελειώνει.»,
καθώς και τη δύσπεπτη αλήθεια ότι για την «Κατάντια τού Παναθηναϊκού»
δεν βαρύνεται αποκλειστικώς ο «συνήθης θύτης» Αλαφούζος,
μα φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης
και αυτοί που συστήνονται -είτε ιδίω στόματι, είτε δι’ αντιπροσώπων- ως τα «ισόβια θύματα».
Φατίχ Τερίμ, είσαι αξιοσέβαστος και συγκινητικός,
οπότε σού αφιερώνω τη μνημειώδη ρήση τού τεράστιου Νίκου Καζαντζάκη,
που ήρθες εδώ για να υπάρξεις η Παναθηναϊκή Ενσάρκωσή της:
«Ν’ αγαπάς την Ευθύνη.
Να λες “Εγώ… Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γης. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.”»!
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΤΙΧ ΤΕΡΙΜ (ΜΕΡΟΣ 2ον – ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ)
Αυτά έγραφα πριν από περίπου οκτώ μήνες
και -παρά την έλευση τού τεράστιου Ράφα Μπενίτεθ-
η αλλοιωτική κατάσταση παραμένει αναλλοίωτη
και τα εναπομείναντα παικτάκια-γάγγραινες
εξακολουθούν να αποτελούν εστίες σήψης για το «Σώμα τού Παναθηναϊκού».
ΞΕΚΟΥΜΠΙΔΙΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
ΞΕΚΟΥΜΠΙΔΙΑ ΣΤΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΒΑΝΟΒΙΤΣ.
Ξεκουμπίδια σε κάθε σκουπίδι που έφερε ο «Ρακοσυλλέκτης τής Προπονητικής».
Ξεκουμπίδια σε κάθε σκουπίδι που εμποδίζει παντοιοτρόπως την Πρόοδο
για να μη φανεί η αταλαντοσύνη του.
Ξεκουμπίδια στα σκουπίδια που υπονομεύουν κάθε υγιή προσπάθεια.
Μα για ποια «ξεκουμπίδια» μιλάω,
όταν οι πανηλίθιοι-ψυχωσικοί «ταλΙΒΑΝ» έφτασαν στο απόπατο σημείο
να ζητάγανε να παρέμενε ο βοηθούλης-προπονητούλης-υπηρεσιακούλης Κόντης
και τού πιστώνανε -άκουσον, άκουσον- τη βελτίωση τής ομάδας
(προφανώς,
αυτά τα μικροαστικά κουφάρια θεωρούν ως «βελτίωση»
την εντός έδρας ισοπαλία με τον Ολυμπιακό
και ακόμη περισσότερο το όνειδος από την ολλανδική «Γκόου Αχέντ Ιγκλς»,
η οποία στο «Ο.Α.Κ.Α.» επέτυχε την πρώτη νίκη της στην Ευρώπη).
Μα για ποια «ξεκουμπίδια» μιλάω,
όταν -στο ξεκίνημα τής (υποτίθεται) νέας εποχής-
ο παντελώς ανίκανος Αλαφούζος πήγε κι έφερε ως γενικό αρχηγό τού τμήματος
-και άρα, ως άμεσο συνεργάτη τού Μπενίτεθ- το πρόθυμο υπαλληλάκι Ζέκα.
Τι ακριβώς εστί «Ζέκα»;
Τι ξέρει από την έννοια «Πρωταθλητισμός» ο βολικούλης-συγκαταβατικούλης Ζέκα;
Ποιος είν’ αυτός ο Ζέκα
που αντιμετωπίζεται λες και υπήρξε μέλος στην «Ομάδα τού Γουέμπλεϊ»;
Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη μεταγραφή που έκανε ο θλιβερός Γιοβάνοβιτς
αφ’ ότου είχε χάσει το άχαστο πρωτάθλημα;
Θυμάστε ότι είχε την αναισχύνη να φέρει ως πρώτη μεταγραφή τον Ζέκα
που προερχόταν από δύο απανωτές ρήξεις χιαστών;
Και να πάλι αυτός ο Ζέκα,
να καταλαμβάνει καίριο πόστο που δεν δικαιούται,
ενισχύοντας την απωθητική αίσθηση ότι είναι «άνθρωπος τής διοίκησης»
(με ό,τι συνεπάγεται η συγκεκριμένη ιδιότητα,
που παραπέμπει σε περιοχή πλησίον τού κέντρου τής Αθήνας).
Εν κατακλείδι,
από τη μία έχουμε τον Μπενίτεθ, τον Μπαλντίνι, τον Κορόνα, τον Κοτσόλη,
κι απ’ την άλλη έχουμε ένα ανερμάτιστο συνονθύλευμα
που είναι χτισμένο σε σαθρές βάσεις και βρίσκεται σε μόνιμο καθεστώς κατάρρευσης.
Ο Αλαφούζος απέδειξε -και με όσα είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του-
ότι ναι μεν δεν είναι «μπροστινός», ότι δεν είναι «στημένος»,
αλλά ότι χωρίς την παραμικρή αμφιβολία είναι Α-ΝΙ-ΚΑ-ΝΟΣ.
Ο Αλαφούζος είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, είναι μαλθακός, είναι πλαδαρός,
είναι καθ’ έξιν αποτυγχάνων και τα ολέθρια σφάλματα επαναλαμβάνων,
είναι ανήμπορος να αξιολογήσει τι είναι «Σωστό» και τι είναι «Λάθος»,
καταλήγοντας εν τέλει να είναι ένα διαρκές συρόμενο και φερόμενο των εξελίξεων.
Τι κι αν η απόλυση τού Γιοβάνοβιτς ήταν -έστω με εξάμηνη καθυστέρηση-
η πιο σωστή κίνηση που έκανε όλα αυτά τα χρόνια
(https://www.zougla.gr/sports/i-apolysi-giovanovits-einai-i-monadiki-gennaia-apofasi-tou-gianni-alafouzou/),
ο Αλαφούζος υπετάχθη στην κορυβαντιώσα αρρωστιάρα μάζα
και υπεβάθμισε το «Σωστό» σε «Λάθος».
Τι κι αν η απομάκρυνση τού Παπαδημητρίου
ήταν επιβεβλημένη μετά από το ανερμάτιστο «σκορποχώρι εκατομμυρίων»
και τη χαοτική κατάσταση στα αποδυτήρια,
ο Αλαφούζος έγινε ασπίδα προστασίας για τον -άνεργο πια- ξιπασμένο νταραβεριτζή
και προέβη σε εκθειαστικά σχόλια για την προσφορά του.
Όσο για το ρόστερ..;
Η «Σκουπιδίλα τού Γιοβάνοβιτς» αναπαράγεται ως «Λερναία Ύδρα»,
ένα κεφάλι κόβεται, δύο κεφάλια φυτρώνουν,
ο κάθε ταλαντούχος νεοφερμένος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα καθεστώς
που τού λέει «Δεν θα σε αφήσουμε να μάς χαλάσεις την “πιάτσα”.»,
οι κλίκες έχουν επιβάλει το πλαίσιο, η «Χημεία» τού ρόστερ είναι ανύπαρκτη,
η Επιτυχία καθίσταται «Εξαίρεση» και «στάχτη στα μάτια των φιλάθλων»,
η Αποτυχία είναι ο Κανόνας για τα βολεμένα υπανθρωπάρια
που θεωρούν ότι ο Παναθηναϊκός είναι συνώνυμος με την όζουσα νοοτροπία
«Άλλη μια μέρα στη δουλειά.».
Για να περιγράψω σχηματικώς το φαινόμενο,
ο Παναθηναϊκός θα σωθεί μόνο αν ο Αλαφούζος προσλάβει ανθρώπους
που απεχθάνονται τον ίδιο τον Αλαφούζο και -κυρίως- τον Γιοβάνοβιτς,
διότι οι άνθρωποι που απεχθάνονται τον Αλαφούζο και -κυρίως- τον Γιοβάνοβιτς,
συνεπαγωγικώς απεχθάνονται την Ανικανότητα, την Αταλαντοσύνη, τη Μιζέρια, την Ηττοπάθεια.
Ο σουρεαλιστικός διάλογος που πρέπει να διαμείβεται
μεταξύ τού Γιάννη Αλαφούζου και τού κάθε επίδοξου καινούργιου συνεργάτη του,
είναι ο εξής:
– Με απεχθάνεσαι;
– Ναι.
– Προσλαμβάνεσαι.
Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που ο μεγαλομέτοχος θα γίνει «Σαλβαντόρ Νταλί»,
τα αποτελέσματα στη «Super League» μιλούν από μόνα τους…
31/8/2025 Παναθηναϊκός-Λεβαδειακός 1-1 (2η αγωνιστική)
Ο Παναθηναϊκός δίνει το πρώτο ματς τής σεζόν,
καθώς η πρεμιέρα με τον Ο.Φ.Η. είχε αναβληθεί -χαχαχα- λόγω ευρωπαϊκών υποχρεώσεων,
προηγείται με γκολ στο 1ο λεπτό και ισοφαρίζεται στο 86ο λεπτό.
14/9/2025 Κηφισιά-Παναθηναϊκός 3-2 (3η αγωνιστική)
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ με γκολ στο 7ο λεπτό,
στη συνέχεια κάνει την ανατροπή με γκολ στο 15ο λεπτό και στο 53ο λεπτό,
όμως εν τέλει ηττάται δεχόμενος δύο γκολ στο 79ο λεπτό και στο 94ο λεπτό.
21/9/2025 Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 1-1 (4η αγωνιστική)
Ο Παναθηναϊκός -υπό τη… μαεστρική καθοδήγηση τού υπηρεσιακού Κόντη-
προηγείται με γκολ στο 48ο λεπτό και ισοφαρίζεται με γκολ στο 92ο λεπτό.
19/10/2025 Άρης-Παναθηναϊκός 1-1 (7η αγωνιστική)
Ο Παναθηναϊκός -υπό τη… μαεστρική καθοδήγηση τού υπηρεσιακού Κόντη-
προηγείται με γκολ στο 3ο λεπτό και ισοφαρίζεται στο 75ο λεπτό.
1/11/2025 Βόλος-Παναθηναϊκός 1-0 (9η αγωνιστική)
Ο Παναθηναϊκός -υπό το βλέμμα τού προ ημερών αφιχθέντος Μπενίτεθ-
ηττάται δεχόμενος γκολ στο 23ο λεπτό.
30/11/2025 Παναθηναϊκός-Α.Ε.Κ. 2-3 (12η αγωνιστική)
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ
με γκολ στο 16ο λεπτό και στις καθυστερήσεις τού ημιχρόνου (45+2),
στο 64ο λεπτό μένει με δέκα παίκτες,
κατόπιν ισοφαρίζει με γκολ στο 71ο λεπτό και στο 90ό λεπτό,
όμως εν τέλει ηττάται από πέναλτι που παραχωρεί στην αμέσως επόμενη φάση.
7/12/2025 Λάρισα-Παναθηναϊκός 2-2 (13η αγωνιστική)
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ με γκολ στο 37ο λεπτό,
στη συνέχεια κάνει την ανατροπή με γκολ στο 43ο λεπτό και στο 74ο λεπτό,
όμως εν τέλει ισοφαρίζεται με πέναλτι που παραχωρεί στο 94ο λεπτό.
Εν κατακλείδι, εδώ δεν υπάρχουν ατυχία και αρνητικές συμπτώσεις,
αλλά πρόκειται αδιαμφισβητήτως για Μοτίβο.
Ποιοι βολεύονται πίσω από αυτό το μοτίβο;
Ποιοι βολεύονται με το «Μοτίβο τής Λουζεριάς»;
Τα «σκουπίδια» που έχουν μετατραπεί σε νταβάδες.
…
Πάμε τώρα να κάνουμε μία συνολική ανάλυση τού ρόστερ,
η οποία είναι αυθύπαρκτη και δεν σχετίζεται αποκλειστικώς με τα ανωτέρω αποτελέσματα…
Τσέριν
Απεχθάνομαι απεριόριστα αυτό το μισθοφορικό ον,
που κρύβεται συστηματικώς πίσω από την Ομάδα
και επιδίδεται αδιαλείπτως σε «Απεργία Ζήλου»
(επειδή αυτός ο όρος δεν εμπίπτει στην Κοινή Γνώση,
θα σάς πω -με απλά λόγια- πως πρόκειται για ύπουλη τακτική
που καλύπτει την Οκνηρία και τη Φυγοπονία μέσω τής αντίληψης «Δουλεύω τόσο-όσο…»,
δηλαδή «Δουλεύω τόσο, όσο να μην μπορούν να μού καταλογίσουν ότι δεν δουλεύω.»).
ΚΡΕΜΑΣΜΑ ΔΕΛΤΙΟΥ.
Τον αποκλείεις από την Ομάδα, τού απαγορεύεις την πρόσβαση στην Ομάδα,
και τον πληρώνεις μέχρι να λήξει το συμβόλαιό του.
Ο κάθε «Τσέριν» επιφέρει ανυπολόγιστη ζημία όταν υπάρχει στην Ομάδα.
Μλαντένοβιτς
Απεχθάνομαι απεριόριστα αυτό το ον,
που επιχειρεί να καλύψει την αταλαντοσύνη με την ψευτομαγκιόρικη μαχητικότητά του.
Το εγκληματικό πέναλτι που παραχωρεί άνευ λόγου και αιτίας
στο προτελευταίο λεπτό τής αναμέτρησης με τη Λάρισα,
πιστοποιεί ότι αυτό το «τίποτα» βάζει εαυτόν πάνω από την Ομάδα
και πουλάει εκδουλεύσεις συστήνοντας την Ηλιθιότητα ως «Πάθος».
ΚΡΕΜΑΣΜΑ ΔΕΛΤΙΟΥ.
Τον αποκλείεις από την Ομάδα, τού απαγορεύεις την πρόσβαση στην Ομάδα,
και τον πληρώνεις μέχρι να λήξει το συμβόλαιό του.
Ο κάθε «Μλαντένοβιτς» επιφέρει ανυπολόγιστη ζημία όταν υπάρχει στην Ομάδα.
Αυτά τα δύο ποδοσφαιρικά απολειφάδια
θα έπρεπε ήδη να είχαν εκδιωχθεί από τον Παναθηναϊκό,
όμως ο «Παναθηναϊκός τού Αλαφούζου» είναι ένα χαμαιτυπείο
και απέχει παρασάγγας από την «Ιστορία τού Συλλόγου».
Εκκωφαντικό παράδειγμα που στοιχειοθετεί την Κατάντια
είναι και η άκρως χαρακτηριστική μεταγραφή τού Ρενάτο Σάντσες,
ο οποίος -κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική και αξιοπρέπεια-
αποκτήθηκε ως δανεικός παρά το γεγονός ότι το ιστορικό των τραυματισμών του
ήταν ο «Ορισμός τού Απουσιολόγιου».
σεζόν 2020-2021: απών σε 22 αγώνες
σεζόν 2021-2022: απών σε 18 αγώνες
σεζόν 2022-2023: απών σε 19 αγώνες
σεζόν 2023-2024: απών σε 25 αγώνες
σεζόν 2024-2025: απών σε 35 αγώνες
Έχοντας σε πέντε σεζόν 119 χαμένους αγώνες στο παθητικό του (ματς με μηδενική συμμετοχή)
και πάρα πολλούς αγώνες με ελάχιστη ή μικρή συμμετοχή,
αφίχθη αυτό το «σαπάκι» στη χώρα μας
για να εκπληρώσει την «Προφητεία τής Διοικητικής Ανικανότητας».
Αποτέλεσμα;
Σε συνολικώς 21 αναμετρήσεις για όλες τις διοργανώσεις,
κατέγραψε -οποία έκπληξις (not)- μόλις 8 συμμετοχές
(6 στο Πρωτάθλημα, 1 στο Κύπελλο, 1 στο «Europa League»)
και είναι άφαντος από τα τέλη Οκτωβρίου.
Κατ’ αντιδιαστολήν, έχουμε την περίπτωση τού Ταμπόρδα,
ο οποίος συνοδευόταν από διθυραμβικές προαναγγελίες
και πλέον έφτασε ανεξηγήτως να θεωρείται «παίκτης-φάντασμα»,
με 0 συμμετοχές στο Πρωτάθλημα, 2 συμμετοχές στο Κύπελλο (122 λεπτά)
και 3 συμμετοχές στο «Europa League» (22 λεπτά).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μιλάμε για ένα ανερμάτιστο ρόστερ,
όπου λίγοι ποδοσφαιριστές αξίζουν να φοράνε τη «Φανέλα τού Παναθηναϊκού»
και ελάχιστοι αξίζουν να είναι βασικά μέλη στην Ομάδα.
Βάσει των προσωπικών κριτηρίων μου, ιδού ποια είναι η αρμόζουσα ταξινόμηση…
Ντραγκόφσκι
Μετά την εξαιρετική πρώτη σεζόν, ο συμπαθής πορτιέρε παραπαίει.
Παντελής απουσία αυτοπεποίθησης, καταβαραθρωμένη ψυχολογία, προβληματική παρουσία,
δεν εμπνέει την εμπιστοσύνη ότι δύναται να επανέλθει στα πρότερα επίπεδά του.
Προκρίνεται η αποχώρησή του.
Λαφόν
Δεν δείχνει να μπορεί να κάνει τη διαφορά, είναι δανεικός χωρίς οψιόν αγοράς.
Περαστικός, δίχως την παραμικρή προοπτική.
Κότσαρης, Φικάϊ, Κυριόπουλος, Μπρέγκου, Μπόκος, Νίκας
Είναι νεαροί, διαθέτουν το ιερό υπόβαθρο που λέγεται «Όνειρο»,
πρέπει οπωσδήποτε να πάρουν ευκαιρίες.
Δεν έχουν δώσει ακόμα συμπαγώς το στίγμα τους, αλλά δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη.
Παραμονή υπό προϋποθέσεις.
Καλάμπρια
Διαθέτει τις πιο πλούσιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις,
έχει τσαγανό, υπερβαίνει τις απαιτήσεις τής θέσης του και πετυχαίνει κρίσιμα γκολ,
η φυσική του κατάσταση και η διαχείρισή της παράγουν προβληματισμό.
Παραμονή.
Μαξ
Ντροπή η απόκτησή του, ξευτίλα η παραμονή του. Αργόμισθος.
Τουμπά
Μέτριος και υπερεκτιμημένος.
Διεκπεραιωτικός, χωρίς ηγετική φυσιογνωμία.
Δεν κάνει για βασικός, χρήσιμος μόνο ως συμπληρωματική λύση.
Πάλμερ-Μπράουν
Ήρεμη δύναμη, πολύ καλός όταν έχει καθαρό μυαλό,
όμως συχνά παρασύρεται από τούς παρτενέρ του στο κέντρο τής άμυνας.
Θετικό στοιχείο για την ομάδα.
Παραμονή.
Ίνγκασον
Ήρθε με περγαμηνές, όμως απεδείχθη κατώτερος των προσδοκιών.
Προφανώς και επηρεάζεται από το κυρίαρχο κλίμα, αλλά δεν είναι τσουρουκάς.
Άγνωστο αν έχει διάθεση να προσπαθήσει για να καθιερωθεί ξανά.
Γέντβαϊ
Μέτριος και υπερεκτιμημένος, διαθέτει πάθος μα είναι κι επιπόλαιος.
Τίποτα το ιδιαίτερο, χρήσιμος μόνο ως συμπληρωματική λύση.
Κώτσιρας
Περιορισμένες δυνατότητες, απεριόριστη η αυταπάρνησή του.
Ψυχωμένος, συμπαθής, φιλότιμος, νοιάζεται για την ομάδα,
χαντακώνεται χρησιμοποιούμενος ως «πασπαρτού»,
έχει καταστεί «εύκολος σάκος τού μποξ» και πληρώνει δυσανάλογο τίμημα για τα λάθη του.
Παραμονή, επειδή είναι συγκινητικός ο χαρακτήρας του.
Κυριακόπουλος
Σαφής αναβάθμιση εν συγκρίσει με το ομοθέσιο σκουπίδι.
Σε επίπεδο συμπεριφοράς βαρύνεται με την άστοχη επίθεση στον Βιτόρια,
καθώς -όσο κι αν ο εν λόγω προπονητής απεδείχθη ανεπαρκής-
είναι ανεπίτρεπτο ένας νεοφερμένος ποδοσφαιριστής
να προβαίνει σε ενέργειες που συνιστούν κλικαδόρικη ροπή.
Παραμονή υπό προϋποθέσεις.
Τσιριβέγια
Πολύτιμος στο κέντρο, πανταχού παρών για όσο αντέχει, αλλά και μόνος.
Όταν έχεις δίπλα σου λαμόγια και περιπατητές,
κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσεις ή να τα βροντήξεις όλα και να φύγεις.
Παραμονή.
Μπακασέτας
Ο πιο αμφιλεγόμενος ποδοσφαιριστής. Το Πολύτιμο «Τίποτα».
Όταν είναι απών, είναι εμφανής η απουσία του,
όταν είναι παρών, είναι αφανής η παρουσία του.
Χείριστα «στημένα», χείριστες «κομπίνες»,
χείριστα σουτ που συνήθως τζογάρουν σε πολλά απλωμένα σώματα.
Σε επίπεδο συνολικής αποτίμησης,
είναι υπερ(εκ)τιμημένος και τού βάζω αρνητικό πρόσημο,
ενώ συνάμα έχει τάσεις που εκπέμπουν την «Αύρα τής Κλίκας».
Πίσω από το «clean cut», ίσως κρύβονται δυσώδεις διαδικασίες.
Δεν τον κρατάω στην ομάδα.
Σιώπης
Σκληροτράχηλος και μαχητικός, και έτερον ουδέν.
Χρήσιμος ως συμπληρωματική λύση.
Παραμονή υπό προϋποθέσεις.
Βιλένα
Ναι, υπάρχει ακόμη αυτό το «ξένο σώμα» στην ομάδα και πληρώνεται αδρά για να κάθεται.
Είχε λογική η απόκτησή του,
όμως το κόστος και η διάρκεια τού συμβολαίου συνιστούν έγκλημα.
Ο δανεισμός του στην Αλάνιασπορ διήρκεσε από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο,
η τουρκική ομάδα τον επέστρεψε άρον-άρον.
Ο πιο ακριβοπληρωμένος αργόμισθος.
Μαντσίνι
Έχει πάρει πάρα πολλές ευκαιρίες
και σχεδόν πάντα απέδειξε ότι είναι ολίγιστος για τον Παναθηναϊκό.
Θα έπρεπε να ήταν ήδη παρελθόν από πέρυσι,
μετά από την ποδοσφαιρική ξευτίλα που διέπραξε στο ματς με τη Λαμία.
Ζαρουρί
Διαθέτει ικανότητες, διεμβολίζει τις αντίπαλες άμυνες,
όμως δεν έχει τούς ανάλογους συμπαραστάτες
και δεν δυνάμεθα να προσδιορίσουμε επακριβώς την αξία του.
Παραμονή υπό προϋποθέσεις.
Τετέ
Όταν είσαι επιθετικός και χάνεις επανειλημμένως τετ-α-τετ,
υπάρχει αυτομάτως τεράστιο πρόβλημα.
Όταν η γλώσσα τού σώματός σου δε,
προαναγγέλλει την κατάληξη τής εκάστοτε απολεσθείσας ευκαιρίας,
εκεί πιστοποιούνται η εμπέδωση και η παγίωση τού Κόμπλεξ.
Δεν είναι απατεώνας, όμως εξελίσσεται σε «Μουτσοντρίγκο(ς) πολυτελείας».
Αδυνατεί να κάνει ολοκληρωμένο συνδυασμό με τούς συμπαίκτες του,
μόνο με τον αποχωρήσαντα Βαγιαννίδη εμπνεόταν για ομαδικό παιχνίδι,
συνολικώς δείχνει να θέλει μια μπάλα μόνος του
και επιπροσθέτως είναι από τα πιο ακριβά συμβόλαια.
Προτείνεται η αποχώρηση.
Πελίστρι
Ο καλύτερος παίκτης στο υπάρχον ρόστερ (αν και προβληματικός στα «τελειώματα»),
έχει κηρυχθεί σε «Silver Alert» λόγω απανωτών τραυματισμών
και κορυφώνεται η δυσπιστία για τα εξειδικευμένα επιτελεία τής ομάδας.
Παραμονή.
Τζούριτσιτς
Ανισορροπεί συνεχώς ανάμεσα στη Μαγεία και στην Παπάτζα.
Μάγος χωρίς αυτοπεποίθηση ή παπατζής με αυτοπεποίθηση;
Η «Τέχνη τού Περιπατητή» ή το «Περιπάτημα τής Τέχνης»;
Άλλοτε εκκωφαντικός και άλλοτε εξαφανισμένος.
Παραμονή υπό προϋποθέσεις.
Σφιντέρσκι
Δεν είναι άσχετος, ούτε αφιλότιμος κι απαθής,
αλλά δεν τού ταιριάζει ο τρόπος που αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός
και είναι χρήσιμος μόνο ως συμπληρωματική λύση.
Δύναται να γεμίζει τη μεγάλη και -ιδίως- τη μικρή περιοχή,
όμως έξω από το «ζωγραφιστό» μοιάζει με «Flintstone»
που πασχίζει να καταλάβει πώς πρέπει να περπατήσει στο «κόκκινο χαλί» των «Όσκαρς».
Παραμονή υπό προϋποθέσεις.
Ντέσερς
Μέτριος σέντερ-φορ, νερόβραστος και αντι-εμπορικός,
δίχως το παραμικρό εχέγγυο ανταποδοτικότητας
και με πρόσθετο ντεζαβαντάζ τη δεδομένη απουσία του για το «Κόπα Άφρικα».
Ακόμη ένα μεταγραφικό έγκλημα.
Πάντοβιτς
Μπαίνει στο ματς και δεν χρειάζεται παρά μια-δυο κινήσεις
για να διασπείρει την αίσθηση ότι «το ξέρει το Τόπι».
Αν δεν χαντακωθεί από τη διαχείριση,
δείχνει ότι έχει τα φόντα να γίνει κομβικός για την ομάδα.
Παραμονή.
Γερεμέγεφ
Ο «άνθρωπος των τελευταίων λεπτών». Η «Σωτήρια Αλλαγή». Η «Έσχατη Λύση».
Όταν εξεκίνησε ως βασικός και είχε άνεση χρόνου,
αυτά τα ξαφνικά προνόμια εξελίχθηκαν σε μπούμερανγκ.
Ο υπερήφανος και πολιτισμένος Σουηδός έπεσε σε δύσκολη εποχή,
με συνέπεια -παρ’ ότι δεν είναι άμπαλος- να φορτωθεί δυσανάλογες ευθύνες
και να μην αξιολογηθούν/αξιοποιηθούν δεόντως τα προσόντα του.
Σέβομαι τον χαρακτήρα του,
οπότε καλύτερα να αποχωρήσει για να βρει ένα καταλληλότερο περιβάλλον.
…
Κατόπιν τούτων, το ερώτημα είναι «Τι θα κάνει ο Μπενίτεθ;».
Τι ακριβώς περιμένουμε να κάνει ο Μπενίτεθ;
Τι ακριβώς περιμένετε να κάνει ο Μπενίτεθ;
Θα πάρει «κεφάλια»;
Θα κρεμάσει δελτία;
Αυτός, ένας επαγγελματίας, ένας 65χρονος επαγγελματίας,
ένας προπονητής που έχει βιώσει τις υψηλότερες επαγγελματικές διακρίσεις,
θα εκλάβει ως προσωπική προσβολή τα τεκταινόμενα στον Παναθηναϊκό
και θα κηρύξει πόλεμο στην κυρίαρχη γάγγραινα
ή θα επιλέξει να μη χαλάσει τη ζαχαρένια του;
Ουδείς δύναται να απαντήσει με βεβαιότητα σε ετούτο το πολύπτυχο ερώτημα,
όμως το δεδομένο είναι ότι ο άνθρωπος που έβαλε το «εγώ» του σε δεύτερη μοίρα
και επεχείρησε να απαλλάξει τον Παναθηναϊκό από την κυρίαρχη γάγγραινα,
εξεδιώχθη από τα ούγκανα τού προπονητίσκου που κατέστησε κυρίαρχη τη Γάγγραινα.
Η Απόλυτη Επαναδικαίωση τού Φατίχ Τερίμ!
Ο Φατίχ Τερίμ είναι ο Σύγχρονος Ευεργέτης τού Παναθηναϊκού,
ο «Ρακοσυλλέκτης τής Προπονητικής» εξακολουθεί να δοξάζεται από τούς «ταλΙΒΑΝ»
επειδή προσέθεσε ΚΑΙ την Εθνική Ελλάδος στο παλμαρέ των παταγωδών αποτυχιών του.
Ο Παναθηναϊκός πληρώνει τα «Σκουπίδια τού Γιοβάνοβιτς».
Ο Παναθηναϊκός (θα) πληρώνει για χρόνια τη «σκουπιδίλα» τού Γιοβάνοβιτς.
Ξεκουμπίδια στα Σκουπίδια.
Ο Αθλητάμπουρας
